บทที่ 8

“เอ่อ...ถ้างั้น...” เสี่ยเจ้าของผับเหมือนจะนึกได้ว่าพ่อเลี้ยงหนุ่มรูปงามเงินหนาเลิกสนใจผู้หญิงมาหลายปีแล้ว ข่าวน่ะทำไมจะไม่ได้ยิน แต่คิดว่าถ้าหาสาวที่ถูกใจให้ได้คงไม่ปฏิเสธ ทว่าชายหนุ่มมาดแมนเต็มพิกัดคนนี้อาจจะสิ้นไร้สมรรถภาพทางเพศไปแล้วก็ได้

            เศร้าจนนกเขาเลิกขัน!!

            “ผมขอนั่งคนเดียวดีกว่าครับ หรือถ้าไม่ควรนั่งคนเดียว ผมขอ...” ดรัณทำมือทำไม้ตรงไปยังประตูทางออก

            “โอ๊ะ!!! เชิญครับเชิญ นั่งจิบเหล้าคนเดียวก็ไม่เลวหรอกครับ ถ้างั้นตามสบายนะครับ ผมขอตัวไปรับแขกคนอื่นก่อน"

            ดรัณส่ายหน้าแล้วกระดิกนิ้วเรียกบาร์เทนเดอร์

            “ขอวิสกี้ออนเดอะร็อค”

            เพียงอึดใจเดียวเหล้าวิสกี้รสนุ่มราดบนก้อนน้ำแข็งไร้สิ่งเจือปนก็อยู่ตรงหน้า ดรัณรอครู่เดียวให้ความร้อนของเหล้านอกผสมกับความเย็นของน้ำแข็งจนลงตัว แล้วสาดลงกระเพาะอาหารให้ร้อนวูบวาบไปทั่วลำคอ เครื่องดื่มชนิดนี้ถ้าคอไม่แข็งจริงไม่ควรลองเพราะมันก็คือเหล้าเพรียวๆ ไม่มีส่วนผสมของโซดาหรือน้ำเปล่า

            พ่อเลี้ยงหนุ่มคลึงแก้วในมือเล่นขณะสมองก็หวนคิดไปถึงอดีต ทุกครั้งที่อยู่ลำพังเขามักจะย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วก็ปล่อยให้ความเศร้าหมองยึดครองพื้นที่ในจิตใจเหมือนเคย

            “เฮ้ย! ปล่อยให้รอแป๊บเดียวคิดถึงเรื่องเดิมๆ อีกแล้วสิไอ้พ่อเลี้ยง” แรงตบลงบนบ่าหนาที่มาพร้อมกับเสียงทุ้มของหนุ่มอารมณ์ดีกลั้วหัวเราะหน่อยๆ เหมือนลมที่พัดเอาความเศร้าถอยห่างไปจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม

            “ไอ้หมอ มาก็ดีแล้ว น้องๆ” ดรัณเรียกบาร์เทนเดอร์ “ขอแบบนี้อีก 2 ที่นะ”

            “โอ้โห ตั้งใจจะมอมเหล้าฉันตั้งแต่เลิกงานเชียวหรือวะ ไอ้นี่เผลอนิดไม่ได้ทำตัวเป็นผู้สูงวัยอีกแล้ว”

            “ผู้สูงวัยอะไรวะ”

            “ก็พวกที่ชอบคิดถึงเรื่องเก่าๆ ในอดีตส่วนมากจะเป็นคนที่อายุเกิน 50 หรือที่ใครๆ เรียกว่าผู้สูงวัย หนุ่มๆ สาวๆ ไม่ค่อยมีใครเก็บเอามาคิดหรอกว่ะ”

            “แกจะให้ฉันเลิกคิดได้ยังไง ในเมื่อเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับฉันโดยตรง ไอ้หมอ ฉันก็อยากความจำเสื่อมถ้าทำได้ หรือแกจะช่วยสงเคราะห์ทุบหัวฉันจนสลบแล้วฟื้นขึ้นมาจำอะไรไม่ได้ล่ะวะ”

            “เฮ้ย...”

            “แต่สักวันฉันก็ต้องจำได้ แล้วเรื่องพวกนั้นก็ยังอยู่ในหัวเหมือนเดิม แกจะให้ฉันลืมคนที่ฉันรักมากที่สุดถึงสองคนไปได้ยังไงวะไอ้หมอ”

            หมอปกรณ์สะเทือนใจทุกครั้งที่เพื่อนระบายทุกข์ออกมาให้ฟัง จนบางครั้งเขาก็ไม่อยากทนฟัง อยากปฏิเสธหรือไม่ก็หนีให้ห่าง แต่ถ้าทำแบบนั้นเพื่อนของเขาจะมีสภาพเป็นอย่างไร ดรัณคนนี้มีเพื่อนสนิทที่ไว้ปรับทุกข์อยู่คนเดียว นั่นก็คือเขา เพื่อนเขาคงเป็นบ้าถ้าไม่ได้ระบายออกซะบ้าง ทุกวันนี้ก็เปลี่ยนจากคนดีกลายเป็นคนร้ายกาจ ผู้ชายใจดีกลายเป็นคนใจร้าย เกลียดผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้โดยไม่คำนึงว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

            “เออๆ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ดื่มเถอะเพื่อน ถ้าเหล้าจะทำให้แกไม่คิดถึงเรื่องเดิมๆ ได้สักพักก็ดื่มเถอะ ถ้าแกเมาเดี๋ยวฉันจะขับรถไปส่งถึงบ้านเอง ไม่ต้องห่วงนะ”

            ดรัณโคลงหัว ปกรณ์มักจะปลอบใจแบบนี้เสมอในพักหลังๆ เพื่อนสนิทของเขาก็คงเบื่อที่ต้องอธิบายหรือปลอบใจคนฟุ้งซ่าน เพราะไม่ว่าจะปลอบใจยังไงก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ความทรงจำเหล่านั้นยังฝังลึกอยู่ในหัว ไม่มีวันลืมเลือน

            สองหนุ่มนั่งดื่มกันไปคุยกันไปในเรื่องจิปาถะพยายามเบี่ยงเบนประเด็นที่อาจทำให้เพื่อนรักเจ็บช้ำ โดยไม่รู้ว่าบัดนี้ตรงประตูทางเข้ามีร่างหนุ่มสาวเคียงคู่กันเข้ามาในผับ

            นฤดลแตะมือตรงกลางแผ่นหลังของพลับพลึงแล้วรุนนิดๆ ให้เธอเดินผ่านผู้คนเข้าไปนั่งในมุมสุด ผับของเสี่ยบัณฑูรเปิดเพลงหลากหลายแนวเอาใจผู้ฟังทุกกลุ่ม ทั้งวัยรุ่นหนุ่มสาวหรือแม้จะเป็นคนสูงวัยขึ้นมาอีกนิด ทั้งเพลงแดนซ์ เพลงช้า เพลงสากล ผู้คนในวันแรกก็แห่แหนเข้ามาเที่ยวนั่งดริ๊งค์กันเป็นกลุ่มบ้าง เป็นคู่บ้าง แทบจะไม่เห็นคนที่ฉายเดี่ยวเลย

            พอเข้ามาในสถานที่แบบนี้ ทั้งควันบุหรี่ ทั้งเสียงเพลงอึกทึก ทั้งเสียงตะโกนพูดคุยกันแข่งกับเสียงเพลง ทำให้พลับพลึงเริ่มมึนหัวนึกในใจว่าคิดผิดหรือเปล่าที่ตัดสินใจมาเที่ยวกับนฤดล เธอเคยเที่ยวกลางคืนมาบ้างในสมัยที่ยังเรียนหนังสือ ตอนนั้นความซุกซนและอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอและเพื่อนๆ ในกลุ่ม พากันหนีออกนอกหอเพื่อมาเที่ยวในสถานที่แบบนี้ แต่การเที่ยวกันเป็นกลุ่มๆ ไปไหนก็ไปด้วยกันไม่มีอะไรต้องกลัว เที่ยวกันไม่กี่ชั่วโมงแค่พอรู้ แค่ได้เห็นก็กลับหอ แล้วก็ถูกทำโทษด้วยการให้ล้างห้องน้ำ มันเป็นประสบการณ์ในวัยเรียนที่ไม่ทำให้พวกเธอเสียผู้เสียคน

            มาอีกครั้งแค่ได้กลิ่นบุหรี่ฟุ้งก็ฉุนจมูกหายใจไม่ออก แต่ตัดสินใจมาแล้วจะหนีกลับก็กระไรอยู่

            “ดื่มอะไรดีครับน้องพลับ”

            “ขอน้ำส้มก็แล้วกันค่ะ”

            “น้ำส้ม! ฮ่ะ ฮ่ะ” นฤดลเผลอหัวเราะออกมาสุดเสียง “มาเที่ยวผับแต่ดื่มน้ำส้มน่ะเหรอครับ เอาอย่างนี้ดีกว่า ดื่มไวน์นุ่มๆ สักแก้วดีไหมครับ รับรองว่าไม่เมาแน่นอน”

            “เอ่อ...แก้วเดียวนะคะ” พลับพลึงต่อรอง และคิดว่าแค่ไวน์เพียงแก้วเดียวคงไม่ทำให้เมามายไร้สติหรอกน่า

            “ครับ แก้วเดียวเท่านั้น แล้วเราค่อยออกไปดิ้นด้วยกันนะครับ”

            หญิงสาวพยักหน้าตอบรับ นฤดลจึงสั่งไวน์ให้เธอ ส่วนเขาขอเป็นเบียร์เย็นๆ ชายหนุ่มกระตุกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์มองหญิงสาวที่กำลังนั่งมองฟลอร์เต้นรำอย่างเพลิดเพลิน

            “พี่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับน้องพลับ”

            นฤดลเอ่ยขอตัวก่อนลุกขึ้นตรงไปยังบาร์เครื่องดื่มโดยไม่มองว่าตรงบริเวณนั้นจะมีใครนั่งอยู่บ้าง เขากระดิกนิ้วเรียกบาร์เทนเดอร์ให้ส่งแก้วเปล่ามาใส่น้ำแข็งแล้วใส่ไวน์สีแดงลงไป นั่นคงจะไม่เป็นที่สนอกสนใจจากคนข้างๆ ถ้าซองกระดาษสีขาวเล็กจิ๋วจะไม่ถูกฉีก แล้วผงละเอียดสีขาวจะไม่ถูกเทลงไปในน้ำสีแดง