9

“ผมต้องการเป็นพ่อของลูก อยากจะมาขอใช้สิทธิ์ความเป็นพ่อ ให้ผมช่วยคุณเลี้ยงลูกนะเกรซี”

กุลนิดานิ่งอึ้งคิดไม่ถึงว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา เมื่อเขาพยายามจะรุกล้ำแบบละมุนละม่อมปราศจากความรุนแรง แล้วเธอจะตอบโต้เขายังไง จะหอบลูกย้ายโรงเรียนหนีก็ไม่ไหว ลงทุนจ่ายค่าเทอมไปจนหมดตัว

เงินซื้อทุกอย่างไม่ได้ ไรอันเพิ่งเข้าใจวันนี้ ผู้หญิงไม่ได้หิวเงินไปเสียทุกราย ถ้าเกรซีต้องการเงิน เธอบอกเขานานแล้วเรื่องคืนนั้น เขามันคนฉลาด เจ้าแผนการอยู่แล้ว ในเมื่อลูกก็อยากได้ แม่ของลูกก็คิดจะเอากลับไป งานนี้คงต้องขนความจริงใจมาเอาชนะสองแม่ลูก

“ถ้าฉันตอบว่าไม่อนุญาตล่ะคะ คุณจะทำยังไง”

“ผมคิดว่าคุณต้องเปลี่ยนใจถ้าได้รู้จักคนอย่างผมดีพอ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มกว้าง เห็นประกายความจริงใจในดวงตาสีฟ้าอย่างประหลาด

แต่กุลนิดาเรียกมันว่าคำขู่ เธอเผลอมองจ้องดวงตาเขาอยู่ยังต้องเบนหลบ

“ฉันอยู่ในโลกแห่งความเป็นจริงค่ะ ไม่ได้อยู่ในโลกแห่งความเพ้อฝัน ผู้ชายรวยๆ อย่างคุณจะพอใจผู้หญิงธรรมดาอย่างฉันหรือคะ ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันอยู่กับลูกไป จะมาเป็นพ่อให้ลูก ของผู้หญิงจนๆ คนหนึ่งทำไม ทั้งที่คุณแทบจะไม่รู้จักฉันเลย” เธอเชิดหน้าถาม

“รู้ได้ไงว่าผมไม่รู้จักคุณ ผมว่าคุณมีอคตินะเกรซี ผมไม่ได้บอกให้คุณเชื่อผมว่าผมจะเป็นพ่อที่ดีได้ตอนนี้แต่ให้โอกาสผมได้ทำหน้าที่พ่อก่อนสิ แล้วคุณค่อยตัดสินผมตอนนั้นก็ยังไม่สาย”

คำพูดมีเหตุผลของผู้ชายตัวสูงตรงหน้าที่เธอคิดว่าเขาคงเป็นพวกเพลย์บอยไร้หัวใจทำให้กุลนิดาต้องทบทวนใหม่แต่ยังไม่ทันได้คิด มือเรียวบางก็ถูกมือเล็กป้อมสะกิดยิกๆ

“มามี้ขา น้ำอิงเมื่อยแล้วค่ะ คุยอะไรกันอยู่คะ”

ไรอันเป็นฝ่ายพูดขึ้นทันที “ถ้าอย่างนั้นเราไปคุยกันต่อที่บ้านมามี้นะครับ นี่คุณเห็นไหมว่าน้ำอิงเมื่อยแล้ว ยังไม่รีบพาพวกเรากลับบ้านอีก”

เราอีกแล้ว

กุลนิดาถลึงตาใส่คนที่มั่วนิ่มได้เก่งสุดๆ เธอไม่อยากยืนเถียงกับเขาตรงนี้ต่อหน้าลูก และรู้ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็ต้องตามเธอไปบ้านจนได้

หรือบางทีเธอควรจะเลิกหนีและหันมาเผชิญหน้ากับความจริง

“ถ้าอย่างนั้นก็ขับรถตามฉันมา น้ำอิงคะ ไปกับมามี้ค่ะ” เธอพูดจบก็จูงมือลูกสาวตรงไปที่รถ ขณะที่ไรอันยิ้มด้วยความพอใจ อย่างน้อยด่านแรกคือการเข้าบ้านสาวก็ผ่านไปได้สวย

ไรอันเอาแต่เพ่งพินิจรูปร่างงดงามของกุลนิดาจนแทบจะลืมรับน้ำที่หญิงสาวยื่นมาตรงหน้า

กุลนิดาบอกกับตัวเองว่าเธอไม่ใช่คนที่ถูกใครชักจูงหว่านล้อมได้ง่าย ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ดูมีอิทธิพลและทรงเสน่ห์มากก็ตาม หากเลือกเดินหนี พรุ่งนี้ กุลนิดาเชื่อว่าจะเจอไรอันที่โรงเรียนของลูกอีก เธอหนีมาพอแล้ว และไม่คิดจะหนีอีก เส้นผมสีน้ำตาลเข้มของเขา เธอเพิ่งจะเห็นอย่างเต็มตาก็วันนี้เอง ไหนจะดวงตาสีฟ้าที่มองมาแล้วทำให้เธอจิตใจว้าวุ่นได้อย่างประหลาด แต่ไม่นะ หวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด

อีตานี่อาจมีเมียทิ้งไว้ทุกประเทศที่ขยายการลงทุนไปที่นั่น

“ขอบคุณนะครับเกรซีที่อนุญาตให้ผมเข้าบ้านของเราได้”

“ของฉัน ไม่ใช่ ของเรา”

“อ่อ เหรอ” ไรอันอมยิ้มพยายามรักษาระยะห่างอย่างสุภาพ ทว่าสายตาของเขากวาดมองบ้านหลังเล็กไม่ได้หรูหราอะไรนัก แต่เครื่องใช้ทุกชิ้นดูสะอาดสะอ้าน ทุกอย่างจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ไม่เหมือนบ้านที่มีเด็กเล็กสักนิด

ลูกสาวของเขายังมีระเบียบวินัยอีกต่างหาก นี่เป็นจังหวะดีสำหรับการเจรจา เขาชอบความมีระเบียบและท่าทางไม่ฟุ้งเฟ้อของกุลนิดา เธอเป็นแม่ที่ดีของลูกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้มีเงินหมื่นล้านถ้าไม่รู้จักใช้ก็หมดได้

“รีบพูดธุระของคุณมาแล้วรีบกลับได้แล้วค่ะ อย่าหาว่าฉันไล่ แต่หลังเลิกเรียนน้ำอิงอาบน้ำกินข้าวเสร็จแล้วฉันต้องสอนการบ้านแก”

สิ่งที่กุลนิดาบอกเล่า ไรอันพยักหน้ารับรู้เห็นด้วย เมื่อเห็นกุลนิดานั่งฝั่งตรงข้ามเรียบร้อยแล้ว ไรอันยืดลำตัวขึ้นเขาพร้อมแล้วสำหรับการเปิดประเด็นเจรจา

“เอาละเกรซี งั้นเรามาเริ่มกันเลยครับ ระหว่างเราคืนนั้น ผมรู้เรื่องหมดแล้ว ผมตามหาคุณกับลูกอยู่นานมาก พอจะเจอคุณก็เหมือนรู้ตัวหอบลูกหนี”

กุลนิดาไม่อยากถามว่าเขารู้มาจากใคร ถ้าเขารู้แบบนี้แสดงว่าคงไปสืบอะไรมามากพอควร จะโกหกว่าไม่ใช่ลูกเขาคงไม่ได้ พลางนึกถึงอินทิรา ฝ่ายนั้นไม่ซื่อสัตย์เอาเสียเลย

“ช่างมันเถอะค่ะ ที่ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไร เพราะคืนนั้นฉันรู้ว่าคุณไม่รู้ว่าคนที่คุณ เอ่อ...เป็นฉันไม่ใช่พี่อิน”

ไรอันสายตาแหลมคมเสมอ เขาลอบเห็นสีหน้าขัดเขินของอีกฝ่ายแวบหนึ่งก่อนจะเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว เขาเสียดายเป็นบ้า เขาไม่น่าเมามากขนาดนั้นเลยจะได้จดจำรสสัมผัสหวานล้ำนั้นได้ทุกวินาที แต่จำได้ว่าคืนนั้นเขาขยันถี่ยิบถึงว่าน้ำอิงเบ้าหน้าพ่อเป๊ะมาก

ผิดกับกุลนิดาเธอไม่อยากมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ พอคิดไปถึงคืนนั้น ภาพเหตุการณ์เก่าๆ ผุดขึ้นมาในหัว ท่ามกลางความมืดสลัว ไรอันเมามาก เขาเข้าใจว่าเธอคืออินทิราคู่ขาที่นัดกันไว้ แล้วบอกมีเซอร์ไพรส์ให้เขารีบเข้าไปหา

คืนนั้นพอผลักเธอล้มบนเตียงเขาจับขาของเธอแยกออก กดมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วสลัดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกจากร่างกาย เขากำลังต้องการปลดปล่อยอย่างเต็มที่แม้ได้ยินเสียงอู้อี้แปลกๆ อยู่บ้าง แต่ยอมรับกับตัวเองว่าเขาจำเสียงร้องอินทิราไม่ได้หรอก เขาไม่เคยใส่ใจเสียงร้องขอผู้หญิงคนไหน แต่จำได้ว่าคืนนั้นเธอพยายามทัดทานแล้วส่งเสียงร้องอู้อี้

แต่เขาดันเอาลิ้นไปอุดปากของเธอไว้เสียก่อนเลยได้ยินเสียงนั้นแค่ครู่เดียว ดวงตาลุ่มลึกร้อนแรงเผลอตัวจ้องมองหน้าหวานๆ ของกุลนิดา เขาจำได้ว่าลำคอระหงหอมกรุ่นเพียงใด เขาจำหน้าอกเต็มไม้เต็มมือนั่นได้ดี เป็นความอวบหยุ่นแบบธรรมชาติไม่ได้เสริมซิลิโคนแบบอินทิรา ทำไมคืนนั้นไม่เฉลียวใจ

ถ้าเฉลียวใจคืนนั้น เขาจะลุกขึ้นมาเปิดไฟแล้วค่อยทำต่อ จะได้เห็นความงามของกุลนิดาได้อย่างเต็มตา

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ร่างกายของเขากำลังเรียกร้องอยากให้เกิดอุบัติเหตุเนื้อชนเนื้อแบบคืนนั้นอีกเหรอ แถมคนถูกชนยังไม่แจ้งเคลมประกัน ไม่ยอมเรียกร้องค่าทำขวัญใดๆ ทั้งสิ้น มีแต่คนชนที่รู้ว่าตัวเองทำผิด แล้วอยากจะชดใช้ค่าเสียหาย

กระแสความร้อนประหลาดขุมหนึ่งวิ่งไปทั่วร่างกายกำยำอย่างรวดเร็ว

“ร้อนเหรอคะมิสเตอร์คาเตอร์ หน้าคุณแดง” เธอเห็นเขาหน้าแดง มองหน้าเธอแล้วกระสับกระส่ายแปลกๆ คงเพราะห้องรับแขกไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศกระมัง มีเพียงพัดลมโคมไฟติดเพดานหนึ่งตัว อะไรประหยัดได้เธอต้องประหยัดเพราะเด็กเล็กมีค่าใช้จ่ายหยุมหยิม

เขาตอบยิ้มๆ ดวงตาเป็นประกาย “ร้อนนิดหน่อย”

เขาไม่กล้าตอบตามจริง กลัวกวางน้อยจะเตลิดว่าเครื่องเขาร้อนพร้อมเดินหน้าแล้ว