3.2 จากผู้ต้องหาสู่นักโทษ

“คนอย่างฉันไม่ต้องการความเห็นใจจากเธอ”

จอมทัพจ้องหน้านักโทษของเขาด้วยความโกรธแค้น เขาเห็นสายตาที่มัลลิกามองไปทางชุดแต่งงาน จับกระแสความสงสารได้ในน้ำเสียง เขาไม่ต้องการความสงสารหรือความเห็นใจ ไม่จำเป็นต้องแสดงสีหน้ารู้สึกผิด ต่อให้คนตรงหน้ารู้สึกผิดมากแค่ไหน ก็ไม่อาจทำให้คนรักของเขาฟื้นขึ้นมาเข้าพิธีวิวาห์กับเขาได้

ทั้งที่วันนี้ควรจะเป็นวันที่เขากับพิมพ์ลดามีความสุขมากที่สุด เธอควรจะอยู่ในอ้อมกอดของเขาตลอดทั้งคืน ไม่ใช่อยู่ไกลกันในสภาพตายครึ่งรอดครึ่งแบบนี้!

เสื้อผ้าถูกฉีกกระชากจนไม่เหลือชิ้นดี จอมทัพเคี่ยวกรำร่างกายของคนใต้ร่างอย่างหนักหน่วงครั้งแล้วครั้งเล่า ระบายทุกความโกรธแค้นและความผิดหวังเสียใจกับร่างกายของมัลลิกาตลอดทั้งคืน

 เมื่อตื่นขึ้นมาพบว่าในอ้อมกอดมีผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่ เขาหวังให้เป็นใบหน้างดงามของพิมพ์ลดา แต่ย่อมรู้ดีว่าไม่ใช่

จอมทัพผลักหญิงสาวออกจากตัว เหม่อมองคราบน้ำตาที่ยังแห้งไม่สนิท คงเพราะคนตรงหน้าร้องไห้ติดต่อกันเป็นเวลายาวนานตลอดทั้งคืน กระทั่งสลบไปก่อนรุ่งสางไม่นาน

แววตาเย็นชามองคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน ก่อนจะสำรวจไปตามแนวกระดูกสันหลัง คล้ายจะจำได้ว่าเมื่อหนึ่งเดือนก่อนตอนที่สัมผัสกับต้นแขนของหล่อน ตัวเธอไม่ได้ให้ความรู้สึกมีแต่กระดูกเช่นนี้ แววตากลับยิ่งเย็นชาขึ้นกว่าเดิม ทุกอย่างมันก็สาสมแล้ว

แม่บ้านรีบยกอาหารออกมาเสิร์ฟทันทีที่เห็นจอมทัพนั่งลง ชายหนุ่มต้องทานอาหารทุกเช้าก่อนไปทำงาน แม้จะกลับบ้านไม่เคยเป็นเวลา แต่เขาไม่เคยตื่นนอนผิดเวลา

8 โมงตรงเขาต้องทานอาหารเช้า ไม่เกิน 9 โมงเขาต้องเข้าประจำการที่สถานีตำรวจ

เมื่อเห็นคนตรงหน้าเอาแต่จ้องหน้าตน ไม่ยอมทานข้าวต้มในชามเสียที ยายชื่นจึงอดถามไม่ได้

“เรื่องของเด็กสาวคนนั้นหรือคะ”

เห็นสีหน้าไม่โกรธแต่ก็ไม่ยินดีของเจ้านาย ยายชื่นก็ถอนหายใจ “นมก็นึกว่าคุณจอมตั้งใจพาเธอมาเพื่อทดแทนในคืนวันสำคัญ นมจึงให้แม่หนูไปรอในห้อง”

เส้นเลือดบนขมับพลันกระตุกทันที

เขาพยายามระงับโทสะ หากว่าไม่ใช่แม่นมคนนี้ที่เขารักและเคารพเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เขาคงระบายความโกรธออกไปแล้ว แต่จะว่าไป หากไม่ใช่แม่นมคนนี้ คนอื่นไหนเลยจะกล้ายุ่มย่ามกับเรื่องส่วนตัวของเขา

จอมทัพไม่อยากเสียเวลาแก้ไขความเข้าใจผิด เขาก้มหน้าก้มตาทานข้าวต้ม รู้สึกว่ารสชาติถูกปากจึงทานหมดไปสองถ้วย

“เห็นคุณจอมเจริญอาหาร ซ้ำสีหน้ายังดูสดใสขึ้น นมดีใจเหลือเกิน” จอมทัพทนฟังต่ออีกไม่ไหวจึงต้องรีบเดินหนีออกจากบ้าน

สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากเหยียบเข้าห้องทำงานคือมองหารายงานความคืบหน้าของกลุ่มผู้ก่อการร้ายที่หนีไปกบดานอยู่ทางใต้ เป็นโชคดีของประวิทย์ที่เมื่อวานเจ้านายของเขาเมาหัวราน้ำตั้งแต่ตะวันยังไม่ทันคล้อย เขาจึงมีเวลาร่างสรุปรายงานจากคู่หูส่งให้เจ้านายทันในตอนเช้าพอดิบพอดี

“ถือว่ารอดตัวไป”

จอมทัพส่งเสียงเย็นขณะกวาดตาอ่านรายละเอียดถี่ยิบ แม้จะยังไม่ได้ความคืบหน้ามากนัก แต่ก็ถือว่าเกินความคาดหวัง สงสัยแค่ธีรเมศฐ์คนเดียวอาจจะไม่ทันการ

“ยิ่งใกล้ถึงวันเลือกตั้ง ท่านนายกก็ยิ่งเป็นกังวล”

ได้ยินคำเปรยของเจ้านาย เกลียวขนบนแผ่นหลังก็ลุกชัน “นายไปเตรียมตัว อาทิตย์หน้าตามไปสมทบกับไอ้ธีร์ รีบหาตัวพวกมันให้เจอ ก่อนมันจะลำเลียงระเบิดเข้ามาอีก”

เป็นอย่างที่หวาดกลัวจริงๆ

เห็นสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของลูกน้องคนสนิท เขาก็นึกอยากจะถีบไอ้หมอนี่อีกคน “ถ้าพวกมึงไม่ได้ความคืบหน้า กูก็ต้องตามลงไปด้วย” ว่าแล้วก็ยันโครมเข้าให้

ผู้กองประวิทย์รีบลุกขึ้นยืนทันที ต่อหน้าเจ้านายจะแสดงความปวกเปียกไม่ได้เด็ดขาด

มัลลิการู้สึกตัวเพราะร่างกายสัมผัสกับไอเย็น

มือบางควานหาผ้าห่ม สัมผัสอ่อนนุ่มของผ้าราคาแพง

ให้ความรู้สึกไม่คุ้นชิน จึงพยายามเปิดเปลือกตาหนักอึ้ง แล้วก็ต้องพบกับความเจ็บปวดรวดร้าวทั่วทั้งร่าง

เธอจำเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ทันที หญิงสาวรีบหดคอหลบเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่ม โผล่ออกมาเพียงดวงตามองหาเจ้าของห้อง แต่ทั้งห้องมีแค่เธอ เขาคงออกไปแล้ว

หญิงสาวมองสำรวจร่างเปลือยเปล่าของตนเอง ครั้งแรกของความเป็นสาว ถูกผู้ชายใจร้ายคนนั้นย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี แต่มัลลิการู้ดีว่าเขาไม่ได้กอดเธอ ตลอดทั้งคืน เธอได้ยินเพียงชื่อลดาซ้ำไปซ้ำมา…  

ภายในบ้านหลังใหญ่ของจอมทัพเงียบสงัดราวกับป่าช้า เธอไม่กล้าหนีกลับห้องเช่าของตัวเอง จึงเลือกเดินเข้าไปในครัว

“อ้าวแม่หนู มานั่งนี่สิ” เป็นเสียงของคุณยายคนเดิม “มาๆ ทานข้าวต้มก่อน”

คนแก่มองสำรวจสภาพเด็กสาว แล้วจึงเปลี่ยนใจให้แม่หนูไปอาบน้ำอาบท่า แล้วค่อยออกมาทานมื้อเช้าในยามสาย

“ชื่ออะไร แล้วเป็นใครมาจากไหน” น้ำเสียงใจดีเอ่ยถาม

มัลลิกาลังเล เธอวางช้อนลงก่อนตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “หนูชื่อมิ้งค่ะ เป็นพยาบาล” แล้วเธอก็ไม่รู้จะต่อประโยคว่าอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนยังมีงานทำอยู่หรือไม่

เห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเด็กสาว ยายชื่นจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรต่อ สายตาคมกริบของคนแก่เหลือบไปเห็นรอยแดงเป็นจ้ำเลือดรอบลำคอจนถึงเนินอก พลอยนึกไปถึงสีหน้าสดชื่นของจอมทัพเมื่อเช้านี้ แววตาพลันอ่อนโยนลง

“กินเข้าไปอีก ร่างกายผอมบางแบบนี้คุณจอมท่านไม่ชอบหรอกนะ”

หญิงสาวฟังไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมทานต่ออีกหลายคำ