8 10 บาทยาขม1 ห่อแก้ช้ำใน

เขาก้าวเข้ามา...พอดีกับพิมสุดาเบือนหน้ามาช้าๆ เธอยิ้มให้กับเขา ยิ้มสวยเหมือนนางฟ้าที่ศิลาคุ้นเคยดี เป็นยิ้มที่พิมสุดาให้กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่ใช่ยิ้มแบบเสแสร้งอันใดเลย

ชุดผ้าเพ้นท์ลายกล้วยไม้อ่อนหวานเข้ากันได้ดีกับชุดโซฟาสีครีมและหมอนอิงโทนสีน้ำตาลหวานนุ่มนวล...พิมสุดางดงามเสมอ ดวงหน้าของเธอเนียนด้วยเครื่องสำอางไม่มากและไม่น้อยเกินไป

ยังสวยพริ้ง...และสาวแฉล้มราวกับไม่ใช่วัยห้าสิบกระนั้น

“ไปไหนมาจ๊ะ”

คำทักทายอ่อนโยนัก

“ลักษมีนัดทานมื้อเที่ยง”

“อือม์...” เสียงรับคำอือออ “เป็นไงบ้างล่ะ แม่ดาราดังนั่น”

“ก็ย่ำแย่ฮะ ยังไม่ยอมเลิกสักที”

“นี่แหละน้า เป็นทาสแล้วก็ยากจะถอนตัว เตือนๆ หน่อยซิ ไม่อยากจะเห็นอนาคตที่รุ่งโรจน์ดับวูบ”

“ผมก็เตือนแล้วนะฮะ ไม่รู้จะได้ผลแค่ไหน ถลำลงไปมากแล้วนี่ ผมก็ห่วง”

พิมสุดามองเขาเหมือนจะค้นหา และนั่นทำให้ชายหนุ่มรีบพูดต่อโดยเร็ว

“แค่ห่วงใยฉันท์เพื่อนเท่านั้นฮะ ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกัน”

เธอถึงกับหัวเราะออกมา “โธ่...ศิลา ทำราวกับว่าแก้ตัวไม่มีผิด นี่ไม่ได้จ้องจับผิดเธอเลยนะ”

“ไม่รู้ซิ เห็นมองแปลกๆ แล้วยังทำท่าเหมือนคาดคั้นผมซะอีก”

เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน กางแขนออกและพาดศีรษะกับพนักเก้าอี้ พริ้มตาหลับลง เสี้ยวหน้าด้านข้างดูงดงามแข็งแกร่งสมกับเป็นลูกผู้ชาย เธอมองเขาอย่างพึงใจแววตาเหมือนช่างที่มองดูรูปสลักที่ตัวเองได้ทำด้วยมือตัวเองระคนกันอยู่ระหว่างความภาคภูมิใจและหลงใหลได้ปลื้ม

“อยากรู้เท่านั้นเอง ว่าเริ่มจะมองผู้หญิงคนไหนหรือยัง”

“ไม่หรอกฮะ” เขาตอบทั้งที่หลับตาอยู่

“อายุก็มากแล้วนะจ๊ะ แต่งงานมีครอบครัวได้แล้วจะอยู่เป็นโสด ให้สาวพากันหัวใจเต้นถี่อย่างนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน”

“ผมยังไม่พร้อม”

“ก็มีทุกอย่างแล้ว ชื่อเสียงเกียรติยศ บ้างช่องเงินทอง สูตรสำเร็จรูปของผู้หญิงยุคใหม่เชียวนะ เธอน่ะ...รู้ตัวหรือเปล่า”

เขาหัวเราะออกมาแค่นๆ และคำตอบของเขาก็คือ

“บ้านช่องเงินทองน่ะมีเพียบพร้อมอยู่หรอกฮะ แต่ชื่อเสียงเกียรติยศนี่ซิ ผมยังไม่แน่ใจว่าผมมีพอไหม...”

“ศิลา” เสียงเรียกเหมือนปลอบประโลม และราวกับระมัดระวังในถ้อยคำที่จะเอ่ยต่อไปอีก “เราเคยพูดกันเรื่องนี้หลายหนแล้วนี่จ๊ะ เธอเองก็เคยทำท่าเข้าใจ แต่ทำไมตอนนี้ถึงทำท่าหดหู่ใจอย่างนี้”

“หรือฮะ” เขาลืมตาขึ้น ดวงตาเป็นประกาย “ผมทำท่าหดหู่ใจหรอกหรือ”

“ใช่จ้ะ แล้วทำให้น้าใจแป้วไปหมดเลย มันเหมือนกับว่าเธอรังเกียจสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”

“เปล่าเลยฮะ”

เขายื่นมือแตะแขนของเธอเอาไว้ บอกด้วยเสียงหนักแน่น “ผมไม่เคยคิดอย่างนั้น ท่าทางผมอาจจะทำให้น้าแหม่มเสียใจ...แต่ผมภูมิใจในทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ ผมไม่เคยสนใจว่าใครจะมอง จะวิพากษ์วิจารณ์ลับหลังแค่ไหนในเมื่อต่อหน้าไม่มีใครกล้าสักคน...” ระบายยิ้มเยาะไปทั่ว ชายหนุ่มเรียนรู้ได้เจนจบว่า เงินตรานั้นมีอานุภาพมากมายเพียงใด

เงินซื้อได้ทุกอย่าง...กระทั่งความเคารพนับถือ กรุยทางเข้าไปได้ในทุกที่ทุกวงการ

เขารู้สิ่งนี้ด้วยตัวเอง ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมให้กับตัวเองมาช้านาน

“ผมเพียงแต่ยังสะสางเรื่องเก่าๆ ไม่เสร็จสิ้นฮะ ผมกลัวจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง”

หน้านวลใยของพิมสุดาเหมือนจะจางสีลงไป บาดแผลกลางใจของศิลานั้นลึกยาว และเป็นแผลที่เปิดกว้างไม่เคยปิดแผลนั้นลงได้ไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยหรือจะทุ่มเทสิ่งใดลงไปก็ไม่เคยปิดแผลนั่นได้สักนิด

“ศิลา น้าขอนะ อย่าหวนกลับไป”

“ผมยอมไม่ได้หรอกฮะ ผมรอเวลามานาน รอเวลาที่ผมพร้อมพอจะกลับไป...ทำให้พวกมันเละเป็นวุ้น”

“แล้วจะได้อะไรขึ้นมา”

“ก็ได้ความสะใจไงล่ะฮะ ผมจะได้เลิกเจ็บปวด น้าแหม่มไม่รู้” เขาพึมพำดึงมือกับมากอดอกตัวเองเอาไว้พริ้มตาหลับลงอีกครั้ง ราวกับจะเก็บซ่อนความปวดร้าวในแววตาเอาไว้มิดชิด เอาไว้เพื่อรับรู้กับตัวเองเท่านั้นเอง “ผมยังฝันร้ายเสมอ...ฝันที่ผมไม่เคยสลัดมันทิ้งไปได้ มันยังอยู่กับผม ฝันร้ายที่ผมไม่เคยลืม มันจะไม่มีวันหาย ถ้าพวกมันยังอยู่ครบหน้า อยู่ดีมีสุข โดยไม่รู้ว่าตัวเคยทำร้ายผมเอาไว้แค่ไหน...แล้วผมก็เจอมันคนหนึ่งแล้วด้วย พอผมจะเริ่มต้นมันก็โผล่มาให้เห็นๆ”

“ใครจ๊ะ”

“ก็สาวิตต์...นายเอ...”

เขาลงเสียงหนักนักหนา “เขาจำผมไม่ได้เลย...สักนิดก็จำไม่ได้ว่าผมเป็นใคร”

“ก็ศิลาเปลี่ยนไปมาก ไม่น่าจะมีใครจำได้ วันนี้เธอไม่เหมือนวันเก่าก่อนนั่นอีกแล้วนะ”

นั่นทำให้ศิลานึกถึงผู้หญิงมอมแมม...แม่สาวที่ใส่เชิ้ตกับกางเกงยีนส์สะพายกระเป๋าใบโต...หน้าตาไม่เติมเสริมแต่งไร้สีสัน และยังเหมือนเดิมกับความพูดมากและท่าทางออกจะนักเลง สีหน้าเขาพลอยอ่อนโยนลงเล็กน้อย แม้หล่อนจะกวนประสาทเขามาตั้งแต่วันวานนี้แล้วก็ตามที

“มีคนจำผมได้คนหนึ่ง”

เขาบอก...หล่อนจำเขาได้ แม้เขาจะไม่ยอมรับ หล่อนก็ยังทำท่าเหมือนปักใจเชื่อ...เขาอยากรู้อีกต่อไปว่าความทรงจำของหล่อนเกี่ยวกับเขาเป็นอย่างไรบ้าง ก็แวดวงคนเก่าๆ ที่เขาไปพบอีกหน มีแต่หล่อนเท่านั้นที่จดจำเขาได้ นอกนั้นได้ลืมเลือนเขาจนหมด...และก็น่าประหลาดนักที่คนซึ่งเคยร้ายกาจและทำร้ายเขามักจะจำเขาไม่ได้

แต่กับหล่อน...ที่ศิลายังจำได้ว่าหล่อนไม่เคยรังแกเขา ไม่เคยพูดจาทำร้ายน้ำใจ กลับจำเขาได้แม่นยำ เพียงแต่เขายังต้องยืนกรานว่าไม่ใช่นายต่อที่หล่อนพร่ำเอ่ยขานอย่างมั่นอกมั่นใจนั่นเลย

“จำที่ผมบอกได้ไหมฮะ เด็กที่ขับรถชนท้ายรถผมบุบเมื่อวานตอนไปโรงพยาบาลน่ะ...เด็กนั่น...กะโปโล บ้าๆ บอๆ แล้ววันนี้ผมได้เจอแกอีก...ผมทวงถามเรื่องที่แกชนคางผม...แกทำยังไงรู้ไหมฮะ น้าแหม่ม” เขาอมยิ้ม ท่าทีอ่อนละมุนลงซึ่งน้อยคนจะได้เห็น จะคุ้นเคยกับศิลาก็เฉพาะบทบาทหน้าเคร่ง ตาคมวับ แต่ประกายตาก็ออกจะดุ และสีหน้าที่ไม่เคยยิ้มแย้มกับใคร

เธอซิคุ้นกับเขา รู้ว่าในความคิดคำนึงยามนี้ของเขากำลังอ่อนโยนและเขาแสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้ง

“แกให้เงินผมมาสิบบาท” เขาดึงเอาธนบัตรใบสีน้ำตาลไม่ใหม่นักออกมาจากกระเป๋าเสื้อเชิ้ตขาวตัวใย แกว่งธนบัตรนั่นไปมา “สิบบาท ค่ายาขมหนึ่งห่อ...กินแก้ช้ำใน”

“ต๊าย...”

พิมสุดาได้หัวเราะไปด้วย นึกอยากเห็นหน้าเด็กที่ศิลาว่าขึ้นมาเกือบจะทันทีทันใดอยู่เหมือนกัน

“แล้วตอนนั้นศิทำยังไงล่ะ”

“จะทำยังไงล่ะฮะ ก็รับเงินมาใส่กระเป๋า แล้วก็คงจะต้องเก็บเงินนี้เอาไว้ดูเล่นสักหน่อย...แกไม่รู้มังฮะว่าพูดกับใครแบบตลกๆ นี่”

ยังจะเป็นสิ่งค้างคาในใจของเขาไปอีกนานแสนนานทีเดียว เขายังจดจำได้ตั้งแต่ตอนแรกที่ได้พบกันเมื่อวันวาน

ยังจำถ้อยคำที่หล่อนพูดกับเขา และแววตาที่มองราวกับจะค้นหา กับแววตาที่มองใหม่อีกครั้งราวกับหล่อนพอจะรู้แล้วว่าเขาเป็นใครมีฐานะอย่างไร

หล่อนไม่ได้ทำท่าชื่นชมเขาเลยสักนิด...แต่มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งใกล้ชิดหล่อน ที่ชื่นชมเขาเหลือเกิน

“แกยังไม่รู้อะไรอีกหลายอย่าง แล้วผมว่าเมื่อแกรู้แกจะทำท่าตลกกับผมยังไงอีกก็ดีเหมือนกันนะฮะ น้าแหม่มนึกซะว่าเป็นเรื่องคลายเครียด”

เขาหย่อนธนบัตรใบนั้นกลับไปดังเดิมอีกหนหนึ่ง คิดว่าจะเก็บเอาไว้เป็นที่ระลึก

“น้าจะให้ตั้งของว่าง...กินกับน้านะ”

“ผมเพิ่งอิ่มมา”

“น่า...ของว่างนิดหน่อยเอง น้าซื้อติดเข้ามาจากโรงแรม...” จากห้องอาหารดังที่มีชื่อเสียงทางประดิดประดอยอาหารว่างแบบไทยๆ ให้ชวนกินทั้งรูปและรสชาติ

พิมสุดาขึ้นไปเรียกเด็กให้จัดการ...เขามองตามเธอไป...เรือนร่างของพิมสุดายังคงระหงบอบบาง สูงโปร่ง และไม่มีไขมันพอกหนา...พิมสุดาดูแลตัวเองดีเยี่ยม ไม่ปล่อยให้กลายเป็นพะโล้ไปได้

ซึ่งศิลาก็เข้าใจประเด็นนี้ได้เป็นอย่างดี รูปลักษณ์ของพิมสุดาก็คือเครื่องหมายการค้าของเธอเอง...หากเธอไม่งดงามชวนให้ฝันเพ้อถึงแล้วละก้อ อาชีพที่จับทำทุกวันนี้อาจจะไม่สำเร็จงดงามก็เป็นได้ แต่เขาก็รู้จักพิมสุดามากกว่าที่คนอื่นมากมายภายนอกจะได้รู้จักเสียอีก