Ep.10 (50%)

EP 10

เช้าวันถัดมา

เมื่อวานพี่คิงพยายามง้อฉันแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะให้อภัยกันเพียงเพราะคำพูดแก้ตัว เลยใจแข็งไม่ยกโทษให้

แต่งตัวเสร็จก็หยิบกระเป๋านักเรียนมาสะพายหลังที่หนักอึ้งเนื่องจากหนังสือเต็มไปหมด ช่วงนี้ใกล้สอบทำให้ต้องขยันอ่านหนังสือเป็นพิเศษ เมื่อพร้อมแล้วก็เดินออกมาจากบ้านเพื่อจะไปเรียน แต่ดันมีบางอย่างที่ทำให้ฉันถึงกับก้าวเท้าเดินไม่ออก 

"มอนิ่งคนสวยแฟนของพี่" ใบหน้าคมเข้มยิ้มกว้างดั่งคนอารมณ์ดีแล้วมีดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ที่แบบใหญ่มากวางอยู่บนหลังคารถป้ายแดงของเขา

"..." ทำเป็นไม่รู้สึกอะไรทั้งที่ในใจมีแอบยิ้มไปบ้าง

"จะไปเรียนแล้วเหรอครับแฟน" 

"อืม มาทำอะไรแต่เช้าคะ" 

"มาหาแฟนไง" พูดแบบหน้าตาระรื่น

"แฟนพี่ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอกนะ" 

"ก็ที่ยืนอยู่นี่ไง" 

"..." ฉันนั่งลงใส่รองเท้า

"แฟนพี่คนที่นั่งลงนี่แหละ" 

"..." ใส่เสร็จก็ลุกขึ้นยืน

"คนที่ยืนอยู่นี่แฟนพี่" ชี้มาที่ฉันแล้วเกาะรั้วเกยคางก่อนจะทำหน้าเหมือนเจ้าก้อนกลมตอนมันมาอ้อนขออาหาร "เลิกเรียนแล้วไปหายายผิงกันนะ"

"ไม่ว่างค่ะ" จริงๆ คือว่าง

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่พายายผิงมาหาเธอที่นี่ก็ได้"

"จะบ้ารึไง พี่จะให้ยายมาหาแนทได้ไงคะ" พูดพลางไปเปิดประตูรั้วแล้วออกมายืนด้านนอกโดยที่ไม่ลืมจะล็อกมันกลับตามเดิม "คนอะไรทำผิดแล้วยังจะมีหน้ามาตื๊ออีก"

"ถ้าไม่ใช่แฟนคิดว่าพี่จะตื๊อจะง้อเรอะ" 

"ไม่รู้สิ จะไปเรียนแล้วหลีกทางหน่อยค่ะ" เนื่องจากพี่คิงมายืนขวางเลยทำให้ฉันเดินไปไม่ได้

"หยุดเรียนหนึ่งวันได้มั้ย?" ถามพร้อมกับจับมือเล็กแล้วยกขึ้นมาแนบจูบบนหลังมือ "คิดถึงมาก" 

"ไม่ค่ะ มีเหตุผลอะไรที่แนทจะต้องหยุดเรียนในวันนี้ ก็ไม่มีหนิ" ตอบปฏิเสธแล้วดึงมือกลับคืน

"เหตุผลที่เราสองคนจะได้ปรับความเข้าใจกันไง" 

"ไม่ใช่เรื่องสำคัญขนาดนั้นค่ะ จะให้เข้าใจอะไรอีก" 

"อย่าพูดแบบนี้ เรื่องของเราสำคัญมากนะแนท และพี่ก็จะไม่มีทางไปไหนถ้าเธอไม่ยอมให้อภัยและคุยกับพี่ให้เคลียร์ซะก่อน" 

"..." ฉันไม่ตอบแล้วผลักตัวเขาออกก่อนจะเดินมา

อีกฝ่ายก็ไม่ยอม เขาคว้าตัวฉันไว้ก่อนจะล็อกให้อยู่นิ่งด้วยแขนแกร่งข้างเดียว "จะคุยกันตรงนี้ ในรถ ในบ้านเธอ หรือบ้านพี่ดีล่ะครับแฟน"

คำก็แฟน สองคำก็แฟน สามสี่คำก็แฟน!

ไม่ให้ใจฉันได้หยุดเต้นแรงบ้างหรือไงพี่คิง!!

ผลสุดท้ายก็ต้องยอมคุยกับพี่คิงแต่โดยดี สถานที่คือในบ้านของฉัน เรานั่งหันหน้าเข้าหากันและเริ่มพูดคุยเคลียร์ใจ

"เรื่องที่หายไปโดยไม่บอกนั้นพี่มีเหตุผลที่จำเป็นจริงๆ" คนพี่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน

"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยตอบมาสิคะว่าเหตุผลนั้นคืออะไร? หายไปไหน? ไปทำอะไร?" ถามคาดคั้นต้องการคำตอบเพื่อให้หายคาใจ

"คือ..."

"ตอบไม่ได้?!"

"ไปญี่ปุ่น...ไปทำงาน" ตอบพลางหลบสายตา

"งานอะไรคะ?" ยังคงซักไซ้ต่อประหนึ่งเมียที่จับผิดผัว

"งานของพ่อพี่ครับ" 

"งานอะไรล่ะคะ ไหนๆ แนทก็เป็นแฟนพี่นี่ พี่ก็ควรจะบอกแฟนสิว่าช่วยพ่อทำงานอะไร"

"..." เขานิ่งเงียบ

"แนทคงไม่สำคัญมากพอที่พี่จะบอก" แสร้งทำเป็นน้อยใจแล้วเตรียมจะลุกขึ้นหนี แต่พี่คิงรีบรั้งไว้แล้วให้นั่งลงตามเดิม

"ดูแลธุรกิจหนึ่งที่ญี่ปุ่นซึ่งพ่อพี่เปิดใหม่และต้องการคนช่วยด่วนในตอนนั้นก็เลยต้องขึ้นเครื่องไปแบบกะทันหัน" 

"ดีหรือไม่ดีคะ"

"ดะ...ดีสิ บ้านพี่ทำงานสุจริต" ท่าทีเขาดูอึกอักเหมือนคนพูดได้ไม่เต็มปาก

"พี่ไม่ได้โกหกใช่มั้ยคะ" น้ำเสียงฉันอ่อนลง

"..." พี่คิงส่ายหน้าแทนการพูด

"งานที่พี่ทำนั้นมันไม่ได้ทำร้ายใครใช่มั้ย"

คนพี่ดูตระหนักก่อนจะตอบ "ไม่ พี่จะทำร้ายใครได้" ว่าจบก็คลี่ยิ้มน้อยๆ

"..."