ตอนที่ 15 คุณหญิง...แม่

เมอร์เซเดส-เบนซ์ แวน รุ่นสปรินเตอร์ 419 สีดำเป็นมันเงาแล่นผ่านลานน้ำพุมาจอดหน้ามุขประตูบ้านธนกิจ เหล่าแม่บ้าน คนครัว คนสวน คนรับใช้ เกือบสิบชีวิต มายืนออรอรับผู้เป็นนายอย่างพร้อมเพรียง ประตูรถแวนเลื่อนออกอย่างอัตโนมัติ ที่ก้าวลงมาโดยมีผู้ช่วยคนสนิทยื่นมือให้ช่วยจับคือหญิงวัยประมาณ 60 เศษ ๆ ที่ยังแข็งแรง บุคลิกงามสง่า หน้าสะสวยอ่อนกว่าวัย

เสื้อและผ้านุ่งสีขาวทั้งชุดนั้นดูเรียบง่ายแต่เป็นคนที่มีความรู้ด้านแฟชั่นจะรู้ว่าทั้งเนื้อผ้าและการตัดเย็บไม่ธรรมดา อย่างน้อยต้องมาจากห้องเสื้อชั้นสูงของไทยไม่แบรนด์ใดก็แบรนด์หนึ่ง

“เป็นยังไงกันบ้าง ฉันไม่อยู่ตั้งเป็นเดือน ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม”

คุณหญิงธัญญา ธนกิจ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงดังฟังชัด ละอองที่มีอาวุโสที่สุดเป็นคนตอบ

“ปกติเรียบร้อยดีค่ะคุณท่าน พวกอิฉันขอกราบอนุโมทนาสาธุด้วยนะคะคุณท่าน กลับจากปฏิบัติธรรมหนนี้ หน้าตาคุณท่านอิ่มเอิบผ่องใสมากเลยค่ะคุณท่าน”

“ขอบใจ ตอนอยู่ที่วัดฉันก็อธิษฐานทำบุญเผื่อพวกเราทุกคนเหมือนกัน...”

“ขอบพระคุณมากค่าคุณท่าน” แม่บ้านและเหล่าคนงานพร้อมใจกันยกมือไหว้สาธุ คนรถประจำตัวเปิดประตูด้านหลังรถแวนพลางเรียกให้ทุกคนไปรับของกินของฝากที่คุณหญิงซื้อกลับมาจากเชียงใหม่ กลับไปแจกจ่ายกันให้ถ้วนหน้า

“นี่ลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันไม่อยู่ใช่ไหม”

คุณหญิงธัญญาหันไปถามละอองที่เดินตามมาเพื่อคอยรับใช้

“คุณหนูออกไปทำงานแต่เช้าแล้วค่ะ คุณเพิร์ลก็เหมือนกันค่ะ...”

ประโยคหลังน้ำเสียงอ้อมแอ้มเล็กน้อยเพราะรู้สึกกระดากปากที่ต้องผิดศีลข้อมุสา ไข่มุกไม่ได้เพิ่งออกจากบ้านไปตอนเช้า แต่ไม่กลับมานอนบ้านเลยต่างหาก

“อืม ฉันตั้งใจจะไม่บอกเขาเองแหละว่าจะกลับวันไหน อยากรู้ว่าตอนฉันไม่อยู่เขาทำอะไรกันบ้าง ว่ายังไงล่ะละออง ตอนฉันอยู่ที่วัด ที่นี่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ใช่ไหม...”

คุณหญิงธัญญาถามซ้ำอีก ละอองอึกอัก ไม่แน่ใจว่าท่านแค่ซ้อมค้างหรือได้ยินอะไรมาจริง ๆ ไม่รู้ว่ายัยคนไหนในบ้านแอบคาบข่าวไปบอกคุณวีณาผู้ช่วยของคุณหญิงหรือเปล่าสินะ แต่คุณธามก็กำชับหนักแน่นแล้วว่าห้ามใครนำเรื่องนั้นไปบอกให้คุณหญิงธัญญาทราบเด็ดขาด

กำลังลังเลอยู่ว่าจะสารภาพดีหรือไม่ว่าตอนคุณท่านไม่อยู่ มีเด็กสาวคนหนึ่งมาหาไข่มุก แถมมีเรื่องมีราวจนถึงขั้นตบตีกัน... ก็พอดีโชคช่วยเพราะโทรศัพท์ส่วนตัวของธัญญาดังขึ้น

เมื่อเห็นว่าเป็นลูกชายโทรมา นางก็กดรับสายด้วยรอยยิ้มและเดินขึ้นชั้นสองไปโดยไม่สนใจหัวหน้าแม่บ้านอีก ป้าละอองถอนหายใจโล่งอก ท่านไม่พูดอะไรก็คงแปลว่าท่านไม่รู้นั่นแหละ

“ว่ายังไงจ๊ะลูกแม่ แม่คิดถึงจังเลย”

“คุณแม่กลับมาแล้วหรือครับ คุณวีณาเพิ่งโทรมาบอกเลขาฯ ของผมเมื่อครู่นี้”

“ใช่จ้ะ ตอนนี้แม่อยู่บ้านแล้ว เพิ่งลงจากรถเมื่อกี้นี้เลยสด ๆ ร้อน ๆ”

“แม่น่าจะบอกผม ผมจะได้อยู่รอ”

“จะรอทำไมกัน แม่ไม่ได้เป็นแขกเสียหน่อย...”

“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ผมกลับบ้านเร็วหน่อยก็แล้วกันนะครับ จะได้กลับไปกินข้าวกับแม่...”

ธามเกือบหลุดปากพูดไปว่ากินคนเดียวมาหลายวัน โชคดียั้งไว้ทันเพราะไม่อย่างนั้นแม่คงได้ซักให้วุ่นว่าทำไมเขาต้องกินข้าวคนเดียว ไข่มุกไปไหน...

“ดีจ้ะ อย่าลืมโทรบอกหนูเพิร์ลด้วยล่ะ แม่ก็คิดถึงลูกสะใภ้คนสวยของแม่เหมือนกัน”

“ครับ เจอกันตอนเย็นครับแม่”

ธามกดวางสายไปโดยไม่รู้เลยว่าหลังจากที่คุณหญิงธัญญาคุยกับเขาจบ นางก็หันไปพูดกับวีณา ผู้ช่วยส่วนตัวที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ

“คนที่ฉันสั่งให้หา ตกลงหาได้หรือยัง”

“หาได้แล้วค่ะคุณหญิง พร้อมเริ่มงานเลยทันที”

“ดี...ถ้าอย่างนั้นก็ให้เขาเริ่มติดตามลูกชายกับลูกสะใภ้ฉันตั้งแต่วันนี้ได้เลย...เขาทำอะไร ทำกับใคร ทำที่ไหน ฉันต้องการจะรู้กิจวัตรทุกอย่างของสองคนนั้น ทุกเวลาทุกนาที ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง”

“รับทราบค่ะคุณหญิง”

* * * * *

โทรศัพท์ของไข่มุกสงบนิ่งอยู่ในกระเป๋าถือราคาแพง หญิงสาวปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อคืนและไม่สนใจว่าใครจะมีธุระปะปังอะไรกับหล่อนหรือเปล่า เพราะเมื่อคืนหล่อนกับอีริคอยู่ที่คลับด้วยกัน ทั้งดื่มทั้งเต้นรำ ก่อนจะลากกันขึ้นมาต่อบนห้องฮันนีมูนสวีทที่เปิดรอไว้แล้วล่วงหน้า

เคยมีคู่นอนบางคนถามว่าเหตุใดหญิงสาวไม่นัดเจอกันที่ต่างจังหวัดหรือต่างประเทศ ทำไมเลือกโรงแรมหรูในกรุงเทพฯ ที่อยู่แค่ปลายจมูกสามีของหล่อน

‘ถ้าสามีคุณรู้ล่ะ ผมจะไม่ซวยเหรอ’

บางคนถามแบบนั้น ไข่มุกก็แค่ยักไหล่

‘ไม่ซวยหรอก เพราะสามีฉันเขาไม่สนใจว่าฉันจะทำอะไรหรืออยู่กับใคร ขอแค่ไม่ไปยุ่งกับเขาก็พอ’

น้ำเสียงชาเฉยนั้นยากจะบอกว่าเจ้าตัวพูดจริงหรือประชดประชัน

เมื่อคืนก็เป็นอีกคืนที่ภรรยาสาวของธามไม่คิดจะหลบซ่อน หล่อนนับพบอีริคที่นี่และโรมรันกับเขาตั้งแต่กลางดึกจนถึงรุ่งเช้า   คู่ขาคนใหม่ของเธอคนนี้ไม่ได้มีดีแค่รูปหล่อ ตัวหอม หุ่นดี มีซิกแพ็ก แต่รสรักของหนุ่มลูกครึ่งไทยอิตาเลียนยังรุนแรงร้อนเร่าถูกอกถูกใจไฮโซสาวจนเธอเสียงแหบแห้งเพราะร้องครวญครางอย่างเผ็ดร้อนอยู่ทั้งคืน เพิ่งจะมาสลบไสลอย่างหมดแรงเมื่อรุ่งสางนี้เอง

อย่าว่าแต่โทรศัพท์สักสาย ต่อให้ใครเอาปะทัดมาจุดใส่คนทั้งคู่ตอนนี้ก็คงไม่มีใครรู้สึกตัวตื่น

ธามโทรซ้ำอีกสองสามครั้งก่อนจะยอมแพ้ เพราะไม่ว่าไข่มุกจะทำอะไรอยู่ เธอคงไม่มีแก่ใจจะพูดคุยกับเขาในตอนนี้แน่ ๆ ชายหนุ่มแค่จะโทรบอกให้เธอกลับบ้านมากินข้าวเย็นด้วยกันกับแม่ของเขา... คุณหญิงธัญญาแม่ของธามเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่าง และค่อนข้างเจ้าระเบียบ บริวารมักกริ่งเกรงเพราะกลัวจะทำอะไรไม่ถูกใจ แต่แปลกที่แม่กลับเอ็นดูไข่มุกเป็นพิเศษทั้งตั้งแต่ก่อนแต่งและแต่งเข้าบ้านมาแล้ว

‘หนูเพิร์ลเป็นคนน่ารัก เฉลียวฉลาด แล้วก็ช่างฉอเลาะ แม่รักแม่ชอบมาตั้งแต่เด็ก ๆ แม่ถึงได้จองน้องให้ธามยังไงล่ะลูก เพราะถ้าแม่ไม่จองไว้ ลูกชายบ้านอื่นก็คงเทียวมาจีบน้องจนหัวกระไดบ้านท่านผู้พันไม่แห้งแน่ ๆ’

คุณหญิงแม่ของธามย้ำแบบนี้กับเขามาตั้งแต่เริ่มแตกเนื้อหนุ่ม ธามจึงไม่เคยคิดจะมองหาตัวเลือกอื่น ๆ ต่อให้จะเจอผู้หญิงอีกมากมายที่มีคุณสมบัติเท่าเทียมหรืออาจจะเหนือกว่าด้วยซ้ำไป...

ชายหนุ่มจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ว่างเปล่าด้วยสีหน้าอ่อนอกอ่อนใจ จะนึกโทษตัวเองในอดีตที่เชื่อแม่ ก็สายเกินไปเสียแล้ว