Chapter 8

ผมกระพริบตาสองสามครั้ง ยังคงจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก ดวงตาของผมมีดำคล้ำและแม้ว่าจะไม่ได้สวมแว่นตาแต่ก็ยังมองเห็นอย่างชัดเจนว่าผมเหนื่อยล้าเพียงใด ผมโกนหัวได้เพียงสัปดาห์เดียวและก็ยังไม่ชินกับมันจริงๆผมชอบทรงผมแบบเก่ามากกว่า แต่เมื่อผมกลับบ้าน แม่ตกใจมากที่เห็นทรงผมใหม่ของผม และเอาแต่ถามซ้ำๆ ว่าทำไมจู่ๆถึงโกนหัว ผมเลยได้แต่บอกเธอว่า...กลัวตกเทรนด์!

พ่อดูเหมือนจะชอบทรงผมใหม่ของผมและบอกว่ามันเข้ากับสไตล์ของพ่อมากกว่า พ่อยังเล่าเกี่ยวกับสมัยเรียนและเปิดเผยว่าเขาก็เคยมีทรงผมแบบเดียวกันในสมัยนั้น ในขณะที่เอมิเลียน้องสาวของผมเอาแต่ล้อเลียนลุคใหม่และเรียกผมว่า 'พี่ชายหัวล้าน' ตลอดทั้งสัปดาห์ ผมเหนื่อย ท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการกลับไปลอนดอน ซึ่งทำให้จุงโล่งใจเป็นอย่างมาก และเหนือสิ่งอื่นใดการสอบก็ใกล้เข้ามาทุกที

มากไปกว่าการที่ไม่ค่อยจะพอใจนักของที่บ้านผมก็กลับมาลอนดอนและพร้อมที่จะเผชิญกับทุกสิ่ง ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ขณะที่ถือหนังสือในมือและสวมแว่นตากรอบหนาอันใหม่ก่อนที่จะออกจากห้องเพื่อไปเรียน

ทันทีที่ก้าวเท้าขึ้นบันไดของอาคาร ผมเห็นนักศึกษาที่รู้จักกันมองมาทางผม บางคนมีสีหน้าตกใจ ขณะที่บางคนก็อ้าปากค้าง บางคนที่พยายามซ่อนเสียงหัวเราะของพวกเขาอย่างเงียบๆ เพราะพวกเขารู้ว่าทำไมผมถึงได้ลุคใหม่ ในขณะที่บางคนก็มองมาและซุบซิบนินทาต้องการรู้ว่าข้อตกลงคืออะไร ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมคาดเดาได้อยู่แล้ว

“เฮ้ เพื่อน!” นั่นคือจุงที่จู่ๆก็โผล่มาอยู่ตรงหน้าทำให้ผมตกใจไปชั่วครู่หนึ่ง “จุง นายทำอะไรอยู่น่ะ” ฉันอุทานขณะขยับแว่นตาและเดินไปที่ชั้นเรียนคณิตศาสตร์ด้วยกัน

“ฉันรู้ว่านายจะต้องกลับมา อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่เอซ ไนท์ไม่ยอมเสียล่ะที่จะถูกทำลายสถิติการไม่เคยโดดเรียนสักครั้ง” เขาหัวเราะและนั่นทำให้ผมกลอกตามองเขา “จุง!” ผมหยุดเดินในขณะที่มองไปที่เขาและเขาก็มองกลับมาที่ฉันด้วยท่าทียักคิ้วหลิ่วตา

“นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่านายกำลังพยายามเบี่ยงเบนความสนใจของฉันในตอนนี้” ผมพูดและเขาก็ทำหน้าสมเพชในขณะที่เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปข้างหน้า “อย่างที่บอกแหละ อัจฉริยะผู้ยิ่งใหญ่ มิสเตอร์เอซ ไนท์” ฉันได้ยินเขาซึ่งทำให้ฉันหัวเราะออกมาได้

“เอซ?” ระหว่างกำลังเรียนไปได้ครึ่งทางผมได้ยินคนเรียกชื่อผม และมองไปทางซ้ายก็พบว่าเวโรนิกากำลังมองมาทางผม แต่การที่อาจารย์ยังสอนอยู่ในชั้นเรียน ทำให้ผมมองกลับไปที่กระดาน และก็กลับไปจดจ่อกับการเรียนให้มากขึ้น โดยคิดไว้ว่าเดี๋ยวค่อยถามเธอว่าเธอต้องการอะไรในห้องทดลองเคมีในวิชาถัดไป แต่แล้วโดยไม่ได้ตั้งใจ ผมก็พบว่าผมได้หันไปทางเธอโดยอัตโนมัติ และเห็นเธอควงปากกาเล่นระหว่างนิ้ว แต่เธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างเสียแล้ว

“เอซ” ผมได้ยินเสียงของเวโรนิกาขณะที่กำลังวุ่นกับกระบอกสูบในการทดลองผมหลีกเลี่ยงไม่สบตาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าทำไมผมถึงทำอย่างนั้น

"ว่าไง?" ผมถาม และทำเหมือนว่ากำลังยุ่ง

“ช่วงที่ผ่านมานี้เธอไปไหนมา” เธอถามและผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆ โดยคิดว่าเธอสังเกตเห็นว่าผมไม่อยู่

“ผมกลับไปบ้านน่ะต้องไปทำงานบางอย่าง” ผมบอกเธอพบว่าเธอจ้องมาที่ผมอย่างตั้งใจ และอยู่ๆก็ตกใจกับความคิดที่หมกมุ่นเรื่องส่วนสูงของตัวเอง ว่าทำไมผมถึงสูงอยู่ในระดับเดียวกับเธอนะ?

เธอไม่สูงกว่าผมเหรอ?

ขณะที่กำลังสงสัยเกี่ยวกับส่วนสูงของเรา ดูเหมือนเธอจะสังเกตเห็นความแตกต่างเช่นกันขณะที่เธอมองมาที่ศีรษะของผม แต่แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าเพิ่งตัดผมเลยหันหน้าไปอีกด้าน เปิดสมุดจดและทำเป็นกำลังอ่านบางอย่างที่จริงๆแล้วไม่มีอยู่

“ฉันอยากจะคืนสมุดโน้ตให้นาย”"อะนี่ไง!" เธอพูดขณะยื่นสมุดจดวิชาชีววิทยาซึ่งเธอเคยขอยืมไป แม้ว่าผมจะไม่ต้องการสมุดโน้ตนั้นคืนจริงๆ แต่ผมก็ยังหยิบมันกลับมาและพยักหน้าให้เธอ

“ขอบคุณอีกครั้งนะที่ช่วยให้ตามวิชาต่างๆทัน”

เธอพูดและผมก็ยิ้มให้เธอ “การสอบใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว และฉันเพิ่งเสร็จงานในชั้นเรียนทั้งหมด ตอนนี้เธอคิดว่าพอจะช่วยฉันในเรื่องการเรียนด้วยได้ไหม” เธอถามและผมก็หันไปมองเธออย่างจริงจัง“วิชาไหนล่ะ ที่เธออยากให้ช่วย”

“ฉันจะขอบคุณมากจริงๆ ถ้าเธอจะสามารถช่วยฉันในทุกๆวิชาเลย ฉันยังมีอะไรอีกมากเลยที่ต้องตามให้ทัน และฉันก็เป็นคนประเภทที่จำอะไรไม่ค่อยเก่งจริงๆ หากว่าไม่เข้าใจมันอย่างถ่องแท้” เธอยักไหล่ในตอนท้าย ยิ้มเล็กน้อยและฉันก็พยักหน้า

“ตกลง ฉันจะช่วยเธอ” ผมตอบเธอโดยไม่ต้องคิด และเธอก็ยิ้มเล็กน้อยให้ขณะที่เธอขยับเสื้อคลุมแล็บของเธอและมองไปข้างหน้าผมกำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย จะเริ่มบริการติวให้เธอตั้งแต่เมื่อไหร่?

“เอซ?” ฉันได้ยินเสียงเธอตอนที่อาจารย์กำลังเช็คชื่อเข้าเรียน "ครับ?"

“เธอจะทำต่อไปอีกนานแค่ไหน” เธอถามออกไปโดยไม่รู้ตัว และคำถามของเธอทำให้ฉันสับสน "เธอหมายถึงอะไรเหรอ?"

“หมายถึงวิธีแก้โจทย์เหรอ?” ผมถามขณะมองย้อนกลับไปที่สารละลายในบีกเกอร์ “ฉันชื่นชมในความอดทนของนายมาก ” ในขณะที่เธอบอกแบบนั้น ว่าผมพบว่าตัวเองตกตะลึง ยืนขึ้นและมองไปที่เธอ ครุ่นคิดเกี่ยวกับคำที่เธอเพิ่งบอกไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอใช้ประโยคที่เรียบง่ายแต่หนักแน่น และเหมือนมดที่กำลังเดินเข้าหาน้ำตาล ผมพบว่าตัวเองกำลังถูกดึงดูดเข้าหาเธอ

“ยังไงก็เถอะ ทรงผมนี้ดูดีสำหรับนายนะ” เธอกล่าว และทั้งหมดที่ผมรู้สึกได้ในขณะนั้นคือเลือดที่สูบฉีดขึ้นบนใบหน้าและหูของผมก็เริ่มชา