Ep.9 (100%)

"ไม่ต้องมายุ่ง!" เบี่ยงแขนหนีเขา "กลับไปเถอะ"

"กลับไปไหน"

"ก็ไปทำงานไง หรือไปไหนก็ได้เรื่องของพี่เลย" 

"วันนี้พี่ลาเพราะเห็นแนทไม่มา และก็มารู้จากปากเจ้าของร้านว่าลาออกแล้ว"

"มีอะไรจะพูดอีกมั้ย" 

"ทำไงถึงจะไม่โกรธกัน" พี่แม็กถามแล้วขยับเข้ามาหนึ่งก้าว

ฉันเองก็ขยับถอยหลังหนีเช่นกัน "ไปไกลๆ นั่นคือสิ่งที่แนทจะไม่โกรธพี่"

กลั่นแกล้งกันไว้สารพัดยังจะมีหน้ามาถามอีก ใครไม่โกรธก็คงจะเป็นแม่พระขนานแท้

"เออๆ เอาไว้วันหลังจะมาใหม่"

"ไม่ต้องมาจะดีที่สุด"

"ไม่รู้ด้วยแล้ว" และพี่แม็กก็เป็นคนที่เดินออกไปเอง

เฮ้อ...

ชีวิตแนทคนนี้มันเป็นอะไรกันนะถึงได้เจอแต่เรื่องที่กวนใจ

กลับมาถึงบ้านห้าโมงเย็นตรงพอดี ยังไม่ทันจะถึงรั้วประตูก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อมีใครบางคนมายืนรออยู่พร้อมกับเจ้าก้อนกลม

ไอ้พี่คิงคนใจร้าย!

ฉันทำเป็นไม่สนใจแล้วไขกุญแจรั้วบ้านอย่างนิ่งเฉยเสมือนพี่เขานั้นไม่มีตัวตน

เมี้ยว ~

ก้อนกลมมันร้องทัก

"หิวข้าวแล้วใช่มั้ยเจ้าก้อน เข้าบ้านมาสิเดี๋ยวจะทำข้าวให้" บอกกับแมวแล้วเปิดรั้วให้มันเดินเข้าไปก่อนจะปิดลงแล้วล็อกตามเดิม

"ขอโทษ" เสียงคุ้นหูพูดขึ้น

แต่นั่นก็ไม่ได้ดึงความสนใจของฉันอยู่ดี "กินปลาทูนะวันนี้" บอกกับแมวพุงกลมพลางลูบขนมัน

"ขอโทษครับ ได้โปรดยกโทษให้พี่ด้วย" คนตัวโตเกาะรั้วประตูแล้วทำหน้าสำนึกผิด

"..." ฉันเงียบไปชั่วขณะ

เมี้ยว ~ 

ก้อนกลมมันเดินไปที่รั้วแล้วพยายามดันให้เปิดออก

เมี้ยว เมี้ยว ~

เจ้าแมวตัวนี้นี่มันจะช่วยให้คนใจร้ายเข้ามาเหรอ น่าให้อดข้าวนัก!

"ผิดไปแล้วครับ" พี่คิงนั่งคุกเข่าลง

"..." ฉันยังคงเงียบต่อไป

"ขอโทษครับ ขอโทษ" คนพี่พร่ำบอกขอโทษมาอย่างต่อเนื่อง

"..." ฉันเลือกที่จะหันหลังให้ จังหวะนั้นแขนเสื้อมันเลิกขึ้นจนทำให้เห็นแผล

"ไปโดนอะไรมา ใครทำอะไรเธอ?!" ร่างสูงปีนรั้วเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับจับแขนฉันไปดู "ใครเป็นคนทำ?!" น้ำเสียงดุกร้าวขึ้นทันที

"..." สะบัดแขนออกโดยที่ไม่พูดอะไร

พี่คิงดึงแขนไปจับอีกครั้ง "พี่ถามว่าไปโดนอะไรมาและใครเป็นคนทำ?!!" หน้าตาเขาดูโมโหแล้วพร้อมจะจัดการให้ทันทีที่ฉันพูดออกไปว่าใครทำ

"จะสนใจทำไม" ถามห้วนๆ ก่อนจะดึงแขนออกอีกครั้งและเดินเข้าบ้าน คนพี่เดินตามเข้ามาหวังจะดึงตัวไปกอดจากด้านหลังแต่ฉันดันรู้ทันเลยเลี่ยงได้ "พี่อย่ามาโดนตัวแนทเด็ดขาด!"

"เธอเป็นแฟนพี่นะ" สีหน้าหงอยลง

"กล้าพูดได้ไงว่าแฟน หายไปไม่บอกนี่คนเป็นแฟนเขาทำใส่กันใช่ปะ พี่กลับไปเถอะ แนทไม่สะดวกจะคุยอะไรตอนนี้" เอ่ยไล่เขา

"ขอโทษ"

"..."

"พี่มีเรื่องจำเป็นที่ต้องทำ"

"..." 

"มันด่วนมากจนไม่มีเวลาได้บอก"

"แม้แต่โทร.มาบอกเหรอ มันไม่ได้เลยใช่มั้ยแค่กดโทร.มา"

"ขอโทษจริงๆ มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกพี่สัญญา" จับไหล่ฉันแล้วจ้องมองมาด้วยสายตาที่รู้สึกผิดจริงๆ "ต้องทำไงถึงจะไถ่โทษครั้งนี้ได้" ลูบผมยาวเบาๆ

"เลิกเป็นแฟนกันเถอะ" ฉันเผลอพูดออกไปด้วยความน้อยอกน้อยใจ

"ไม่เลิก ยังไงก็ไม่เลิกเด็ดขาด แนทอย่าพูดคำนี้ออกมาอีกเด็ดขาดนะ" เปลี่ยนมาลูบแก้มฉันแทน "ให้พี่ย้ายมาอยู่กับเธอมั้ยจะได้รู้ว่าไม่หายไปไหนอีก หรือไม่เธอก็ย้ายมาอยู่กับพี่"

"อาทิตย์หนึ่งที่พี่หายไป..."

"พี่ขอโทษ"

"อาทิตย์หนึ่งที่พี่หายไปโดยไม่บอกกัน รู้มั้ยว่าแนทคิดไปต่างๆ นานา ทั้งเศร้าทั้งโกรธจนไม่อยากจะเจอหน้าหรือแม้กระทั่งถ้าเจอพี่อีกก็จะไม่คุยด้วย" ฉันพูดไปน้ำตาก็เอ่อมาคลอเบ้า

"พี่รู้ พี่มันผิดมหันต์เลย แต่ที่หายไปเพราะเรื่องจำเป็นไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้รักแนทหรอกนะอย่าคิดไปเองสิยัยเด็กของพี่" พี่คิงลูบศีรษะปลอบประโลมฉันเหมือนเด็ก

"ใจร้าย"

"พี่รักแนท"

"แนทไม่อยากให้อภัย"