ตอน 16 แพ้ทาง

“ของคุณหญิงรับแค่สลัดก็พอนะน้า ตอนอยู่วัดท่านถือศีลแปด งดกินอาหารหลังเที่ยงมาเป็นเดือนจนเริ่มจะชินแล้ว กลับมากินอะไรเบา ๆ ก่อนก็พอ”

“ได้ค่ะคุณวีณา”

รำพึงรับคำเมื่อผู้ช่วยส่วนตัวของคุณหญิงธัญญาเดินมาสั่ง วีณาทำงานกับคุณหญิงมาตั้งแต่เรียนจบปริญญาตรีด้วยทุนของมูลนิธิธนกิจการศึกษาจนตอนนี้เธอก็อายุ 35 ปีแล้ว ถ้าเป็นงานของบริษัท คุณหญิงธัญญาในฐานะประธานกรรมการของธามเอนเตอร์ไพรซ์จะมีจำรัสเป็นเลขานุการและทีมผู้ช่วยอีกสามคน

แต่ถ้าเป็นเรื่องทั่ว ๆ ไปตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ คนเดียวที่รับจบก็คือวีณาคนนี้ เรียกได้ว่าเป็นคนที่รู้ใจและได้รับความไว้วางใจจากคุณหญิงธัญญามากที่สุด แม้แต่การไปปฏิบัติปีละครั้งก็ยังต้องให้วีณาตามไปด้วย

“แต่ว่าอาหารอย่างอื่นของคุณธามกับคุณเพิร์ล ก็จัดเหมือนเดิมเลยนะ เคยทำอย่างไรก็ทำอย่างนั้น”

“ค่ะคุณวีณา”

“อืม...” หญิงสาวมองไปรอบ ๆ พลางนึกไปด้วยว่ายังมีอะไรที่หล่อนต้องกำชับอีกหรือไม่ ห้องครัวในบ้านธนกิจมีถึงสามห้อง แบ่งเป็นครัวไทย ครัวฝรั่ง และครัวเบเกอรี่ แต่ละห้องมีอุปกรณ์ทำอาหารเพียบพร้อมไม่ต่างจากครัวของโรงแรมใหญ่ ๆ วันดีคืนดีก็จะจ้างเชฟนานาชาติมาทำอาหารให้ แต่ปกติลำพังฝีมือของแม่ครัวชุดนี้ที่อยู่ด้วยกันมานาน คุณหญิงธัญญาก็บอกว่าอร่อยถูกปากดีแล้ว

“ตอนคุณหญิงไม่อยู่ ครัวทำอาหารเย็นกี่อย่างเหรอ”

“คุณธามเธอขอให้ทำแค่วันละสองสามอย่างเท่านั้นล่ะค่ะ บางวันทำสามอย่างแกยังว่าเยอะไป เสียดายของ”

“แล้วพอเหรอ กินกันสองคน กับข้าวแค่สามอย่าง”

ผู้ช่วยสาวหยิบผลอะโวคาโดที่เพิ่งซื้อจากเชียงใหม่มาคลึงในมือ พลางถามเหมือนชวนคุยมากกว่าจะจับผิด แม่ครัวใหญ่ยังไม่พูดอะไร แต่แม่ครัวน้อยที่ยังเป็นลูกมือเอ่ยออกมาระหว่างหั่นซอยผักไปด้วย

“สองคนที่ไหนล่ะคะ คุณธามแกก็นั่งกินข้าวของแกคนเดียวทู้กวัน หนูไปตักข้าวเติมน้ำให้แกทีไร สงสารแกทุกที หน้างี้หงอยเหมือนกินอะไรไม่ค่อยลง แกคงเหงา...”

“นังข้าวสวย!”

รำพึงเอ็ดเบา ๆ ข้าวสวยจึงเพิ่งรู้สึกตัว รีบยกมือปิดปาก

“หนู...หนูไม่ได้พูดอะไรนะน้า ข้าวไม่ได้พูดอะไรนะคะคุณวีณา”

วีณาสีหน้าเรียบนิ่ง วางผลอะโวคาโดคืนลงที่เดิม ก่อนจะหันไปสบตาเด็กข้าวสวยที่ยืนยิ้มเจื่อน ๆ อยู่

“ระวังคำพูด ถ้าคุณหญิงท่านได้ยินจะไม่สบายใจ เข้าใจไหม”

“เข้าใจค่ะ เข้าใจ หนูขอโทษ จะไม่ปากมากอีกแล้วค่ะ”

วีณายังคงมีหน้าไม่แสดงอารมณ์ตอนที่เดินออกจากครัวไป ข้าวสวยพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจเสียงดังฟู่

“นึกว่าจะโดนดุเสียแล้ว บอกตรงนะน้ารำพึง นอกจากคุณท่านกับคุณผู้หญิงแล้ว ก็มีคุณวีณานี่แหละที่หนูล่ะกั๊วกลัว ถึงแกจะไม่เคยด่าหรือพูดจาเสียงดัง ๆ แบบคุณผู้หญิง แต่แค่แกมองมาเฉย ๆ หนูก็กลัวแกทุกที”

“มีแค่นั้นรึ คนที่แกกลัวน่ะ”

ป้ารำพึงถาม ข้าวสวยพยักหน้าหงึก ๆ

“ก็แค่นั่นน่ะสิ ส่วนคุณธามน่ะ ถึงแกจะนิ่ง ๆ แต่แกก็ใจดีนะ หนูเคยทำกาแฟหกหกใส่หนังสืออ่านเล่นแก แกไม่ว่าอะไรสักคำแค่เรียกให้เอาผ้าไปเช็ด”

“อ้อ...งั้นมีมีอีกคนนะที่แกควรจะกลัว”

“ใครล่ะน้า ป้าละอองเหรอ”

“ไม่ใช่ป้าละออง แต่เป็นข้านี่แหละ ปากไม่มีหูรูดดีนัก ขืนแกพูดมากแล้วพวกในครัวซวยไปด้วยข้าจะเอาอีโต้เคาะตาตุ่มแกให้หายปากเบาสักทีสองที...ไป ไปหั่นผักต่อ...”

รำพึงเอ็ดไม่จริงจังนัก ข้าวสวยหัวเราะแหะ ๆ แล้วรีบง่วนทำงานของตัวเองต่อเพื่อให้ทันจัดสำรับเย็นให้คนเป็นนาย

* * * * *

ไข่มุกปวดเมื่อยไปทั้งตัวจนแทบจะขับรถกลับบ้านเองไม่ไหว แต่เมื่อเลี้ยวผ่านประตูรั้วเข้ามาแล้วเห็นว่ารถแวนเบนซ์สีดำของใครจอดอยู่ เธอก็แทบจะหายปวดเป็นปลิดทิ้ง

“นายธง! คุณแม่กลับมาแล้วเหรอ”

หญิงสาวร้องถามเสียงแหลม นายธงหรือธงไชย คนรถวัยห้าสิบที่กำลังปัดถูเช็ดรถอยู่บริเวณนั้นหันมาตอบรับอย่างนอบน้อม

“ครับ คุณท่านกลับมาเมื่อตอนสาย ๆ นี้เอง”

“แล้วทำไมไม่มีใครบอกฉัน!”

ธงไชยไม่รู้ว่าจะตอบกระไร ไข่มุกก็คงไม่ได้จะถามเขาเพราะเมื่อพูดจบ ไฮโซสาวก็รีบคว้ากระเป๋า ปิดประตูรถแล้วเดินสับฉับ ๆ ไปทางตัวบ้านทันที

ที่ห้องรับประทานอาหาร คุณหญิงธัญญานั่งอยู่หัวโต๊ะ เก้าอี้ด้านขวามือคือลูกชายคนเดียวที่รีบกลับมาบ้านเพื่อรับประทานร่วมโต๊ะกับมารดาหลังไม่ได้เจอหน้ากันนานนับเดือน

ส่วนเก้าอี้ด้านซ้ายที่ปกติเป็นของลูกสะใภ้ ยังคงว่างเปล่า ว่างเปล่าเหมือนจานกระเบื้องขอบขลิบทองที่วางอยู่ตรงหน้าในเวลานี้

“ผมว่าเราทานกันเถอะครับแม่ ผมชักจะหิวแล้ว”

“แม่อยากให้รอ ธามก็รู้ว่าแม่ไม่ชอบที่คนอยู่บ้านเดียวกันแท้ ๆ แต่พอถึงเวลากินกลับต่างคนต่างกิน”

“ธามทราบครับแม่ แต่บางทีเพิร์ลอาจจะติดธุระจำเป็นอะไรอยู่ เพราะผมพยายามโทรหาเขามาตลอดทั้งวันแล้ว แต่เหมือนโทรศัพท์เขาจะปิดเครื่อง”

“โทรไม่ติดเพราะปิดเครื่อง แล้วลูกไม่เป็นห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับน้องบ้างหรือไง”

“เพิร์ลเขาไม่เป็นไรหรอกครับแม่ มือถือเขาอาจจะแค่แบตหมด”

สีหน้าของผู้เป็นแม่ ไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย

“แค่นั้น? แล้วแกก็ไม่กระวนกระวายที่จะตามหาเมียแกเลยหรือ นี่แม่คิดไปเองหรือเปล่า ทำไมแม่รู้สึกว่าธามไม่ค่อยใส่ใจหนูเพิร์ล นี่เราสองคนทะเลาะอะไรกันอีกแล้วหรือยังไง”

“เปล่าหรอกครับแม่...”

ชายหนุ่มปฏิเสธเสียงค่อย ใจไม่อยากจะโกหกเพียงแต่ยังไม่อยากเอ่ยมันออกมา 

แต่บางทีธามแน่ใจว่าแม่ของเขาน่าจะดูออกมาเกือบปีแล้วว่าลูกตัวกับลูกสะใภ้นั้นตึง ๆ ใส่กัน เวลาพูดคุยหรือยิ้มให้กันก็ดูฝืดเฝือเหลือทน

และถ้าคุณหญิงธัญญาดูออก ก็แสดงว่าที่ผ่านมา นางเพียงเลือกจะไม่พูด...

“ธาม ถ้าลูกมีปัญหาอะไรกัน ก็ควรจะบอกกับแม่ตรง ๆ นะ หรือว่าอยากจะให้แม่หาคำตอบด้วยตัวเอง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับแม่ ผมก็แค่ยัง...”

“คุณแม่คะ กลับมาแล้วหรือคะ...”

เสียงหวานค่อนข้างแหลมสูง ดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร ไข่มุกยิ้มน่ารักแล้วเข้าไปประนมมือไหว้แม่สามีด้วยกิริยามารยาทที่ดูอ่อนหวานนุ่มนวลมากกว่าจะขัดลูกนัยน์ตา

แม้แต่ธามก็ยังยอมรับว่าภรรยาตามกฎหมายของเขาแสดงละครเก่ง ตอนหนึ่งเธออาจเป็นคนเย่อหยิ่งไม่เห็นหัวใคร อีกตอนก็เกรี้ยวกราดโมโหร้ายเหมือนนางยักษ์นางมาร

แต่หากจะต้องทำตัวนุ่มนิ่มไร้พิษสงเหมือนเช่นตอนนี้...ก็ดูสมจริงจนชวนให้ใจอ่อน

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ธามทั้งขันและทั้งแปลกใจ... นักธุรกิจหญิงเขี้ยวลากดินอย่างคุณหญิงธัญญา ธนกิจ จะดูสะใภ้ไม่ออกเชียวหรือ

"เพิร์ลขอโทษนะคะคุณแม่ที่มาช้า เพิร์ลไปทำธุระกับเพื่อนมากว่าจะปลีกตัวมาได้ก็ยากเย็น"

"แม่นึกว่าหนูลืมไปแล้วเสียอีกว่าบ้านเราจะต้องมากินข้าวอย่างตรงเวลา ด้วยกันทุกเย็น"

คุณหญิงธัญญาเอ่ยเยือกเย็น แต่แม้แต่คนเอาแต่ใจอย่างไฮโซไข่มุกก็ยังเสียวสันหลังวาบ

"เพิร์ลขอโทษค่ะคุณหญิงแม่"

ไข่มุกประนมมือไหว้ เอ่ยเสียงแผ่ว สีหน้าเจื่อนไปอย่างไม่ต้องเสแสร้ง

แต่วินาทีต่อมา แม่สามีก็กลับยิ้มอ่อนโยนราวกับเมื่อครู่เป็นคนละคน 

"แม่กำลังเป็นห่วงอยู่เลยว่าเพิร์ลเป็นอะไรอยู่ที่ไหนหรือเปล่า ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว รีบขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วกลับลงมากินข้าวด้วยกัน...แม่กับพี่เขาจะรอจนกว่าหนูจะลงมานะจ๊ะ"

"ค่ะ ค่ะ"

หญิงสาวรับคำแล้วรีบกลับขึ้นห้องส่วนตัวไปอย่างว่องไว โดยตลอดเวลานั้นมีสายตาเรียบเฉยของวีณาที่ยืนอยู่เงียบ ๆ จนแทบจะกลืนไปกับผนังห้องกินข้าว มองตาม 'คุณผู้หญิง' ของบ้านไปด้วยด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก