ก้าวต่อไปในฐานะคนอุ้มท้อง

แกะมือเฉิงซีหยวนออกจากเอวรู้สึกร้อนๆหนาวๆ

รถแล่นยาว ไม่จอดพัก จีเหรินเหมยสลึมสะลือก่อนจะเอนกายหลับไปบนเบาะรถยนต์ ตื่นขึ้ันมาอีกทีก็มีหมอนมารองที่ต้นคอให้ หันมองเฉิงซีหยวนที่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาแล้วก็เลยหลับตาลงอีกทีจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเฉิงซีหยวน เขาบอกว่าตอนท้อเราเกลียดคนไหนลูกเราจะมีใบหน้าเหมือนคนนั้น แบบนี้จีเหรินเหมยคงต้องพูดเรื่องนี้กับหมอถงจริงจัง คิดอะไรเพลินๆจนเผลอหลับไปอีกที

 หยงซือขับรถด้วยความระมัดระวังมาตลอดทางจนถึงเนินเขาเตี้ยๆนอกตัวเมืองห่างไกล 

“ตื่นได้แล้ว”

เสียงดังประกาศิต จีเหรินเหมยลืมตาขึ้นช้าๆ คุณเฉิงคนนั้นยังนั่งกอดอกนิ่งด้านหลังรถของคนสนิทคนเมื่อวานที่จีเหรินเหมยเพิ่งจะได้ยิมหมอถงบอกว่าเขาแซ่หลี่ขับตามมาติดๆ ในรถมีพยาบาลที่ชื่อคุณเหวินพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระ จีเหรินเหมยกลับคิดว่าคนรวยนี่เขาทำอะไรให้วุ่นวายไปเสียทุกเรื่องทุ่มเงินมากมายเกินความจำเป็น 

รถคันหรูเลี้ยวขึ้นเนินเขาไปยังจนสุดเนินเขามีบ้านหลังใหญ่ที่รายล้อมด้วยดอกไม้และต้นดอกเหมยสีชมพู

ที่ถนนทอดยาวสู่ตัวบ้านหญิงวัยกลางคนท่าทางใจดี คนสวนผู้ชายวัยไล่เลี่ยกันกับหญิงกลางคนคนเมื่อกี้และเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับจีเหรินเหมยอีกสองคน

“สวัสดีค่ะคุณ จี”ป้าแม่บ้านโค้งศีรษะลงอย่างให้เกียรติ จีเหรินเหมยรีบยกมือประนมตรงหน้า

“นี่ป้าจู นั่นเสี่ยวหยู กับเสี่ยวจี้ ส่วนนี้คนสวนลุงกวน กับเปาเอ่อ”

จีเหรินเหมยประนมมือไหว้เสียทุกคนที่ยกมือไหว้ตอบแทบไม่ทัน

เฉิงซีหยวนส่ายหน้า

“คุณเท่ากับคือนายของที่นี่ไม่สิคือจุดศูนย์กลางของที่นี่คุณจะต้องวางตัวให้เหมาะสมและไม่ควรยกมือไหว้พวกเขาที่มีหน้าที่รับเงินค่าจ้างเพื่อดูแลคุณ”น้ำเสียงราบเรียบแต่ก้ตำหนินั่นแหละ จีเหรินเหมยถอนหายใจยาว

เสี่ยวหยูกับเสี่ยวจี้รีบเข้ามาพยุงเหรินเหมยที่รู้สึกแปลกๆกับการที่มีคนคอยประคองให้เดิน

“ฉะฉะฉันเดินเองได้”

“คุณจีขาจะต้องระวังค่ะ ไม่ต้องกลัวว่าจะลำบากพวกเรา เรายินดีทำเพราะนี่คืองานของเรา”เสี่ยวจี้พูดขึ้นยิ้มๆ

“คุณเฉิงเอามือล้วงกระเป๋า เดินสำรวจบ้าน

คุณพยาบาลกู้เหวินกับคนติดตามที่แซ่หลี่ เดินเข้ามาข้างใน

“ตบแต่งได้ดีไม่น้อย  อยากให้เพิ่มเรื่องดอกไม้ที่ต้องมากหน่อยจะได้เจริญหูเจริญตา”ลุงกวนกับเปาเอ่อยืนก้มศีรษะรับคำ

“ป้าจู อาหารการกินจะต้องให้คุณหมอถงสั่งว่ากินอะไรและกินอะไรไม่ได้”

“ค่ะท่าน”

“คนขับรถเข้าใจแล้วใช่ไหม ว่าต้องทำอย่างไรเวลาที่ต้องขับรถให้กับคุณจีซึ่ง คุณหมอถงเป็นไปได้ผมไม่อยากให้ …คนอุ้มท้องเดินทางไปไหนบ่อยๆหากอยากได้อะไรให้แจ้งไปที่เลขาผมหรือไม่ก็คุณหลี่”ประโยคสุดท้ายหันไปทางหมอถง ป้าจูลุงกวนและเปาเอ่อ

“ครับเข้าใจแล้วครับ จีเหรินเมหยนั่งลงบนโซฟาใหญ่กลางห้องกว้างที่กว้างเกินความจำเป็น

“คุณคนอุ้มท้องต่อไปต้องอาศัยคุณแล้วหวังว่าการร่วมงานกันครั้งนี้จะเข้าใจกันดีทั้งสองฝ่าบาท ผมจะแวะมาที่นี่วันเว้นวัน คุณจะต้องดูแลลูกของผมอย่างดีที่สุดเข้าใจไหม”จีเหรินเหมยยิ้มตาหยี หันไปสบตากับหมอถง

“ไม่ต้องห่วงครับผมจะดูแลเหรินเหมย อย่างดีที่สุดหากมีอะไรเร่งด่วนจะติดต่อคุณเฉิงทันที”

“อ่อลืมถามไปอีกเรื่อง คุณมีแฟนหรือยัง แล้วตลอดเวลาที่มาอยู่ที่นี่ห้ามไม่ให้ติดต่อคนรัก เพราะกลัวว่าจะเกิดความคิดถึงหรืออดใจที่จะต้องจากกันไม่ไหวแล้วปัญหาจะตามมา เวลาเก้าถึงสิบเดือนไม่น้อยทีเดียวสำหรับความอดทน ของคนรักกัน”

จีเหรินเหมยส่ายหน้าไปมา

“หวังว่าจะพูดความจริงนะ อย่างนั้นกลับกันเถอะหลี่ตง”ก้าวเดินออกจากบ้านไป

จีเหรินหมยถอนหายใจยาว

หมอถง เดินมาใกล้ๆ

“เป็นอย่างไรมีอาการอ่อนเพลียไหม ฉันจะให้คุณเหวินตรวจร่างกายความดันและการเต้นของหัวใจ เราเดินทางมานี่ใช้เวลาไม่น้อยกลัวว่าเธอจะอ่อนแอ”หมอถงพูดเป็นงานเป็นการ ขยับจัดท่านั่งในท่าสบายให้กับเหรินเหมย

“สองคน ไปหาของว่างเป็นพวกผลไม้ที่มีน้ำตาลน้อยมาให้คุณจี”สั่งเสี่ยวจี้กับเสี่ยวหยูที่เดินออกไปพร้อมกัน

“ฉันไปตามคุณเหวินก่อนคงกำลังจัดห้องเก็บเสื้อผ้าให้มาตรวจร่างกายเธอนั่งรอสักครู่”จีเหรินเหมยยิ้ม มองสำรวจไปทั่วห้องที่โทนสีสบายตาลุกขึ้นเดินไปรอบๆมองออกไปที่บานกระจกใหญ่สู่ทุ่งดอกไม้สีสวย ต้องหมดเงินไปเท่าไหร่กันจึงจะเนรมิตรสถานที่แห่งนี้ได้สวยขนาดนี้

ที่ห้องพักของคุณพยาบาลกู้เหวินคุณแม่บ้านเดินสวนออกมาจากห้องหลังจากที่พาคุณพยาบาลกู้มาที่ห้องพักเรียบร้อยแล้ว

“คุณพยาบาลต้องไปตรวจร่างกายเหรินเหมยแล้วล่ะ ว่ามีอะไรกระทบกระทือนไหมระหว่างเดินทางมาที่นี่”หมอถงเคาะประตูที่เปิดอ้าส่งสัญญาณให้รู้ว่า เขาเข้ามาตามมารยาท

กู้เหวินเงยหน้าขึ้นจากกระเป๋าสัมภาระ

เดินมาปิดประตูในทันที

“ฉันกลัว คุณหมอคุณไม่กลัวหรือ”หมอถงโอบรอบเอวของพยาบาลกู้

“ไม่ต้องห่วงไม่มีใครรู้อย่าทำเป็นตื่นตระหนก นี่ความลับที่เราสองคนจะต้องช่วยกันปกปิด ผมคุยกับเหรินเหมยแล้วเขาไม่เคยสงสัยและเราจะต้องทำให้มันลุล่วง เพื่อเงิน อีกอย่างถึงเหรินเหมยจะรู้เรื่องนี้เขาก็ได้ผลประโยชน์ได้เงินไปรักษาแม่ของเขาจนหายดีแล้ว”

“เราจะต้องแบกความลับนี้ไปอีกนานแค่ไหน”

“เก้าเดือน ไม่นานหรอกน่า จีเหรินเหมยเขาอุ้มท้องเขายังต้องทนเราสองคนแค่ปกปิดความลับ เวลาผ่านไปเร็วทำลืมๆก็จะผ่านไปเดือนๆหนึ่ง ไปเถอะเหรินเหมยเขารออยู่”