ตอน 17 เสือเข้ากรุง

ห้องนอนของธามกับไข่มุกนั้นแยกกันตั้งแต่ตอนแต่งงาน แต่จะมีประตูเชื่อมให้เดินไปมาหากันได้ ตั้งแต่ธามจับได้ว่าภรรยานอกกายไปมีความสัมพันธ์กับชายอื่น ประตูเชื่อมระหว่างสองห้องก็ปิดตาย...

คืนนี้เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปหาไข่มุก หญิงสาวที่กำลังนั่งทาครีมอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง จึงหันกลับมามองเขาอย่างแปลกใจแกมยิ้มเยาะ

“ตายแล้ว สงสัยบุญของคุณแม่จะได้ผลเร็วทันใจ ถึงกับทำให้พระอภัยมณีที่แสนใจร้าย ยอมเปิดห้องมาหานางยักษ์...”

“ผมมีเรื่องจะคุย...จริงจัง”

ธามไม่มีแก่ใจจะล้อเล่น ไข่มุกหัวเราะเบา ๆ ก่อนหันไปสนใจกระปุกครีมตรงหน้าต่อ

“ก็ว่าไปสิ”

“เรื่องลูก...ผมอยากถามคุณอีกครั้ง ว่ามันจะเป็นไปได้ไหม...”

“ไม่ได้! ถ้าคุณจะถามว่าฉันจะยอมตั้งท้อง หรือยอมให้ใครมาอุ้มท้องแทนหรือไม่ ฉันยืนยันคำเดิมว่าไม่ ถ้าคุณอยากมีลูกใจจะขาด ก็ต้องรอให้ฉันตายเท่านั้นแหละ”

“เพิร์ล คุณทำแบบนี้ไปทำไม...”

น้ำเสียงของเขาท้อแท้สิ้นหวังมากกว่าจะเย็นชาห่างเหินเหมือนอย่างเคย

“ผมทำอะไรให้คุณโกรธถึงขนาดนั้นเลยหรือเพิร์ล คุณถึงได้ทำเหมือนจงใจแกล้งผมให้ไม่มีทางออกทางไหนเลย”

ไข่มุกนิ่งไปนิด ก่อนหันกลับมา แววตาหยอกล้อหายไปกลายเป็นความแข็งกระด้าง

“ใช่แล้ว ฉันอยากแกล้งให้คุณอกแตกตาย เพราะอะไรรู้ไหม...เพราะคุณไม่ได้รักฉันยังไงล่ะ”

“เพิร์ล คุณเลิกล้อเล่นสักทีเถอะ คืนนี้ผมอยากคุยกับคุณดี ๆ แบบตรงไปตรงมา”

“ฉันก็กำลังตรงไปตรงมาอยู่นี่ไง ธาม เพราะคุณไม่เคยรักฉันและไม่คิดจะรัก คุณก็แค่อยากได้ฉันเป็นแม่ของลูก ไว้ทำหน้าที่อุ้มท้อง... แต่พอคุณรู้ว่าฉันนอนกับผู้ชายคนอื่น คุณก็ขยะแขยงและไม่ยอมแตะต้องฉันอีก ทำเหมือนฉันเป็นแม่พันธุ์วัวที่ติดโรคไปแล้ว และคุณก็อยากจะกำจัดทิ้ง”

“ไปกันใหญ่แล้วจะเพิร์ล คุณก็รู้ว่าผมไม่ได้...”

ธามอ้าปากจะปฏิเสธ แต่แล้วเขากลับพูดไม่ออก

สีหน้าของเขายามนี้ทำให้ไข่มุกยิ้มเยาะ

“ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะ

คุณมันก็แค่ผู้ชายเห็นแก่ตัวที่จะเอาให้ได้ทุกอย่างในชีวิตนี้

ผู้หญิงบริสุทธิ์ก็จะเอา

แม่ของลูกก็จะเอา

เมียที่คอยปรนนิบัติปรนเปรอตัวเองบนเตียงก็จะเอา...

เพราะงั้นฉันถึงไม่อยากให้คุณสมหวังอะไรเลยสักอย่างเดียว

เพราะคุณมันน่าสมเพช!”

หากไข่มุกคิดว่าเขาจะโกรธ โมโห หรือด่าเธอกลับด้วยวาจาเผ็ดร้อนพอกัน เธอก็คงจะผิดคาด เพราะธามเพียงแต่นิ่งงัน ก่อนจะเดินกลับไปยังประตูเชื่อมระหว่างสองห้อง เปิดและปิดอย่างเบามือ

แม้ประตูนี้จะไม่เคยล็อก แต่ไข่มุกก็แน่ใจว่าต่อให้ฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย สามีตามกฎหมายของเธอก็จะไม่มีวันเปิดมันออกอีกครั้งอย่างแน่นอน

* * * * *

ชายหนุ่มผิวสีแทนพาร่างสูงกว่า 190 เซนติเมตรเดินเข้าในห้องอาหารของเมทราแกรนด์ โรงแรมห้าดาวเก่าแก่ใจกลางกรุงเทพมหานคร อีกฝ่ายที่รออยู่มองเห็นเขาก่อน จึงโบกมือเป็นสัญญาณ

เมื่อปีขาลมองเห็นเขา ชายหนุ่มก็เดินตรงมาหาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

ธามอดนึกขันไม่ได้ แขกโรงแรมทั้งคนไทยและต่างชาติต่างเหลียวมองชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึงราวกับเห็นคนป่า

ไม่ใช่แค่เพราะเพื่อนของธามตัวสูงปรี๊ดแต่เพราะหนวดเครารกครึ้มกับผมยาวที่มัดรวบ ๆ ไว้อย่างกระเซอะกระเซิงนั่นด้วย

ยังนึกแปลกใจอยู่ว่าสารรูปเช่นนี้ พนักงานเปิดประตูยอมให้หมอนี่ผ่านมาถึงห้องอาหารได้อย่างไร

“เข้ากรุงทั้งที ไม่คิดจะโกนหนวดโกนเคราบ้างหรือไงไอ้เสือ”

ธามทักทายเป็นประโยคแรก

ปีขาลหรือเสือนั่งตรงข้าม ดวงตาสีดำบ่งบอกว่าเป็นคนอารมณ์ดี ตรงข้ามกับรูปลักษณ์ชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ

“ก็อยากจะโกน แต่พอดีจะมาทวงหนี้ ก็เลยต้องทำตัวให้โหด ๆ เอาไว้ก่อน”

“ทวงหนี้? นี่แกกลายเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ไปแล้วเหรอ”

“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ลูกหนี้รายนี้จับพลัดจับผลูน่ะ... ฉันขอสั่งข้าวเลยได้ไหม หิวจะตายชัก หิ้วท้องมากินข้าวที่โรงแรมแกโดยเฉพาะเลยนะนี่”

“เอาเลย ขอโทษทีฉันก็ลืมถามไป”

ธามเอ่ยก่อนจะยกมือเรียกพนักงานให้เข้ามารับออเดอร์ของปีขาล เรื่องลูกหนี้ที่คุยค้างไว้จึงจบเพียงแค่นั้น ธามเองก็ไม่คิดจะซักไซ้ต่อเพราะถ้ามีอะไรที่เพื่อนสนิทอยากเล่า ก็คงจะเอ่ยออกมาเอง

“ที่ไร่เป็นอย่างไรบ้าง”

ธามหมายถึงไร่อรุณเบิกฟ้าที่ภาคเหนือที่ปีขาลเป็นเจ้าของ

ชายหนุ่มทั้งสองคนรู้จักกันตอนเรียนปริญญาตรีที่ประเทศอังกฤษ

เมื่อปีขาลกลับเมืองไทย ก็กลายไปเป็นชาวสวนชาวไร่แทบจะทันที

เหมือนที่ธามก็เข้าไปทำงานบริษัทของตระกูลทันทีที่เรียนจบเช่นกัน

“ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ไปตามประสา ขอแค่มีตังค์จ่ายเงินเดือนคนงานกับมีข้าวให้พวกสิงห์สาราสัตว์ในไร่กินอิ่ม แค่นั้นก็ถือว่าไม่แย่แล้ว”

ชายหนุ่มตอบ แต่ธามรู้ดีว่าเพื่อนแค่ถ่อมตัว ปีขาลไม่ใช่คนไร้ความสามารถ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถชำระหนี้สินของครอบครัว ไถ่ถอนไร่อรุณเบิกฟ้ากลับคืนจากธนาคาร และใช้เวลาเพียงไม่กี่ปีฟื้นฟูธุรกิจครอบครัวให้กลับมามีกำไรได้ในวัยเพียงสามสิบเศษ ๆ เท่านั้น

“แล้วอดีตนักบัญชีของฉันเป็นอย่างไรบ้าง มีปัญหาอะไรไหม”

รองประธานฯ ธามเอนเตอร์ไพรซ์ถามถึงศักดิ์สยาม ปีขาลส่ายหน้า

“ทำงานเก่ง รอบคอบ นิสัยสุภาพเรียบร้อย พูดน้อยแต่ขยัน”

“ศักดิ์สยามคงยังบาดเจ็บกับเรื่องในอดีต”

ธามเอ่ยเรียบ ๆ

ตอนที่จะขอให้เพื่อนเจ้าของไร่รับอดีตผู้อำนวยการฝ่ายบัญชีอย่างศักดิ์สยามไปทำงานด้วย ธามบอกไปตามตรงไม่มีหมกเม็ด เรื่องที่ศักดิ์สยามเคยมีประวัติยักยอกเงินบริษัท

ตอนนั้นปีขาลยังงงเป็นไก่ตาแตก ถึงกับถามซ้ำว่า...

‘เดี๋ยวนะไอ้ธาม แกกำลังจะบอกฉันว่า ให้ฉันรับคนที่มีประวัติเสียเรื่องการเงิน มาทำงานแผนกการเงินเนี่ยนะ...ฉันไม่เข้าใจว่ะ ถึงจะเก่งแค่ไหน แต่มันจะไม่ทะแม่ง ๆ ไปหรือวะเพื่อน’

‘ฉันรู้ แต่ศักดิ์สยามไม่ได้ทำไปเพราะความโลภ มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เขาหลงผิด และฉันก็อยากให้โอกาสเขาดูสักครั้ง...’

ธามรู้ว่าปีขาลไม่ใช่คนใจดำ เขาเองก็อยากอธิบายให้มากกว่านั้นแต่ไม่อยากพาดพิงไปถึงไข่มุกหรือศีตลา จึงเอ่ยออกไปเพียงว่า

‘ถ้าฉันกับแกให้โอกาสเขาแล้ว แต่ศักดิ์สยามยังทำผิดซ้ำสอง ฉันรับรองว่าฉันจะเป็นคนส่งเขาเข้าคุกด้วยตัวเอง แล้วจะชดใช้ความเสียหายทั้งหมดที่เกิดกับกิจการของแกให้ด้วย...’

‘เฮ้อ เอาก็เอาวะ รับก็รับ ถ้าท่านรองฯ ธาม ธนกิจ รับรองถึงขนาดนั้น ฉันก็ไม่ติดใจอะไรแล้ว แล้วไม่ต้องห่วงนะเพราะฉันจะไม่พูดเรื่องในอดีตของคุณศักดิ์สยามคนนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด เขาจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ได้อย่างที่แกอยากให้เป็น’

“แล้วคุณเพิร์ลเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่า” ปีขาลเอ่ยขึ้นอย่างคนไม่รู้ลึกตื้นหนาบาง ธามยกน้ำขึ้นจิบก่อนจะตอบ

“เขาก็สบายดี”

“แต่แกคงไม่สบายสินะ”

หนุ่มหน้าหนวดถามยิ้ม ๆ

“ทำไมแกคิดงั้นล่ะ”

“ไม่รู้สิ แววตาแกมั้ง... อย่าหาว่าฉันเสียมารยาท แต่แววตาของแกตอนที่เอ่ยถึงคุณเพิร์ล มันดูห่างเหิน ติด ๆ จะหมางเมินด้วยซ้ำไป... คนที่มีความสุขกับชีวิตคู่ดีไม่น่าจะมีแววตาแบบนี้นะฉันว่า”

ท่านรองฯ หนุ่มฟังแล้วกลับหัวเราะเบา ๆ

“นี่แกอยู่แต่กับดินกับหญ้า เอาเวลาที่ไหนไปศึกษาจิตวิทยาภาษากายวะ”

“เดาเอาล้วน ๆ”

ปีขาลหัวเราะบ้าง แต่ก็เริ่มจะแน่ใจแล้วว่าคงเดาไม่ผิด เพราะไม่เห็นว่าเพื่อนรักจะปฏิเสธเลยสักคำเดียว