[4] ไอ้จ๊อด : ลางเตือน

การผ่าตัดของของแม่ผ่านไปได้ด้วยดี ตอนนี้พักฟื้นที่ห้องพิเศษของทางโรงพยาบาลแม้สภาพไม่หรูหราหมาเห่าแบบโรงพยาบาลเอกชนแต่ก็ดีตรงที่ว่าแพทย์และพยาบาลของโรงพยาบาลรัฐมีความชำนาญสูงและมีจำนวนของบุคคลากรจำนวนมาก

ตอนนี้ไอ้จ๊อดเปลี่ยนเป็นคุณจ๊อดแล้ว มันลาออกจากการเป็นพนักงานเซเว่นได้ครึ่งเดือน ข่าวที่มันถูกหวยหกสิบล้านก็ดังไปทั่ว มันกลายเป็นคนดังในชั่วข้ามคืน เหล่าบรรดาคนรู้จักหรือไม่รู้จักต่างก็พากันมาเสวนากับมันแต่มันคร้านจะใส่ใจ สมัยเป็นไอ้จ๊อดมีแค่คนไม่กี่คนที่ยอมคบหามันแบบจริงใจ มันเลือกพวกคนเหล่านี้ อีกอย่างพวกปลิงแบบบรรดาญาติพี่น้องฝั่งพ่อหรือแม่ก็ทำท่าจะมาขอเงิน แต่มีหรือมันจะให้สมัยพ่อเสียใหม่ ๆ เหลือแค่มันสองคนแม่ลูก ญาติฝั่งไหนก็ไม่มีใครเห็นหัวให้ความช่วยเหลือสักคน แม่ต้องทำงานเลี้ยงลูกชายคนเดียว ทำงานหนักมากเพื่อส่งเสียลูกเรียนหนังสือจนจบขั้นมาตรฐานที่ทำงานได้ตามความต้องการของสังคม

ด้วยความรำคาญมันจึงเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ใหม่ของทั้งของแม่และของมัน พร้อมถอยไอโฟนรุ่นล่าสุดมาใช้ด้วยเช่นกัน ฉลองที่แม่ผ่าตัดประสบความสำเร็จดี

" อีกสองสัปดาห์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว แล้วก็ค่อยมาตรวจอาการเป็นระยะตามหมอนัดนะแม่ "

ไอ้จ๊อดบอกแม่ที่กำลังนั่งเล่นเกมแคนดี้กัชเกมยอดฮิตของคนแก่ในมือถืออย่างใจจดจ่อ สวมแว่นสายตาใหม่เอี่ยมยี่ห้อหรูอย่างดีที่มันไปถอยมาจากร้านแว่นชั้นนำในห้างดังอย่างห้างพารากอน สนนราคาหลักหมื่นแต่ดันบอกแม่แค่ว่าราคาไม่กี่ร้อย

ก็คนแก่ที่ลำบากทำมาหากินทำงานหนักมาตลอดชีวิตขืนบอกว่าแว่นตาราคาหลักหมื่นเกรงว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมหยิบมาใช้เลยต่างหาก แถมมันอาจจะโดนด่าชะยันโตแถมอีกด้วย

" อืม "

แม่ตอบอย่างขอไปทีจนไอ้จ๊อดอ่อนใจ บทคนแก่จะติดเกมส์มือถือนี่ยิ่งกว่าเด็กน้อยกับวัยรุ่นเสียอีก

" เออ ผมซื้อบ้านใหม่กับรถแล้วนะแม่ "

" อือ...เอ็งว่าอะไรนะไอ้จ๊อด! "

" ผมบอกว่าผมซื้อบ้านกับรถแล้ว "

" ซื้อทำไมเปลืองเงินเปลืองทองจะตาย บ้านไม่ใช่ราคาถูก ๆ ตั้งหลายล้าน ข้าได้ยินมาว่าตั้งสี่ซ้าห้าล้าน ไหนจะรถอีก ต่ำ ๆ ก็หลายแสน เอ็งได้เงินมาเยอะก็อย่าใช้สุรุ่ยสุร่ายนักเลย "

" โธ่ แม่ บ้านซื้อไว้ไม่เสียหายหรอก เช่าเขาเหมือนเราประหยัดแต่จริง ๆ แล้วคือเอาเงินให้เขาไปฟรี ๆ ทุกเดือนไม่มีอะไรเป็นของของเราเลยซักนิด อย่างน้อยบ้านที่ซื้อราคามันแพงก็ยังเป็นชื่อของผมนา "

ไอ้จ๊อดอธิบายให้แม่ฟังอย่างใจเย็น

" ส่วนรถนี่ ทำให้ไปไหนมาไหนสะดวก บ้านของพวกเราอยู่ชานเมือง รถสาธารณะไม่สะดวกหรอกแม่ แม่เองไว้หายดีก็หัดขับรถซะล่ะผมจะส่งไปเรียนจะได้ช่วยตัวเองได้ "

ไอ้จ๊อดคิดว่าถ้าแม่ของมันขับรถเป็นแล้วมันก็กะจะถอยรถคันใหม่ให้แม่ไว้ใช้ส่วนตัวอีกซักคัน

" เออ ก็จริงอย่างเอ็งว่า เอาเถอะ เงินที่เหลือเก็บไว้ดี ๆ ล่ะ จะได้เอาไว้แต่งเมีย ทำกิจการ ข้ายังอยากอุ้มหลานอยู่นา "

แม่ของเขาพูดตามประสาคนแก่ที่อยากอุ้มหลานแบบคนอื่นเขาบ้าง ไอ้จ๊อดเองเนื่องจากภาระค่าใช้จ่ายที่มากจนไม่มีปัญญาแม้แต่ตัวเองจะรอดก็ไม่เคยคิดหาแฟนหรือคู่ชีวิต ตอนนี้มันมีเงิน มีบ้าน มีรถ ชีวิตถือว่าสมบูรณ์ มันจึงเริ่มคิดเรื่องนี้ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน

" เอ่อ พูดถึงหนูพยาบาลที่มาดูแลแม่บ่อย ๆ คนนั้นน่ะ น่ารักดีนะ "

แม่ของไอ้จ๊อดหมายถึงพยาบาลสาวจบใหม่ที่พึ่งเข้าทำงานไม่นานและได้รับหน้าที่ให้ดูแลผู้ป่วยโซนนี้พอดี

" แม่ถ้าน้องเขาน่ารักขนาดนั้นคงมีแฟนแล้วมั้งน่ะ "

ไอ้จ๊อดรู้ตัวว่าตนเองหน้าตาธรรมดาไม่หล่อเหลา หน้าตาไม่พิมพ์นิยมแบบดาราหนุ่มเกาหลีที่สาว ๆ ชอบกัน

" แม่ถามแล้ว โสดจ้า ไม่มีแม้แต่คนคุย มัวแต่เรียนหนัก ไม่ได้ไปไหน "

จ๊อดไม่อยากจะเชื่อ สาว ๆ สมัยนี้แบบนี้ยังเหลือรอดมาอีกหรือ หายากพอ ๆ กับสัตว์สงวนใกล้สูญพันธุ์

" หรอแม่ แต่ว่าตอนนี้เอาให้แม่หายป่วยก่อนไหม เรื่องอื่นผมยังไม่คิด "

" แกนี่น๊า ชักช้าเดี๋ยวก็หมาคาบไปแดก "

แม่ยกมือขึ้นเขกหัวลูกชายแบบหมั่นไส้หนึ่งยก

" แกรก "

เสียงเปิดประตูจากด้านนอกเข้ามาข้างใน

" อ้าวหนูเหมียว เข้ามาสิจ๊ะ "

พูดถึงคนคนก็มา พยาบาลสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม หมวย ขาว อวบหน่อย ๆ แต่ทรวดทรงองค์เอวทรงนาฬิกาทราย อยู่ในชุดพยาบาลสีขาวพอดีตัวขับเน้นรูปร่างของหญิงสาวให้น่ามองเพลินตา

" สวัสดีค่ะคุณป้า เหมียวแวะเอาขนมมาฝากค่ะ "

พยาบาลสาวยกถุงขนมขึ้นโชว์ เป็นขนมชั้นที่แม่ของเขาชอบกิน

" เหมียวทำมาแบบหวานน้อยนะคะ "

" โอ๊ย แม่หนู เกรงใจจัง อุตส่าห์ทำเองเลยหรอ มา ๆ นี่ลูกชายป้า ชื่อจ๊อด อายุ 28 "

แม่ของเขาพยายามเป็นแม่สื่อแม่ชักเต็มที่ เขาหันไปกล่าวสวัสดีและพยักหน้าน้อย ๆ แบบคนอายุมากกว่าทักทายคนอาวุโสน้อยกว่า ส่วนพยาบาลสาวก็ยกมือไหว้สวยงามก่อนกล่าวสวัสดีกับเขา

ถึงว่าแม่เขาถึงถูกใจ ก็หน้าตาดี ทำอาหารได้ มารยาทงาม แต่ไอ้จ๊อดมองลึกกว่านั้น ข่าวที่เขาถูกหวยไม่ได้เป็นความลับอะไร ดังนั้นใครที่เข้าหาเขาจึงสกรีนมากหน่อยหรือจะเรียกมากกว่าปกติก็ได้

" คุณจ๊อดมาเฝ้าคุณป้าทุกวันเลย ดีจังเลยนะคะ "

พยาบาลสาวกล่าวชมด้วยท่าทางจริงใจ

" ขอบคุณครับ ผมมีแม่เหลือแค่คนเดียวต้องดูแลกันหน่อย แต่ก็ขอบคุณคุณเหมียวมากที่ช่วยดูแลแม่ของผมตอนผมไม่อยู่ "

จ๊อดกล่าวขอบคุณอย่างเป็นงานเป็นการ

แม่ของเขาที่นั่งข้าง ๆ ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ราวกับทำหน้าที่แนะนำสำเร็จเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถือว่าเชื่อมสะพานต่อสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งคู่ให้ทำความรู้จักกันได้เสียที

" ลองทานขนมดูนะคะ เหมียวทำเอง แต่อาจจะไม่ค่อยหวานนะคะ เพราะตั้งใจทำให้คุณป้าทาน "

หญิงสาวพูดแสดงออกถึงความเป็นห่วงและใส่ใจสุขภาพของแม่เขาที่เข้าเขตขีดเบาหวานจนหมอแนะนำให้ทานน้ำตาลแต่น้อย

" ครับ ขอบคุณครับ ผมจะลองชิมดู "

" อ้อ เหมียวต้องขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปขึ้นเวรแล้ว "

พยาบาลสาวถือว่าทำภารกิจที่ตั้งใจไว้สำเร็จก็ขอตัวทันที ไม่มีท่าทีตื้ออยู่ต่อเพื่อจะคุยกับไอ้จ๊อดแต่อย่างใด

" ครับ โชคดีครับ "

" ขอบคุณค่ะ "

พยาบาลสาวเดินออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูเบา ๆ

" เพี๊ยะ! ไงล่ะ น่ารักใช่ไหม แม่บ้านแม่เรือน นิสัยดี หน้าตาดี หุ่นดี แกชักช้า อดแดกแน่ ๆ "

แม่ของเขาหันมาบอกพร้อมสีหน้าเยาะเย้ยสะใจ

ไอ้จ๊อดเห็นตัวจริงก็สนใจและรู้สึกอยากทำความรู้จัก เมื่อโดนแม่คะยั้นคะยอก็คิดว่าลองสักหน่อยคงไม่เสียหาย มันเองแม้หน้าไม่หล่อแต่ก็มี เงิน รถ บ้าน พร้อม เรียกได้ว่าเป็นผู้ชายสำเร็จรูปได้คนหนึ่ง

" อือ "

ไอ้จ๊อดรับคำแม่ของตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อสั่งอาหารทานผ่านทางแอปแพนด้า

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนอย่างไอ้จ๊อดคงไม่กล้าสั่งอะไรแบบนี้มากินเนื่องจากชีวิตของมันจำกัดด้วยเงินและค่าใช้จ่าย มีสิทธิ์กินได้แค่มาม่าเท่านั้น แต่ตอนนี้มันสามารถอยากกินอะไรก็ได้ที่ใจอยาก

ระหว่างที่กำลังไถหน้าจอเลื่อนดูร้านและรายการอาหาร มันก็เห็นระบบแจ้งเตือนข่าวบางอย่าง ด้วยความสนใจจึงกดเข้าไปดู

' เด็กนักเรียนมัธยมกระโดดตึกฆ่าตัวตายขณะไลฟ์สด '

ไอ้จ๊อดคิดในใจว่าเด็กเดี๋ยวนี้คงเครียดน่าดู ชักจะกลายเป็นสังคมที่ไม่ค่อยจะต่างจากสังคมญี่ปุ่นไปแล้ว ที่เด็กเครียดกันมากจนการฆ่าตัวตายดูเป็นเรื่องปกติเกิดขึ้นบ่อยครั้ง

" เห้อ เสียดายจริง ๆ อุตส่าห์สอบติดหมอ "

ไอ้จ๊อดพึมพัมกับตัวเอง เมื่ออ่านประวัติแล้วพบว่าคนตายสอบติดคณะแพทย์ศาสตร์มหาลัยดังแต่เสียดายต้องจบชีวิตก่อนจะได้ก้าวเท้าเข้ารั้วบริเวณมหาลัยด้วยซ้ำ

พลางคิดไปว่าถ้าตนมีลูกจะไม่มีทางบังคับลูกจนเครียดเด็ดขาด

ไอ้จ๊อดนอนเฝ้าแม่บนเตียงเล็ก ๆ ในห้องสำหรับญาติผู้ป่วย เตียงแข็งนอนไม่สบายนักแต่ว่ามันก็ซื้อฟูกหนาสามนิ้วมาเสริมทำให้นอนสบายขึ้น

ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มห้าสิบห้าแล้ว แม่ของมันนอนไปได้สักพักจากการบังคับของมัน ไม่งั้นจะเล่นเกมจนลืมเวลาพักผ่อน ส่วนตัวมันยังคงเสพโซเชียลต่อไปโดยเปิดไฟหน้าจอให้สว่างน้อยจะได้ไม่รบกวนสายตาและการนอนของแม่

มันไถโซเชียลดูข่าวและเรื่อวราวนั่นนี่ไปเรื่อยจนกระทั่งเวลาในโทรศัพท์ขึ้นแสดงเลข 00.00 พอดี เสียงข้อความเข้าก็ดังขึ้นมา โชคดีที่มันเปิดเสียงเป็นระบบเบา เสียงทั้งหลายจึงดังเบามาก ไม่รบกวนแม่จนตื่น

ไอ้จ๊อดสงสัยว่าใครส่งข้อความมาดึกดื่นเอาป่านนี้ไม่ยอมหลับยอมนอน ด้วยความสงสัยและใคร่รู้ มันจึงกดเปิดกล่องข้อความก่อนจะพบว่าตรงส่วนของชื่อผู้ส่งไม่ขึ้นเบอร์หรือชื่อจากรายชื่อที่มันบันทึกไว้ แต่ขึ้นแค่ว่า Make A Wish แค่นั้น และตามด้วยข้อความ

' 14 วัน 0 ชั่วโมง 0 นาที 0 วินาที '

ไม่มีข้อความอื่น ขึ้นต้นและลงท้าย มีแค่จำนวนวันและเวลา

แต่...Make A Wish ก็ทำให้มันนึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้ คำเตือนจากไอ้พี่สันเรื่องที่สอง

ไอ้จ๊อดไม่รอช้ารีบกดค้นหาคำว่า Make A Wish ในแอปทีทีทันทีแต่ก็ไม่พบแอ๊กนั้นเหมือนเดิม เกรงว่าเจ้าของแอ๊กคงจะโรคจิตอยากจะแกล้งคนเล่น แต่ว่าได้เบอร์ของเขามาจากไหนกันล่ะ นี่มันเบอร์ใหม่ชัด ๆ

แม้จะอยากรู้แค่ไหนก็ไม่อาจหาคำตอบได้ ไอ้จ๊อดเลยโยนเรื่องนี้เข้าไปในหลังสมองไม่คิดต่อให้ปวดกบาลแต่อย่างใด ก่อนจะล้มตัวลงนอนหลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น