Chapter 7

“อ้าว...เกล้า”

กายเล็กสะดุ้งเฮือกเมื่อยายพลวงทัก เธอเสมองพื้นไม่กล้าสบตา

“ไปรออยู่ที่โต๊ะไป บอกคุณท่านด้วยว่าอาหารเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะเอาไปเสิร์ฟ”

เธอพยักหน้าแรงแบบคอแทบหัก วิ่งตื๋อไปที่โต๊ะอาหาร คุณย่าอิสรีนั่งดื่มกาแฟอยู่ ท่านยิ้มให้เธอที่ไปนั่งเก้าอี้ตัวใกล้ ๆ

อิธานเป็นคนสุดท้ายที่ลงมา เขาบ่นว่าเครื่องปรับอากาศห้องเขาอาจจะเสียเพราะมันไม่เย็นเลย

วันนั้นตลอดทั้งวันเกล้ากมลไม่รับรู้อะไร ได้แต่นับรอเวลาให้เลิกเรียนโดยเร็ว เพื่อหวังจะไปซื้อเค้ก โชคเข้าข้างเธอเพราะวันนี้วรดาหยุดเรียนเนื่องจากเป็นตาแดง

เกล้ากมลบอกเด็กผู้ชายที่นั่งข้างกันว่าจะไปเข้าห้องน้ำ แล้วเธอรีบไปยังสหกรณ์ ตู้เค้กปิดไฟแล้ว โลกมืดดับพร้อมแสงไฟ ใจสาวน้อยหล่นวูบ

“เอาอะไรจ๊ะหนู” คนขายคนเดิมชะโงกหน้าทักเธอจากบนตู้

“เค้ก”

ไม่มีเหลือแม้สักชิ้น บนชั้นวางขนมว่างเปล่า

“เหลือชิ้นสุดท้ายพอดีเลย หน้ามันเละไปหน่อย ขายให้แค่ยี่สิบบาทจ้ะ”

คนขายหันหลังไปหยิบถาดสี่เหลี่ยมที่มีขนมเค้กตกแต่งเป็นรูปแมลงเต่าทอง แต่เจลลี่สีแดงถูกครีมขาวเปื้อนจนเละ

“เอาไหม”

สาวน้อยพยักหน้ารัว ๆ จนน่ากลัวคอจะโยก พนักงานตักเค้กใส่กล่องกระดาษที่มีพลาสติกใสด้านบน มันดูสวยเลอค่างามอยู่ในกล่องขาวพิสุทธิ์ เด็กหญิงยื่นธนบัตรใบละยี่สิบบาทให้ แล้วรับกล่องเค้กมาถือ

“เธอมาทำอะไรที่นี่” เสียงห้าวพร้อมใบหน้าบึ้ง ๆ ทำให้เกล้ากมลตัวแข็ง

“เขาจะกลับบ้านกันแล้ว มัวแต่มาซื้ออะไร”

อิธานปรายตาไปยังของในมือเล็ก เด็กหญิงรู้สึกหวงแหนจนชักมือมาใกล้ ท่าทางเธอจึงกลายเป็นโอบกอดกล่องนั้นไว้

“รีบ ๆ เลย” หนุ่มมัธยมปลายย้ำ

“ค่ะ” เกล้ากมลก้มหน้าหงุด ไม่กล้าสบตาเขา รีบจ้ำอ้าวไปทางรถสองแถวที่จอดอยู่ เอากล่องเค้กใส่กระเป๋านักเรียนแล้วตั้งไว้บนเข่า

ตลอดทางกลับไร่ เธอรู้สึกได้ถึงสายตาสีน้ำตาลคู่คมที่จับจ้อง หรืออิธานจะรู้แล้วว่าเธอแอบขโมยเงินเมื่อเช้านี้มาซื้อเค้ก เขากำลังจะไปฟ้องคุณย่าอิสรีหรือเปล่า

นี่เป็นห้วงเวลาอึดอัดทรมานเหลือเกินของเด็กอายุเจ็ดขวบ การนั่งรถที่ยาวนาน เส้นทางเป็นดังนิรันดร์

“มองอะไร”

สนานไล่สายตาตามคนที่เป็นทั้งเพื่อนและเจ้านาย พบว่าจับจ้องอยู่ที่เด็กประถมผมม้า สองหนุ่มเนื่องจากเป็นเด็กโต จึงสมัครใจนั่งท้ายรถ

“กูมองของแปลก ปรกติเด็กนี่ไม่เคยกลัวกู จ้องมาจ้องกลับ วันนี้มันหงอย นั่งก้มหน้าอยู่นั่นเห็นไหม”

พี่ชายวรดาพินิจดูถี่ถ้วน เห็นปากเล็ก ๆ เม้มเป็นเส้นตรงเสียด้วยซ้ำ

“สนใจเกล้าเหรอ จะเลี้ยงต้อยงั้นสิ”

ในไร่มีข่าวร้อยแปด ทั้งข่าวลือ ข่าวเต้า ข่าวจริง ตั้งแต่เกล้ากมลเข้ามาอยู่ในไร่ แล้วสถานะได้อยู่บ้านใหญ่ ได้กินข้าวร่วมโต๊ะกับเจ้านาย คนจึงซุบซิบกันว่าคุณย่าอิสรีจะเลี้ยงเธอเพื่อให้โตขึ้นเป็นเจ้าสาวของอิธาน

ข้อนี้ทั้งสองคนก็ยังไม่รู้ เพราะไม่มีใครกล้าล้อ แม้จะทักยังไม่กล้า แต่สนานได้ยินหมด ด้วยต้นตอข่าวนั้นมาจากแม่เขาเอง

“บ้าอะมึง ปรกติยัยเด็กนี่มันขี้อ้อน เลียแข้งเลียขาย่ากูประจำ ทำอะไรไม่เคยผิด เห็นหงอยอย่างนี้กูเลยสะใจ” อิธานส่งยิ้มร้าย

“มึงน่ะ เลิกคิดแค้นได้แล้ว เกล้ามันไม่รู้อะไร แผลที่มือมึงก็หายแล้วนี่”

หนุ่มตาสีน้ำตาลทำเสียงฮึในลำคอ แผลกายหายง่าย แผลใจหายยาก ตั้งแต่เกล้ากมลมาอยู่กับคุณย่าอิสรีก็กลายเป็น “คนโปรด” หากท่านอยู่ที่ไหน เกล้ากมลก็จะไปด้วย ทำเอาหลานตัวจริงอย่างเขาตกกระป๋อง

คุณย่าเล่าเรื่องน้องอย่างโน้นน้องอย่างนี้ อิธานอยากเตือนท่านจริงเชียว เขาเป็นลูกคนเดียวและเป็นหลานคนเดียวของท่าน

เกล้ากมลทำตัวเรียบร้อยแค่ต่อหน้าผู้ใหญ่ ลับหลังนั้นกวนประสาท อย่างสัปดาห์ก่อนคุณย่าให้สอนการบ้าน เกล้ากมลนั่งจ้องเขาที่อ่านหนังสือการ์ตูนอยู่นาน

“คุณย่าให้ทำการบ้านไม่ใช่เหรอ ก็ทำไปสิ” อิธานเอ็ดเสียงเข้ม ตายังสนใจอยู่กับตัวการ์ตูน

“คุณย่าบอกให้คุณอิธสอนเกล้าไม่ใช่เหรอ”

ความจริงคุณย่าจะให้เกล้ากมลเรียกเขาว่า “พี่อิธ” แต่เขาไม่ชอบ

“ก็ทำไปก่อนสิ ถ้าไม่รู้เรื่องค่อยถาม”

“ถ้าคุณอิธไม่ดูจะรู้ได้ยังไงว่าเกล้าทำผิด” เขาถึงกับต้องปิดการ์ตูน สบตาโตนั้น

“คุณอิธต้องสอนเกล้าสิ รับคำสั่งคุณย่ามาแล้ว ต้องทำตาม คนผิดคำพูดยายสอนว่าเป็นคนนิสัยไม่ดี”

อิธานส่งสายตาที่บอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง แต่คนตัวเล็กไม่สะทกสะท้าน

“คนเราต้องหัดช่วยตัวเองก่อน ถึงจะมาขอความช่วยเหลือคนอื่น” เขาสอนปรัชญาชีวิต เท่าที่เด็กอายุสิบเจ็ดขวบจะพอหาได้

“คุณย่าไม่ได้ให้คุณอิธมาช่วยเกล้า แต่ให้มาสอนต่างหาก”

เอากับเจ้าหล่อนสิ ยัยเด็กเวร ทำเขาหมดอารมณ์สบาย ๆ ต้องกระชากหนังสือมาสอน ตั้งใจจะทำโทษสักเล็กน้อยหากทำผิด กลับกลายเป็นว่าเกล้ากมลทำได้ถูกหมดทุกข้อ พอจะให้ทำบทต่อไปเธอก็บอก

“อันนี้คุณครูยังไม่ได้สอน เกล้าขอไปอ่านเอง คุณอิธบอกไม่ใช่เหรอคะว่าคนเราต้องช่วยเหลือตัวเอง ก่อนจะมาขอให้คนอื่นช่วย”

...เป็นครั้งแรกที่อิธานรู้สึกอยากเตะเด็กผู้หญิงสักทีสองที