อุ่นรักดวงใจดล

บทนำ

‘รับสมัครครูพี่เลี้ยงเงินเดือนเริ่มต้นสองหมื่นบาท สนใจติดต่อได้ที่คุณธราดล...’

นภาพราวอ่านรายละเอียดงานที่พี่สาวส่งมาให้ทางข้อความแล้วเกิดความสนใจ

“ที่ไหนพี่น้ำเย็น” นภาพราวกดส่งข้อความถามไป

“สวนดวงใจดล” เกลียวคลื่นตอบกลับ

“สวนหลานชายลุงช้างใช่ไหม”

“ใช่ นั่นแหละ”

“น่าสนใจดีพี่ อยู่ใกล้บ้านเราด้วย อุ่นจะได้อยู่ดูแลแม่ได้ด้วย”

“งั้นก็รีบมา พี่โอ๋บอกพี่ว่าทางนั้นยังไม่ได้รับใคร เพราะแต่ละคนที่มาสมัครยังขาดคุณสมบัติ พวกเขาต้องการคนที่มีประสบการณ์แบบน้ำอุ่นมากกว่า”

นภาพราวนิ่งคิดอยู่อึดใจ ก่อนจะมองไปยังเด็กนักเรียนอนุบาลที่กำลังนอนหลับกลางวัน รู้สึกใจหายอยู่เหมือนกันหากต้องลาจาก แต่อีกใจก็เป็นห่วงมารดาที่ต้องอยู่ตามลำพัง เกลียวคลื่นนั้นหมดสิทธิ์ เพราะทำงานถึงต่างประเทศ จะมีก็แค่หล่อนที่อยู่ใกล้กว่า

“ว่าไงน้ำอุ่น เอาไง ถ้าน้ำอุ่นไม่กลับพี่กลับเอง”

“บ้าน่าพี่น้ำเย็น อุ่นกลับเอง พี่ทำงานของพี่ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้”

“ก็เห็นเงียบไป คิดว่าลังเลไม่อยากกลับบ้าน”

“ที่เงียบเพราะรู้สึกใจหายเท่านั้น พี่น้ำเย็นก็รู้ว่าน้ำอุ่นทำงานที่นี่มาสามปีแล้วนะ”

ตั้งแต่เรียนจบ นภาพราวก็ได้ทำงานที่โรงเรียนเอกชนแห่งนี้ตั้งแต่แรก จึงมีความผูกพันกับสถานที่และบุคคลเป็นอันมาก

“พี่เข้าใจ”

“เอาเป็นว่าอุ่นจะกลับบ้านวันศุกร์นี้แล้วกัน พี่น้ำเย็นบอกพี่โอ๋ด้วยนะ”

“ตกลง พี่วางสายก่อนนะ”

เมื่อเกลียวคลื่นวางสาย นภาพราวจึงหันไปฝากเด็กๆ กับเพื่อนครู แล้วเดินตรงไปยังห้องผู้อำนวยการโรงเรียน

นภาพราวมองซุ้มป้ายหน้าสวนดวงใจดลพลางยิ้มอย่างพอใจ หล่อนมาได้จังหวะ เพราะเป็นฤดูเก็บเกี่ยวพอดิบพอดี ต้นส้มแต่ละต้นนั้นให้ผลดกเป็นพวงระย้า คนงานเดินไปมาให้เห็นอยู่เป็นระยะๆ

“มาถึงก็ได้กินส้มเลยนะน้ำอุ่น” พี่โอ๋เป็นพนักงานจัดออเดอร์ของสวนดวงใจดลเปรยออกมาพร้อมรอยยิ้ม

“เขาจะรับหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยพี่” นภาพราวตอบกลับ แต่ยังกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความชอบใจ “ไม่ได้กลับมาบ้านนาน สวนขยายออกไปอีกใช่ไหมเนี่ย”

“อืม คุณดลแกบ้างานน่ะ วันๆ คิดแต่ขยายสวน แล้วส้มแกก็ขายดีตลอดนะ ลูกค้าพากันติดใจรสชาติ ออกมาเท่าไรก็ไม่เคยพอ ออกหมดทุกช่วง”

นภาพราวยิ้มไปกับคำบอกเล่าของพี่โอ๋ กระทั่งรถเก๋งคันเล็กของพี่โอ๋เคลื่อนมาจอดบริเวณหน้าบ้านใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านไม้สักกึ่งปูน รอบๆ มีต้นไม้เยอะแยะน่าอยู่มาก

“ตามพี่มาเลยน้ำอุ่น” พี่โอ๋หันไปบอกกับน้องสาวเพื่อนเบาๆ แล้วเดินนำหญิงสาวตรงไปยังห้องรับแขกของบ้าน ซึ่งพอเข้าไปก็ได้เจอกับนางอรุณี มารดาของธราดลกำลังนั่งอยู่กับพี่เลี้ยงและหลานสาวตัวน้อยวัยสองขวบเศษที่กำลังเล่นของเล่นอยู่บนพื้น

“สวัสดีค่ะป้าอร”

“สวัสดีจ้ะ” คุณป้าอรมองลอดแว่นเมื่อเห็นว่ามีสาวร่างบางเดินตามลูกจ้างสาวเข้ามาด้วย “นั่นพาใครมาด้วยเหรอจ๊ะ หรือว่ามาสมัครงาน”

ทั้งสองยิ้มให้นางอรุณีเมื่อท่านกล่าวอย่างรู้ทัน

“ใช่ค่ะ โอ๋พาน้องสาวมาสมัครงานครูพี่เลี้ยงค่ะ มีวุฒิครูตรงตามที่พี่ดลต้องการเป๊ะเลยค่ะ”

นางอรุณีหันไปมองหญิงสาวหน้าตาลิ้มจิ้มด้วยแววตาเป็นมิตร รู้สึกคลับคล้ายคลับคลาหน้าตาของสาวน่ารักคนนี้อยู่เหมือนกัน

“หน้าตาหนูคุ้นๆ นะ เป็นคนแถวนี้ใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ หนูเป็นลูกของแม่กนกค่ะ”

“ป้านก ที่ขายปลายกกระชังตอนงานเลี้ยงปีใหม่ให้เรายังไงล่ะคะ” พี่โอ๋ไขข้อข้องใจให้อีกฝ่าย ทำให้นางอรุณียิ้มกว้างออกมาทันที

“โธ่ นึกว่าใครที่ไหน ที่แท้ลูกสาวนกนี่เอง นี่คนพี่หรือคนน้องล่ะ”

“น้องสาวค่ะ” นภาพราวตอบ ฝ่ายนั้นพยักหน้ายิ้ม ก่อนจะเอ่ยเชื้อเชิญและสั่งให้พี่เลี้ยงไปบอกกับแม่บ้านนำเครื่องดื่มมาต้อนรับแขก

“นั่งก่อนนะหนู เดี๋ยวป้าโทร.ตามพี่ดลเขาก่อน”

“ถ้าอย่างนั้น โอ๋ขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

นางอรุณีพยักหน้า

“ไปเถอะ เสร็จแล้วเดี๋ยวจะโทร.บอก”

“ขอบคุณค่ะ” พี่โอ๋กล่าวขอบคุณนางอรุณี ก่อนจะหันไปยิ้มให้นภาพราวเป็นเชิงให้กำลังใจ หญิงสาวมองเพื่อนของพี่สาวขับรถออกไปก่อนจะหันกลับมายิ้มให้กับมารดาเจ้าของบ้าน พลางหลุบมองหนูน้อยที่นั่งเล่นขายของอยู่ตรงหน้า

“นี่หรือคะคุณหนูเล็ก”

“ใช่จ้ะ หนูเล็ก หยุดเล่นสักประเดี๋ยว หันมาสวัสดีคุณครูก่อนลูก”

หนูน้อยหันมามองคนแปลกหน้านิ่งอยู่อึดใจ ก่อนจะยกมือไหว้และโน้มศีรษะลงอย่างสวยงาม แม่หนูน้อยหน้าตาน่ารัก จิ้มลิ้ม ผิวขาวผ่อง ผมหยิกหยองรัดแกะสองข้าง กำลังมองคุณครูนัยน์ตาใสแจ๋ว เพียงสบตาเท่านั้น นภาพราวก็ตกหลุมรักแม่หนูตรงหน้าเข้าอย่างจัง

“จะว่าอะไรไหม ถ้าป้าจะขอดูวุฒิการศึกษาของหนู กับเอกสารต่างๆ ที่ยืนยันว่าหนูมีประสบการณ์มาก่อน”

“ยินดีค่ะ” นภาพราวยิ้มหวาน พร้อมกับส่งเอกสารที่เตรียมมาทั้งหมดให้นางอรุณี จากนั้นจึงหันไปยังหนูน้อยที่กำลังมองตาแป๋วมายังหล่อน

“สวัสดีค่ะคุงคู”

“สวัสดีจ้ะคุณหนูเล็ก สบายดีไหมคะ”

คำทักทายของคุณน้าคนสวยทำให้แม่หนูยิ้มหวาน อวดฟันซี่ เล็กแหลมเรียงเป็นระเบียบ

“สบายดีค้า คุงคูสบายดีไหมคะ”

นภาพราวยิ้มอ่อน ก่อนจะขยับจากโซฟาตัวเล็กลงไปนั่งบนพื้นตรงหน้าแม่หนูตัวน้อย

“สบายดีค่ะ หนูเล่นอะไรอยู่ ให้พี่น้ำอุ่นเล่นด้วยได้ไหมเอ่ย”

หนูน้อยพยักหน้า

“ได้ค่ะ หนูเล็กอยากมีเพื่อนเล่น คุงคูจาเล่นกับหนูเล็กจริง เหรอ”

“จริงสิคะ”