EP.4 คุณครูคนใหม่

เมื่อถึงเวลาเข้าเรียน เด็กหญิงนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ส่วนตัวของแก ดวงหน้าน่ารักยิ้มหวานเมื่อสบตาคุณครูที่ยืนอยู่หน้ากระดาน มีแผ่นกระดาษ มีภาพวาด มีอุปกรณ์สำหรับสอนเด็ก อันที่จริงไม่เรียกว่าสอน เรียกว่าหากิจกรรมมาเพิ่มทักษะความรู้ให้กับแม่หนูวัยไร้เดียงสามากกว่า การสอนของนภาพราวจึงเป็นการเล่นสำหรับเด็กน้อยตัวแค่นี้นั่นเอง

“ครูคนใหม่เป็นไงมั่งใจ” ป้าแมวเอ่ยถามเมื่อพี่ใจเดินเข้ามาในครัวเพื่อมาขอน้ำส้มคั้นกับของว่างเอาไปให้คุณครูคนใหม่กับคุณหนูเล็กในช่วงพักเบรก

“ก็ไม่เป็นไงนะ น่ารักดี มีเกมให้คุณหนูเล็กเล่นเยอะแยะไปหมด”

ป้าแมวมุ่นคิ้ว พลางเอ่ยถาม

“ตกลงได้สอนมั่งไหม หรือเอาแต่ชวนคุณหนูเล่น”

“ก็ไม่ค่อยนะ แต่เท่าที่หนูสังเกต ครูน้ำอุ่นมักเน้นการฝึกทักษะมากกว่า แล้วคุณหนูเล็กก็ชอบมากเสียด้วย”

“ชอบกว่าครูคนก่อนหรือเปล่า” ป้าแมวถามต่อ

“ดูจะชอบมากกว่านะ พูดเป็นต่อยหอยเลยป้า ถามคุณครูไม่หยุด คุณครูก็ดูใจเย็นมากเลยนะป้า”

ป้าแมวทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนตอบ

“นี่มันแค่วันแรก เดี๋ยวค่อยดูวันต่อๆ ไปก็แล้วกัน ดูซิว่าจะยังใจเย็นไหวหรือเปล่า”

พี่ใจสบตาป้าแมวแวบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มให้แล้วยกถาดของว่างออกไปโดยไม่ตอบโต้อะไร เพราะหล่อนเองก็ชักถูกชะตาครูสาวคนใหม่เหมือนกัน

ช่วงเที่ยง ธราดลกลับเข้ามาตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับลูกสาว ขณะที่กำลังเดินตรงไปยังห้องเรียน ชายหนุ่มพบว่าหนูเล็กกำลังนั่งกินส้มอยู่กับคุณครูของเจ้าหล่อน และหัวเราะคิกคักกันสองคน

“อร่อยไหมคะคุงคู หนูเล็กกินทุกวันเลย พ่อจ๋าปลูกส้มเยอะเท่านี้เลย” หนูน้อยวาดแขนออกไปจนกว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ แล้วยิ้มจนเห็นฟันซี่เล็กๆ นัยน์ตายิบหยี ทำให้คนที่มาหยุดมองอยู่หน้าห้องต้องยิ้มตามไปด้วย นภาพราวหันมาพอดีเขาจึงคลายยิ้มลง

“คุณพ่อมาแล้วค่ะ” หญิงสาวบอกลูกศิษย์ตัวเล็ก

หนูน้อยหันขวับก่อนจะรีบวิ่งไปหาคุณพ่อ

“พ่อจ๋ามาแล้ว”

“ครับผม” ชายหนุ่มโน้มตัวลงอุ้มลูกสาวขึ้นมาแนบอก พร้อมกับหอมแก้มนุ่มสูดกลิ่นแป้งเด็กหอมชื่นใจเต็มปอด “วันนี้เรียนเป็นไงบ้าง สนุกไหม”

“สนุกค่า วันนี้หนูเล็กได้เล่นเยอะเลยด้วย”

คนตัวโตเลิกคิ้วสูง ก่อนจะหันไปสบตาครูสาวราวจะหยอกผ่านสายตาว่าตกลงเรียนหรือเล่น นภาพราวจึงยิ้มตอบเขาพลางบอก

“วันแรกน้ำอุ่นเริ่มเบาๆ ไปก่อนค่ะ วันนี้เลยให้แกเล่นเป็นส่วนใหญ่ เพิ่มทักษะพื้นฐาน สอดแทรกความรู้บ้างเล็กน้อย เด็กวัยนี้ควรเริ่มต้นจากสิ่งที่แกสนใจก่อนเป็นอันดับแรก แล้วเราค่อยๆ สอดแทรกความรู้เข้าไปทีละนิด”

ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างพอใจกับคำตอบ จากนั้นเขาก็อุ้มลูกสาวออกจากห้องเรียน แต่ก้าวไปไม่กี่ก้าว เขาก็หันไปมองหญิงสาวที่ยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง

“มาด้วยกันสิคุณ”

เมื่อถูกเอ่ยชวนเช่นนั้น นภาพราวจึงผ่อนลมหายใจที่เผลอกลั้นหายใจเสียตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้ จากนั้นก็รีบสืบเท้าตามร่างสูงใหญ่ของธราดลไปยังอีกห้องหนึ่ง

“มากันแล้ว มามา มากินข้าวกันก่อน ครูอุ่นเชิญนั่งค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยิ้มให้กับพี่ใจที่วางจานข้าวให้ทันทีที่หล่อนนั่ง หญิงสาวหันไปมองหนูน้อยที่บอกความจำนงกับพ่อจ๋าของเจ้าหล่อน

“หนูเล็กจะนั่งตรงนี้” คนตัวเล็กสมชื่อชี้มาตรงเก้าอี้ที่ติดกับนภาพราว คนเป็นพ่อจึงพยักหน้าตามใจ

“ได้สิครับ” เขาดึงเก้าอี้ตัวเดิมออก แล้วนำเก้าอี้สำหรับเด็กเข้าไปวางแทนที่ ส่วนตัวเองนั้นนั่งติดกับลูกสาว 

“คุงคูกินเยอะๆ นะคะ จะได้โตเร็วๆ ต้องกินผักด้วยนะคะ” หนูน้อยเริ่มต้นมื้อนี้ด้วยการยื่นมือออกไปหยิบถั่วฝักยาวมาใส่จานคุณครูพี่น้ำอุ่นของเจ้าหล่อน ทำให้ทุกคนในโต๊ะอาหารต่างมองด้วยความทึ่ง เพราะปกติแล้วคุณหนูเล็กจะไม่ยอมสนิทกับใครรวดเร็วแบบนี้ง่ายๆ มาก่อน

“ขอบคุณค่ะ งั้นคุณหนูเล็กก็ต้องกินผักเยอะๆ เหมือนคุณครูด้วยนะคะ จะได้โตเร็วๆ โตทันครูยังไงล่ะ โอเคไหม”

หนูน้อยยิ้มแป้นพลางพยักหน้าอีกที

“โอเคค่า” พูดจบหนูน้อยก็หยิบแตงกวามากัดกร้วมๆ ทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งมองกันไปมาต่างอมยิ้มเป็นแถว ครูสาวเองก็มองหนูน้อยด้วยสายตาเอ็นดู ก่อนชะงักลงเล็กน้อยเมื่อหันไปสบตาคมกริบที่กำลังมองมายังหล่อน แต่เพียงแวบเดียวเขาก็เบือนหน้ากลับไปสนใจกับจานข้าวของตัวเอง ทำให้หญิงสาวมึนงงเล็กน้อยว่าหล่อนทำอะไรผิดไปหรือเปล่า

หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงอิ่มหนำสำราญแล้ว แม่หนูน้อยเล่นกับพ่อได้สักพัก คุณพ่อของแกก็ต้องกลับไปทำงานต่อ นภาพราวจึงรับช่วงต่อจากธราดล หญิงสาวชวนหนูน้อยทำกิจกรรมเบาๆ สิบนาทีเพื่อย่อยอาหาร จากนั้นก็พาคนตัวเล็กนอนกลางวัน

การทำงานวันแรกถือว่าดำเนินไปอย่างราบรื่นและดีเกินคาด หนูน้อยน่ารักมากจริงๆ เจ้าหล่อนดูผ่านๆ เหมือนจะขี้อาย แต่เมื่อได้สนิทสนมกันแล้วจึงรู้ว่าเป็นเด็กร่าเริงทีเดียว

เมื่อหมดเวลางาน หญิงสาวคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าจากนั้นก็โบกมือลาคุณหนูเล็กที่เดินออกมาพร้อมพี่เลี้ยงยืนโบกมือร้องบอกบ๊ายบายอยู่หน้ามุขก่อนสตาร์ตรถและขับออกไป ระหว่างทางต้องผ่านสวนส้มที่ให้ผลดกเป็นพวงด้วยความรู้สึกชื่นฉ่ำใจ ตอนนั้นเอง ที่หญิงสาวหันไปเห็นธราดลกำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มคนงานของเขา ทุกคนต่างหยุดคุยและหันมามองหญิงสาว นภาพราวจึงยิ้มให้คนเหล่านั้นก่อนจะขับผ่านไป

เมื่อครูสาวคนใหม่ขับผ่านไปแล้ว หัวหน้าคนงานจึงเอ่ยถามนายจ้างของตน

“คุณครูคนใหม่ใช่ไหมครับ”

“อืม” ชายหนุ่มตอบ พร้อมกับคีบบุหรี่ขึ้นมาดูดแล้วพ่นควันออกไป ดวงตาสีสนิมมองผ่านควันสีเทาเห็นร่างที่ผ่านไปเพียงบางเบาก่อนหันกลับมา

“กลับบ้านกันได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่”

เมื่อทุกคนแยกย้าย ชายหนุ่มจึงเป็นคนสุดท้ายที่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น บริเวณเนินดินซึ่งห่างมาจากต้นส้มไม่มาก แล้วคิดถึงอดีตที่ผ่านมา กับใครบางคนที่จากไป