บทที่ 95

หลังจากนั้นครึ่งชั่วยาม

ภายหลังที่เจียงหวนก็พันแผลให้ฮั่วหลินเสร็จ ภายในถ้ำตกอยู่ในภาวะเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง

นางก้มศีรษะลงเก็บแถบผ้าที่เหลือ นิ้วมือยังสั่นสะท้านอยู่บ้างเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความประหม่ากังวลจากเมื่อครู่ หรือเป็นเพราะสายตาอันร้อนแรงของฮั่วหลินเอาแต่จับจ้องอยู่บนตัวนางตลอด หัวใจของนางจึงได้เต้นไม่เป็นจังหวะ

ฮั่วหลินลองขยับไหล่ขวา แม้จะยังเจ็บตื้อๆ อยู่บาง แต่ข้อที่หลุดก็ได้รับการจัดกลับไปแล้ว รู้สึกดีกว่าก่อนหน้ามากนัก

เขาก้มหน้าลงมองผ้าพันแผลบนมือที่ถูกพันไว้อย่างเป็นระเบียบ มุมปากก็ยกขึ้นบางๆ อย่างไม่อาจสังเกต

“หิวหรือยัง?” จู่ๆ ฮั่วหลินก็เอ่ยปากขึ้นมา น้ำเสียงทุ้มต่ำ

เจียงหวนตะลึงไป ยามนี้จึงได้ตระหนักว่า นับแต่ตกจากหน้าผามาถึงตอนนี้ พวกเขายังไม่ได้ดื่มน้ำสักหยด

นางลูบท้องโดยไม่รู้ตัว ยังไม่ทันตอบ ก็ได้ยินเสียงความในใจของฮั่วหลิน

[นางจะต้องหิวแล้วแน่ เราต้องไปหาของกินมาสักหน่อย]

“ฝ่าบาทอย่าทรงขยับเพคะ!” เจียงหวนรีบกดตัวเขาไว้ “บนร่างของพระองค์ยังมีบาดแผลอยู่ ห้ามขยับโดยไม่จำเป็นนะเพคะ”

[นางเป็นห่วงเรา!]

“วางใจเถอะ ย่อมไม่อาจปล่อยให้หิวตายแทนเจ็บตายกระม