บทที่ 0008

“พอเลย ๆ ใครจะให้คุณมาหากัน รีบปล่อยฉันเลย ทะลึ่ง!” ฉันดึงมือออกจากมือของหลิวหลงถิงอย่างแรง หลิวหลงถิงมองลงมาที่ฉันพลางผุดรอยยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัย นัยย์ตาสีดำของเขาเหมือนหุบเขาลึกสุดลูกหูลูกตา ลึกจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง

หลิวหลงถิงปล่อยมือออกจากฉัน โดยที่ฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นจริงหรือไม่ แถมยังบอกฉันให้จำสิ่งที่เราพูดกันเมื่อครู่ไว้ ฉันเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วเดินไปเปิดประตูให้หวังหงเข้ามา

ทันทีที่หวางหงเข้ามา เขาก็ไม่ได้สนใจเราอีกต่อไป เขารีบเดินไปหาภรรยาและถามฉันว่าภรรยาเขาเป็นอย่างไรบ้าง?

ฉันเดาว่าเยว่เทียนเซียงคงถูกพวกเราปราบแล้ว และคงจะไม่มีใครมาก่อกวนหลี่จวนอีกต่อไป เธอน่าจะตื่นขึ้นในไม่ช้านี้ ดังนั้นฉันจึงบอกกับหวังหงว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังพูดอยู่ หลี่จวนก็เริ่มขยับศีรษะ หวังหงก็ตะโกนใส่ฉันอย่างมีความสุขทันที “ป๋ายจิ้งภรรยาฉันฟื้นแล้ว ภรรยาของฉันฟื้นแล้ว!”

ฉันรีบไปดู และเห็นว่าเห็นหวังหงลูบหัวของเธออยู่ เธอลืมตาแล้วหลือบมองที่หวังหงช้า ๆ “คุณกอดฉันไว้ทำไม?”

“คุณเพิ่งตื่น ก็เลยผมอยากกอดคุณ” หวังหงแสดงความรักที่มีให้เธอต่อหน้าฉันอย่างหน้าหมั่นไส้ ซึ่งฉันเองก็ถือว่าเป็นคนนอก

“ที่รัก เมื่อกี้ฉันเพิ่งฝันไป ฉันฝันว่าถูกผู้หญิงคนหนึ่งลักพาตัวไปบนถนนเส้นหนึ่งที่สกปรกมาก ๆ ผู้หญิงคนนั้นป้อนอาหารให้ฉัน บอกฉันถึงวิธีการคลอดลูก และปกป้องฉันไม่ให้คนอื่นลากฉันไปอีกด้วย ช่างเป็นความฝันที่แปลกจริง ๆ” หลี่จวนพูดคำเหล่านี้ด้วยหน้าตาที่ไร้เดียงสา

ตอนนี้หลี่จวนก็ฟื้นขึ้นมา งานของฉันก็ถือว่าเสร็จสิ้น ทว่าตอนที่กำลังจะกลับ ฉันก็นำเรื่องที่หลิวหลงถิงบอกไว้ชี้แจงกับหวังหงฟัง ฉันบอกกับเขาว่าบ้านแม่สามีหลังนี้ไม่เหมาะสำหรับอยู่อาศัย ข้างในมีพลังงานชั่วร้ายแรงเกินไป ถ้าอาศัยอยู่นานไปกว่านี้จะทำให้เกิดความสูญเสียได้

เมื่อภรรยาฟื้นขึ้นมา อารมณ์ของหวังหงก็ดีขึ้นมาก เขาบอกฉันว่าเดี๋ยวเขาจะคิดเรื่องย้ายบ้าน และต้องขอบคุณจริงๆ ที่ฉันเรียกวิญญาณของภรรยาของเขากลับมาก่อนตรุษจีนได้ ขณะที่เขากำลังพูด มือหนาก็ยัดซองสีแดงซองหนึ่งให้กับฉัน ฉันลูบซองด้วยความรู้สึกว่าหนักใจเล็กน้อย เดิมทีฉันไม่อยากรับไว้ แต่หวังหงยิ้มและบอกให้ฉันรับมันไว้ แถมยังบอกว่าการทำงานแบบฉันมันดีมากเลย หาเงินได้มากกว่าเขาเสียอีก เขาแนะนำฉันว่าให้ทำธุรกิจนี้ต่อไป ถึงเวลานั้นแล้วอย่าลืมให้แบ่งส่วนแบ่งอะไรให้เขาบ้าง

ตอนแรกฉันสงสัยว่าเขาให้เงินจำนวนมากมายขนาดนี้กับฉันได้อย่างไร? แต่อาจจะเป็นเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันค่อนข้างกระทบจิตใจของเขา หากภรรยาปลอดภัยเขาก็ยอมทุ่มสุดตัว ฉันเลยเอาเงินใส่กระเป๋า แล้วตอบไปว่าขึ้นอยู่กับโชคตาในในอนาคตข้างหน้า

หวังหงชวนฉันไปกินข้าวเย็น กว่าจะกลับถึงบ้านก็ประมาณสามสี่ทุ่มแล้ว โชคดีที่ฉันโทรหาย่าก่อนจะกลับบ้าน คุณย่าก็เลยทานอาหารเย็นคนเดียวและเข้านอนไปแล้ว

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดที่หลิวหลงถิงพูดกับฉันเมื่อตอนกลางวัน ยังส่งผลกระทบต่อฉันหรือเปล่า เมื่อฉันไปที่สำนักเซียนเพื่อถวายเครื่องเซ่นไว้กับเยว่เทียนเซียง ฉันก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย ฉันกลัวว่าหลิวหลงถิงจะทำอะไรที่มันเกินเหตุกับฉันในสำนัก

แต่หลังจากที่ฉันถวายเครื่องเซ่นไหว้ให้กับเยว่เทียนเซียงเสร็จแล้ว หลิวหลงถิงก็ไม่ได้ปรากฏกายออกมา ซึ่งทำให้ฉันโล่งใจมาก ๆ หลังจากเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันฉันก็ถอดเสื้อผ้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอน

เวลาประมาณสิบเอ็ดโมงเช้า ฉันที่กำลังหลับอย่างไร้สติ กลับรู้สึกถูกรัดแน่นไปทั่วทั้งตัวจนสะดุ้งตื่นขึ้น ราวกับว่ามีอะไรมาพันรอบตัวฉัน ทำให้ฉันเจ็บปวดจนตัวสั่นเล็กน้อย

แต่ต่อให้ฉันจะตื่นแล้ว ก็ยังลืมตาไม่ขึ้นอยู่ดี เพราะตอนนี้ฉันง่วงมากจริง ๆ ในเมื่อลืมตาไม่ขึ้นแล้วฉันจึงหันพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งพลางหลับต่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น ย่าเรียกฉันให้ตื่นไปกินข้าวเช้า หลังจากที่ฉันลืมตาขึ้น แสงแดดอันร้อนแรงที่นอกหน้าต่างก็ทำให้ม่านสว่างขึ้น แสงยามเช้าผสมกลิ่นงูอ่อน ๆ ตลบอบอวนไปทั่วทั้งห้อง ราวกับว่าเมื่อคืนนี้ฉันเลี้ยงงูไว้ในห้องอย่างนั่นแหละ

ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ คงไม่ใช่ว่าเมื่อคืนหลิวหลงถิงมาหาฉันนะหรอก! เมื่อคืนนี้เขาทำอะไรกับฉันหรือเปล่า?

ขณะนั่งรับประทานอาหารเช้ากับย่าอยู่ที่โต๊ะอาหาร คุณย่าก็ถามฉันว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ท่านดูพอใจกับการกระทำของฉันมาก แล้วจู่ ๆ ก็ถามว่า “จิ้งจิ้ง เคยได้ยินเรื่องเทพแห่งขุนเขาวิวาห์ไหม?”