2 รับแรกกระแทก (2)

        ยามนี้ ในวังหลวงฮ่องเต้ก็หูเบา เหล่าองค์ชายต่างชิงดีชิงเด่น หาคนรักชาติบ้านเมืองอย่างแท้จริงมิได้ ขุนนางฝ่ายบุ๋นล้วนเป็นกังฉิน ราษฎรจะจึงไร้ที่พึ่ง ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งปวดใจ

สุดท้ายเลยต้องการระบายความอัดแน่นในร่างกายออกมาให้หมด โดยหวังว่าสตรีสักคนจะมอบความสุขให้ได้ หากคืนนี้กับพบว่า หญิงสาวที่อุ่นเตียงด้วยนอกจากยังบริสุทธิ์ นางยังถูกวางยากำหนัด รู้เช่นนี้เลยไม่พอใจ นอกเหนือจากนั้น นางยังไม่รู้จักกลัวความตาย เพราะกล้ากัดใบหน้าเขาจนบาดเจ็บ

        “บังอาจ เจ้าคิดว่าเป็นผู้ใด ถึงสร้างบาดแผลให้ข้า ฮึ แค่เชลยชั้นต่ำที่ถูกจับป้ายแขวนคอเป็นคณิกา”

        เชลย!?

        ยามนี้หลายสิ่งเริ่มปะติดปะต่ออย่างชัดเจน เธอไม่ใช่เจ้าของร่างนี้ เป็นเพียงวิญญาณที่พลัดหลงมา

        เป่าเหลียนส่ายหน้า ขณะเดียวกันภาพสุดท้ายก่อนจะมาอยู่ในร่างสตรีแสนบอบบาง ย้อนให้เห็น เธอกำลังลงไปช่วยอุบัติเหตุครั้งใหญ่ ที่มีคนเจ็บหลายสิบคน แต่โชคร้ายที่มีรถกระบะที่คนขับเมา แล้วเร่งเครื่องมาด้วยความเร็ว จนเกิดเหตุร้ายแรงซ้ำซ้อน รวมถึงการที่เป่าเหลียนถูกชน แล้วกระเด็นตกไปอยู่ในคลอง

        จากนั้นทุกอย่างก็ดำมืด กระทั่งเธอมาอยู่ในกระโจมของคนที่ใครๆ เรียกขานเขาว่า แม่ทัพตง ซึ่งเขาก็คือตงเยี่ยหรง ครั้งหนึ่งเธอเคยพบเขา เป็นผู้ชายที่เธอเคยอ่านพบในหน้าหนังสือนิยาย อีกทั้งชอบเขา เรียกว่าคลั่งไคล้คงไม่ผิด จนคิดพลิกบทบาทให้ตัวละครนี้เสียใหม่ ทว่าพอได้เข้ามาอยู่ในเรื่องราวจริงๆ เป่าเหลียนกับอยากฆ่าตัวละครนี้ให้ตายด้วยสองมือเล็กๆ ของตน นั่นเพราะตงเยี่ยหรง... เป็นได้แค่ตัวร้ายที่บังเอิญดวงดีจับฉลากได้บทพระเอกก็เท่านั้น

 **********************

        ในขณะที่เธอกำลังเหม่อ ฝ่ายเขาก็ขยับสะโพกถี่ๆ กว่าทุกครั้ง ขณะเดียวกันได้ใช้มือข้างหนึ่ง ที่นิ้วของเขาด้านสักหน่อยคลึงอย่างหื่นกระหายที่ปุ่มเกรสซึ่งสั่นรั่วระริก สลับการบี้ย้ำๆ เป่าเหลียนตกใจ เธออยากร้องไห้ อยากถอยหนี แต่ร่างสูงใหญ่ของตงเยี่ยหรงตึงร่างเล็กกว่าให้อยู่กับเขา

        สุดท้ายเสียงคำรามก็ดังติดๆ กัน ก่อนที่บางสิ่งจะฉีดพ่นเข้าไปด้านใน

        อ๊ะ... โลกที่จากมาเธอเป็นหมอ ไฉนจะไม่รับรู้ว่า เขาได้มอบน้ำขาวข้นใส่ในร่างกายใหม่นี้ และนั่นอาจมีผลไม่พึงปรารถนาตามมา

        หญิงสาวสะดุ้งเฮือก พร้อมกันนั้นก็ไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้ได้ ขณะที่เธอหวิดสะอื้นไห้อีกหน พร้อมผลักร่างหนาให้พ้นตัว เสียงด้านนอกก็ดังขึ้น

        “ท่านแม่ทัพ มีความผิดพลาดขอรับ เรื่องนี้ต้องแก้ไขอย่างเร่งด่วน”

        เสียงดังกล่าวแสดงความร้อนใจ เป็นตอนนั้นที่ผ้าคลุมพื้นใหญ่ถูกโยนปิดร่างบอบบางของเป่าเหลียน

        นายทหารสองคนก้าวมาในกระโจม มีเสียงพูดคุยที่เบากว่าปกติ ทว่าเป่าเหลียนพอจับการสื่อสารนั้นได้ ด้วยมันเกี่ยวข้องถึงตน

        “หาจนทั่วแล้ว ผ่านมาเกือบสิบวันก็ไม่พบร่างคุณชายห้า แต่มีคนเห็นเหตุการณ์ ได้บอกว่าเขาถูกทั้งธนู และไฟเผาร่าง ก่อนจะพลัดตกหน้าผา ส่วนเจ้าสาวมีคนลักพาตัวนางไป เอ่อ... ตะ แต่...”

        “รีบพูดมา ข้าไม่มีเวลาให้ใครต้องมาเล่นลิ้น”

        “เชลยที่เราจับตัวได้เมื่อไม่กี่วันก่อน... หนึ่งในนั้นมีเจ้าสาวของคุณชายห้าขอรับ นางมาจากสกุลซ่าง...แต่เดิมอาศัยเรือนนอก เลยไม่มีใครพบเห็นนางสักเท่าใด อีกทั้งสตินางก็หลุดหาย จึงคล้ายคนปัญญาอ่อน”

        นายทหารคนหนึ่งบุ้ยใบ้ไปที่เป่าเหลียนที่มีผ้าคลุมร่างอยู่

        “จงกล่าวมาให้ละเอียด”

        “เชื่อว่ามีคนต้องการสังหารคุณชายห้า และโยนความผิดให้เขาเกี่ยวกับการร่วมมือกับสกุลซ่าง ที่ยามนี้ถูกจับกุมอยู่ในเมืองหลวง เพราะสนับสนุนฝ่ายฟ่านเทียนโหวกับองค์ชายสี่”

        “ฮึ เสี่ยวซี มองไม่ออกหรือเขาว่าถูกหลอกให้แต่งงานกับสตรีอัปยศ และเป็นต้นเหตุให้ตนต้องเสียชีวิต”

        ตงเยี่ยหรงกล่าวถึงลูกชายของตนหรือไคซี ผู้เป็นเจ้าบ่าวที่ยังไม่ได้เข้าหอ แต่ต้องพบกับวิวาห์เลือดที่น่ากลัว  

        นายทหารผู้นั้นสูดลมหายใจลึกและกล่าวว่า

        “สกุลซ่างย่อมต้องการให้เป็นเช่นนี้ จึงส่งคุณหนูเจ็ดของตนมายั่วยวนคุณชายห้าขอรับ สุดท้ายจึงมีงานมงคล ทั้งที่ท่านแม่ทัพไม่เห็นชอบ และสั่งให้พวกข้าขัดขวางอย่างเต็มกำลัง ทว่ามีมือที่สามได้เข้าแทรกแซง จนมีเรื่องร้าย แล้วพยายามโยนความผิดว่าเป็นฝีมือของทหารสกุลตง เพราะท่านแม่ทัพไม่เห็นด้วยที่จะสกุลซ่างกับสกุลตงเป็นดองกัน”

        ตงเยี่ยหรงเข้าใจสิ่งต่างๆ อย่างถ่องแท้ ลูกชายคนนี้หัวรั้น ไม่ฟังความ มักสร้างเรื่องเสมอ นับตั้งแต่เขาพรากอีกฝ่ายมาจากมารดา ไคซีก็ทำให้เขาต้องอบรมหนักกว่าพี่น้องคนอื่นๆ นอกจากนั้นไคซียังอ่อนหัดในการใช้ชีวิต และน่าเสียดายที่เขาอายุสั้น ยังไม่ได้ใช้ชีวิตให้มีประโยชน์ต่อบ้านเมือง

        “สิ่งที่เจ้าจะบอกข้าก็คือ สตรีแซ่ซ่างปะปนอยู่ในกลุ่มเชลย และตอนนี้ เป็นนางรับใช้ข้าใช่หรือไม่” ตงเยี่ยหรงกล่าว

อย่างไม่อ้อมค้อม