LOGINShare
บทที่ 294
Latest chapter
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 306
ขี้ผึ้งหอมซึมซาบเข้าสู่ผิวอย่างสม่ำเสมอ ทิ้งไว้เพียงความเงางามละเอียดอ่อน กลิ่นหอมเย้ายวนฟุ้งกระจายไปในอากาศฝ่ามือของฮั่วหลินร้อนขึ้นเรื่อย ๆ บริเวณหน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมา จนมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า[แค่ก ร้อนไปหน่อย คงเป็นเพราะเตาผิงในตำหนักเว่ยยางนี่ก่อไฟแรงเกินไปแน่ ๆ ][หรืออาจจะเป็นเพราะการทาขี้ผึ้งหอมมันเหนื่อยเกินไป เราคงจะหมกมุ่นอยู่กับราชกิจทั้งวันทั้งคืน จนละเลยการออกกำลังกาย ใช่ ต้องเป็นแบบนี้แน่]เขาเถียงกับตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าในใจ แต่การกระทำกลับเชื่องช้าลงเรื่อย ๆ จนแทบจะกลายเป็นการลูบไล้อีกรูปแบบหนึ่งเจียงหวนแอบหันหน้าไปด้านข้าง เห็นเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ บนหน้าผากของเขา กำลังไหลลงมาตามแนวสันกรามท่าทางที่จดจ่ออย่างเต็มที่และเหงื่อท่วมกายนั้น ทั้งดูทุลักทุเลและดูจริงจังตั้งใจ ทำให้หัวใจของนางพลันอ่อนยวบลง ความขี้เล่นหยอกล้อเมื่อครู่จางหายไป เหลือเพียงความหวั่นไหวนางหยิบผ้าเช็ดหน้านุ่ม ๆ ผืนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วซับลงบนหน้าผากของเขาเบา ๆ ฮั่วหลินตกใจกับการสัมผัสที่กะทันหันจนตัวแข็งทื่อในทันที เขาก้มหน้าลงมองเจียงหวนผ้าเช็ดหน้ามีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ซับเหงื
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 305
สายตาของฮั่วหลินหยุดนิ่งอยู่ที่ปลายผมซึ่งน้ำกำลังหยดและไหปลาร้าที่เผยออกมาของนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบังคับตัวเองให้ละสายตาออกไปได้อย่างยากลำบาก“เสี่ยวเจาบอกว่าเจ้าอยู่ที่นี่ ข้า...” เสียงของเขาแหบพร่า ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างหนักหน่วง[สวรรค์ นางในสภาพงดงามราวกับดอกบัวพ้นน้ำนี่ คิดจะเอาชีวิตเราหรือไร][เส้นผมที่หยดน้ำนั่นคิดจะพันธนาการใครให้ตายกัน? ไหนจะลำคอนั่น ไหปลาร้านั่น เราอยากจะ...][ไม่ได้! หยุดเดี๋ยวนี้! คิดถึงใบหน้าเหี่ยว ๆ เหมือนเปลือกส้มของพวกขุนนางเฒ่าในท้องพระโรงเข้าไว้!][เหตุใดยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกว่านางในสภาพเปียกปอนเช่นนี้ดูงดงามกว่า รอยหยดน้ำที่ไหลลงมานั่น เราจะใช้มือ...][คิดต่อไปไม่ได้แล้ว! พระพุทธองค์โปรดเมตตา พระอวโลกิเตศวรโพธิสัตว์ ปรัชญาปารมิตา รูปนั้นก็คือความว่าง ความว่างนั้นก็คือรูป]ฮั่วหลินท่องพระสูตรในใจ พยายามข่มจิตใจที่เตลิดเปิดเปิงของตนเองเจียงหวนได้ยินดังนั้น มุมปากก็อดไม่ได้ที่จะโค้งขึ้นเล็กน้อย แล้วรีบหุบลงอย่างรวดเร็วให้ตายสิ นางมีเสน่ห์ขนาดนั้นเชียวหรือ ถึงขั้นต้องท่องคาถาชำระจิตใจกันเลยทีเดียวราวกับไม่ได้รับรู้ถึงความทรมานของเขาเลยแม
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 304
เห็นได้ชัดว่าเขาอยากจะเป็นสุภาพบุรุษ แต่ในหัวกลับฉายภาพเรทอาร์อย่างไม่อาจควบคุมเจียงหวนแช่ตัวอยู่ในน้ำอุ่น เสียงในใจที่ถาโถมเข้ามาไม่หยุดของฮั่วหลิน ก็ส่งตรงเข้ามาในหัวของนางช่างวุ่นวายเสียจริง!ฮ่องเต้ผู้สง่าผ่าเผย กำลังเดินวนไปวนมาอยู่ข้างนอกราวกับหนูติดจั่นไหนล่ะฮ่องเต้ผู้เด็ดขาดและเฉียบแหลม ตอนนี้กลับกลายเป็นสะใภ้ตัวน้อยที่ทั้งขี้อาย ทั้งอยากจะกินแต่ก็กลัวร้อนลวกปากความนึกสนุกพิเรนทร์ ๆ ก็พลันบังเกิดขึ้นในใจของนาง ดวงตากลอกไปมา มุมปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เจียงหวนกระแอมเบา ๆ แล้วแกล้งส่งเสียงดังขึ้น “เสี่ยวเจา เจ้าหรือ? ข้าเหมือนจะลืมหยิบชุดนอนเข้ามาด้วย อยู่ข้างนอกนั่นแหละ เจ้าช่วยหาแล้วส่งเข้ามาให้ข้าทีสิ”เลือดทั่วร่างของฮั่วหลินพลันสูบฉีดขึ้นไปบนศีรษะ[ส่งชุดนอน เข้าไปในห้องอาบน้ำ? นี่เป็นงานที่เราสามารถทำได้ด้วยหรือ?][ปกติเสี่ยวเจาเป็นคนทำเรื่องพวกนี้อยู่ข้างกายนางหรือ ช่างมีความสุขเกินไปแล้ว]เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฮั่วหลินก็พลันกัดฟันกรอด[เราก็อยากทำบ้างนะ!]เสียงน้ำไหลดังซ่า ๆ ลูกกระเดือกของฮั่วหลินขยับขึ้นลง ฝีเท้าของเขาก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าวโดยไม่รู้ต
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 303
ช่วงเวลาอันแสนอบอุ่นของมื้อกลางวันนั้นช่างแสนสั้น หลังจากเก็บถ้วยชามและตะเกียบไปได้ไม่นาน ร่างของหวังเต๋อกุ้ยก็ปรากฏขึ้นที่หน้าประตูตำหนัก“ฝ่าบาท รองเสนาบดีฝ่ายซ้ายกรมกลาโหมและใต้เท้าหลายท่านจากกรมการคลังกำลังรออยู่ที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ บอกว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับการขนส่งเสบียง ยังต้องรอให้ฝ่าบาททรงตัดสินพระทัยด้วยพระองค์เอง” รอยยิ้มบนใบหน้าของฮั่วหลินพลันแข็งค้าง คิ้วของเขาขมวดมุ่น[ไม่จบไม่สิ้นเสียที!][ดีแต่พูดแต่ไม่ลงมือทำ ยังจะขนส่งเสบียงอีก ขนไปที่ใด? ในปากของพวกเขาหรือไร?]เขากำลังจะโบกมือให้หวังเต๋อกุ้ยถอยออกไป แต่เจียงหวนกลับกดมือของเขาลงอย่างรวดเร็ว“การขนส่งเสบียงเป็นเรื่องใหญ่นะเพคะ เบื้องหลังเรื่องนี้มีชีวิตผู้คนเป็นเดิมพัน ห้ามบอกว่าไม่ไปนะเพคะ”แล้วก็ตบหลังมือของฮั่วหลินเบา ๆ อย่างสบาย ๆ “ถ้ายังไม่ไปอีก หม่อมฉันจะยึดมื้อค่ำ”[ก็ได้ เรายอมถูกควบคุมโดยสมัครใจแล้ว เราไป เราวิ่งไปเลย!]ฮั่วหลินถูกท่าทางขึงขังจริงจังของนางหยอกจนหลุดหัวเราะออกมา ความหงุดหงิดในใจก็สลายไปกว่าครึ่ง“อืม เราไปเดี๋ยวก็กลับ”[แต่ก็ยังต้องวาดวงกลมสาปแช่งเจ้าพวกขุนนางไร้ประโยชน์ในราชส
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 302
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ก็พลันได้ยินน้ำเสียงทุ้มต่ำดังแว่วมาจากด้านหลังดูเหมือน จะแฝงไปด้วยกลิ่นอายของความหึงหวงอยู่เล็กน้อย?“อาหารมื้อนี้ไม่มีส่วนของข้าหรือ?”ฮั่วหลินมายืนอยู่ที่หน้าประตูตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบ เขายืนกอดอกอยู่ ใบหน้าหล่อเหลาบึ้งตึงเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความตัดพ้อ [ขนาดสุนัขยังได้รับการดูแลถึงเพียงนี้ แต่เรากลับไม่มี ฮือ ๆ เราคงเป็นส่วนเกินสินะ][ตอนนางมองเรากินข้าวยังไม่ตั้งใจเท่านี้เลย]เสียงในใจที่อิจฉาริษยาเป็นชุด ๆ ถูกยิงเข้าใส่ในสมองของเจียงหวนราวกับกระสุนปืนใหญ่ ทำเอานางทั้งพูดไม่ออกทั้งอยากจะหัวเราะ แค่อาหารสุนัขมื้อเดียวก็ทำให้เกิดความรู้สึกมากมายขนาดนี้ได้ ฝ่าบาทคงจะทรงหิวจริง ๆ แล้วนางปัดฝุ่นที่ชายกระโปรง แล้วแสร้งเอ่ยขึ้น “ยังเหลืออยู่นะเพคะ ฝ่าบาทจะเสวยหรือ?”[เราเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้แล้วว่า ขอเพียงเป็นอาหารที่นางทำ เราชอบทั้งนั้น][หรือว่านี่จะเป็นบททดสอบที่นางมอบให้แก่เรา?][ทุ่มสุดตัว เรารับคำท้า!]ฮั่วหลินสำลักน้ำลายตัวเอง เขาไออยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รีบแสร้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเสียงฮึ่มเบา ๆ สายตากวาดมองไปยังเหล่าลูกสุนัขที่กำลังก
อ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง บทที่ 301
ภายในเรือนย่อยตำหนักข้างของตำหนักเว่ยยาง แสงแดดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างลงมาบนพื้นราวกับเศษทองคำที่โปรยปรายมุมห้องที่เคยถูกปล่อยทิ้งไว้ บัดนี้กลับดูแปลกตาไปอย่างสิ้นเชิง บนพื้นปูด้วยเบาะนุ่มหนา บ้านสุนัขขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในตำแหน่งที่สบายที่สุด ข้าง ๆ กันนั้นยังมีตะกร้าใบเล็กกว่าวางอยู่“มานี่” โจวฝูเอ่ยเรียกเสียงเบา สุนัขตัวเมียที่ดูสง่างามผึ่งผายตัวนั้นก็พลันหูตั้ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาโจวฝูเจียงหวนที่อยู่ด้านข้างยิ่งมองก็ยิ่งพอใจ เรื่องดี ๆ ราวกับเทพทหารจุติลงมาช่วยเหลือเช่นนี้ก็ยังเกิดขึ้นกับนางได้“เป็นสุนัขที่แสนรู้จริง ๆ ตั้งชื่อแล้วหรือยัง?”“ทูลพระสนม” โจวฝูรีบโค้งกาย แต่หางตากลับอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองแม่สุนัข “มันชื่อจิงเหลยพ่ะย่ะค่ะ บ่าวเป็นคนเลี้ยงดูมันมาด้วยตนเองอยู่ที่ฝ่ายดูแลสัตว์เลี้ยง ท่านดูขนของมันสิพ่ะย่ะค่ะ เวลาวิ่งเร็วราวกับสายฟ้าสีดำ จึงได้ตั้งชื่อเช่นนี้”ราวกับฟังเข้าใจว่าโจวฝูกำลังชมตนเอง จิงเหลยเชิดหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจ หางของมันกวัดแกว่งบนพื้นจนเกิดเสียงดังสวบสาบเบา ๆ “เป็นชื่อที่เท่มาก ข้าชอบ”เจียงหวนพยักหน้าพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ แค่ฟังชื่อก็รู้สึกน่
You may also like
เกิดใหม่ทั้งทีเป็นฮูหยินท้ายจวนอ๋อง
ปลายฝนต้นหนาว14.3K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ32.6K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด109.1K viewsหลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก
จิ้งซิง503.4K viewsเชลยแค้นแม่ทัพทมิฬ
วริษา2.1K viewsยามบุปผางามผลิบานทั้งใจ
กระจ่างแจ้ง19 viewsโฉมสะคราญผู้นี้คือสามีข้า
อาหลานเร่อ1.4K viewsทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด
วริษา14.2K views
