บทที่ 1841

ฟู่จาวหนิงถอนหายใจอย่างจนใจ

"ให้นางเข้ามาเถอะ"

จะเลี่ยงไม่พบตลอดก็ไม่ได้ ในเมื่อซื้อวัตถุดิบยาชุดนี้จากตระกูลจูมา เช่นนั้นก็รักษาซ้ำให้จูเฉียนเฉี่ยนหน่อยก็ไม่น่าเป็นไร

นางให้ต่งฮ่วนจือพาพี่น้องตระกูลหลิวไปพักผ่อน ส่วนตนเองนั่งอยู่ที่นี่รอจูเฉียนเฉี่ยน

จูเฉียนเฉี่ยนหลังจากเข้ามาก็รีบเดิมมาด้านหน้าฟู่จาวหนิง

"หมอฟู่ ทำไมพวกเขาถึงขวางข้าไว้? ก่อนหน้านี้ไม่ใช่บอกแล้วหรือ? พอพิษที่เหลืออยู่หายไป ก็ให้ข้ามาช่วยที่นี่ได้ ท่านบอกว่าประมาณสามวันก็พอ ตอนนี้ผ่านไปห้าวันแล้ว ก็ยังไม่มีใครไปเรียกข้าเลย"

จูเฉียนเฉี่ยนรู้สึกน้อยใจ

เสียแรงที่นางก็เอาแต่รอว่าฟู่จาวหนิงจะส่งคนไปเรียกนางเข้ามา

"แม่นางจูรู้สึกว่าข้าว่างนักหรือ?"

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองจูเฉียนเฉี่ยน เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่เกรงใจ

"หมอฟู่พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?"

"เจ้าคิดว่าเจ้าสำคัญ ขนาดที่ข้าต้องมานั่งจำว่าเจ้าจะหายตอนไหน จากนั้นก็ส่งคนไปเชิญเจ้ามาโดยเฉพาะหรือ?"

"ก็ ก็ไม่ได้หมายความแบบนั้น แต่ตอนนั้นก็บอกไว้แล้วนี่ว่าสามวัน..."

"โอ้ เช่นนั้นก็ขอโทษด้วย ข้าบอกว่าพิษที่เหลือในตัวเจ้าประมาณสามวันก็หาย แต่ไม่ได้บอกว่าหลังจากสามวันจะไปเ