บทที่ 7

“ถ้าไม่ติดว่าต้องอวดสาว กูจะไม่เอาคันนี้ออกมาแน่”

            นฤดลถึงกับไอค่อกแค่กก่อนจะลุกออกจากรถเท้าสะเอวมองฝุ่นลูกรังสีแดงจับรถจนหนา จะปิดประทุนก็กลัวไม่เท่ห์จำต้องหาผ้ามาเช็ดออก ลำบากแต่ต้องทนหากคิดจะวางเหยื่อให้ปลาติดเบ็ด

            เสียงฝีเท้าม้าตะลุยฝุ่นจนฟุ้งตรงลิ่วมาหา นฤดลสบถหยาบคายแล้วค่อยเบิกตากว้างเมื่อม้าสีขาววิ่งเข้ามาใกล้เห็นจ๊อกกี้สาวที่ควบห้อตะบึงเข้ามาใกล้ๆ

            “น้องพลับพลึงนี่หว่า”

            พลับพลึงควบม้ามาหยุดตรงหน้านฤดลด้วยความสงสัย และเพราะอยู่ในฐานะเจ้าของไร่จึงกระโดดลงจากหลังเจ้าสโนไวท์เพื่อทักทายแขกผู้มาเยือน (โดยไม่ได้รับเชิญ)

            “สวัสดีค่ะพี่ดล มาหาคุณแม่หรือคุณพ่อคะ”

            ท่วงท่าสง่างามในยามอยู่บนหลังม้ายังไม่สวยงามเท่าท่าที่เธอสปริงตัวลงจากหลังม้า ร่างระหงในชุดทะมัดทะแมงเหมือนที่เคยเห็น ต่างกันตรงวันนี้พลับพลึงสวมกางเกงขี่ม้าแทนกางเกงยีน รัดแน่นไปทุกส่วนสัดเหลือเกินแม่เจ้าโว้ย!

            “พี่มาหาน้องพลับล่ะจ้ะ ไม่รู้ว่าน้องพลับออกไปขี่ม้า ไม่อย่างงั้นพี่จะได้ขี่ม้ามา เผื่อว่าเราจะออกไปขี่ม้าด้วยกัน”

            ที่จริงนฤดลขี่ม้าไม่ได้เรื่องเลยต่างหาก เขาเป็นพวกชอบความสะดวกสบาย ขับรถคันโก้ปิดประทุนเปิดแอร์เย็นฉ่ำมากกว่าจะชอบตากแดดตากลมอยู่บนหลังม้า แต่ถ้าต้องลงทุนเพื่อแลกกับกำไรอันงดงามแล้วล่ะก็ เขายินดีทำ อาจจะต้องลงทุนฝึกซ้อมการขี่ม้าให้มากขึ้นก็ยอม

            “งั้นหรือคะ ถ้างั้นวันหลังพี่ดลก็ขี่ม้ามานะคะ หรือจะเอามาที่ไร่ก็ได้ แต่...มันไม่ค่อยเชื่องกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่”

            “ไม่เป็นไรจ้ะ ไร่เราไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ พี่ขี่ม้ามาหาก็ได้ แต่ต้องเป็นวันหลังนะจ๊ะ”

            “ค่ะ ตามแต่พี่ดลจะสะดวกเถอะ แล้วนี่มีเรื่องอะไรกับพลับหรือเปล่าคะ”

            “พี่ว่าจะชวนน้องพลับไปเที่ยวน่ะจ้ะ เพื่อนพี่เพิ่งเปิดผับในเมือง เป็นผับที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดเลยนะจ๊ะ ไม่รู้ว่าน้องพลับจะให้เกียรติพี่ดลหรือเปล่าน้อ”

            “พลับไม่ชอบเที่ยวสถานที่แบบนั้นเท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอบอกตามตรง แล้วต้องหันไปมองเมื่อเห็นรถโฟล์วีลล์คันใหญ่ของไร่ข้างๆ วิ่งใกล้เข้ามา ทางเส้นนี้เป็นทางเข้าที่แชร์กันระหว่างไร่รุ่งโรจน์กับไร่อิงฟ้าเพื่อการเดินทางที่สะดวกขึ้น สุดปลายทางสายนี้ก็คือสุดเขตแดนของไร่อิงฟ้า ที่นั่นจะมีน้ำตกสายเล็กๆ แต่งดงามตามธรรมชาติอยู่ด้วย

            พ่อเลี้ยงดรัณลดกระจกลงเพื่อมองพลับพลึงกับนฤดล เขารู้จักเสือผู้หญิงอย่างนฤดลดี ไอ้หมอนี่ไม่เป็นโล้เป็นพายดีแต่เคลมผู้หญิงไปวันๆ นี่ก็คงจะมาติดพันพลับพลึงสินะ ตาคมภายใต้แว่นกันแดดสีดำจับจ้องใบหน้าอวดดีของหญิงสาว เธอเชิดหน้าใส่เขาแล้วหันไปยิ้มหวานให้นฤดล

            เห็นแบบนั้นแล้วเรียวปากหนาก็บิดเบ้ แล้วรถคันโตก็เคลื่อนตัวจากไปฝุ่นตลบ

            “โอ๊ย!!! พ่อเลี้ยงดรัณนี่ไม่น่าคบเลยให้ตายสิ ดูซิขับรถไม่เกรงใจคนยืนอยู่บ้างเลย” นฤดลบ่นกระปอดกระแปด ฝุ่นดินแดงฟุ้งจับเส้นผม ใบหน้า เสื้อผ้า และรถคันหรูหมดแล้ว

            “ช่างเขาเถอะค่ะ ถนนเส้นนี้ก็ของเขาครึ่งหนึ่ง เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำก็ออกแล้ว”

            “นั่นสิครับ แต่พี่ไม่ชอบใจพ่อเลี้ยงดรัณนี่เสียเลย คนอะไรไม่คิดจะผูกมิตรกับคนอื่นบ้างหรือไง เชื่อไหมครับ ไร่พี่อยู่ไม่ไกลกันแต่เราไม่เคยทักทายกันเลยด้วยซ้ำ”

            “เหรอคะ พ่อเลี้ยงก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”

            “ว่าแต่...ตกลงน้องพลับจะไปกับพี่หรือเปล่าครับ”

            พลับพลึงเสมองตามท้ายรถที่เห็นไกลๆ แว่บหนึ่ง จากที่คิดปฏิเสธก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า บางทีการได้เที่ยวเปิดหูเปิดตาก็น่าจะดีกว่าจมอยู่กับความคิดถึงคนบางคน

            “ไปก็ได้ค่ะ แต่อย่ากลับดึกนักนะคะ ไม่งั้นคุณพ่อคุณแม่จะไม่อนุญาต”

            นฤดลรีบรับปากก่อนที่พลับพลึงจะเปลี่ยนใจ แล้วเขาก็ขอตัวกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ ก่อนจะกลับมารับหญิงสาวออกไปด้วยกันค่ำนี้

หลังจากเจรจากับพ่อค้าคนกลางรายใหม่ได้ลงตัวเป็นที่น่าพอใจแล้ว ดรัณก็โทรหาปกรณ์เพื่อนซี้ย่ำปึ้ก ปกรณ์เป็นสัตวแพทย์ในโรงพยาบาลสัตว์ประจำอำเภอ เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกได้ไม่นานและเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่รู้จักดรัณดีที่สุด

            “ว่าไงเพื่อน” เสียงปกรณ์หมอสัตว์อารมณ์ดีตอบรับ

            “เสร็จงานหรือยังวะ ว่าจะชวนไปดื่ม”

            “อีกคิวนึงว่ะ แกไปรอที่ร้านได้เลย เดี๋ยวฉันตามไป”

            “เออๆ ผับของเสี่ยบัณฑูรนะ ฉันได้ยินว่าเปิดสาขาใหม่”

            “อ๋อ...ได้สิ ไปฉลองผับใหม่ของเสี่ยบัณฑูรหน่อยก็ดี แล้วเจอกันเพื่อน”

            ภายในผับขนาดกลางของเสี่ยบัณฑูร ร่างสูงปราดเปรียวของพ่อเลี้ยงดรัณดูจะสะดุดตาแก่ผู้ที่พบเห็นไม่ว่าจะหญิงหรือชาย เป็นอันรู้กันดีว่าพ่อเลี้ยงจอมเถื่อนที่พวกคนงานในไร่ตั้งฉายาให้ ไม่ชอบเที่ยวผับเที่ยวบาร์เท่าไหร่นัก น้อยครั้งจะได้เห็นชายหนุ่มรูปหล่อหนวดงามๆ แวะเวียนเข้าไปในผับ ครั้งนี้ก็ได้รับความสนใจจากสายตาทุกคู่ ผับเปิดใหม่ของเสี่ยชื่อดังได้รับความสนใจจากผู้คนจำนวนมาก นอกจากนักท่องราตรีแล้วยังจะมีปาปารัซซี่คาบข่าวไปลงหนังสือพิมพ์อีก แค่ย่างก้าวเข้ามา พ่อเลี้ยงหนุ่มก็หายใจไม่คล่องคอเสียแล้ว

            “สวัสดีครับพ่อเลี้ยง” เสี่ยบัณฑูรตรงเข้ามาทักทายลูกค้าคนพิเศษ

            “สวัสดีครับเสี่ย” ดรัณทักทายกลับยิ้มๆ

            “เป็นเกียรติมากที่ผับของผมได้ต้อนรับพ่อเลี้ยง เด็กๆ บริการพ่อเลี้ยงให้ดีๆ นะ” เสี่ยพุงพลุ้ยหันไปเรียกพนักงานต้อนรับสาวสวยที่ถูกคัดสรรมาแล้วว่าจะเรียกแขกเข้าร้านได้หนาแน่นแค่ไหน

            “ไม่เป็นไรครับ ผมอยากดื่มเงียบๆ ตามลำพังมากกว่า”

            “ไฮ้...ดื่มคนเดียวจะไปสนุกอะไร น่าจะมีเด็กสาวๆ นั่งตักสักคนสองคนนะครับ รับรองว่าผมเลือกมาแล้วทุกคน ปลอดภัยแน่ๆ ที่สำคัญฝีมือเด็ดสุดยอด หรือถ้าอยากได้ชนิดไม่เป็นงานอยากจะเป็นครูก็มีนะครับพ่อเลี้ยง หน้านี้ใสกิ๊กขาวสะอาด” ต่อให้เสี่ยบัณฑูรอวดอ้างสรรพคุณเด็กสาวในสังกัดมากแค่ไหน ดรัณก็ไม่คิดจะใส่ใจ

            “เสี่ยอาจจะเป็นคนที่ไม่สนใจข่าวคราวรอบข้าง เลยไม่รู้ว่าผมเกลียดผู้หญิง”