เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 9 สืบข่าว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-10-09 01:00:01ชอว์หอบหายใจ ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยไฟราคะที่กำลังเผาผลาญเขาอยู่ในตอนนี้แม้ร่างกายกำลังขับเคลื่อนโยกสะโพกสอบกระแทกแก่นกายเข้าโพรงสาวคนตรงหน้า แต่ภาพที่เขาเห็นในมโนของสมองตอนนี้กลับเป็นดวงตากลมโตและรอยสักรูปผีเสื้อ
ซี๊ดดดดดด เสียงครางดังออกมา ยามที่แท่งร้อนถูกตอดรัด มือหนากระชับสะโพกขาวตรงหน้าอย่างแรง เมื่อไฟราคะในตัวโหมกระพือโชติช่วงมากขึ้น เขาไม่เคยถนอมผู้หญิงคนไหน เขาทำตามแต่ที่เขาอยากทำ ดุดัน ดิบเถื่อน
รุนแรง เขาทำได้โดยไม่มีความเห็นใจผู้หญิงที่เดินทอดน่องมายืนตรงหน้าเขา
อื้มมมมม เสียงร้องที่เคยดังลั่นของผู้หญิง ยังดังออกมาบ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่มันเบามาก เมื่อสามชั่วโมงแล้วที่เขายังไม่ปล่อยเธอ ทุกสัมผัสของเขารุนแรง จนผิวเธอช้ำแดงและเขียวในเวลาต่อมามากมาย เขาก็หาได้สนใจไม่ เธอบอบช้ำ ร่องรักของเธอทั้งฉีกขาดและบวมแดง เขาก็ไม่สนใจเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้เหมือนไม่ใช่คน เนินอกเธอถลอกไปด้วยรอยฟันที่เขาขย้ำยังกับหมาบ้า
“เฮ้ย! แกไปห้ามนายเถอะว๊ะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันว่าคงต้องแบกแม่นั่นออกไปแบบไม่มีลมหายใจแน่ๆ ฟังสิว๊ะ เสียงร้องเบามากเลยนะโว้ย จะตายคาอกนายเหรอเปล่าก็ไม่รู้”
“แล้วใคร! แทนที่จะส่งแม่นั่นกลับไป รู้ทั้งรู้ว่านายอารมณ์ไม่ดี ยังให้แม่นั่นเข้าไปอีก”
“ก็นายเห็นเธอมานั่งรอแล้วนะโว้ยตอนกลับมา ถ้าฉันส่งกลับแล้วนายถามขึ้นมา แกกล้าตอบนายมั้ยละ” ลูกน้องสองคนหน้าห้องต่อปากกันอย่างพยายามหาคนผิด หาคนรับผิดชอบ
“เอาเถอะ! งั้นตัวใครตัวมันแล้วกัน ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของแม่นั่นก็ถือว่าสิ้นบุญกันเท่านี้ อย่างไรก็ได้ขึ้นสวรรค์ก่อนตายละว๊ะ” หนึ่งในคนเฝ้าประตูสรุปอนาคตที่มีเปอร์เซ็นต์เกิดขึ้นได้จริงๆ ให้เพื่อนอีกคนได้ฟัง
Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ในบ้านวัฒนาดังขึ้น อัญมณีที่นั่งกึ่งหลับอยู่ที่ห้องนั่งเล่นแค่ลืมตาขึ้นมา เธอคงเผลอหลับไป ก็เธอยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน
“คุณหนูขา คุณเฟิร์นโทร.มาคะ” อัญมณีพยักหน้ารับรู้ โทรศัพท์มือถือของเธอคงอยู่บนห้องนอน
[ฉันนึกว่าแกตายไปแล้ว]
“เออ โทษที เมื่อคืนจู่ๆก็เหมือนจะไม่ค่อยสบายเลยรีบกลับนะ เดินไปบอกไม่ไหว”
[เออ ไม่เป็นไร ก็เห็นแกไม่ส่งข่าวอะไร และทั้งโทร. ทั้งไลน์หา ก็ไม่มีการตอบกลับใดๆสักที]
“โทรศัพท์คงอยู่ตรงไหนสักแห่งหนึ่ง...แล้วที่โทร.มา แค่มาเช็คว่าฉันยังอยู่ใช่มั้ย”
[นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่เมื่อคืนมันมีเรื่องนะสิ!] อัญมณีตาสว่างทันที หรือว่าพบศพ!!!
“ระ...เรื่องอะไร” อัญมณีกลั้นใจถาม ถ้าเป็นเรื่องเดียวกันกับที่เธอคิดเกี่ยวกับศพ ถ้าพวกฆาตกรไม่ได้เก็บผ้าคลุมไหล่เธอไป ตรงบริเวณนั้นก็จะมีหลักฐานเกี่ยวกับเธอ ผ้าคลุมไหล่ รอยรองเท้า เธอควรเอารองเท้าไปทิ้ง ส่วนผ้าคลุมไหล่ระบบการสืบสวนของประเทศไทยคงไม่ถึงขั้นเอาผ้านั่นไปผ่านกรรมวิธีตรวจหาดีเอ็นเอว่าเป็นของใครเหมือนอย่างในซี่รี่ห์ที่เธอแอบดูอย่างซีเอสไอ พวกนั้นหรอกนะ
[ร้านอาหารเมื่อคืนถูกปล้น]
“ถูกปล้น!!!”
[ใช่ และแปลกมากสิ่งที่หายไปคือเทปบันทึกภาพของกล้องวงจรปิดของร้าน] หนูอัญกลืนน้ำลายเหนียวทันที บ้าเหรอเปล่าทำไมถึงไม่ขโมยเงินนะ ขโมยเทปนั่นก็หมายความว่าพวกมันกำลังค้นหาอะไรบางอย่างที่ต้องเป็นเธอแน่ๆ โอ้ยยยยยย!!!! ทำไมชีวิตถึงเป็นแบบนี้นะ อยู่เฉยๆ ไม่ได้เหรอไง ไอ้อัญ! ทำไมแกถึงแกว่งเท้าหาเสี้ยนแบบนี้นะ!!! [อัญ เฮ้ย! อัญ แกยังอยู่มั้ย...] เสียงปลายสายร้องเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบกลับเพราะคนที่ยืนอยู่ก่อนหน้านี้หายไปจากตรงนี้เสียแล้ว
ฮืออออ ฮือ ฮืออออออ หนูอัญคิดอะไรไม่ออกเธอเลยวิ่งกลับขึ้นมาห้องนอนและเอาแต่ร้องไห้ เพราะตอนนี้ยังนึกอะไรไม่ออก นึกได้อย่างเดียวว่าสิ่งที่ทำได้มีเพียงร้องไห้ ฮือออออ ทำไมชีวิตของหนูมันช่างสั้นขนาดนี้ สิบเก้าปีที่ผ่านมาหนูคิดมาตลอดว่า สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจอย่างหนูช่างแสนโชคดี หมดแล้ว!!! หมดแล้วบุญวาสนาของหนู ฮืออออ เสียงร่ำไห้ผสมสลับกับเสียงคร่ำครวญน้อยเนื้อต่ำใจของหนูอัญดังก้องไปทั่วทั้งห้องนอน
“พระเจ้า!เจ้าขา ทำไมท่านถึงใจร้ายกับหนูนัก ท่านให้หนูเกิดมาทำไมกับชีวิตเพียงแค่นี้...หนูเกลียดท่าน เกลียดท่าน” ฮืออออออ หนูอัญมุดหน้ากับหมอนหนุนใบใหญ่และเล่นใหญ่กับการร้องไห้อย่างหนัก
“เจ้านายครับ คนของเราทำงานเรียบร้อยแล้วครับ” ชอว์แค่พยักหน้ารับรู้ไว้ แต่ตอนนี้เขามีนัดกับใครอีกคน เรื่องพยานรู้เห็นเมื่อคืนนี้เดี๋ยวค่อยมาสะสางต่อ
“เจ้านายครับ รถพร้อมแล้วครับ” ลูกน้องอีกคนเดินเข้ามาในห้องพักโรงแรมระดับห้าดาว เข้ามาแจ้งเรื่องยานพาหนะที่ชอว์ต้องใช้เดินทางไปอีกที่ เขาไม่ได้พำนักอยู่ในประเทศไทย แต่ที่เขาเดินทางมาเนื่องจากมีบางอย่างที่เขาต้องทำเกี่ยวกับคนไทยคนหนึ่งที่หนีกลับมาที่นี่ ตอนนี้เขาได้เบาะแสของเธอคนนี้แล้ว
บทล่าสุด
อัญมณีอสูร ตอนที่ 144 อัญมณีอสูร จบบริบูรณ์
“น้อยไปสิ! เด็กอะไรไม่รู้เลยเหรอไงว่าเล่นอยู่กับอะไร ตอนนั้นถ้าฉันโมโหจนฆ่าหนูอัญทิ้งเสียจะเป็นยังไง” “ไม่รู้สิ! ชอว์คิดออกเหรอ” ชอว์ทำท่าครุ่นคิดสักแป็บและก็ส่ายหน้าไปมา ใช่เขาและเธอด้วยไม่มีทางคิดเรื่องแบบนั้นออกหรอกเพราะมันไม่มีทางเกิดขึ้น “ชอว์...หายโกรธเค้าแล้วใช่มั้ย” “โกรธ!...โกรธ ผมไม่เคยโกรธ” หนูอัญหน้ามู้ทันที ไม่โกรธได้ไง ก็ฉันอย่างงั้นฉันอย่างงี้อยู่แท้ๆ นานแล้วที่เธอไม่ได้ยินชอว์แทนตัวเองกับเธอแบบนี้ แปดเก้าเดือนมานี่เขาสุภาพและหวานหยดย้อยกับเธอจนน้ำตาลยังต้องเรียกพี่เลย นี่น่าจะเป็นการโกรธหรือน้อยใจขั้นรุนแรงเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้หลังจากที่เขาและเธอแต่งงานเป็นสามีภรรยากันถูกต้องแล้ว หมับ! วงแขนเล็กโอบรัดแน่นมากขึ้นและเธอก็ออกแรงดึงให้ใบหน้าชอว์เข้ามาใกล้ใบหน้าเธอ และปากอิ่มหวานก็ทำท่าจะจูบเขา แต่ชอว์ก็ฝ
อัญมณีอสูร ตอนที่ 143 ตอนพิเศษ อัญมณีอสูร [My treasure]
ตามรายละเอียดข้างต้นที่เค้ากล่าวมาอ่านแล้วดูดีมากๆเลย ก็มันเป็นเรื่องราวดีๆ แต่ทำไมวันนี้เธอต้องมายืนตะเบงเสียงเรียกเขา เรียกอีกเรียกแล้วเขาก็เหมือนจะหูหนวก ตาบอด อย่างตั้งใจไม่ได้ยินเสียงเธอและไม่เห็นเธอ มันมากเกินไปแล้ว เธอไม่เห็นหน้าเขามาเกือบสัปดาห์แล้วสองสามวันแรกเธอก็ไม่ทันได้รู้สึกอะไร แต่พอผ่านไปสามวันก็รู้สึกแปลกๆ ว่าจู่ๆชอว์ก็ไม่กลับมานอน ไม่ได้ทานอาหารด้วยกัน จนผ่านไปอีกหลายวันเธอก็รู้สึกว่ามันผิดปกติไป วันนี้เธอจึงมาหาเขากว่าจะหาเจอว่าเขาอยู่ที่ไหน ห้องทรงอักษรของท่านคารามาส ชอว์ทำงานในนี้ นอนที่นี่ ทำไมเขาไม่กลับไปหาเธอละ “เธอเป็นใคร?” !???? นั่นไงประโยคแรกจากคนรักที่รักกันปานจะกลืนกินหลังจากไม่เจอกันนานเกือบสัปดาห์ แน่ๆเลย เธอถูกเขางอนใส่ และหนักมากด้วย แล้วเธอต้องตอบคำถามนั้นมั้ยนะ...
อัญมณีอสูร ตอนที่ 142 จบบริบูรณ์ / ตอนพิเศษ
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงครางปนหอบของร่างบาง ดังกระเซ่าไม่หยุด โอ้วววว ชอว์คำรามออกมาอย่างสุขใจ เขาไม่รู้ว่าชาตินี้เขาจะอิ่มกับเรื่องแบบนี้กับเธอคนนี้เหรอไม่ ถ้าชาตินี้เขาไม่พอไม่อิ่มก็หวังว่าชาติหน้าเขาจะติดตามหาเธอจนเจอและเอาเธอมาเป็นของเขาต่อ กรี๊ดดดด หนูอัญกรีดร้องออกมาอย่างมีความสุข แม้ร่างกายจะบอบช้ำอ่อนล้าจากเซ็กส์หลายชั่วโมงของผู้ชายที่หื่นเป็นเทพ เธอก็เต็มใจ ไม่ใช่เพียงแค่ครั้งนี้ แต่ตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ อื้ม อื้ม กึก กึก กึ กึก กึ เสียงลมหายใจร้อนที่เป่าลดต้นคอของเขา ขณะที่ช่วงขายาวกำลังก้าวย่างอย่างช้าๆแต่มั่นคงไปเรื่อยๆตามริมชายหาด “สวยจังเลยนะคะ” หนูอัญวางศีรษะนาบบนไหล่ด้านหลังของชอว์ สายตามองทอดยาวออกไปไกลยังผืนท้องน้ำทะเลที่ค่อยๆเปลี่ยนสี ตอนนี้เธอกับชอว
อัญมณีอสูร ตอนที่ 141 เมื่อครบเจ็ดร้อยสามสิบวัน
“ชอว์! คุณทำเค้าไปไม่ถูกเลย...แต่เค้าชอบนะคะ ชอว์แบบไหนก็ได้เค้ารักหมดใจ แค่เป็นชอว์ที่ไม่มีสายตามองผู้หญิงคนไหนอีกต่อไปแล้วเท่านั้น...” ชอว์ยิ้มตอบกลับให้เธอ หนูอัญเดินตามการจูงของเขา เขาพาเธอเดินผ่านเตียงนอนขนาดใหญ่ไปอีกด้านของประตูทางออก ฟิ้ววววว ลมทะเล เสียงคลื่นซัดสาดกระทบโขดหิน ผืนท้องน้ำ ชอว์หันกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ เขาล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋า หนูอัญยิ้มออกมา กำไลประจำตำแหน่งของเธอเขาจับแขนเธอและสวมมันกลับคืนเข้าไป เขายังไม่ปล่อยมือเธอ เขาล้วงกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง คราวนี้ในมือเขามันคือแหวน ชอว์คุกเข่า เขาไม่เอ่ยอะไรแต่เขาค่อยๆสวมแหวนวงนั้นเข้าไปที่นิ้วนางข้างซ้าย จุ๊บ เขาจุมพิตที่แหวน จุ๊บ เขาจุมพิตที่นิ้วนางข้างนั้น จุ๊บ เขาจุมพิตที่หลังมือเธอ “พระชายาของผม” หนูอัญยิ้มออกมาอย่างสุขใจ พรึ่บ! เธอคุกเข่าลงต่อหน้าเขา สองมือเล็กกอบกุมใ
อัญมณีอสูร ตอนที่ 140 เข้าสู่วิถีอสูรอย่างถาวร
ชีวิตความยิ่งใหญ่ในวงการมืดของผมเริ่มต้นนับจากวันนั้น ความรักที่พวกเขามีต่อผม ผมเอามาสร้างประโยชน์ต่อเส้นทางมืดดำของผม เพราะผมไม่อยากได้เส้นทางสว่างอีกต่อไปแล้ว ผมเติบโตขึ้นเรื่อยๆในวงการมืด ผมรับงานฆ่าคนรวมถึงเปิดเผยจุดดำมืดของเหยื่อออกสู่สาธารณะชน แล้วแต่ทางผู้ว่าจ้างต้องการให้เหยื่อตายแบบไหน ตายเงียบๆ หรือตายแบบเป็นอุบัติเหตุ หรือตายแบบฆ่าตัวตาย แบบไหนผมจัดให้ได้หมด ผลงานอายุการทำงานสร้างชื่อเสียงให้กับผมไม่น้อย แม้ผมจะเริ่มจากทำงานคนเดียวแต่ชื่อเสียงขอผมมากขึ้นกว้างขวางขึ้น ผมต้องมีลูกน้อง คนแรกเขาชื่อแอล และคนต่อๆมาก็เกิดขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมต้องมีผู้คุ้มกัน ใครๆก็บอกว่าผมเป็นมาเฟีย แต่เหล่าพวกลูกน้องบอกว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แล้วเป็นอะไรละตอนนั้นผมถามพวกเขา พวกเขาบอกว่าผมเป็นอสูร ยิ่งวิถีการใช้ชีวิตของผมที่มักจะนอนตอนกลางวันและออกล่าตอนกลางคืน แบบนี้มันวิถีอสูรชัดๆร่างกำยำในชุดสีเข้มเนี๊ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า บดบังดวงตาสีเทาเข้มด้วยแว่นตากันแดดแบรนด์ดัง คนระดับอย่างชอว์หากไม่สวมชุดประจำชาติเสื้อผ้าเข้าของเครื่องใช้ของเขาก็เป็นแบรนด์ดังทั้งนั้น ยิ่งขับให้เข
อัญมณีอสูร ตอนที่ 139 Happy Birth Day วันนี้เป็นวันเกิดของผม ผมอายุครบสิบห้าปี
“ลูกแม่! ลูกต้องหนีไป” แม่พูดอย่างรวดเร็วแม่เก็บเสื้อผ้าของผมได้เท่าที่หยิบได้ในเวลาอันสั้น แม่ยัดมันใส่ไปในเป้ “เอาเงินนี่ติดตัวไว้ และรีบไปเร็ว อย่ากลับมาหาแม่ อย่ากลับมาที่นี่อีกเป็นอันขาด” ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากแม่คือ “แม่รักลูก...ลาก่อน สเปนส์ลูกรักของแม่” และแม่ก็พลักผมออกจากห้องเช่า สติของผมกลับเมื่อลมเย็นปะทะใบหน้า ตอนนั้นผมจำต้องวิ่ง ผมวิ่งเอาตัวรอดอีกครั้ง ผมวิ่ง วิ่ง วิ่งไม่หยุด ผมไม่รู้ว่าผมวิ่งไปทิศทางใด แต่กว่าผมจะหยุดวิ่งผมก็เกือบจะขาดใจเพราะความเหนื่อยเกินขีดจำกัดของร่างกาย หลังจากนั้นผมก็ซ่อนตัวตามแหล่งชุมชนคนพเนจร ผมเดินทางด้วยเท้าบ้างด้วยรถประจำทางบ้างไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก หิวก็กิน ค่ำไหนก็นอนนั้น ชีวิตผมเป็นแบบนี้อยู่ครึ่งเดือน จนข่าวเรื่องแม่หายไปจากหน้าจอทีวี ตอนนั้นแม่บอกว่าเธอฆ่าสามีเธอเอง หลักฐานทุกอย่างก็ชี้ชัดไปในทิศทางแบบนั้น เพราะหน้าตาบอบช้ำจากการถูกทำร้าย ซึ่งก็สมเหตุสมผล เรื่องเกี่ยวกับผมไม่ได้เป็นประเด็นมาก แม่คงบอกกับตำรวจไปว่าไม่รู้ว่าผมไปไหน แม่คงมีวิธีพูดให้ทางเจ้าหน้
บางทีคุณอาจจะชอบ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน75.9K viewsหวนรักหนีลิขิต
ลูกพีชแสนสวย35.0K viewsมรสุมรัก CEO ซาตาน
เกาะลอยน้ำ45.6K viewsรักครั้งใหม่กับพี่ชายอดีตสามี
ในน้ำมีปลา41.6K viewsรักร้อยใจในไร่ชา
ญาสิตา47 viewsมารยายั่วรัก
Mamaya Writer410 viewsอาจารย์ขานักศึกษาขอจีบ
จินต์พิชา280 viewsพันธะเมียชั่วคืน
อินทุภา690 views
