สามีแสนดี ตอนที่ 2 คลุมถุงโครม

ตอนที่ 2 คลุมถุงโครม

“นี่มันหมายความว่ายังไงคะภารัญ” แฟนสาวหันมาคาดคั้น

“ผมไม่คิดที่จะแต่งงานกับเด็กนั่น ผมถึงไม่ได้บอกคุณ”

“ไม่แต่ง แล้วคุณแม่ละคะ คุณจะทำยังไงกับท่าน”

“ยังพอมีเวลาอยู่ ผมจะพยายามคุยกับคุณแม่อีกที เรื่องงานแต่งงานมันไม่ได้สำคัญเลย คุณแม่จัดงานเล็ก ๆ เท่านั้น คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก บางทีผมคิดว่านี่อาจเป็นแผนที่คุณแม่อยากให้เราสองคนเลิกกันก็ได้” ภารัญมองตามเข้าไปภายในบ้าน เขารู้จักนิสัยแม่ตัวเอง และรู้ว่าคุณหญิงเพียงเพ็ญไม่ปลื้มลิตาเท่าไหร่นัก อาจเพราะลิตาเติบโตมาในต่างประเทศทำให้คำพูดคำจากิริยาท่าทางเอียงไปข้างฝรั่ง จึงดูกระด้างและมั่นใจในตัวเอง

“แล้วคืนนี้ละคะ งานวันเกิดของลิตา” มือสอดลงไปคล้องแขนคนรัก หน้าเง้าหงิกงอไม่พอใจ

“คุณแม่กำลังโกรธ ถ้ายิ่งไปขวางจะไม่เป็นผลดี คุณเอารถผมไป แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยขับมาหาผมที่บริษัท”

“แต่ถ้าคุณไม่ไป เพื่อน ๆ จะไม่นินทาลิตาหรือคะ”

“เอาอย่างนี้สิ ช่วงที่คุณเป่าเค้ก วิดีโอคอลมาหาผมก็ได้ ผมจะอวยพรคุณต่อหน้าทุกคน แล้วเดี๋ยวผมจะพาคุณไปดินเนอร์เป็นการชดเชย ที่วันนี้ละเลยไม่ได้งานวันเกิด”

“ก็ได้ค่ะ คุณสัญญากับลิตาแล้วนะคะ” แขนเรียวคล้องต้นคอแฟนหนุ่มจากนั้นเขย่งปลายเท้าจูบเบา ๆ ลงไปบนกลีบปากนุ่มนวล

เมื่อเห็นว่าลูกชายเพียงคนเดียว เดินตามเข้ามาภายในบ้าน คนเป็นแม่จึงค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยภารัญยังคงหลงเหลือความเคารพยำเกรงให้กับแม่ ไม่ได้หลงใหลแฟนสาวหน้าสวยจอมร้ายกาจคนนั้น

“การที่ผมยอมคุณแม่ ไม่ได้แปลว่าผมจะแต่งงานกับเด็กคนนี้นะครับ” ตาคมสะบัดมองไปยังเด็กสาวบ้านนอกที่ยังนั่งกอดเอวแม่ของเขาอยู่

“แกจะดื้อรั้นดึงดันกับแม่เรื่องอื่นนั้นแม่ไม่เคยห้าม ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ปล่อยให้แกมีอิสระในการตัดสินใจทุกเรื่อง แต่เรื่องนี้แม่ยอมไม่ได้ ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหนูกานต์”

“แล้วลิตาล่ะครับ คุณแม่ก็ทราบว่าผมกับลิตาเราคบกันมาตั้งแต่ตอนผมเรียนอยู่เมืองนอก ครอบครัวของลิตาเขาก็รับรู้มาตลอด เพื่อน ๆ ของเรา คนในสังคมทุกคนรับรู้มาตลอดว่าลิตาคือคนรักของผม”

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพอแต่งงาน ทุกคนก็จะรู้เองโดยปริยายว่าหนูกานต์คือเมียแก ขอแค่อย่างเดียว อย่าได้มีข่าวว่าแกแอบไปคบชู้ เป็นคนรักเก่าก็แล้วกัน”

“คุณแม่!”

“เอาละ พอแล้ววันนี้แม่กำลังมีความสุข ดีใจที่หนูกานต์มาหา แกพาน้องขึ้นไปเก็บของ แล้วก็แนะนำบ้านเราให้น้องรูด้วยว่าอะไรอยู่ตรงไหน เดี๋ยวแม่จะเข้าไปในครัว ไปดูแลให้เขาเตรียมมื้อเย็นให้หนูกานต์สักหน่อย”

“คุณป้าให้หนูเข้าไปช่วยไหมคะ หนูตำน้ำพริกเก่งนะ” มนตกานต์เอียงหน้าส่งยิ้มหวานอย่างเด็กซื่อ

“ไม่ต้องหรอกลูก หนูเพิ่งมาถึงให้พี่เขาพาขึ้นห้องไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว แล้วให้พี่เขาพาไปเดินเล่นในสวนรอถึงเวลามื้อค่ำค่อยมากินข้าวกับป้านะ” เพียงเพ็ญยื่นมือขึ้นมาดึงแก้มป่องของลูกสาวเพื่อนสนิทด้วยความรักใคร่เอ็นดู

“นี่ห้องเธอ” ภารัญเดินนำทางคู่หมั้นฟ้าแลบมาหยุดอยู่หน้าประตูห้อง ปากบุ้ยชี้ใบ้อย่างไม่เต็มใจ

มนตกานต์ยืนอ้าปากค้างตาเหลือก มองความเวอร์วังอลังการของห้องนอนใหญ่ ก่อนจะเดินไปสำรวจสิ่งนั้นสิ่งนี้ด้วยความสนใจ โดยมีสายตาแห่งความอึดอัดเบื่อหน่ายของภารัญมองตามอย่างเลื่อนลอย เพราะใจในคอยพะวงนึกห่วงไปถึงความรู้สึกของคนรัก

“เดี๋ยวค่ะ คุณภารัญ” มือบางไร้ความอ่อนนุ่ม คว้าแขนว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังจะเดินหนีออกไปจากห้อง

“อะไรของเธอ”

“ไอ้อันนี้มันใช้ยังไงคะ หนูทำไม่เป็น” หน้าก้มลงไปเอียงคอมองก๊อกน้ำหน้าตาประหลาด

“เฮ้อออออ อันนี้น้ำอุ่น อันนี้น้ำธรรมดา ส่วนอันนี้เป็นสตรีมสำหรับตีฟอง ส่วนในนั้นห้องอาบน้ำ นี่ประตูทะลุไปห้องแต่งตัว พวกของใช้พวกแชมพู ครีมอาบน้ำจะเก็บอยู่ในนี้ แม่บ้านจะเอามาเติมให้” ลูกชายเจ้าของบ้านเดินหน้าหงิก หน้างอ ไปสาธยายอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

“คุณคงอยากไปงานแฮปปี้เบิร์ดเดย์แฟนคุณใช่ไหมคะ” มนตกานต์กอดอกจ้องหน้าคนที่ตั้งแต่เดินมาด้วยกัน ถอนหายใจดัง ๆ อย่างนี้มาสิบกว่ารอบแล้ว

“ใช่ ฉันไม่อยากอยู่กับเธอ”

“เหมือนกันเลยค่ะ หนูก็ไม่อยากอยู่กับคุณ”

“นี่ !”

“ไม่ใช่แค่คุณคนเดียวที่ถูกคุณป้าบังคับ หนูก็โดนแม่บังคับมาเหมือนกัน เลี้ยงควายอยู่บ้านดี ๆ ต้องมาแต่งงานมีผัว ดวงซวยจริง ๆ เลย”

“เธอว่าอะไรนะ ถ้าเธอไม่อยากแต่งแล้วเธอมาที่นี่ทำไม”

“ก็หนูเป็นลูกที่ดี มีความกตัญญูกตเวทิตา รู้จักตอบแทนบุญคุณคนที่เลี้ยงดูหนูมา ทั้งแม่ ทั้งคุณป้า ต่างทั้งรักและปรารถนาดีต่อหนูมาตลอด ท่านเดือดร้อนไม่สบายใจ หนูมีอะไรที่พอช่วยได้หนูก็ช่วย หนูไม่ได้เป็นลูกทรพีอย่างคุณนี่คะ แม่ป่วยไม่สบายนอนโรงพยาบาล แต่คุณกลับพาแฟนไปเที่ยวอย่างสบายใจ ลงไอจีสตอรี่หวานฉ่ำ รักเรานิรันดร์ตลอดไป เอสำคัญที่สุด เชอะ!”

“ฉันไม่ได้.....”

เมื่อเดือนก่อนตอนที่แม่ของเขาบอกว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนที่ต่างจังหวัด ภารัญให้คนขับรถไปส่งแม่จนถึงที่พักแต่เพราะอายุที่มากขึ้น การเดินทางด้วยการนั่งรถนาน ๆ ทำให้โรคความดันคุณหญิงเพียงเพ็ญกำเริบ จนต้องเข้าโรงพยาบาล ระหว่างนั้นเป็นช่วงที่ภารัญสัญญากับลิตาว่า จะพาหล่อนไปล่องเรือ เพื่อฉลองที่ทั้งสองคบหากันมาครบห้าปี และเมื่อโทรสอบถามกับทางทีมแพทย์และโรงพยาบาล ภารัญได้รับการยืนยันว่าอาการของแม่ ไม่ได้หนักหนาอะไรมากนัก ทั้งเขาและลิตาจึงไม่ได้ยกเลิกโปรแกรมหวาน โดยไม่คิดว่านั่นจะทำให้แม่โกรธเคือง จนถึงขนาดหาเรื่องอุปโลกน์คู่หมั้นปลอม ให้เขาจำยอมแต่งงานด้วยในครั้งนี้

“ฉันไม่อยากคุยกับเธอแล้ว อาบน้ำเสร็จแล้ว อยากไปเดินเล่นตรงไหนก็ไป”

“ทำอย่างกับหนูอยากคุยกับคุณงั้นแหละ จะไปไหนก็ไปเลย ชิ้ว ชิ่ว” มือสะบัดทำท่าไล่

“ว่ายังไงจ๊ะหนูลิตา โทรมาหาลูกชายของฉันมีอะไรอย่างนั้นหรือ” เพียงเพ็ญยิ้มให้กับโทรศัพท์มือถือที่ลูกชายลืมทิ้งวางเอาไว้ยังห้องรับรอง เพราะเมื่อครู่สองมือนั้นช่วยยก ช่วยหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าของว่าลูกสะใภ้เดินขึ้นไปบนห้อง

“ภารัญอยู่ไหนคะ เขาบอกว่า ถ้าได้ลิตาจะเป่าเค้กวันเกิด ให้ วิดีดโอคอลหา เขาจะอวยพรวันเกิดให้กับลิตา”

“ภารัญอยู่กับหนูกานต์ในห้องนอน คงกำลังทำความรู้จักกันอยู่ ถ้าเธออยากได้รับคำอวยพรจากเขา เดี๋ยวฉันจะเอาโทรศัพท์ไปให้ รอสักครู่นะ” เพียงเพ็ญยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับกล้องมือถือของลูกชาย

เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ภารัญพาสาวสวยคนนี้มาทำความรู้จักกับตน แรกทีเดียวเพียงเพ็ญรู้สึกเอ็นดู ชื่นชอบในหน้าตา ชาติตระกูลของลิตาอยู่ไม่น้อย เพียงแต่ยิ่งเวลาผ่านไปนาน เพียงเพ็ญกลับยิ่งพบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้น่ารัก น่าเอ็นดูหรือควรคู่กับภารัญลูกชายเธอ

ยิ่งเมื่อภารัญแสดงออกชัดเจนว่าจริงจังกับลิตามากเท่าไหร่ สาวสวยคนนี้ก็ยิ่งเหมือนได้ใจจนเกือบไม่เห็นหัวเธอผู้เป็นแม่ แม้แต่คนใช้ คนงาน พนักงานในบริษัทลูกชายล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าลิตาคนนี้วางอำนาจ ก้าวก่ายเรื่องทั้งเล็ก ทั้งใหญ่ในบริษัทไปทั่ว ทั้งในสตอรี่ไอจี หรือช่องทางสื่อออนไลน์ หรือก็ออกตัวแสดงความเป็นเจ้าของ ใช้ถ้อยคำเหมือนภารัญนั้นเป็นทาสรักของหล่อนเสมอ

“โอ๊ย คุณภารัญทำเบา ๆ สิคะ หนูเจ็บนะ” เสียงดังลอดออกมาจากจากหลังบานประตูไม้ซึ่งเป็นส่วนของห้องน้ำ

“นี่ฉันทำเบาที่สุดแล้วนะ”

“ทำเบายังไงคะ หนูช้ำไปทั้งตัวแล้ว ดูสิเนี่ย ทั้งเปียก ทั้งแฉะไปหมดเลย หนูจะฟ้องคุณป้า”

“เธอเปียกคนเดียวซะเมื่อไหร่ ดูหัวฉันสิเนี่ยเปียกเยิ้มไปหมดแล้ว”

“โอ๊ย หนูบอกให้เบา ๆ คุณทำหนูเจ็บแบบนี้ หนูไม่แต่งงานกับคุณแล้ว”

มือบางกำโทรศัพท์แน่น ตาโตมองค้างขึ้นไปยังหน้าจอโปรเจคเตอร์ขนาดหนึ่งร้อยยี่สิบนิ้ว ที่ทางโรงแรมติดตั้งเอาไว้ให้และมันถูกใช้เชื่อมต่อกับสัญญาณโทรศัพท์มือถือ เธอเพียงต้องการอวดให้เพื่อน ๆ และคนที่มาร่วมงานฉลองวันเกิดครบยี่สิบเจ็ดขวบปีของเธอได้อิจฉาในความคลั่งรักของภารัญ หากแต่ใครเลยจะรู้ว่าภาพบนจอนั้นจะทำให้ลิตาถึงกับพูดไม่ออก

“อะไรกัน ไหนคุณแม่ชมเธอนักหนาว่า เป็นคนมีความอดทนสูง เจ็บแค่นี้ ทำเป็นทนไม่ได้เชียวหรือ คุณแม่เคยบอกฉันว่า ตอนผู้หญิงคลอดลูกเจ็บยิ่งกว่านี้อีก ฉันทำเธอเจ็บเท่านี้บอกทนไม่ได้ แล้วเธอจะมาเป็นสะใภ้ มาเป็นเมียฉันได้ยังไง” เสียงของภารัญแฟนหนุ่มดังชัดออกมาผ่านเครื่องขยายเสียง

“มันเหมือนกันซะที่ไหนเล่า คุณออกไปเลย ไม่ต้องมายุ่งกับหนูแล้ว”

“เห็นทีเธอคงจะไม่ได้รับคำอวยพรจากภารัญแล้วล่ะ เพราะเขาคงไม่ว่าง เอาอย่างนี้ฉันจะอวยพรให้เธอเอง ขอให้เธอมีความสุข และสามารถหาคู่ชีวิต ที่เหมาะสมกับเธอได้ในเร็ววัน” คุณหญิงเพียงเพ็ญหมุนกล้องหันกลับมาทางตัวเองแล้วอวยพรให้กับ ‘อดีตคนรัก’ ของลูกชาย

“ไม่จริง ลิตาไม่เชื่อคุณแม่อย่ามาใช้มุกนี้นะคะ ภารัญไม่มีทางนอกใจลิตาเด็ดขาด”

“เธอมีสิทธิ์ที่จะไม่เชื่อ แต่ฉันในฐานะแม่ก็มีสิทธิ์ที่จะแจ้ง เอาล่ะทุกคนในฐานะที่ฉันเป็นแม่ของภารัญ ฉันขอถือโอกาสนี้เชิญทุกคนมาร่วมงานมงคลสมรสของภารัญกับหนูมนตกานต์อาทิตย์หน้านี้ด้วยนะจ๊ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะที่บอกกะทันหัน”

เสียงการคุยโทรศัพท์พึมพำทำให้ภารัญและมนตกานต์ที่กำลังทะเลาะกันต้องหยุดมือ ลางสังหรณ์หยุดมือคนที่พยายามใช้ฝักบัวฉีดใส่แม่สาวน้อยฝีปากจัด มือผลักบานประตูห้องน้ำออกมาทั้งที่เสื้อผ้าเนื้อตัวเปียกโชก โดยไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของเขามีประจักษ์พยานว่าคุณหญิงเพียงเพ็ญนั้นไม่ได้จัดฉากสร้างเรื่องเท็จ

“ภารัญ”

“เอ่อ คุณแม่...ลิตา”

“ว๊ายยยย!” สาวน้อยที่วิ่งพรวดออกมาในสภาพตัวเปียกมะล่อกมะแล่กคว้าเอาแผ่นหลังของคู่หมั้นมากำบังตัว

“นี่มันอะไรกันลิตา ไหนเธอบอกว่ากลับมาจากอเมริกาครั้งนี้ ภารัญกับเธอจะแต่งงานกันไม่ใช่หรือ” เพื่อนสนิทคนหนึ่งเดินมายืนเคียงข้าง หน้าจอโปรเจคเตอร์ใหญ่นั้นเวลานี้ตัดเป็นภาพพักหน้าจอของเธอกับแฟนหนุ่มยืนคู่ด้วยกันแทนภาพจากวิดีโอคอล

“สองวันก่อน คุณแม่บอกกับฉันว่า คุณหญิงเพียงเพ็ญไปที่สมาคม ป่าวประกาศว่าลูกชายจะแต่งงาน ฉันยังนึกอิจฉาเธอ ตกลงเจ้าสาวที่คุณภารัญจะแต่งงานด้วย ไม่ใช่เธอหรอกหรือลิตา”

“เจ้าสาวของภารัญต้องเป็นฉันคนเดียวอยู่แล้ว ภารัญไม่มีวันยอมแต่งงานกับอีเด็กบ้านนอกนั่นหรอก”