13

“แสดงว่าที่เมื่อกี้น้ำอิงชวนผมไปเซเว่นฯ คุณอย่าบอกผมนะว่า คุณเลี้ยงน้ำอิงด้วยอาหารกล่องตามร้านสะดวกซื้อ”

“ก็...” กุลนิดาหน้าซีดหนัก หากมีคะแนนความเป็นแม่ เธอคิดว่ามีโอกาสได้เกือบเต็ม ส่วนที่ขาดไปก็เพราะโดนหักเรื่องฝีมือทำอาหารยอดแย่ แม้แต่ลูกสาวก็ไม่อยากกิน เมนูที่เธอทำแล้วน้ำอิงกินได้มากที่สุดคือไข่เจียว แต่ยังไงก็ทานไปได้แค่ครึ่งจานแล้วยังบอกว่า

“นานๆ ครั้ง มามี้ค่อยทำให้น้ำอิงทานนะคะ น้ำอิงกลัวมามี้เหนื่อย”

กุลนิดาไม่ใช่คนผิดไม่เป็น เธอเชิดหน้าตอบเขา “ขอโทษด้วยค่ะคุณไรอัน สำหรับเรื่องนี้ฉันผิดเต็มประตู เชิญคุณต่อว่าได้เลย ฉันทำอาหารไม่อร่อยจริงๆ เข้าขั้นย่ำแย่ ตั้งแต่น้ำอิงเริ่มพูดได้ แกกินอาหารฝีมือฉันทีไร แกบอกว่าไม่อร่อยทุกครั้ง แล้วไม่ยอมกินอาหารที่ฉันทำ แต่แกติดใจสปาเกตตีที่ร้านสะดวกซื้อ”

“อะไรนะ! คุณรู้ไหมกินอาหารที่เวฟบ่อยๆ มันอันตราย ยิ่งเด็กที่กำลังโต คุณไม่รู้เหรอ” ไรอันดุเสียงเข้ม

“ฉันขอโทษค่ะ” กุลนิดาเม้มปากแน่น เธอพยายามทำอาหารให้อร่อยแล้วแต่ว่ามันก็ยังไม่อร่อย

ใครว่าการทำอาหารเป็นพรแสวง มันคือพรสวรรค์ต่างหาก คนที่ทำไม่อร่อยอุตส่าห์ลงทุนฝึกตามยูทิวบ์ เสียวัตถุดิบไปมากมาย แต่น้ำอิงก็กินได้คำสองคำก็ส่ายหน้า บอกไม่เอาแล้วทุกที ที่ผ่านมา เธอมักจะพึ่งร้านอาหารตามสั่งบ้าง ร้านสะดวกซื้อบ้าง

“ผมไม่อยากเชื่อเลย คุณดูเป็นกุลสตรีไทย เป็นแม่ศรีเรือนมากเลยนะ”

“คุณรู้จักคำนี้ด้วยหรือคะ อย่างฉันน่ะไม่เรียกแม่ศรีเรือนหรอกค่ะ แม่ผีเรือนละใช่มากกว่า”

“ผมไม่เข้าใจ”

“ช่างเถอะ ไม่ต้องเข้าใจทุกเรื่องก็ได้”

“แต่เรื่องกินอาหารกล่อง ผมไม่โอเคเลยนะเกรซี” เขาวกกลับมาเรื่องเดิม เพราะเขาให้ความสำคัญกับเรื่องอาหารมาก ต้องกินและพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อที่จะได้มีพลังงานทำงานในวันต่อไป

“ฉันเป็นแม่ที่แย่ที่สุด เรื่องอื่นในการเลี้ยงลูกฉันไม่เคยพลาด แต่เรื่องอาหารทำทีไรไม่อร่อยสักที พยายามทำเท่าไหร่ลูกก็ไม่ยอมกินข้าวฝีมือฉัน” เรื่องนี้เป็นความรู้สึกผิดในใจของกุลนิดามาตลอด

กุลนิดานั่งก้มหน้าอย่างรู้สึกผิดพาลน้ำตาจะไหล เธอเลี้ยงลูกอะไรแบบนั้นปล่อยให้กินอาหารนอกบ้าน ฝากท้องกับข้าวกล่องตามร้านสะดวกซื้อบ้าง แล้วต้องอ้าปากค้างเมื่อฝ่ามือหนาอีกข้างที่ยังว่างอยู่ของไรอันวางบนหลังมือของหญิงสาว สายตาวาวโรจน์อ่อนแสงลง

“ผมขอโทษที่เสียงดังกับคุณ คนที่แย่ไม่ใช่คุณหรอก คนนั้นคือผมต่างหาก ผมแย่ที่สุดเลย ผมผิดเองที่รู้เรื่องนี้ช้าไป ผมผิดเองที่ปล่อยให้คุณลำบากคนเดียว ไม่อย่างนั้น น้ำอิงคงไม่ต้องกินอาหารกล่อง” นัยน์ตาคมปลาบส่องประกายแน่วแน่ “ต่อไปนี้ ผมจะชดเชยให้”

“อะไรของคุณคะ ฉันงงไปหมดแล้ว”

ดวงตาสีฟ้าเข้มมองเธออย่างอ่อนโยน “มื้อนี้ผมจะทำอาหารให้คุณกับลูกกินเอง เชฟมิชลินสตาร์ที่ทำงานในคฤหาสน์ของผม การันตีว่าผมทำอาหารได้ดีระดับหนึ่งเชียว ไม่เชื่อ เดี๋ยวลองชิม”

หัวใจของเธอแอบเต้นระรัวขึ้นหลายจังหวะก็ตอนถูกเขาดึงมือไปกุมเอาไว้ แล้วส่งสายตาเป็นประกายมาให้ เธอไล่เขากลับไม่ใช่เหรอ แล้วนั่นมันอะไร ภาพของน้ำอิงจูงมือร่างสูงใหญ่ในชุดสูทที่ถอดเสื้อตัวนอกพาดไว้กับโซฟา แล้วพากันเดินเข้าไปในครัว หากมองผ่านๆ นั่นมัน

แฟมิลี่แมนชัดๆ

กุลนิดาหายใจช้าๆ แล้วได้ยินเสียงน้ำอิงตะโกนตามมาว่า...

“ไข่กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ไหนคะมามี้”

ไรอันเจอมันอยู่ที่ตู้กับข้าวชั้นกลาง เขาส่ายหัว แล้วยกมือขึ้นเกาแกรกๆ นี่เวลาลูกสาวเขาอยู่บ้านถ้าหิวข้าวขึ้นมาจะมองหาไข่ไก่ กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเป็นอันดับแรกเหรอ

คนห่วงลูกเห็นแบบนี้ก็อดบ่นไม่ได้ “เลี้ยงลูกยังไงทำไมมีแต่ไข่กับบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป”

กุลนิดาเพิ่งได้สติแล้วรีบชิงตอบ “เปล่านะคะ กุลไม่ได้ให้ลูกกินบะหมี่สำเร็จรูปสักครั้ง มันอาหารประจำของกุลต่างหาก น้ำอิงรู้ว่ามีมันเพราะแกไปซื้อของด้วยแล้วเห็นกุลหยิบใส่รถเข็นบ่อยเท่านั้นเอง” กุลนิดาอธิบาย พร้อมกับแย่งบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปรสหมูสับในมือของเขาแล้วดันเก็บเข้าที่

ดวงตาสีฟ้าแลดูมีอิทธิพลจ้องอย่างจับผิด“อย่าบอกนะให้ลูกเรียนโรงเรียนหรู แล้วคุณแอบต้มบะหมี่กิน” ไรอันเผลอยิ้มแล้วเห็นอีกฝ่ายหน้าเจื่อนคล้ายกับยอมรับ

“ฉะ ฉัน...”

อีตาบ้านี่รู้ได้ไง

ไรอันเห็นท่าทางอับอายของคนตัวเล็กก็รีบส่ายหัวพูดขึ้น “ผมแซวเล่นน่ะ แต่มันไม่ดีหรอกนะ กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบ่อยๆ อันตราย มันมีสารโซเดียมเยอะ”

ดวงตาคมสีฟ้าของเขาเหลือบไปเห็น ‘เฟตตูชินี’ พาสต้าเส้นยาวคล้ายสปาเกตตี แต่มีความแบนและเล็กกว่า แล้วยังมีเห็ดกระป๋องในน้ำเกลือ ทำให้เขาเดาได้ว่ากุลนิดาคงซื้อของพวกนี้มาเพื่อหัดทำเฟตตูชินีไวต์ซอสเห็ดให้ลูกกิน แต่ยังไม่ได้ทำ

“พวกนี้น่าจะใช้การได้” เขามองหน้ากุลนิดา สัมผัสความงงงวยได้จากสายตา เพื่อนของเขามันสอนมาเวลาผู้หญิงทำหน้างงเป็นเวลาที่ควรเร่งเจรจา

“ถ้าผมทำอาหารให้น้ำอิงกินแล้วแกกินได้มากกว่าครึ่งจาน ผมรับหน้าที่ทำอาหารเช้าให้ลูกนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวเผลอพยักหน้า แล้วสะดุ้งเฮือก “หา อะไรนะ!”

ผ่านไปชั่วครู่ หนุ่มหล่อ หุ่นกำยำ ที่กระชากสายตาเก้ง กวาง บ่าง ชะนี มานับไม่ถ้วนจนนิตยสารดังในอเมริกาต้องเข้าคิวขอสัมภาษณ์ ไรอัน คาเตอร์ ขึ้นปกบ่อยๆ ก็เริ่มแสดงฝีมือ

นอกจากไรอันจะเป็นนักธุรกิจที่ถูกยกย่องว่ามีฝีมือในการบริหารองค์กรขนาดใหญ่อย่างลักซูรี่ แอร์ไลน์ได้อย่างยอดเยี่ยม รูปร่างหน้าตาที่เข้าขั้นพระเอกฮอลลีวูดก็ถูกดีไซน์เนอร์ทาบทามให้ถ่ายแบบด้วยบ่อยๆ เขาขึ้นปกนิตยสารเล่มไหนเตรียมตัวขายดีเป็นเทน้ำเทท่า แต่ใครจะรู้ว่าเขายังมีฝีมือทำอาหารอีกด้วย

ไรอันยืนอยู่ในห้องครัวขนาดกะทัดรัดแต่สะอาดตาด้วยโทนสีครีมสลับขาวมองดูอบอุ่น แม้เป็นครัวขนาดเล็กแต่อุปกรณ์ครบครันถึงจะมีไว้แค่ต้มมาม่าและทำยำปลากระป๋องเป็นหลักก็ตาม อาวุธของไรอันในเวลานี้คือกระทะเทฟล่อนและตะหลิว

ไรอันใช้ตะหลิวได้คล่องดีพอกับการใช้ปากกาเซ็นชื่อลงบนกระดาษ ในวัยเด็กเขาติดแม่มากและมักจะตามแม่เข้าครัวอยู่เสมอ เพราะมารดาต้องเดินทางไปต่างประเทศกับบิดาบ่อยๆ เมื่อพบเมนูที่พวกเขาพ่อลูกชอบ ท่านมักจะนำมาทดลองทำ

การเข้าครัวทุกครั้งทำให้เขานึกถึงภาพความอบอุ่นในวัยเด็ก เขาโชคดีมาก พ่อและแม่ให้ความอบอุ่นกับเขาและพี่สาวอย่างเต็มที่ เมื่อเขารู้ว่าตัวเองมีลูกสาวจึงไม่สามารถวางเฉยได้จึงรีบติดตามสืบหาความจริงและเสาะหาจนเจอ

เสียงใสที่เอาร่างกลมๆ เข้ามายืนชิดใกล้เพราะได้กลิ่นเนยผัดกับหัวหอม