10

ดวงตาสีฟ้าคมกริบมองใบหน้าเธอแล้วพบว่าริมฝีปากของกุลนิดาน่าละเลียดชะมัด

“แต่วันหลัง คุณเรียกผมว่าไรอันดีกว่า และส่วนผมขอเรียกคุณว่าเกรซีแล้วกัน เพราะชื่อไทยของคุณออกเสียงยาก ”

กุลนิดากะพริบตามองเขาพลางยักไหล่ “ได้ค่ะ ฉันคงไม่มีโอกาสเรียกชื่อคุณบ่อยนัก ถ้าอนาคตมีโอกาสมาเจอกันอีก ฉันจะเรียกตามที่คุณต้องการ”

ไรอันเลิกคิ้วสูงพลางถอนหายใจแล้วยิ้ม “ผมว่าซ้อมเรียกชื่อไรอันไว้ให้คล่องๆ ปาก ดีกว่า เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้ทุกวัน”

แม้ใจจริงเขาต้องการพาเธอกับลูกไปอยู่ด้วยกันที่คฤหาสน์หลังใหม่ที่ซื้อเอาไว้หลังรู้ความลับเรื่องลูกแต่ถ้าพาไปตอนนี้เธอคงไม่ยอม และคงพาลูกหนีอีก เขาเตรียมแผนรับมือไว้หมดแล้ว

งานนี้ต้องยอมสละความสุขสบายส่วนตัว พยายามปรับเข้าหาอีกฝ่าย หากเข้าทางลูกสาวสำเร็จ แม่ของลูกเสร็จเขาแน่นอน

พิชิตใจยัยหนูให้ได้ แล้วการจะพาทั้งแม่ทั้งลูกย้ายไปอยู่คฤหาสน์ที่ซื้อไว้ไม่ใช่เรื่องยาก

กุลนิดายังคิดว่าฟังผิด “คุณพูดว่ายังไงนะคะ!”

“ผมว่าผมพูดชัดแล้วนะ ผมจะมาช่วยคุณเลี้ยงลูกที่บ้านหลังนี้”

กุลนิดาเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง “คุณไรอัน คุณจะมาอยู่กับเราได้ยังไง บ้านนี้หลังเล็กนิดเดียว”

“เตียงนอนที่นี่ความยาวถึงสองเมตรไหมครับ”

“ถึงสิคะ ก็เป็นขนาดความยาวของเตียงทั่วไป”

เขายืดกายแล้วส่งรอยยิ้มอบอุ่นปนเจ้าเล่ห์

“ถ้างั้นไม่มีปัญหาครับ ผมนอนได้สบาย ผมสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตร”

กุลนิดาจ้องหน้าคนหล่อเขม็ง แต่คนหล่อกลับส่งยิ้มระรื่นมาให้

“บ้านนี้มีเตียงใหญ่แค่เตียงเดียวค่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ งั้นผมนอนเตียงเดียวกับคุณก็ได้”

ดวงหน้าสวยซีดเผือดสลับแดงคล้ำ เหมือนถูกเขาไล่ต้อนมัดมือชกยังไงไม่รู้

“แต่ฉันถือ” หญิงสาวรีบแย้งเสียงดัง “ฉันไม่ได้หมายความว่ากลัวคุณจะลำบาก ขอพูดตรงๆ เลยนะคะ คุณจะมาอยู่ในบ้านฉันในฐานะอะไร?”

ไรอันตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ “ในฐานะพ่อของลูกไงครับ ส่วนสถานะอื่นผมรอได้จนกว่าคุณจะยกระดับผมขึ้นเป็นสามีเมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น ผมเห็นใจคุณ คุณเลี้ยงลูกคนเดียวมาหลายปี ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ ผมอยากทำหน้าที่ที่ผมบกพร่องมาตลอด ให้ผมทำหน้าที่ของพ่อของลูกบ้างเถอะ ตกลงพรุ่งนี้ผมจะให้ครูซขนเสื้อผ้ามา”

“อะไรนะ พ่อของลูก? สามี?” กุลนิดาบอกตัวเองว่าเธอสับสนไปหมดแล้ว นี่เขากำลังก่อกวนเธออยู่ใช่ไหม

“อย่าคิดมากครับ ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะผมรู้สึกผิด ผมสำนึกแล้วครับ และรู้ดีว่าอาชีพแม่ ตีเป็นค่าตอบแทนไม่ได้ ต่อให้ผมเซ็นเช็คร้อยล้านบาทให้คุณ มันก็น้อยไปสำหรับสิ่งที่คุณดูแลยัยหนู ในเมื่อผมเชื่อว่าสิ่งที่ผมรู้มาไม่ผิดแน่ น้ำอิงคือลูกผม คุณเองก็ไม่กล้าปฏิเสธ อย่างว่า ดีเอ็นเอผมฟ้องอยู่บนหน้าคุณจะอ้างว่าเป็นลูกคนอื่นก็ไม่ได้”

กุลนิดาหมั่นไส้จัดรู้แล้วน่าว่าหน้าพ่อลูกเหมือนกันมากขนาดนั้น “ไม่ต้องย้ำบ่อยก็ได้ ก็แค่หน้าเหมือน นิสัยเหมือนแม่ต่างหาก”

 ไรอันยิ้มรู้ว่าสาวตรงหน้าเสียหน้าที่ลูกหน้าไม่เหมือนเธอเลย “ให้ผมได้ชดเชยด้วยการช่วยคุณเลี้ยงลูกบ้างเถอะนะครับ ผมไม่อยากถูกสังคมประณามว่าเป็นพ่อเลวๆ ทำผู้หญิงท้อง แล้วไม่ยอมรับ”

หญิงสาวรีบส่ายหน้าค้าน “ไม่มีใครประณามคุณเลยค่ะไรอัน สบายใจได้ คนแถวนี้เข้าใจว่าพ่อของน้ำอิงถูกรถชนตายไปตั้งแต่แกยังไม่เกิด กลับประเทศของคุณไปให้สบายใจเถอะค่ะ”

ถูกรถชนตายอย่างนั้นเหรอ

แม้ภายในใจเขากำลังเดือดปุดๆ แต่คนฉลาดก็รีบเก็บรักษาท่าทีเอาไว้ เพียงแต่สัญญากับตัวเองไว้ว่าต่อไปนี้คนพวกนั้นต้องรู้ว่า

พ่อของน้ำอิงยังไม่ตาย หล่อด้วย รวยอีกต่างหาก

“เข้าใจตรงกันแล้วนะคะ ว่าไม่ต้องรับผิดชอบ สบายใจได้ ทางใครทางมันอย่างเดิมดีแล้ว”

คำพูดหนักแน่นแฝงคำบอกใบ้ว่าเธอไม่ต้องการคนช่วยเลี้ยงลูก ฟังแล้วบาดลึกลงจิตใจของอีกฝ่าย แม้ภายในใจของไรอันเริ่มเดือดดาลขึ้นอีกแต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะไม่อยากแสดงมาดจอมวายร้ายออกมาตอนนี้ หรือว่าแม่ของน้ำอิงกำลังมีแผนการหาพ่อใหม่ให้ลูก ไอ้ครูซเพิ่งรายงานเขาว่าหนึ่งในสามที่ตามจีบเธออยู่ มีคนหนึ่งที่ดูเหมือนกุลนิดาจะเริ่มสนใจ

“คุณเกรซีเธออาจกำลังหาพ่อใหม่ให้ลูกอยู่นะครับ เจ้านาย”

“พ่อใหม่อย่างนั้นเหรอ พ่อเก่ายังไม่ตาย พ่อใหม่มีไม่ได้โว้ย” เลือดร้อนฉีดพุ่งไปทั่วหน้าของไรอันตอนที่ฟังลูกน้องคนสนิทรายงาน

“ครูซ แกจำคำฉันไว้นะ สำหรับฉันลูกฉันจะมีพ่อใหม่ได้ ต้องรอให้พ่อเก่าตายก่อน” ประกายเจิดจ้าฉายวาบในแววตาสีฟ้าเข้ม

โลกต้องรับรู้ว่าพ่อของหนูน้ำอิงยังไม่ตาย

แววตาเปิดเผยโจ่งแจ้งว่าไม่ยอมปล่อยไปแน่ๆ ทำให้กุลนิดาไม่ไว้วางใจ ส่วนไรอันแสร้งทำตีมึนไม่สนใจ บอกตัวเองให้หน้าด้านเข้าไว้ ไอ้พนา เพื่อนรักของเขามันให้ทริคมาใช้หลังจากเขาเอาปัญหาไปปรึกษามัน

กุลนิดาเองก็พยายามรักษาท่าทีแต่กรีดร้องอยู่ในใจ

อีตาไรอัน มาไม้ไหนกันแน่

“สรุปว่า พรุ่งนี้ผมหิ้วกระเป๋าเข้ามาอยู่กับลูกนะ”

“หา! อะไรนะ ไม่นะ ฉันบอกแล้วไงว่าไม่เรียกร้อง ถึงฉันท้องก็ไม่ต้องการให้คุณมารับ มันคงเป็นโชคชะตาของฉันเองที่สวรรค์อยากส่งของกำนัลสุดพิเศษให้ทางลัด” กุลนิดาหลุดมาดขรึม แว้ดเสียงดังใส่เขา

แม้เธอจะถูกใครตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อมาตลอด แต่กุลนิดาไม่เคยฟังเสียงนกเสียงกาที่ไม่ได้มาช่วยทำมาหากิน ไม่เคยเสียน้ำตาเพราะเรื่องนี้เลยสักครั้ง

ใครจะรู้ว่าวินาทีแรกที่น้ำอิงคลอดออกมา เธอมีความสุขเพียงใด ตอนที่ลูกลืมตาขึ้นมาครั้งแรก ดวงตากลมโต ดำขลับคู่นั้นช่างเหมือนเธอมาก เป็นเครื่องตกแต่งบนใบหน้าชิ้นเดียวละมั้งที่เหมือนกับแม่ ดวงตาเป็นประกายของน้ำอิงทำให้เธอเหมือนได้สัมผัสกับแสงตะวันที่เจิดจ้าขึ้นในเส้นทางชีวิตที่มืดมัว

ชีวิตเพิ่งสว่างสดใสได้ไม่กี่ปี ทุกอย่างเริ่มไปได้ดี แล้วฟ้าส่งมารมาขวางความสุขทำไม...

มันไม่ได้น่าตื่นเต้นแต่มันน่าตื่นกลัว จู่ๆ มีคนแปลกหน้าเข้ามาแสดงตัวสวมหน้าที่พ่อของลูก ทั้งที่กุลนิดาตั้งใจว่าหลังวันพ่อปีนี้จะลองเปิดหัวใจตัวเองสักครั้ง เผื่อว่าปีหน้าน้ำอิงจะมีพ่อกับเขาบ้าง แต่พ่อตัวจริงดันมาปรากฏตัวเสียก่อน

ไรอันมองเห็นสีหน้าหนักใจของกุลนิดา เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ คิ้วหนาเลิกขึ้นอย่างมีคำถาม