8 กำจัดมารหัวขน

กำจัดมารหัวขน

        เรื่องนี้น่าประหลาดใจและชวนให้หงุดหงิด ก็คือการที่สวีหรันเฟยถามออกไปแล้ว กลับไร้คำตอบ ทั้งซานซือ และ

หนิเจี้ยนต่างทำท่าเหมือนคนน้ำท่วมปาก

        เมื่อเป็นเช่นนี้ นางรู้ว่าตนคงต้องคอยมองว่า แมวเทาตัวนั้นจะโผล่มาอีกเมื่อใด ซึ่งแน่นอน หนูที่อาละวาดย่อมเป็นฝีมือแมวปีศาจ เมื่อส่งขนมหัวผักกาดและลูกอมถั่วที่โรงเตี้ยม กับเหลาอาหารเรียบร้อย สวีหรันเฟยต้องพบเรื่องที่ไม่คาดฝันอีกหน คราวนี้กลายเป็นว่านางไม่อาจเดินทางกลับเรือนบรรพชนสกุลจ้าวได้ในทันที นั่นเป็นเพราะหนิงเจี้ยนปวดท้องอย่างหนัก

        สถานการณ์เช่นนี้ ไม่น่าไว้วางใจ ดังนั้นจึงให้ซานซือ เปิดห้องพักพาหนิงเจี้ยนไปรอพบหมอตำแย แต่ทุกอย่างกลับไม่ง่ายดาย เนื่องจาก จู่ๆ ประตูเมืองเปิดต้อนรับ คนแปลกหน้า ทั้งพ่อค้า ชาวต่างแคว้น และมือสังหารไม่ทราบฝ่าย ที่เป็นเช่นนี้ เพราะการมาเยือนของทหารที่มีเผยอี้ฮุ่ยนำทัพนั่นเอง ร้านค้าต่างๆ จึงปิดเร็วกว่าปกติ ใครที่ไม่อยากมีเรื่องกับพวกขุนนางพากันเก็บตัวเงียบ

        “ไหวหรือไม่”

        หนิงเจี้ยน ถูกทรมานร่างกายจากสามีมาไม่น้อย ครั้งหนึ่งฝ่ายนั้นแจ้งความประสงค์ว่า ไม่ต้องการให้นางตั้งครรภ์ จึงหาทางทำลายมารหัวขนตลอดมา ทั้งป้อนยา ตบตี ซึ่งมันคงส่งผลร้ายถึงนางโดยตรง

        “ท่านผู้มีพระคุณข้าคงไร้วาสนา และไม่อาจตอบแทนท่าน ใกล้ค่ำแล้ว กลับเรือนของท่านไปก่อนเถิด ปล่อยให้ข้าอยู่ที่นี่ ชีวิตข้าไม่อาจมีค่าเท่าความปลอดภัยท่าน” หนิงเจี้ยนเอ่ยเช่นนั้น เพราะประเมินได้ว่าเผยอี้ฮุ่ยเป็นคนกัดไม่ปล่อย สายตาที่อาฆาตแค้นก่อนหน้าที่เขาจะจากไป แจ้งชัดว่าต้องมีการเอาคืนแน่นอน

        “เหลวไหล ข้าช่วยเจ้าแล้ว ไฉนจะทิ้งกันง่ายๆ อีกอย่างเด็กในท้องย่อมบริสุทธ์ เขาสมควรได้มีโอกาสลืมตาขึ้นมาดูโลก”

         “ท่านยังไม่เข้าใจ” หนิงเจี้ยนเอ่ยและเสียงเศร้า สีหน้าซีดราวกับศพ นั่นเป็นเพราะสังหรณ์ใจว่าอาจเกิดเรื่องร้ายทั้งกับตน และผู้มีพระคุณ อีกอย่างที่นางสืบรู้ก่อนหน้าคือ ยามนี้พวกที่ตายแล้วฟื้นกำลังจะคืนชีพ

        “อย่าได้ห่วงข้า หรือผู้อื่น เป็นเจ้าที่ต้องดูแลตนและลูกในท้องให้ดี” สวีหรันเฟยเอ่ย พลางมองไปที่ประตู จนป่านนี้ซานซือซึ่งไปตามหมอตำแยยังไม่โผล่หน้ามา

        เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยามได้ หนิงเจี้ยนพลันตัวสั่น และร้องว่าปวดท้องอย่างหนัก

        “ตลอดเวลาข้าอยากมีลูกให้เขา แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่าย นับแต่คืนนั้นที่ข้า...” หนิงเจี้ยน ไม่อยากเอ่ยถึงแต่ก็จำได้ติดตาว่า ตนกับสามีออกเดินทางไปต่างเมือง คืนนั้นโรงเตี้ยมเต็ม จึงพักอาศัยที่อารามร้าง เมื่อกลางดึกเกิดเรื่องไม่คาดฝัน ด้วยผู้ที่กำลังสับสะโพกใส่นางหาใช่คนรัก แต่เป็นบุรุษอื่นที่หื่นกระหาย และมีไฟราคะลุกโชน

        น้ำวิสุทธิ์ของอีกฝ่าย ไม่ได้ถูกปลดปล่อยใส่เพียงแค่ในกลีบดอกไม้ หากทั้งทางปากนางก็ถูกบังคับให้กลืนกินลงท้อง

        ความน่าอดสูที่เกิดขึ้น คือภาพความทรงจำที่เลวร้าย

        แม้สามีจะทราบเรื่อง และบอกว่าให้อภัยแก่นาง ทว่าลึกๆ แล้ว ไฉนหนิงเจี้ยนจะไม่ล่วงรู้ การที่ถูกทำร้ายร่างกายบ่อยๆ ครั้ง อีกทั้งโดนตามล่าจากผู้ไม่เปิดเผยตัว จนสามีต้องเสียชีวิต อาจเป็นฝีมือของชายชั่วที่ข่มเหงนาง และฝ่ายนั้นอาจส่งคนมาตามตัวหนิงเจี้ยน กลับไปเพื่อเป็นทาสราคะ หรือไม่ก็ต้องการเด็กในท้อง เพื่อใช้ประโยชน์ในทางชั่วร้าย  

        เสียงพลุ และเสียงร้องรำทำเพลงดังขึ้นอยู่บนถนน สร้างความรำคาญอย่างหนัก ทั้งหมดมาจากกลุ่มคนที่หลั่งไหลเข้ามาในเมือง พลอยให้สวีหรันเฟยไม่สบายใจ และเมืองเผิงไม่ได้ใหญ่นัก พื้นที่จำกัด และตอนนี้สัมผัสได้ว่าไม่ปลอดภัย ด้วยมีคนชั่วปะปนอยู่ในทุกพื้นที่

        กระทั่งหมอตำแยวัยชราก้าวมาพร้อมซานซือ ใบหน้างดงามจึงผ่อนคลาย

        “ร่างกายนางอ่อนแอ อีกทั้งมีแผลฟกช้ำหลายแห่ง ที่สำคัญ คงต้องตรวจร่างกายโดยละเอียด”

        หมอตำแยกกล่าว น้ำเสียงเครียดอยู่สักหน่อย

        “หากคิดว่ารักษานางได้ ก็รีบทำเถิด”

        “โถ ข้าเป็นเพียงหมอตำแย อีกอย่างอาการคนป่วยแจ้งชัดว่า ตั้งครรภ์และทารกที่อยู่ข้างในอาจมีอันตราย ข้าถนัดเพียงแต่ทำคลอด ไม่ใช่จะตรวจร่างกายผู้อื่นได้”

        หมอตำแยไม่อยากกล่าวว่า พวกที่เป็นสตรีต่ำต้อยทำหน้าที่บำเรอกามให้แก่กลุ่มชนชั้นสูง และต้องตั้งครรภ์ ซึ่งยุคสมัยนั้น ตีค่าว่า ไม่ต่างจากหมา แมว หากยิ่งไร้คู่ครอง หรือเป็นหม้ายด้วยแล้ว คนที่ตั้งครรภ์ ล้วนไม่มีใครอยากคบค้า มักถูกเอารัดเอาเปรียบเสมอ จึงไม่ต่างจากทาสรับใช้ ที่ไม่มีวันสุขสบายตลอดชาติ