14

“ฮ้อม หอมค่ะคุณลุงขา”

แล้วนั่นภาพสะท้อนในวัยเด็กของเขา แม่หนูน้ำอิงเอานิ้วกลมไปจิ้มเส้นสปาเก็ตตี้ที่ลวกไว้ พอดวงตาสุกใสหันไปเห็นเห็ดแชมปิญองในน้ำเกลือที่เขานำมาฝานบางๆ เตรียมใส่ถ้วยเอาไว้คู่กับแฮมที่ถูกหั่นเป็นลูกเต๋า เตรียมจะนำลงผัด น้ำอิงคงทนความหอมที่เตะปลายจมูกไม่ไหว เด็กหญิงหยิบเห็ดใส่ปาก แม้แขนจะยังดูสั้นและกลมตามวัย แต่ความไวนั้น น้ำอิงไม่เคยเป็นสองรองใคร

“นี่อะไรคะ” แต่เห็ดฝานบางๆ สองชิ้นถูกนำเข้าปากเล็กๆ ไปแล้วจนกุลนิดาเอ่ยเตือนไม่ทัน

“อย่าค่ะน้ำอิง ล้วงกินแบบนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวจะติดเป็นนิสัย”

“ค่ะ” แต่มันช้าเกินไป เด็กหญิงยิ้มน้อยๆ ตอบรับสั้นๆ

ขณะกำลังเคี้ยวหนุบหนับ สีหน้าของน้ำอิงแสดงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด พลางบ่นออกมาเบาๆ ว่า

“จืดจังค่ะมามี้”

ไรอันหัวเราะชอบใจแล้วมองแม่ตัวยุ่งด้วยแววตาอบอุ่น น้อยคนนักที่ใครจะได้เห็นสายตาแบบนี้ของซีอีโอมากเล่ห์ พ่อมดแห่งอุตสาหกรรมสายการบิน

เขาไม่คิดสักนิดว่าแม่หนูกำลังเข้ามาวุ่นในครัว แต่มันทำให้ความว้าเหว่ลึกๆ ของเขาจางหายไป

“มันจะอร่อยมากครับน้ำอิง ถ้าแด๊ดดี้...” ไรอันส่งยิ้มเอ็นดู แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องเขม็งไปที่เห็ด “เอ่อ...ถ้าลุงไรอันใส่มันลงไปในไวต์ซอสแบบนี้”

ไรอันหยิบเห็ดและเบคอนเทลงไปในกระทะที่มีเนยผัดกับหัวหอมส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วห้องครัว

“โอ้โห! น่ากินที่สุดในโลกเลยค่ะ น่ากินกว่าที่มามี้ซื้อมาเวฟอีกค่ะ พวกนั้นเทียบไม่ได้เลย” เด็กหญิงชูนิ้วโป้งให้รัวๆ อย่างเอาใจ เพราะหวังจะได้กินถึงสองจาน

ยิ่งเด็กหญิงพูดความจริงตามประสาเด็ก กุลนิดายิ่งฟังก็ยิ่งนิ่งเงียบมากขึ้นไปอีก เธอรู้สึกเสียใจที่เลี้ยงลูกมาหลายปีด้วยอาหารกล่อง ความเป็นแม่ที่เคยภาคภูมิใจว่าเลี้ยงลูกมาได้ด้วยสองแขนสองขาของตน เวลานี้มันเริ่มสั่นคลอน

‘คุณแม่ข้าวกล่อง’

มามี้ขอโทษ

กุลนิดายืนดูเขาทำอาหารเพลินๆ ไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้มีมุมแบบนี้ด้วย ผิดกับแม่ตัวยุ่งที่ชะเง้อคอสั้นๆ แล้วเขย่งปลายเท้าจนสุดแต่ศีรษะของเธอก็ยังไม่เลยเคาน์เตอร์ จนไรอันต้องวางตะหลิวลงก่อนแล้วหันมาอุ้มเด็กหญิงด้วยแขนข้างซ้าย แล้วใช้แขนข้างขวาทำอาหารอย่างชำนาญ

“คุณลุงทำอาหารเก่งจังเลยค่ะ”

“ลุงทำได้หลายอย่างเลยนะครับ เดี๋ยวลุงจะทำแพนเค้กราดน้ำผึ้งให้กินด้วยดีไหมครับ”

“ดีค่ะ ขอหลายๆ จานเลยนะคะ”

“น้ำอิงคะ จานเดียวก็พอแล้ว อย่าทำให้คุณลุงลำบากสิคะ” กุลนิดาดุลูกสาว เธอไม่อยากให้ไรอันอยู่ทำขนมต่อ เพราะรู้สึกหัวใจเต้นแรงแปลกๆ

“ใครว่าผมลำบาก คนอย่างผม ถ้าไม่อยากทำ ใครก็บังคับไม่ได้” เสียงนุ่มทุ้มบอกอย่างจริงจัง ดวงตาสีฟ้าสบดวงตาคู่หวานแน่วนิ่ง

ดูเหมือนสมองของกุลนิดายังทำงานได้ไม่เต็มที่เมื่ออยู่ใกล้เขาแบบนี้ ใบหน้าหวานเบือนหน้าหนี รู้สึกว่าอึดอัด ทำอะไรไม่เป็นตัวของตัวเอง บางครั้งก็นึกอยากหยิกแขนตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิต หรือเธอกำลังฝัน คงเหนื่อยมากสินะกับการทำงาน เลี้ยงลูกคนเดียวพร้อมทำงานบ้าน เลยฝันไปว่ามีผู้ชายมาทำอาหารให้เธอกับลูกกิน

รู้สึกตัวอีกทีว่านี่เรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน เมื่อได้ยินเสียงเจื้อยแจ้วของน้ำอิงเอ่ยทักพร้อมกับส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์น้อยๆ ซึ่งมองยังไงก็เหมือนผู้ชายที่ยืนปรุงอาหารมาให้

“มามี้ขา...มามี้อยากกินอาหารฝีมือคุณลุงมากใช่ไหมคะ ไหนมามี้ว่าเราไม่ควรแสดงออกว่าอยากกินมากไงคะ”

“น้ำอิง!” กุลนิดาขึงตาเป็นการกำราบให้ลูกสาวหยุดพูด

เป็นวันแรกที่กุลนิดานึกอยากตีแขนแม่ตัวแสบเบาๆ ทักมาได้ ทำให้คนเป็นแม่อายหมดแล้ว

ก็มันหอมน่ากิน วันนี้ทั้งวันยังไม่มีข้าวสักเมล็ดตกถึงท้อง เมื่อเช้าก็เอาแต่หนีเขา ส่วนตอนบ่ายเป็นต้นมาก็ดันไปเจอเขาที่โรงเรียน กระทั่งเขาตามเธอกลับบ้าน เธอยังไม่มีเวลาได้กินข้าวเลย

แล้วนั่นทำให้ไรอันพาสายตาคู่คมปลาบหันมามองเธอด้วยสีหน้าแฝงรอยยิ้มราวกับกำลังขบขัน จนกุลนิดาอายหน้าม้านจนต้องเสมองไปทางอื่น

“ใครว่ามามี้อยากกิน มามี้ไม่ชอบกินอาหารฝรั่งสักหน่อย มามี้ชอบกินอาหารไทยมากกว่า”

“นึกว่าชอบกินบะหมี่สำเร็จรูปกับปลากระป๋อง ผมเห็นอัดแน่นเต็มตู้เลย” ไรอันยิ้มเบาๆ แต่กุลนิดารู้สึกเหมือนกำลังถูกตีแสกหน้า

“แต่น้ำอิงไม่ชอบค่ะ ชอบเฟตตูชินีไวต์ซอสแบบที่คุณลุงทำมากกว่า”

แหม...น้ำอิงเป็นงานจริงๆ กุลนิดาอยากจะหยิกแก้มแม่ตัวแสบ ทั้งน่าหมั่นไส้ทั้งน่ารักอย่างบอกไม่ถูก

“น้ำอิง ต้องกินเยอะๆ ลุงทำสุดฝีมือเพื่อน้ำอิงกับ...” เขาหันมามองเธอแวบหนึ่ง แต่กุลนิดาทำเป็นมองไม่เห็น

“น้ำอิงเป็นเด็กดีเชื่อฟังผู้ใหญ่ น้ำอิงจะช่วยคุณลุงกินสองจานก็ได้ค่ะ”

เด็กหญิงปรบมือเมื่อเห็นคุณลุงใจดีปิดไฟที่เตา นั่นแสดงว่าไวต์ซอสเสร็จแล้ว แม่หนูจึงไม่ได้สนใจผู้ใหญ่ทั้งสองอีก นอกจากร้องขอลงจากวงแขนคุณลุง เพราะเด็กหญิงจะขอตัวไปหยิบชุดรับประทานอาหารประจำตำแหน่งซึ่งมีลวดลายน่ารักเป็นม้าโพนี่เข้าชุดกันทั้งจาน ช้อน ส้อม และแก้วน้ำ

เป็นจังหวะที่ไรอันได้อยู่ตามลำพังกับกุลนิดา เขาขยับมายืนใกล้ๆ ดวงตาสีฟ้าสาดเข้าใส่จนคนตัวเล็กต้องหยีตามอง

“รู้ไหมว่าอาหารฝรั่งไม่ได้จืดชืดแบบที่คุณคิด บางเมนูก็เผ็ดร้อนอร่อยถึงใจ แต่ระดับความเผ็ดร้อนและความอร่อยจะมากแค่ไหนขึ้นอยู่กับคนทำด้วย คุณอยากลองเมนูไหน เดี๋ยวผมจะทำให้คุณกิน”

ดวงตาซุกซนของไรอันอดจะมองลำคอขาวผ่องที่มีเส้นผมสลวยคลอเคลียไม่ได้ นึกอิจฉาน้ำอิงขึ้นมา เด็กหญิงคงได้สัมผัสกลิ่นซอกคอของผู้เป็นแม่บ่อยๆ คงจะหอมน่าดู

“ไม่สนิท อย่ามาล้อเล่นค่ะ ฉันชอบกินอาหารไทย ไม่ชอบอาหารต่างประเทศ” กุลนิดาเมินเฉยกับสายตาระยิบระยับวับวามคู่นั้น อดรู้สึกไม่ได้ว่าราวกับเขาใช้สายตาสัมผัสเนื้อตัวเธอเลย

“อ้าว เหรอครับ ไม่ชอบอาหารต่างประเทศก็ไม่เป็นไร แต่คุณไม่ได้ปฏิเสธผู้ชายต่างประเทศใช่ไหมครับ”

จบประโยคนั้นร่างสูงขยับเข้ามาใกล้จนกุลนิดาถอยหลังไปติดเคาน์เตอร์ วงแขนกำยำของเขาถูกวาดลงมาวางบนเคาน์เตอร์ด้านขวา ทำให้กุลนิดาถูกเขากักไว้ในอ้อมแขน หญิงสาวรีบกลบเกลื่อนอาการเขินอายด้วยการจ้องตาเขาเขม็ง การถูกจู่โจมแบบไม่ระมัดระวังตัวแบบนี้เล่นเอาหายใจหายคอแทบไม่ทัน

“คุณจะทำอะไรฉัน ถอยไปนะ ถ้าไม่หยุดคิดที่จะทำอะไรบ้าๆ ฉันจะไล่คุณออกไปจากบ้านเดี๋ยวนี้”

ไรอันส่งยิ้มหล่อเหลาแล้วจ้องมองลึกไปในดวงตาคู่งาม เขาก้มลงกระซิบข้างใบหูขาวสะอาด

“ช่วยหลบหน่อยสิครับ ผมจะก้มหยิบจาน คุณยืนขวางจานใส่เส้นเฟตตูชินีอยู่”

กุลนิดาเหลียวกลับไปมองด้านหลังบนเคาน์เตอร์ มีเส้นเฟตตูชินีที่ลวกจนสุกวางไว้จริงๆ ใบหน้าขาวใสแดงระเรื่อ รู้สึกอับอายขายหน้าจนวางหน้าไม่ถูก เธอคิดว่าเขาจะก้มลงมาจูบเธอเสียอีก แล้วรีบผลักร่างหนาออกห่าง

“กินเสร็จแล้ว ก็รีบกลับไปเลยนะคะ มานานแล้ว” น้ำเสียงสะบัดน้อยๆ แล้วเดินหนีเขาออกจากครัวทันที

ไรอันมองตามคุณแม่ลูกหนึ่งที่ยังสวยเช้งอย่างไม่วางตา

“ไม่อยากกลับแล้วสิ อยากค้างคืนที่นี่” ไรอันถอนหายใจยาวพรืด “ที่ปรึกษาด้านหัวใจก็ไม่ค่อยว่าง“

เขาถนัดมากกับการวางแผนเชิงธุรกิจ แต่วางแผนจีบหญิงเขาไม่เป็นซะเลย เพราะที่ผ่านมาแค่ใช้นิ้วชี้และให้ครูซเสนอราคาไปทำสัญญาแบบปีต่อปี แต่สำหรับกุลนิดาคนนี้ เธอไม่ใช่

ไรอันนึกอยากโทร.ไปปรึกษาเพื่อนรัก แต่ช่วงนี้ไอ้หมอนั่นมันก็เอาแต่บ้าตีขิม เห็นแต่งงานมาเป็นปีแล้ว ไอ้พนาก็ยังขยันฝึกตีขิม ภรรยาของเพื่อนรักมีชื่อเล่นน่ารักว่าน้องขิม ชื่อเหมือนเครื่องดนตรีไทยชนิดหนึ่ง ซึ่งเพื่อนของเขาคลั่งไคล้ หลงรักเสียงของขิมจนต้องตีทุกวัน ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องตี