พระเอก
จักรภัทร ราชนาโยวงศ์ติชัย ชื่อเล่นเจ้าสัว อายุ32ปี มาเฟียหนุ่มหล่อมากความสามารถมากฝีมือ หล่อ ฉลาด เก่ง ผู้นำแก๊ง มังกรแดง หนุ่มใหญ่พูดน้อย เงียบขรึม เสือยิ้มยาก “มาหาป๋าสิอิหนู” นางเอก รัชมล กูลสกุล ชื่อเล่นเวียงพิงค์หรือหนูผิง อายุ19ปี นิสัยดี อ่อนน้อม เรียบร้อย เก่งงานบ้านงานเรือน ขยัน อ่อนแอ เด็กสาวผู้น่าสงสาร อาศัยอยู่กับพ่อแท้ๆและเเม่เลี้ยงพร้อมกับพี่สาวต่างแม่หนึ่งคน สองคนแม่ลูกลุมกันกลั่นแกล้งเธอเหมือนในการ์ตูนเจ้าหญิงที่เธอชอบดูตอนเป็นเด็กๆ เธอไม่ได้เรียนหนังสือเพราะเธอต้องทำงานบ้านให้พี่สาวและเเม่เลี้ยงของเธอ เธอมีความฝันที่อยากจะเป็นคุณหมอเพราะพ่อของเธอท่านป่วยหนัก เธออยากจะมารักษาท่าน แต่เธอก็ทำตามความฝันของเธอไว้ไม่ได้ “ท่านเจ้าสัวเรียกหนูผิงเหรอคะ?” “ฉันบอกเธอว่ายังไง”นำ้เสียงทุ่มตำ่กับดวงตาเรียวคมนั้นมองตำ่ลงมาที่ร่างบาง “ป๋าขาเรียกหนูผิงเหรอคะ?”เด็กสาวรนรานรีบพูดใหม่ตามคำที่เจ้าสัวเคยบอกให้เธอเรียกเขา ตอนที่1 บ้านหลังน้อยของเวียงพิงค์ เวียงพิงค์.... “อีผิง! แกรีดเสื้อฉันยังไงเนี่ย แกเอาลูกกระตามองรึป่าว!!!”เสียงของพี่แพรวาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจฉันที่กำลังนั่งซักผ้าอยู่ต้องรีบล้างมืออย่างไวและรีบลุกขึ้นยืนวิ่งเข้าไปหาเธอ “พี่แพรมีอะไรรึป่าวคะ?”ฉันรีบเข้าไปยืนและก้มหัวถามเธอ ในมือของพี่แพรวามีเสื้อนักศึกษาสีขาวตัวเล็กของเธออยู่ที่เสื้อมีรอยไหม้สีนำ้ตาล ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามีรอยไหม้บนเสื้อของเธอนั้นได้ยังไง “หึ ยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกเรอะ แกนี้มันโง่ อีโง่ๆๆๆๆๆๆๆๆ”พี่แพรวาว่าฉันพลางจิ้มนิ้วมือของเธอมาบนขมับของฉันเธอจิ้มแรงมาก จนฉันรู้สึกเจ็บ “ผิงไม่ได้รีดเสื้อพี่แพรไหม้นะคะ ผิงไม่ได้ทำ”ฉันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นพลางยกมือไหว้พูดบอกเธอว่าฉันไม่ได้เป็นคนทำ “ถ้าแกไม่ทำ แล้วใครจะทำ ฉันเป็นคนทำเองอย่างนั้นเหรอ!!!”เสียงพี่เเพรวาตะโกนลั่นบ้านทำให้ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว “มีอะไรเหรอจ๊ะลูกแพร?”เสียงคุณน้าพราวมณีพูดขึ้นข้างหลังพี่แพรวา ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาคุณน้าพราวมณีทันที “ก็นังผิงน่ะสิะคะ มันทำเสื้อแพรไหม้ แล้วที่นี้แพรจะทำยังไงล่ะคะ แม่เอาเงินมาให้แพรเลย แพรจะไปซื้อชุดนักศึกษาใหม่!”พี่แพรวาหันไปบอกคุณน้าพราวมณีพลางแบมือขอเงินเธอ เธอก็มองมาที่ฉันทันทีด้วยสายตาดุดันน่ากลัวฉันก้มหน้าลงหลบสายตาของเธอตัวสั่นเทาด้วยความกลัว “อีผิง เงินค่าขนมเมื่อวานที่แกเอาไปขายน่ะอยู่ไหน!!”คุณน้าพราวมณีพูดขึ้น รีบทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอทันที เงินค่าขนมที่เธอพูดถึงคือขนมตาลที่ฉันเป็นคนทำเองเพราะฉันไปขอวิธีทำจากคุณยายข้างบ้านมาและฉันก็นำมาทำขายเองและเงินนั้นฉันจะเอาไปเป็นค่าสมัครเรียนน่ะ “เงินนั้นผิงจะเอาไปเป็นค่าสมัครเรียนนะคะคุณน้า”ฉันเอ่ยบอกคุณน้าพราวมณีไปเธอก็มองฉันด้วยสาสตาไม่พอใจ “แกจะเอาไปเรียนทำไม โง่ๆๆแบบแกน่ะไปอยู่ในซ่องโน้น ไปนอนขายตัวน่าจะดีกว่าน่ะ!!”คุณน้าพราวมณีเดินเข้ามาหาฉันพลางเอ่ยบอกฉันด้วยนำ้เสียงเสียงดัง ฉันรีบยกมือขึ้นไหว้เธอทันทีด้วยความกลัว “คุณน้าค่ะ แต่ผิงอยากเรียนจริงๆนะคะ”“ป๋าขา ป๋าทำอะไรอยู่เหรอคะ”ฉันที่ยังคงเฝ้าคิดถึงคนที่เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะคิดถึงฉันรึเปล่าป๋าขา“ตื๊ดดดดดดด”“ว๊าย!”ฉันที่เผลอตัวเผลอใจที่คิดถึงเขาไม่รู้ว่ามือไปกดโทรศัพท์โทรออกหาท่านเจ้าสัวได้ยังไง แต่ตอนนี้มันติดแล้วแหละ และฉันกำลังจะกดวางสาย แต่ปลายสายดันกดรับขึ้นมา(ฮัลโหลคะ)มีเสียงผู้หญิงดังออกมา ฉันเบิกตาโตขึ้นด้วยความตกใจ เธอเป็นใครกันหรือว่าเธอจะเป็น(ต้องการคุยกับใครคะ?)ปลายสายเอ่ยขึ้นมาอีกเมื่อฉันเอาแต่เงียบ(ถ้าไม่มีอะไรฉันขอวางนะคะ!!!)(ติ๊ดดดดดดด)และปลายสายก็ถูกตัดไปพร้อมๆกับใจของฉันที่มันกำลังเต้นแรงลงเหมือนกำลังหมดแรงมือไม้อ่อนไปหมด นำ้ตาสีใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง รู้ทั้งรู้ว่าฉันเป็นน้อยเขา เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว เธอยังจะไปตามเป็นเจ้าของเขาทำไมหนูผิง“ฮืฮๆๆๆท่านคงไม่โกรธหนูผิงใช่ไหมคะที่ไปยุ่งรบกวนกับผู้หญิงของท่าน”ฉันล้มตัวลงนอนอย่างคนหมดแรง ร้องไห้กอดร่างกายตัวเองด้วยความปวดใจของฉันมันกำลังบอกว่ามันเจ็บ เจ็บมาก“อย่าร้องน่ะหนูผิง เธอต้องรู้ว่าเธออยู่ในสถานะไหน เขามีคนของเขาอยู่แล้ว”ฉันพูดปลอบตัวเองแต่ก็ห้ามนำ้ตาไม่ให้หยุดไหลไม่ได้สักที เพราะยิ่งฉันคิดถึงเ
“สวยน่ารักมากครับ อ่ะเป่าเลยพี่”พี่แทนคุณเมื่อเขาถ่ายรูปฉันเสร็จเขาก็เก็บโทรศัพท์ของเขาและยื่นมือมารับเค้กไปจากมือฉันส่งไปตรงหน้าของพี่กายให้เขาเป่าเค้ก พี่กายก็ทำหน้างงๆแต่ก็ยอมหลับตายกมือขึ้นมากุมตรงหน้าอกเหมือนจะอธิษฐานขอพร และเขาก็เป่าเทียนจนดับ“ผิงกลับได้รึยังคะ?”ฉันเอ่ยถามพี่แทนคุณไป เขาก็หันมามองหน้าฉันและยิ้มกริ่มให้ฉัน“กลับได้แล้วครับหนูผิงคนสวย^_^”พี่แทนคุณเอ่ยบอกฉัน และเขาทำท่าจะยื่นมือมาจับมือฉันแต่ฉันถอยหลังห่างจากเขาซะก่อน“ผิงกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะพี่แทนคุณ สวัสดีค่ะพี่กาย”ฉันยกมือไหว้พวกพี่ๆอย่างไวและรีบวิ่งออกมาจากตรงนั้น วิ่งไปยังชั้นจอดรถของโรงแรมที่นี้ ฉันต้องเบิกตาโตขึ้นเมื่อมองไปยังรถยนต์คันหรูที่จอดอยู่ในชั้นVIPก็ต้องตกใจเบิกตาโตขึ้นเมื่อเห็นร่างของผู้หญิงร่างบางที่แสนคุ้นตานั้งอยู่บนตักของผู้ชายที่แสนคุ้นเคยกับฉันทั้งสองกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มร่างทั้งสองกอดรัดกันแน่น ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ“ไค!ฝุ่น!!!”ฉันตะโกนเรียกสองคนนั้น ทั้งสองผละออกจากกันโดยที่ไคจับร่างฝุ่นโยนออกจากร่างของเขา“หนูผี!!”ไคเอ่ยเรียกฉันด้วยสีหน้าตกใจแววตาของเขาสั่นไหวหรอกแหรก
“ช่วยพาเพื่อนของหนูผิงไปรอที่รถหน่อยได้ไหมคะ เดี๋ยวหนูผิงขอคุยกับพี่เขาก่อน”ฉันบอกไคไปทันทีที่เขาเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆฉัน เขาเบะปากมองหน้าของฝุ่นด้วยใบหน้านึกขยะเเขยงเพราะเขาเคยบอกฉันว่าเขาน่ะถึงร่างกายจะเป็นผู้ชายแต่จิตใจของเขาเป็นผู้หญิงเขาจึงไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่สวยกว่าเขา เพราะฝุ่นจัดว่าหน้าตาดีเข้าขั้นสวยมากแต่เธอไม่ยอมลงประกวดดาวคณะฉันจึงได้ตำแหน่งนั้นมาแทนยังไงล่ะ“หึ!ชะนีหน้าวอก!”ไคบ่นพึมพำขึ้นแต่ก็ยอมเอื้อมมือมาจับแขนของฝุ่นไปถึงเขาจะทำหน้าขยะแขยงแต่เขาก็ทำเบามือกับฝุ่นน่ะ“ฝากเพื่อนหนูผิงด้วยนะคะ”ฉันบอกไคไปเขาก็เบะปากมองบนพลางชำเลืองสายตามองใบหน้าของฝุ่นและเขาก็หันมามองหน้าฉัน“อืม”ไคตอบสั่นๆและหันหลังพยุงร่างของฝุ่นเดินฝ่าผู้คนออกไป ฉันจึงหันกลับมามองพี่หน้าหล่อต่อทันทีที่ร่างของฝุ่นกับไคลับสายตาไปแล้ว“พี่เป็นใครคะ?”ฉันเดินเข้าไปเผชิญหน้ากับเขาที่ตอนนี้เขามองฉันและยิ้มอย่างน่ารัก“เป็นคนที่รอน้องไงครับ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับแววตาเจ้าชู้ของเขาทำให้ฉันหลี่ตามองเขาอย่างนึกคิด นิสัยแบบนี้ปากหวานหน้าตาหล่อละมุน“พี่แทนคุณพี่รหัสของผิงใช่ไหมคะ?”ฉันเอ่ยถามคำถามที่ฉันสงสัยไป เ
งานวันเกิดโรงเเรมFDเวียงพิงค์“ว้าว ผู้เยอะมากคะ^_^”ไคเอ่ยขึ้นในขณะที่เขาเดินมาเสิร์ฟนำ้ไวน์และเครื่องดื่มมึนเมาต่างๆ เขาปลอมแปลงตัวเข้ามาเป็นเด็กเสิร์ฟเครื่องดื่มในงานนี้ และเเถมเขายังพาคิงกับโคมาด้วยน่ะและชุดที่เขาคือสวมกางเกงขายาวสีดำท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์แผงอกสุดลำ่ของทั้งสามคนและหุ่นของคิงไคโคมีหุ่นที่ลำ่บึกทำให้เขามาสมัครวันนี้และได้งานเลย ส่วนเด็กเสิร์ฟฝั่งผู้หญิงก็แต่งชุดคอสเพลย์กระโปรงสีดำสลับขาวกระโปรงสั้นเสื้อเกาะอกสวมผ้ากันเปื้อนสีแดงชุดของพวกเธอดูเซ็กซี่ทุกคนจัดว่าหุ่นดีๆหน้าอกตู้มๆทั้งนั้นเลย“หนูผิง”เสียงเรียกของฝุ่นเอ่ยขึ้นเธอไปรับฉันที่ทางเข้าหมู่บ้านของฉัน ฉันให้ไคมาส่งฉันก่อนและไคก็นั่งรอบนรถรอเป็นเพื่อนฉันจนกว่าฝุ่นจะมา ฉันไม่สามารถให้ฝุ่นเข้าไปรับฉันถึงบ้านของท่านเจ้าสัวได้เพราะมาดามสั่งว่าห้ามบอกที่อยู่กับใครเด็ดขาดแม้กระทั่งฝุ่น ฉันจึงไม่ทีทางเลือก ฉันจึงต้องเลือกเชื่อฟังมาดาม“จ๋า^_^”ฉันจึงรีบหันไปมองหน้าฝุ่นทันทีตอนนี้เธอเริ่มกรึมๆแล้วเพราะเธอกระดกแก้วไวน์ไปหลายแก้มมาก เพราะไคน่ะสิเดินมาแถวพวกฉันอยู่ตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ ไม่รู้จะห่วงฉันรึแอบมาดูผู้ชายพวกรุ่นพี่
“เดี๋ยวก่อนฝุ่น”ฉันรีบรั้งแขนฝุ่นทันทีเมื่อเธอลากฉันมาที่รถยนต์คันเล็กน่ารักสีฟ้า ฝุ่นหยุดลากฉันและหันมามองหน้าฉันทันที“มีอะไรหนูผิง?”ฝุ่นเอ่ยถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย“คือว่าเธอจะพาเราไปไหน เรามีนัดซ้อมเทควันโดบ่ายสอง”“อ้าวเหรอ เรานึกว่าเธอว่างจะชวนไปช้อปปิ้งซื้อชุดสวยๆไปงานคืนนี้ซะหน่อย”“เราไม่ว่างน่ะสิ ชุดที่บ้านเราก็มีเยอะแล้วด้วย”ฉันเอ่ยบอกฝุ่นไปตามความจริง ชุดสวยๆที่จะใส่ออกงานได้ของฉันมีเยอะมากและยังไม่เคยใส่เลย เดี๋ยวค่อยกลับไปเลือกก็ได้“อ่าๆๆงั้นไม่เป็นไร เธอไปซ้อมเถอะเดี๋ยวเราไปเลือกซื้อชุดไปงานคืนนี้ก่อน เดี๋ยวทุ่มหนึ่งเราค่อยโทรหากันว่าเธอจะไปยังไง”“อ๋อโอเค ตามนั้นน่ะ”ฉันบอกฝุ่นไปและโบกมือบ๊ายบายเธอและเดินออกมาจากมหาลัยเพื่อจะเดินไปยังที่ฝึกซ้อมเทควันโดที่อยู่ใกล้ๆมหาลัยนี้ ฉันกับฝุ่นสนิทกันมากขึ้นเพราะเราโทรคุยกันทุกวันเธอไปขอเบอร์โทรของฉันมาจากพี่ๆปีสามที่รับสมัครลงชื่อน้องๆที่จะไปเข้ารับน้องน่ะและฉันก็ใส่เบอร์โทรของฉันลงไปด้วยฝุ่นเธอจึงโทรมาหาฉันได้ เธอมักจะโทรมาคุยกับฉันทำให้ฉันคลายเหงาคิดถึงท่านเจ้าสัวได้บ้างเลยล่ะ ฉันคิดว่าจะซื้ออาหารหรือขนมอะไรพวกนี้ไปฝากอาจารย์เคน
มหาลัยDLเวียงพิงค์“หนูผิง คิดถึงจังเลย^_^”ฝุ่นเอ่ยขึ้นในขณะที่เราเดินมาเจอกันที่หน้าห้องเรียนโดยบังเอิญเราโทรคุยกันทุกวันน่ะแต่มันก็ไม่เหมือนเราเจอหน้ากันแบบนี้ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันเเรกของคณะเรา วันนี้คิงอาสามาส่งฉันโดยที่เขาให้ฉันบอกคนอื่นๆว่าเขาเป็นพี่ชายของฉัน ซึ่งฉันเล่าเรื่องของฉันให้ฝุ่นฟังแค่คนเดียว ฉันเลยต้องแก้ว่าคิงเป็นลูกของภรรยาคนแรกของพ่อฉันน่ะ“คิดถึงฝุ่นเหมือนกัน^_^”ฉันกับฝุ่นวิ่งโผล่เข้ากอดกันด้วยความคิดถึงเราไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันรับน้อง พอเธอแต่งชุดนักศึกษาและมองดูสวยเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นเลย วันนี้ฉันเองก็แต่งชุดนักศึกษาด้วยเหมือนกันแต่กระโปรงของฉันเป็นทรงเอยาวถึงหัวเข่าของฝุ่นเป็นกระโปรงพลีทยาวแค่หัวเข่าเหมือนกัน“งื้อ หนูผิงสวยขึ้นน่ารักขึ้นด้วย^_^”ฝุ่นเอ่ยชมฉันในขณะที่เราสองคนผละกอดออกจากกันแล้ว ฝุ่นเป็นฝ่ายจับมือฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนขนาดใหญ่ที่ตอนนี้มีนักศึกษาพากันนั่งอยู่เป็นหย่อมๆวิชานี้เป็นวิชาเรียนรวมปีน่ะ“ฝุ่นก็เหมือนกันน่ารักขึ้นมาก^_^”ฉันตอบฝุ่นไปในตอนที่เราสองคนหาที่นั่งได้แล้ว เราเลือกนั่งแถวที่สามถัดจากหน้าห้องลงไป “แม้ หนูผิงปากหวาน^_^”ฝุ