8

เขาทำตามที่พูดคือปล่อยมือป้อมๆ ของลูกสาว แล้วมาจับข้อมือแม่ของลูกไว้แทน ดวงตากลมโตของกุลนิดาเบิกกว้างด้วยความไม่พอใจ แต่กระแสไออุ่นจากฝ่ามือที่ส่งผ่านไปตามต้นแขนเรียวทำให้หญิงสาวรู้สึกชาวาบอยากจะกรีดร้องดังๆ และสะบัดมือหนี

แต่เวลานี้ เธอกำลังยืนอยู่ต่อหน้าทีเชอร์แคเธอรีน ยังมีคุณป้าแม่ค้าที่มองมาด้วยสายตาสงสัย เสียงนั้นจึงหายไปในลำคอ มีเพียงสีหน้าซีดเหวอเหมือนกำลังเจอผีเมื่อได้ยินว่า

“ผมก็มาทำหน้าที่แด๊ดดี้สิครับ ผมทราบว่าอีกไม่กี่วัน โรงเรียนจะจัดงานวันพ่อ ผมก็ตามเจอคุณพอดี”

ไรอันพูดก่อนจะส่งยิ้มหวานจนเห็นไรฟันขาวเรียงตัวกันเป็นระเบียบ แต่ในสายตาของกุลนิดารู้สึกเหมือนรอยยิ้มปีศาจ

เธอยืนกำมือแน่น ขณะที่ไรอันก้มมากระซิบเบาๆ ที่ข้างหู “คุณบอกลูกด้วยสิครับ ปีนี้แด๊ดดี้จะมาร่วมงานวันพ่อ”

“ใครเชิญไม่ทราบ คุณไม่ใช่พ่อของลูกสาวฉัน” เธอผลักตัวเขาออก พูดด้วยเสียงกระด้าง

“ถามคนแถวนี้ไหม ถ้าน้ำอิงเดินหายไป เขาจะเอาลูกมาคืนใคร ระหว่างผมกับคุณ”

“นี่คุณ!”

“ลูกผมหน้าเหมือนผมมากขนาดนี้ ดีเอ็นเอ ฟ้องชัดบนใบหน้า ยังกล้าปฏิเสธอีกเหรอ”

เขาพูดเรื่องจริงแต่เธอไม่อยากรับรู้ กุลนิดาเม้มปากแน่น มันน่าน้อยใจก็ตรงนี้ ทั้งอุ้มท้อง คลอดลูก เลี้ยงลูกเพียงลำพัง แต่ทั้งใบหน้าลูกเหมือนเธอเพียงแค่มีนัยน์ตาสีดำ นอกนั้นทั้งเบ้า ทั้งโหนก ลูกสาวรับเอาของเขามาหมด น้ำอิงมีโครงหน้าชัดเจนเหมือนไรอัน คาเตอร์จนเธอขัดใจ ตอนคลอดหมั่นไส้พ่อมากจึงตั้งชื่อไทยให้ชื่อน้ำอิง อย่างน้อยก็ชื่อของลูกที่เธอเลือกได้และเลือกเป็นชื่อไทย

สายตาคู่คมของไรอันปะทะกับสายตาของกุลนิดาอย่างท้าทาย เขาเคยเห็นกุลนิดาที่ลักซูรีคอนโดฯ เป็นคอนโดฯ หรูหราสมชื่อมีเขาเป็นหุ้นส่วนกับพี่สาวและนักธุรกิจไทยอีกหนึ่งคน คอนโดฯ อยู่ในทำเลที่ดี ไรอันเลือกเก็บเอาไว้หนึ่งห้อง อนุญาตให้อินทิรา แอร์โฮสเตสสาวสวยที่เกิดปิ๊งกันบนเครื่องบินเอบัสชั้นบิซิเนสคลาสพักอยู่แค่ชั่วคราว

เขาเคยเห็นกุลนิดาที่นั่น เธอเข้าไปทำความสะอาดห้องให้ผู้หญิงชั่วคราวของเขาในระหว่างที่เรียนจบแล้วและรอสัมภาษณ์งาน เธอมักจะหลบหน้าเขาราวกับว่าเขาคือภูตผี ปีศาจ แต่ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งเธอจะกลายมาเป็นแม่ของลูกเพราะอุบัติเหตุทางกายที่เขาเพิ่งมารู้ความจริงทีหลังว่าคืนนั้นที่เขาเข้าไปเช็กสภาพสินค้าก่อนจะหมดสัญญาต่อกันและไปบอกให้เธอเตรียมย้ายออกจากห้องชุดของเขาไป กลับกลายเป็นว่าเขาไม่ได้นอนกับอินทิรา แต่ฟาดเมดสาวจำเป็นไปเต็มๆ จนอิ่มท้อง หญิงสาวท้องแต่ไม่ยอมบอกเขา แต่เขาก็รู้จนได้ ความลับไม่มีในโลก

ยิ่งมองหน้าน้ำอิงที่มีเค้าโครงใบหน้าของเขาชัดเจน สลับไปมองหน้าแม่ของลูกอีกครั้งความรู้สึกบางอย่างวาบขึ้นในหัวใจ

‘นอกจากเขาจะได้ลูกสาวหน้าตาดีมาหนึ่งคน’

‘แม่ของลูกก็ น่ารัก น่าจีบ’

กุลนิดาสวยน่ารัก แต่สวยขนาดไหน ไรอันก็คว้ามาประดับเตียงจนหมด เขาไม่ตื่นเต้นกับคำว่าผู้หญิง ‘สวย’ แต่ตื่นเต้นกับคำว่าผู้หญิง ‘สตรอง’

จากรายงานของครูซ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ทำงานหาเงินคนเดียวและเลี้ยงลูกสาวของเขาอย่างดี ในประวัติมีผู้ชายมาสนใจเธอไม่น้อย มาแจกขนมจีบบ่อยๆ ได้ยินว่าตอนนี้ก็สามคน แต่กุลนิดาไม่ได้คบหากับใคร

และที่เขาตามหาลูกกับเมียเจอก็เพราะว่าแคเธอรีนซึ่งเป็นผู้อำนวยการสถานศึกษาแห่งนี้เป็นเพื่อนของแอชลีย์ พี่สาวเขาสะดุดกับชุดนักเรียนที่นักสืบส่งให้ดู และตรวจสอบดูก็พบว่าน้ำอิงมาเรียนที่นี่พี่สาวเขาจึงรีบติดต่อผู้อำนวยการแคทเธอรีนให้

เขาพอรู้มาว่าค่าเทอมสถานศึกษาแห่งนี้ไม่เบาเลย สำหรับแม่เลี้ยงเดี่ยวทำงานคนเดียวอย่างกุลนิดานับว่าหนักหนาเอาการ ที่ผ่านมาเธอคงไม่สุขสบายนัก

ไรอันโน้มใบหน้าหล่อเหลาสะกดสายตาผู้คนมาจนชิดข้างใบหูนุ่มนิ่ม

“ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะครับเกรซี ผมมีทางออกที่ดีให้กับเรื่องของเรา”

กุลนิดาเหยียดยิ้มเอ่ยขึ้นด้วยแววตาคลางแคลง “เราอย่างนั้นหรือคะ ไม่นะ ฉันคิดว่าคุณกำลังพูดผิดแล้ว”

‘เรา’ เขาใช้คำว่าเรา กุลนิดาอยากจะหัวเราะ ถ้าเธอต้องการใช้คำว่า เรา ตอนรู้ตัวว่าท้องคงจะหาทางบอกเขาไปแล้ว คิดว่าหล่อ รวยเป็นหมื่นล้าน ผู้หญิงทุกคนต้องคลานเข่าเข้าหาอย่างนั้นสิ

หล่อแล้วถูกเทมีถมไป เพราะเธอรู้ว่าอินทิราเป็นผู้หญิงคนหนึ่งของไรอัน พ่อบุญทุ่มแบบนี้คงมีผู้หญิงเป็นฮาเร็ม เธอไม่ปรารถนาเป็นผู้หญิงหนึ่งในร้อยของสามี สู้ไม่มีเสียเลยดีกว่า

กุลนิดาเพิ่งสังเกตว่าเขามีบอดี้การ์ดหนุ่มยืนคุ้มกันอยู่ห่างๆ ชายในสูทสีเทาเข้มคนนั้น กุลนิดาเริ่มนึกออกว่าเคยเห็นผู้ชายคนนั้นมาป้วนเปี้ยนแถวบ้านอยู่ช่วงหนึ่ง แสดงว่าพวกเขาวางแผนมาอย่างดี อดกลัวไม่ได้ว่าเขาจะใช้กำลังพรากลูกไปจากเธอ

เพราะไม่อยากให้น้ำอิงตกใจเด็กหญิงเริ่มมองไปมาอย่างสงสัย มือป้อมๆ เอื้อมมาเกาะแขนผู้เป็นแม่ แล้วส่งยิ้มหวานแฉ่งจนเห็นฟันขาว แค่เห็นรอยยิ้มน้อยๆ กุลนิดาบอกตัวเองว่าเธอไม่มีวันให้ใครแย่งน้ำอิงไปจากเธอแน่นอน

“มามี้ขา...คุณลุงใจดีคนนี้ซื้อขนมให้น้ำอิงด้วยค่ะ” เด็กหญิงชูขนมไข่ครกของโปรดให้ผู้เป็นแม่ดู พลางจิ้มหนึ่งชิ้นกำลังจะส่งเข้าปาก

แต่พอเห็นสายตาผู้เป็นแม่มองขนมในมือ เด็กหญิงกลัวจะถูกดุ ไข่นกกระทาฮ้อมหอมที่กำลังส่งเข้าปากถูกเด็กหญิงวางลงอย่างตัดใจ ดวงตากลมโตภายใต้ขนตายาวเรียงกันเป็นแพกระพือขึ้นลง

“มามี้ขา น้ำอิงบอกว่าไม่เอาๆ แต่ทีเชอร์บอกว่ารับขนมจากคุณลุงได้ ไม่เชื่อ มามี้ถามทีเชอร์...” เด็กหญิงตัวน้อยมองหาทีเชอร์พยานในการรับขนมของคนแปลกหน้า แต่ไม่มีทีเชอร์แล้ว

“ทีเชอร์หาย!” เด็กหญิงถลึงตาขึ้นอย่างตกใจเมื่อพยานไม่มี กลัวผู้เป็นแม่บอกให้คืนขนมคุณลุงไป

“ช่างเถอะจ้ะ เรากลับบ้านกันนะน้ำอิง วันนี้มามี้ลาทีเชอร์ประจำชั้น พาน้ำอิงกลับบ้านครึ่งวัน” คำว่าเราควรมีแค่เธอกับลูกเท่านั้น ไม่ใช่ เธอ เขา และลูก

ทันทีที่กุลนิดาจับมือเด็กหญิงแล้วพาเดินไป ไรอันเอื้อมมือไปคว้าข้อมือป้อมๆ ของลูกสาวอีกข้างแล้วยังช่วยถือขนมอีก ความอุ่นๆ จากมือเล็กๆ ที่อยู่ในอุ้งมือเขาไรอันเชื่อว่าสายสัมพันธ์ของสายเลือดแม่นยำชัดเจนกว่าผลวิเคราะห์ทางวิทยาศาสตร์เสียอีก น้ำอิงคือลูกสาวของเขา เขาจะไม่ปล่อยให้เธอลำบาก รวมถึงแม่ของลูกก็ลำบากมาพอแล้ว...

“คุณจับมือลูกสาวฉันทำไม ปล่อยมือน้ำอิงนะคะ”

เขาทำแบบนี้ กุลนิดากลัวลูกสับสนเหลือเกินเพราะน้ำอิงเป็นเด็กช่างสงสัย กลับไปถึงบ้านต้องมีคำถามแน่ ดวงตาสีนิลจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง ถ้าคิดจะมาฟ้องสิทธิ์การเลี้ยงดูลูก แม่อย่างเธอต้องชนะอยู่แล้ว ที่ผ่านมา เธอก็ดูแลลูกอย่างดี มีพยานแวดล้อม เอาสิ ไม่กลัวหรอก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าลูก กุลนิดาจึงเลือกพูดอย่างสุภาพ

“คุณไรอัน คุณทำแบบนี้ต้องการอะไรคะ”

ไรอันเผยรอยยิ้มอบอุ่น เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับดวงตาวับวาว