บทที่ 213

ประโยคนี้ ไม่ต่างอะไรกับฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ

ผ่าใส่ไทเฮาและเจียกุ้ยเฟยจนไหม้เกรียมทั้งนอกทั้งใน ไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมาอีกแม้แต่คำเดียว

ทำได้เพียงจากตำหนักเว่ยยางไปอย่างไม่ยอมรับและห่อเหี่ยว

ส่วนเจียงหวนในขณะนั้น แม้จะหลับตาอยู่ แต่ในใจก็แอบยกนิ้วโป้งให้ฮั่วหลิน

อันที่จริงนางตื่นนานแล้ว แต่พอคิดว่าถ้าตื่นขึ้นมายังต้องรับมือกับนางมารร้ายสองคนนั่นอีก สู้แกล้งหลับต่อไปให้ถึงที่สุดจะดีกว่า

แต่หลังจากวุ่นวายมาทั้งคืน ก็ปวดเอวปวดหลังไปหมด จะบอกว่าไม่เหนื่อยก็คงจะเป็นการโกหก

ฉวยโอกาสที่ฮั่วหลินไล่คนไปแล้ว เจียงหวนตั้งใจจะนอนต่ออีกงีบ พลิกตัวเพียงครั้งเดียว ครู่ต่อมาก็หลับสนิทไป

เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจที่ยาวและสม่ำเสมอของนาง ฮั่วหลินจึงจัดผ้าห่มให้เรียบร้อย แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างระมัดระวัง

เขาเดินไปยังห้องโถงด้านนอก หวังเต๋อกุ้ยยืนก้มหน้าคารวะรออยู่แล้ว

“บ่าวขอแสดงความยินดีกับฝ่าบาท ทรงได้สมดังปรารถนาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮั่วหลินพยักหน้าเล็กน้อย บนใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ความอ่อนโยนในส่วนลึกของดวงตานั้นกลับไม่จางหายไป

“อืม”

เขารับคำ จากนั้นก็สั่งการว่า “จวงเฟยสกุลเจียง เป็นที่พอพระทัย