ログイン共有
บทที่ 1293
関連チャプター
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1294
อิ๋นสั่วตัดสินใจออกมานางไม่อยากให้องค์หญิงใหญ่ของนางต้องมาเจ็บปวดแบบนี้ถ้าหากองค์หญิงใหญ่อยากจะแต่งงานกับอ๋องเจวี้ยนจริงๆ นางก็อยากจะหาวิธีแยกอ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงออกจากกัน"องค์หญิงใหญ่ ข้าน้อยเพิ่งพูดไป อ๋องเจวี้ยนตอนนี้ในใจมีแต่ฟู่จาวหนิง แต่ถ้าหากฟู่จาวหนิงกลายเป็นตัวตนฐานะอื่นล่ะ?"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นใจเต้นผาง"นางยังจะมีตัวตนฐานะอื่นได้อีกหรือ?""ฝ่าบาทชอบหญิงสาวหน้าตาสะสวยและมีความสามารถมาแต่ไหนแต่ไร" อิ๋นสั่วกดเสียงต่อ คำพูดนี้พูดออกมาอย่างมีนัยยะแฝงองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นตกตะลึง สายตาที่มองอิ๋นสั่วเริ่มสับสนขึ้นมา"อย่างนั้นไม่ได้นะ...""องค์หญิงใหญ่ ท่านมองออกไหมว่าแม่นางฟู่คนนั้นยังมีร่างกายที่บริสุทธิ์หรือเปล่า?"อิ๋นสั่วแม้จะเป็นหญิงสาวที่โตแล้ว แต่หลังจากนางถูกมองว่าเป็นคนข้างกายองค์หญิงใหญ่ก็ฝึกฝนตัวตนฐานะนางกำนัลอาวุโสมาแล้ว ตัวตนฐานะอย่างนางกับเฉินเซียง เรื่องที่เรียนรู้มามีมากมาย"อ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงตอนที่อยู่ด้วยกัน ร่างกายของทั้งสองคนไม่ได้ใกล้ชิดกันอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนคนที่เคยมีความสัมพันธ์อย่างหวานชื่น ตอนที่ฟู่จาวหนิงเดินเหินก็ยังเป็นท่าทางข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1295
ตอนแรกที่นางแต่งงานกับเซียวหลันยวน ก็เป็นเช่นนี้จริงๆดังนั้นที่อิ๋นสั่ววิเคราะห์มานั้นถูกต้ององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าอิ๋นสั่วพูดมามีเหตุผล"เพียงแต่ว่า อ๋องเจวี้ยนตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจอะไรข้าเลย""นั่นก็เป็นไปได้มากกว่าเพราะเขาเป็นคนที่รักษาคำสัญญา เขากับแม่นางฟู่มีการแลกเปลี่ยนกัน แน่นอนว่าต้องฟังแม่นางฟู่ ต้องเว้นระยะห่างกับหญิงสาวคนอื่น"อิ๋นสั่วพยายามเตือนองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น "แต่ถ้าหากแม่นางฟู่ผิดสัญญาการแลกเปลี่ยนของพวกเขาขึ้นก่อนล่ะ เช่นนั้นอ๋องเจวี้ยนก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญาอีกต่อไป ถึงตอนนั้นองค์หญิงใหญ่ท่านก็เข้าไปปลอบโยนอ๋องเจวี้ยน เป็นไปได้มากกว่าอาจจะทำให้ใจเขาหวั่นไหวได้"ฟังนางพูดเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ไม่พูดอะไรต่อแล้วเพราะนางเข้าใจความหมายของอิ๋นสั่วถ้าส่งฟู่จาวหนิงเข้าวังได้ ส่งนางไปตรงหน้าองค์จักรพรรดิ ให้องค์จักรพรรดิเห็นฟู่จาวหนิงที่งามขนาดนั้น จากนั้นก็อวดอ้างวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิงให้ยิ่งวิเศษมหัศจรรย์ วิชาแพทย์บวกกับความงาม สิ่งนี้ทำต้องทำให้องค์จักรพรรดิสนใจอย่างมาก และไม่มีทางปล่อยนางไปแน่!ขอแค่ฟู่จาวหนิงเข้าตาองค์จักรพรรดิ อ๋องเจวี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1296
คนตระกูลซุนจากแคว้นหมิ่นแน่นอนว่าพักกันอยู่ที่นี่และวันนี้ หมอเทวดาหลี่จากแคว้นเจาก็มาถึงแล้วนอกจากหมอเทวดาหลี่ หมอเทวดาอันที่มีชื่อเสียงวิชาแพทย์ลือกระฉ่อนทางเจียงหนานแคว้นเจาก็มาถึงด้วยเช่นกัน เขาทั้งสองคนเจอกันกลางทางจึงรวมกลุ่มมาด้วยกันอันที่จริงถึงอย่างไรก็ไปทางเดียวกัน ความเร็วในการเดินจึงใกล้เคียงกัน ไม่รวมกลุ่มก็เหมือนรวมกลุ่มอยู่ดีพอมาถึงเมืองจี้ หมอเทวดาหลี่และหมอเทวดาอันก็ล้วนเข้าไปพักในหอวัฒนธรรมเดิมทีหมอเทวดาหลี่เวลาอยู่ต่อหน้าหมอเทวดาอันก็มีท่าทีสูงส่งอยู่ ถึงอย่างไรเขาก็เข้าไปอยู่ถึงในเมืองหลวงได้ เป็นคนดังต่อหน้าองค์จักรพรรดิ ตอนเข้าออกวังจักรพรรดิ คนทีคบค้าด้วยก็ล้วนเป็นเหล่าราชวงศ์และขุนนางชั้นสูงก่อนหน้านี้หมอเทวดาหลี่ก็แอบเหยียบหน้าหมอเทวดาอันอยู่ไม่น้อยแต่ครั้งนี้พอเจอเข้ากับหมอเทวดาอัน ท่าทีของหมอเทวดาหลี่ก็กดลงต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เวลาพูดจาก็เอาแต่เรียกท่านหลี่อย่างนั้นท่านหลี่อย่างนี้ ศิษย์น้องอย่างนั้นศิษย์น้องอย่างนี้ทำเอาหมอเทวดาหลี่ยังงงงันไปหมอเทวดาอันอยู่ที่เจียงหนาน ในบ้านเดิมทีก็ร่ำรวยอยู่แล้ว หลังจากชื่อเสียงของหมอเทวดาลือออกไป ก็มีขุนนางผ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1297
"บ้านนั้นเป็นใครกันหรือ?" ฟู่จาวหนิงไม่รู้จักครอบครัวของหมอเทวดาอัน"อันฉิน หมอเทวดาแห่งหนานเจียง ข้างๆ เขาคือลูกชายอันหลี่ และยังมีหลานชายอันหราน" สืออีแนะนำให้นางเสียงต่ำในเมื่อเป็นคนแคว้นเจา แล้วยังมีชื่อเสียงอีก เช่นนั้นพวกเขาก็ต้องเคยตรวจสอบไปแล้ว"นี่เป็นครอบครัวที่คนทั้งสามรุ่นล้วนเข้าร่วมงานประชุมหมอใหญ่"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินก็ตกใจดูแล้วน่าจะให้ความสำคัญกับงานประชุมหมอใหญ่จริงๆ"งานประชุมหมอใหญ่ครั้งนี้ตอนท้ายสุดจะจัดการประชุมครั้งหนึ่ง" ไป๋หู่พูดสิ่งที่เขาไปหาข้อมูลมา ก็น่าจะประมาณว่าคนที่มีชื่อที่สุดในวงการแพทย์นำเอารายชื่อคนที่อยากจะเข้าร่วมกับสมาคมหมอใหญ่ออกมาดูรอบหนึ่ง หารือกันว่าคนไหนสามารถเป็นสมาชิกใหม่ และคนกลุ่มไหนที่ไม่มีคุณสมบัติ"สืออีเอ่ยต่อมาอีก "แล้วก็ถ้ามีหมอจากสมาคมหมอใหญ่ ถ้าหากสองปีนี้ไปละเมิดเรื่องอะไรที่ผิดกฏของสมาคมหมอใหญ่ ก็จะหารือกันว่าควรจะเตะคนๆ นั้นออกไปไหม ปลดป้ายอนุญาตหมอออก"ฟู่จาวหนิงฟังเข้าใจแล้วก็ดูเหมือนกับการประชุมหมอนั่นล่ะดูเหมือนสมาคมหมอใหญ่จะมีรายชื่อสมาชิกอยู่ชุดหนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นทุกรอบจัดยังสามารถรับสมาชิกใหม่มาได้"คุณหนู
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1298
ฟู่จาวหนิงพอเห็นทุกคนได้ยินชื่ออันฉินก็รู้จักกัน จึงเข้าใจที่ก่อนหน้านี้เซียวหลันยวนพูดว่าชื่อเสียงของเขายังไม่โด่งดังนั้นหมายถึงอะไรก็คือยังไม่ได้โด่งดังไปทั้งใต้หล้า น่าจะมีชื่อแค่ในวงแคบๆ เท่านั้นไม่เหมือนกับหมอเทวดาอัน ที่ห่างไกลนับพันลี้ตั้งแต่เจียงหนานแคว้นเจาจนมาถึงเมืองจี้ในต้าชื่อ แค่พูดชื่อก็มีคนรู้จักแต่พอมองหน้าตาของหมอเทวดาอันที่มีเคราขาว นางก็ยอมรับแล้วคนเขาอายุตั้งขนาดนี้แล้ว ดูมีท่าทางแบบเซียนผู้วิเศษด้วย พอบอกว่าเป็นหมอเทวดา ยังดูมีแรงกล่อมมากกว่าแม่นางที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบอย่างนางเสียด้วยซ้ำยิ่งไปกว่านั้นเขาอาจจะเป็นหมอมากว่าครึ่งชีวิตแล้วด้วยนางเองก็ไม่ใช่คนที่อิจฉาริษยาต่อชื่อเสียง ก็แค่รู้สึกขึ้นนิดหน่อยเท่านั้นดูท่าต้องรอให้นางมีชื่อเสียงโด่งดังเสียก่อน ตอนที่เดินไปไหนแล้วมีแต่คนรู้จัก พวกคนทรงอำนาจถึงจะเคารพนางอย่างจริงใจ และไม่กล้ามากดขี่รังแกอีกถึงตอนนั้นนางถึงจะถือว่าตนเองมีเส้นสายตอนนี้ยังเร็วเกินไปฟู่จาวหนิงไม่เคยคิดจะพึ่งพาเซียวหลันยวนมาก่อน ตัวตนฐานะอย่างพระชายาอ๋องเจวี้ยน จะมีความสัมพันธ์แค่สามีภรรยาไม่ได้แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไร ท้ายสุ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1299
เขาไม่ได้มองฟู่จาวหนิง เพราะความสนใจอยู่บนตัวชายชราคนนั้น"นายท่านเจิ้งกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า?" ข้างๆ มีคนคาดเดาขึ้นเสียงแผ่วหมอเทวดาหลี่พอได้ยินคำว่านายท่านเจิ้ง ดวงตาก็เปล่งประกายก่อนที่จะมาเขาหาข่าวไว้แล้ว ตระกูลเจิ้งของเมืองจี้ มีความสัมพันธ์ทางการแต่งงานกับขุนพลแข็งแกร่งที่ประจำการในชายแดนทางเหนือของแคว้นเจาอยู่ฮูหยินรองของขุนพลใหญ่คนนั้น คือลูกสาวของตระกูลเจิ้งเมืองจี้ตระกูลเจิ้ง เป็นเศรษฐีต้นๆ ของเมืองจี้ถ้าเขาสามารถเกาะตระกูลเจิ้งได้ ก็ไม่ต้องกังวลเรื่องกินดื่มแล้ว ตระกูลเจิ้งแค่ปลายเล็บร่วงลงมาก็ทำให้เขากินดีอยู่ดีได้แล้วยิ่งไปกว่านั้นยังมีอีกข้อดีหนึ่ง เขาก็จะได้รับการคุ้มครองจากขุนพลคนนั้นด้วยถึงอย่างไรเขาก็แทบจะอยู่ในเมืองหลวงไมม่ได้แล้ว ครั้งนี้ที่ออกมา หมอเทวดาหลี่ก็คิดจะเลือกสถานที่ใหม่แล้วลงหลักปักฐาน หลังจากนี้ค่อยสะสมชื่อเสียงเงินทองขึ้นมาใหม่ถ้าสามารถเชื่อมสัมพันธ์กับนายท่านเจิ้งได้ ก็อยู่ในเมืองจี้ได้ หากได้รับสิ่งยืนยันจากเขา จะไปเข้าหากับแม่ทัพลูกเขยรองของตระกูลเจิ้งที่ทางเหนือก็ยังได้ชั่วขณะนี้ หมอเทวดาหลี่คิดไปไม่น้อยเลย ในใจตัดสินใจแล้ว จ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1300
เข็มในมือหมอเทวดาหลี่กำลังจะปักลงไปที่หน้าอกนายท่านเจิ้งเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา "ข้าคิดว่าตอนนี้ทางที่ดีให้นายท่านเจิ้งอาเจียนออกมาให้หมดดีกว่า"เสียงกังวาล แจ่มชัดอย่างมากเอ๋? คำพูดนี้พูดได้ถูกต้อง!หมอเทวดาอันประหลาดใจ หันมองไปทางที่มาของเสียงทันทีจานั้นเขาจึงเห็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยไร้เทียมทานคนหนึ่งคำพูดนี้นางเป็นคนพูดหรือ?หมอเทวดาหลี่มือแข็งไป เขาฟังเสียงนี้แล้วคุ้นหูมาก!ไม่หรอกมั๊งไม่ใช่หรอก? เขาจะซวยขนาดนี้เลยหรือ ถึงต้องมามาเจอกับเจ้าเด็กเมื่อวานซืนอย่างฟู่จาวหนิงเวลานี้?!"ใช่ๆๆ แม่นางคนนี้พูดถูก สหายหลี่ ให้นายท่านเจิ้งอาเจียนออกมาให้หมดจะดีกว่า"หมอเทวดาอันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เดิมทีเขาก็จะพูดประโยคนี้ออกมา ตอนนี้มีคนพูดแทนเขาแล้ว เขาเองก็ลิงโลดขึ้นมา รีบพยักหน้าเห็นดีเห็นงามด้วยคนตระกูลเจิ้งพอได้ยินคำนี้ จึงมองไปทางฟู่จาวหนิงหน้าตาของฟู่จาวหนิง บางครั้งก็ทำให้คนรู้สึกถูกความสวยเข้าคุกคาม ดังนั้นพวกเขาจึงตะลึงงันไปแล้ว"นายท่านเจิ้งคนนี้เหมือนกินอะไรผิดสำแดงเข้าไป ถ้าสามารถให้ทำให้อาเจียนออกมาให้หมดจะดีที่สุด" ฟู่จาวหนิงเดินออกมาก้าวหนึ่ง เดินข้ามาจากในกลุ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1301
หมอเทวดาหลี่อยู่ที่นี่ นางกับหมอเทวดาหลี่ไม่ลงรอยกัน พูดได้ว่ามีความแค้นกันอยู่ แต่ถ้าจะต้องไปหาเรื่องหมอเทวดาหลี่ นางเองก็ขี้เกียจ แต่ในเมื่อมาเจอกันแล้ว ก็ถือโอกาสเล่นงานเขาเสียหน่อยแล้วกันและก็มีคนคนหนึ่งกำลังจะขึ้นชั้นบน แล้วเจอกับเรื่องน่าสนุกนี้พอดี จึงหยุดเท้าลงมา"ผู้เฒ่ารอง ดูท่าจะมีคนป่วยนะ""นั่นมันหมอเทวดาอันกับหมอเทวดาหลี่นี่ สองคนนี้มาจากแคว้นเจา"ซุนฉงหมิงเองก็เห็นคนเหล่านั้นแล้ว แต่เพียงไม่นานก็หมุนสายตากลับ ไม่ได้สนใจเท่าไรนัก"ขึ้นไปเถอะ คนป่วยที่มาจากเมืองหมานทางนั้นถึงจะเป็นสิ่งที่พวกเราต้องค้นคว้า อย่าลืมเป้าหมายที่พวกเรามาที่นี่"ซุนฉงหมิงพากลุ่มคนขึ้นชั้นบนไปและพวกของฟู่จาวหนิงก็ตามคนของตระกูลเจิ้งไปยังห้องหนึ่งที่เรือนหลังนายท่านเจิ้งเองก็ถูกจัดการจนสะอาดเรียบร้อยแล้ว"ขอเชิญหมอเทวดาทั้งสามตรวจอาการนายท่านของพวกเราอย่างละเอียดอีกครั้งด้วย" คนจากตระกูลเจิ้งมองฟู่จาวหนิง และก็เชิญนางเข้าไปด้วยหมอเทวดาหลี่เหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง อดร้องเชอะเย็นชาขึ้นมาไม่ได้"ในเมื่อพวกเจ้าขนาดหญิงสาวขนเหลืองแบบนี้ก็ยังมองเป็นหมอเทวดา เช่นนั้นก็ให้นางรักษาให้นายท่
最新チャプター
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
