เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1994
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1995
ที่นี่เรียกว่าลานหินยื่น ก็เพราะมีหินเรียบก้อนใหญ่ยักษ์ก้อนหนึ่งยื่นออกมาจากหน้าผา แล้วด้านล่างเป็นพื้นว่างเปล่าจากทางเดินบนเขา มีเนินดินเล็กๆ สองสามลูกและพุ่มไม้หนาแน่นขวางกั้นอยู่ ระหว่างกลางไม่มีทางเดิน คนทั่วไปถ้าเดินผ่านก็จะมองไม่เห็นจุดชมทิวทัศน์ที่ยอดเยี่ยมนี้อยู่พวกเขาเมื่อครู่พอลงจากรถม้าก็เดินผ่านป่าเข้ามา ถ้าเซียวหลันยวนไม่ได้บอก ก็ไม่รู้เลยว่ายังมีที่แบบนี้อยู่ลานเรียบผืนหนึ่งยื่นออกไปกลางอากาศ ข้างๆ ยังมีพุ่มดอกไม้ขึ้นอยู่พุ่มใหญ่ พอลมภูเขาพัดมา ดอกไม้โบกสะบัดส่งกลิ่นหอมเข้ามาเป็นระยะมองออกไปเป็นทะเลหมอกขาวผืนใหญ่ เมฆขาวสงบซ้อนทับกัน ราวกับเป็นทะเลสีขาวเงียบสงบ งดงามยิ่งใหญ่ราวบทกวีขอบฟ้ามีแสงจ้าสีส้ม ตะวันใกล้ขึ้นภาพงามอยู่ตรงหน้านี้แล้วลานหินยื่นตรงนั้น มีชายคนหนึ่งในชุดสีขาวบริสุทธิ์ เกล้าผมสูง ผมดำแซมขาว มือข้างหนึ่งไพล่หลัง หันหลังให้พวกเขา กำลังชื่นชมทะเลหมอก มีท่าทีราวกับเซียนที่พร้อมจะเหาะเหินจากไปได้ทุกขณะทั้งๆ ที่ได้ยินเสียงของพวกเขา แต่อีกฝ่ายก็ไม่หันกลับมามองมีแค่เขาที่ยืนอยู่ตรงนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนฟ้าดินนี้มีข้าเพียงผู้เดียว คนอื่นอย่าได้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1996
ถังอู๋เจวี้ยน! แต่ก่อนนางรู้จัก 'เพื่อนออนไลน์' คนหนึ่งจากเว็บบอร์ดการแพทย์ที่มีชื่อเสียง แต่ว่าถังอู๋เจวี้ยนไม่ใช่หมอ ทว่าเป็นคนไข้คนหนึ่ง เขาป่วยเป็นโรคหายาก ดังนั้นจึงแย่ตัวอยู่ในเว็บบอร์ดการแพทย์นั้นอยู่นาน หนึ่งคืออยากจะหาความหวังในการรักษา สองเพื่อหาคนที่ป่วยแบบเดียวกับเขาแต่ถังอู๋เจวี้ยนถึงแม้จะเป็นคนป่วย แต่สภาพจิตใจกลับเจิดจ้าเหมือนดวงตะวัน กระทั่งว่า ตอนที่เว็บบอร์ดการแพทย์จัดกิจกรรมอะไรสักอย่าง เขาก็จะออกเงินสนับสนุนอย่างใจกว้าง ในเว็บบอร์ดมีคนไม่น้อยที่เคยได้ยินชื่อของเขา ให้ฉายากับเขาว่า เซียนถังหลักๆ คือรู้สึกว่าสติจิตใจของคนผู้นี้เปิดกว้างกว่าที่จะเป็นคนป่วยบนโลกใบนี้ฟู่จาวหนิงรู้จักเขาในเว็บบอร์ด และมีครั้งหนึ่งที่นางเขียนรายงานออกหน่วยแพทย์ตรวจรักษาการกุศลที่ต่างประเทศ ด้านในเอ่ยถึงโรคที่เขาเป็นมาประโยคหนึ่ง ถังอู๋เจวี้ยนก็เขียนจดหมายส่วนตัวให้นาง สอบถามเรื่องเกี่ยวกับด้านนี้หลังจากที่ได้คุยกันฟู่จาวหนิงก็พบว่าถังอู๋เจวี้ยนมีความคิดเห็นของตนเองต่อโรคภัยไข้เจ็บหลายโรคเลยทีเดียว นางยังสงสัยว่าเขาอ่านตำราแพทย์ไปนับไม่ถ้วน แม้จะไม่เคยไปสอบ ไม่มีประสบการณ์การตรวจรัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1997
รถม้าออกเดินทางต่อ นอกจากเสียงรถม้ากีบม้าแล้ว คนทั้งหมดล้วนเงียบงันกันหมดสิ่งนี้ทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนว่าทุกคนกำลังแอบเตรียมจะฟังพวกเขาคุยกันอยู่น่าจะเพราะพวกเขาก็กังวลว่าสองคนจะทะเลาะกันกระมัง?ฟู่จาวหนิงนั่งไปที่ด้านหนึ่ง ยื่นนิ้วออกไปจิ้มเอวเซียวหลันยวนเบาๆ"นี่"เซียวหลันยวนไม่ขยับ กระทั่งขนคิ้วก็ยังไม่ขยับหรือว่าจะหลับไปแล้วจริงๆ?เพราะวันนี้ตื่นมาเช้ามากจริงๆ หรือเปล่า?ฟู่จาวหนิงพิงเข้าไปอีก ยื่นเข้าไปที่หน้าเขา จนได้ยินเสียงลมหายใจของเขาที่มั่นคงและแผ่วเบามากตอนนี้นางไม่กล้ายืนยันว่าเขาไม่สนใจนาง หรือว่าหลับไปแล้วจริงๆวันนี้เองก็ตื่นเช้ามากจริงๆ เมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนเต็มอิ่ม มองเขาไปครู่หนึ่ง ฟู่จาวหนิงก็รู้สึกง่วงขึ้นมาแล้ว เอนตัวพิงไปข้างๆ และหลับไปขณะที่รถม้าโคลงไปเคลงมาหลังจากนางหลับไป เซียวหลันยวนก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเขามองหญิงสาวที่พิงหลับไปอยู่ข้างๆ ในใจก็มีความจนใจหลั่งทะลักออกมา เอาพรมบนตัวมาคลุมเบาๆ บนตัวนาง"เขาชิงถง ถังอู๋เจวี้ยน" เขาเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมาเสียงต่ำแล้วจึงมองไปยังฟู่จาวหนิงด้วยความสามารถการสังเกตที่เฉียบคมไร้เทียมทานของเข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1998
สมองฟู่จาวหนิงมีแต่เครื่องหมายคำถามเรียงเป็นตับคนที่นางอุปโลกขึ้นมา จะไปมีที่มาแท้จริงได้อย่างไรกัน?ตอนนี้นางสงสัยว่าถังอู๋เจวี้ยนคนนี้น่าจะมาล้อนางเล่นเสียแล้วแต่เผอิญว่านางไม่สามารถเปิดเผยอาจารย์คนนี้ได้ นางจะบอกว่าไม่มีคนคนนี้อยู่ก็ไม่ได้กระมัง?นางมองถังอู๋เจวี้ยนแบบพูดไม่ออก "ท่านไปรู้จักอาจารย์ข้ามาจากไหน? ข้าไม่เคยได้ยินอาจารย์เอ่ยถึงท่านเลย""อืม เพราะลุงของข้าเป็นคนที่พิเศษมาก หลังจากที่ตัวเองทะเลาะกับตระกูลแล้วหนีไปที่เขาชิงถง ก็ไม่เคยพูดถึงอีกเลยว่าตนเองมาจากที่ไหน ต่อให้บอกท่านไป ก็เกรงว่าคงเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น""ลุง ของท่านหรือ?!"เสียงฟู่จาวหนิงยกสูงขึ้นมา กระทั่งเสียงเปลี่ยนไปหน่อยๆ ด้วยนางเพิ่งเคยเจอเรื่องไร้สาระแบบนี้เป็นครั้งแรก กระทั่งให้ใจเย็นก็เย็นไม่ลงแล้วทำไมคนที่นางอุปโลกขึ้นมาถึงกลายเป็นลุงของถังอู๋เจวี้ยนไปแล้วกัน?"ใช่ ดังนั้นถ้าพูดขึ้นมา ข้าก็ถือว่าเป็นศิษย์พี่ของท่าน" ถังอู๋เจวี้ยนตอนที่พูดเรื่องเหลวไหลนี่ ท่วงท่าเขาก็สง่าราวกับเซียน"ศิษย์...พี่หรือ?!"ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าตนเองตอนนี้ต้องดูโง่มากแน่ๆ แต่นางก็ควบคุมเอาไว้ทันที เพราะนี่มันไร้
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1999
แต่ฟู่จาวหนิงพอเห็นเข็มกลัดชิ้นนี้กลับตะลึงงันไปแล้ว นี่เป็นเข็มกลัดที่ศาสตราจารย์คนแรกในโรงเรียนแพทย์ที่สร้างอิทธิพลอย่างมากกับนางทำขึ้นเป็ฯพิเศษแล้วมอบให้นางรู้สึกว่าพิราบขาวนี้ไม่ใช่แค่สันติภาพ แต่ยังเป็ฯมิตรภาพ ความเมตตา ความสุขสงบ การมอบเข็มกลัดให้กับศิษย์ที่เขารักเป็นงานอดิเรกอย่างหนึ่งของเขานักเรียนที่ได้รับเข็มกลัดนี้ก็จะกลัดมันไว้ที่กระเป๋าหลังเข็มกลัดนี้ยังมีประโยชน์ที่น่าสนใจอีก เพราะศาสตราจารย์คนนี้มีอำนาจและชื่อเสียงมากในวงการแพทย์ ดังนั้นนักเรียนที่ได้รับเข็มกลัดเขา ไปฝึกงานที่โรงพยาบาลไหน ก็ล้วนจะได้รับความรักการปกป้องจากเหล่าผู้อำนวยการและเพื่อนแพทย์เป็นพิเศษตอนนั้นบนกระเป๋าฟู่จาวหนิงกลัดเอาไว้หลายชิ้นเช เหล่าเพื่อนนักเรียนกล้วนอิจฉาตาร้อนกันยกใหญ่ แต่ใครใช้ให้นางเป็นที่โปรดปรานของศาสตราจารย์กันล่ะ?ตอนนี้ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็มาเห็นเข็มกลัดนั่นที่นี่ จะไม่ตกใจได้อย่างไรกัน?ก่อนหน้านี้ตอนที่นางคุยกับถังอู๋เจวี้ยนที่เป็นเพื่อนออนไลน์ ถังอู๋เจวี้ยนก็เคยถามนาง ได้ยินว่าศาสตราจารย์ถังมอบเข็มกลัดให้นางถึงห้าชิ้นเลยหรือ?ศาสตราจารย์ถัง...ก็นามสกุลถังเหมือนกันฟู่จาว
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2000
เซียวหลันยวนตอนนี้กำลังยืนอยู่นอกประตูของเจ้าอารามยอดเขาโยวชิงเขาขึ้นเขามาก่อน เพราะอยากจะดูว่าเจ้าอารามมีท่าทีอย่างไรกับฟู่จาวหนิง ไม่อยากให้เขาพูดอะไรที่เป็นการทำร้ายฟู่จาวหนิงออกมาเดิมทีเขาไม่รู้สึกว่าเจ้าอารามจะไม่ชอบฟู่จาวหนิงแต่ฮูหยินเฉิงทำให้เขาตาสว่างบางครั้งระหว่างคนเราด้วยกันมันก็แปลก ทั้งที่เป็นคนดีแท้ๆ แต่ก็ยังมีคนที่ไม่สบอารมณ์เดิมทีเขาคิดว่าฮูหยินเฉิงจะชอบแม่นางที่ฉลาดใจกว้างตรงไปตรงมาอย่างฟู่จาวหนิงเสียอีก คิดไม่ถึงว่าฮูหยินเฉิงกลับไปชอบนิสัยประหลาดๆ แบบองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแทนถูกต้อง จากที่เซียวหลันยวนเห็น องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเป็นคนนิสัยประหลาดนางมีโชคอยู่บ้าง ตัวเองก็ถือเป็นแม่นางที่อ่อนโยนเข้าใจเรื่องต่างๆดี ยิ่งไปกว่นั้นยังถือว่ามีเสน่ห์ด้วย ไม่เช่นนั้นนางคงไม่หนีออกมาจากต้าชื่อ เพราะความอยากครอบครองมากผิดปกติที่มีต่อตัวนางของฝ่าบาทต้าชื่อหรอกแต่นางไม่ถือว่ามีเอกลักษณ์อะไร และไม่ได้ฉลาดด้วย ความรู้ก็สู้ฟู่จาวหนิงไม่ได้ นางมองอะไรก็ไม่ค่อยชัดเจน ดื้อรั้นที่สุดกับคนที่นางคิดว่าสามารถช่วยเหลือนางได้อย่างเช่นเขาคิดจะพึ่งพาเขา ให้เขาช่วยเหลือ แต่ไม่รู้จัก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2001
เซียวหลันยวนจนใจ "ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าจะรอเขาออกมา""ขอบคุณใต้ฝ่าพระบาทที่เข้าใจ"ซางจื่อแอบถอนใจโล่ง เหมือนคิดถึงอะไรได้อีก "จริงด้วย ใต้ฝ่าพระบาท เจ้าอารามยังคำนวณไว้อีกเรื่องหนึ่ง""เรื่องอะไร?""เจ้าอารามบอกว่า พระชายาของท่านวันนี้จะได้เจอกับคนที่พิเศษมากสำหรับนางคนหนึ่ง"เซียวหลันยวนหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยในสมองเขามีภาพถังอู๋เจวี้ยนปรากฏขึ้นมาทันทีนี่ควบคุมไม่อยู่แล้วจิรงๆ พอได้ยินคำนี้ของซางจื่อ เขา็คิดถึงชายคนนั้นขึ้นมาเดิมทีก็หึงหวงไปแล้ว ประโยคนี้เป็นเหมือนก้อนหินใหญ่อีกก้อนที่ขวางมาในใจเขาเขาเองก็ค่อนข้างเชื่อการคำนวณของเจ้าอารามด้วย แม้หลายเรื่องจะยังดูน่าสงสัย แต่ส่วนใหญ่ก็ยังเชื่อและเพราะเชื่อ พอได้ยินคำนี้เขาจึงหันมาสนใจเขารู้สึกว่าในใจลนลานขึ้นมา หมุนตัวเดินกลับไปทันทีถ้าเจ้าอารามคำนวณคนแบบนี้ออกมา เช่นนั้นเขาไม่มีทางปรากฏตัวแค่ที่ลานหินยื่นแน่นอน คงจะเข้ามาพัวพันน่าดูแล้วการที่เขาขึ้นมาก่อน ก็เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายพอดี...พอคิดถึงจุดนี้ เซียวหลันยวนก็ใช้วิชาตัวเบาทันที ไปถึงด้านนอกอารามอย่างรวดเร็วราวกลุ่มควันพอยืนอยู่นอกประตูใหญ่ก็มองเห็นฟู่จาวหนิงรีบ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2002
"ข้าขอตัวก่อน อ๋องเจวี้ยน ไว้ว่างแล้วค่อยคุยกัน" ถังอู๋เจวี้ยนบอก เดินผ่านข้างตัวเซียวหลันยวนไปเซียวหลันยวนหรี่ตามองแผ่นหลังเขา กลิ่นอายเย็นชาลงมาจนตอนที่ถังอู๋เจวี้ยนเข้าประตูอารามโยวชิงไป เขาจึงคลายมือที่กดท้ายทอยฟู่จาวหนิงไว้ออกฟู่จาวหนิงถอยออกมาจากในอกของเขาทันที ถลึงตามองเขาเคืองๆ"เซียวหลันยวนท่านคิดจะให้ข้าขาดใจตายหรือไรกัน?"ตอนแรกสุดเขาไม่ได้เป็นแบบนี้นี่นา ทำไมจู่ๆ ก็มาทำตัวไร้เดียงสาแบบนี้?"ทำไมเจ้าถึงขึ้นเขามาพร้อมกับเขา?" เซียวหลันยวนถาม"ก็ไม่ใช่เพราะท่านขึ้นมาก่อนหรือไงกัน? ไม่อย่างนั้นเขาก็ขึ้นมาพร้อมพวกเราสองคนแล้ว" ฟู่จาวหนิงเน้นหนักคำว่า ‘เราสองคน’น่าขำซะจริงถ้าไม่ใช่เขาหนีมาก่อนคนเดียว จะเหลือนางไว้ให้ขึ้นมากับถังอู๋เจวี้ยนหรือไง? ตอนนี้ยังจะมาหึงหวงอะไรอีกเซียวหลันยวนมองถนนขึ้นเขาที่ทอดยาวขึ้นมา เดิมทีก่อนหน้านี้เวลาเขามาเองไม่เคยรู้สึกว่าเส้นทางนี้มันยาวมันไกลนักเลย แต่ว่าตอนนี้...ไม่รู้เพราะอะไรถึงได้รู้สึกว่ายาวนานนัก เพราะรู้สึกว่าระยะทางแบบนี้ พอที่จะทำให้ถังอู๋เจวี้ยนคุยอะไรกับฟู่จาวหนิงได้มากมาย? สามารถทำให้พวกเขาเข้าใจกันและกันได้มากขึ้น?
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2072
ฟู่จาวหนิงรู้ เซียวหลันยวนเดิมทีก็ไม่ใช่คนที่จะโหดร้ายกับประชาชน น่าจะเพราะพวกเขาทำเกินไปกันจริงๆนอกจากด่านางบีบคั้นนางแล้ว ยังมีความรู้สึกทรยศอยู่บ้างต่อสิ่งที่เขาทำไว้มากมายในอดีตเซียวหลันยวนไม่มีทางปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ และยังมีอีกจุด เรื่องครั้งนี้ไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้น เบื้องหลังจะต้องมีคนกำลังยุยงประชาชนพวกนั้นอยู่แน่นอนนางเดาว่าเซียวหลันยวนรู้จุดนี้ ดังนั้นจึงพาคนลงจากเขาฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็รำคาญอยู่ เดินทางมายอดเขาโยวชิงนับพันลี้ ใครจะคิดว่าจะมีคนทำเรื่องแบบนี้ลับหลัง แล้วยังพุ่งเป้ามาที่นางอย่างเห็นได้ชัดนางผิดใจคนไปเท่าไรแล้วกันนะ?ฟู่จาวหนิงบอกไม่สนก็คือไม่สน ออกไปเดินเล่นทันที หลังจากมาถึงนางยังไม่ได้ไปดูจริงๆ เลยว่าอารามโยวชิงมีหน้าตาอย่างไรทิวทัศน์ในอารามโยวชิงสง่างดงามมาก แต่ละจุดล้วนเป็นทิวทัศน์หมด มีกระทั่งมุมเล็กๆ ที่เห็นได้ถึงความใส่ใจ อย่างเช่นใต้ระเบียง ก้อนหินซ้อนเรียงกันสามก้อน บนก้อนหินยังมีตะไคร่เป็นภาพทิวทัศน์เล็กๆ มีต้นกล้าเล็กๆ โตอยู่ในรอยแยกหิน นั่งอยู่ราวระเบียง พอเห็นภาพนี้ก็จะถูกดึงดูดไปหรือบนหน้าต่างหินที่แกะสลักดอกหยวนเซียวห้อยลงมา ข้า
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2071
ฟู่จาวหนิงกินข้าวเช้าแล้วแต่เซียวหลันยวนก็ยังไม่กลับมา จึงให้สืออีไปหาสืออีเองก็ออกไปพักหนึ่งถึงกลับมา ดูท่าทางโมโหหน่อยๆ ด้วย หลักๆ คือได้ยินว่าคนพวกนั้นพูดอะไรกันนั่นล่ะแต่ต่อมาการกระทำของเซียวหลันยวนก็ทำให้เขาสบายใจขึ้นมากหลังจากกลับมาก็เลือกคำพูดส่วนหนึ่งมาบอกกับฟู่จาวหนิง"ท่านอ๋องไล่คนออกไปแล้วขอรับ และคนเหล่านั้นไม่ใช่ว่าลงเขาไปแล้วจะไม่เป็นไร พวกขเาคงไม่รู้แน่นอนว่าผลลัพธ์จะรุนแรงแค่ไหน""ท่านอ๋องหลายปีนี้ก็ช่วยเหลือจื่อซวีเอาไว้มาก ก่อนหน้านี้การค้าขายและเส้นทางการค้าส่วนหนึ่งของเจ้าอุทยานเฉิน ก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่จัดคนมาช่วยเหลือ การสนับสนุนลับๆ พวกนี้คงจะขาดหายไปด้วยแล้ว จื่อซวีหลังจากนี้ไม่มีทางจะคึกคักแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก""และยังมีร้านยาในเมืองอีก วัตถุดิบยาเหล่านั้นก็ล้วนเป็นท่านอ๋องที่ออกเงินอุดหนุน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคิดว่าวัตถุดิบยาในเมืองนี้จะขายได้ถูกแบบนั้นหรือ? แล้วก็หมอเฉียวในเมืองนั่นอีก ก็เป็นท่านอ๋องที่จัดมาให้ ทุกปีท่านอ๋องก็ให้เงินเขาก้อนหนึ่ง ดังนั้นค่ารักษาของเขาจึงเก็บแค่พอเป็นพิธี"หลายปีนี้อุทยานเขาเฉิงอวิ๋นผิดใจกับใครไว้ ตอนที่ทำอะไรด้านนอก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2070
คนตายไม่จำเป็นต้องรักษาอะไร"อ๋องเจวี้ยน...""ไสหัวไป"เซียวหลันยวนพอโบกมือ กำลังภายในก็พัดพวกเขาลอยออกไป"จำไว้ เป็นข้าที่ไม่ให้พระชายาออกมาพบพวกเจ้า"มีเรื่องอะไรก็ซัดมาทางเขานี่หลายปีนี้เขาตอบแทนให้เมืองจื่อซวีไม่น้อยแล้วจริงๆคนพวกนี้ล้มแล้วล้วนลุกกันไม่ขึ้น หน้าขาวซีด ไม่ว่าจะป่วยจริงป่วยปลอม ตอนนี้ไม่มีคนไหนที่แกล้งแล้ว รู้สึกเสียใจกันขึ้นมาจริงๆเซียวหลันยวนหมุนตัวจากไป หลังจากออกไปก็เหล่มองซางจื่อผาดหนึ่ง"ถ้าคนพวกนี้ยังไม่ไป หรือลงจากเขาไปแล้วข้ายังได้ยินคำก่นด่ากล่าวโทษพระชายาอีกล่ะก็ ข้าจะจัดการครอบครัวเขาเสียให้หมด"ซู๊ดซางจื่อจนใจ "เชื่อว่าพวกเขาไม่กล้าแน่""เมืองจื่อซวีไม่ใช่ที่ที่พวกเขาจะมาตัดสินใจได้ ถ้าข้าพูดพฤติกรรมวันนี้ของพวกเขาให้ชาวเมืองฟัง ลองดูว่าชาวเมืองจะคิดว่าพวกเขาทำถูกหรือไม่"พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน คนเหล่านั้นก็สีหน้าเปลี่ยนไปพวกเขายังไม่รู้ที่ไหนว่าตนเองทำอะไรผิดไป?ประชาชนคนอื่นไม่กล้ามาทำแบบนี้กับพระชายาอ๋องเจวี้ยน! ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีคนอีกไม่น้อยที่รอให้พระชายามีเวลาลงเขาไปเพื่อตรวจรักษาการกุศล พวกเขายังได้ยินอีกว่า มีบางคนเตรี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2069
สายตาเซียวหลันยวนกวาดไปทางพวกเขาอย่างเย็นชา มองดูปฏิกิริยาของพวกเขา"สิบหกปีก่อน รู้ว่าที่เมืองจื่อซวีนี้ไม่มีหมอ จะรักษาทีก็ลำบาก เจ้าอุทยานเฉินของอุทยานเขาเฉิงอวิ๋นก็กังวลมาก เพราะพ่อของเขาก็ป่วยตายที่นี่ ดังนั้นนี่จึงกลายเป็นแผลในใจเขา อต่ว่าในเมืองตอนนั้นก็ยากจนมาก การเดินทางสัญจรก็ติดขัด นอกจากหมอเท้าเปล่าที่เป็นคนในท้องถิ่นแล้ว จะไม่มีหมอคนอื่นเข้ามาเปิดโรงหมอที่นี่"คำพูดเหล่านี้ของเซียวหลันยวน ทำให้พวกเขาอดเงียบลงมาไม่ได้ สีหน้าเองก็ซับซ้อนขึ้นมาก็จริง พวกเขาในฐานะประชาชน แล้วยังอายุปูนนี้กันแล้ว เรื่องพวกนี้ต้องรู้อยู่แล้ว"ดังนั้น เจ้าอุทยานเฉินจึงคิดว่า ขอแค่ให้เมืองคึกคักขึ้นมา ก็สามารถดึงดูดหมดมาได้ และอาจจะทำให้ทุกคนมีเงินขึ้นมาบ้าง บางคนคนของตนเองอาจจะเปิดโรงยา แล้วเชิญหมอมาประจำได้""หมอเฉียวที่เมือง ไม่ใช่ว่าถูกเชิญมาสิบปีแล้วหรือ? ถึงเขาจะไม่ได้เป็นหมอเทวดา แต่วิชาแพทย์ก็ถือว่าดีอยู่ พวกปวดหัวเป็นไข้ หกล้มกระแทกฟกช้ำ เขาก็รักษาได้หมด เขาเองก็เปิดโรงยาด้วย ยาในร้านก็ขายในราคาต่ำสุดให้กับประชาชน"ตอนนี้ซางจื่อพูดความเป็นจริงออกมา"อันที่จริงร้านยานี้ ก็เป็นท่านอ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2068
ซางจื่อขมวดคิ้ว เขาได้ยินเสียงฝีเท้าอ๋องเจวี้ยน แต่ยังไม่ได้ยินเสียงของเขา หรือว่านี่ยังจะคอยดูว่าคนเหล่านี้ยังจะพูดอะไรออกมาอีก?เขารู้สึกว่า คนเหล่านี้ยิ่งพูดอีกมากแค่ไหน อย่าว่าแต่พวกเขากำลังป่วยเลย อ๋องเจวี้ยนคงจะให้พวกเขาไปตายๆ กันให้หมดเสียด้วยซ้ำเขาถอนหายใจ ยกเสียงสูงขึ้นมา"ทุกคนฟังข้าพูดหน่อย อ๋องเจวี้ยนแม้จะเคยอยู่ในยอดเขาโยวชิง แต่เขาก็ไม่ได้ติดค้างสิ่งใดกับประชาชนที่เมืองเลยนะ ยิ่งไปกว่านั้น พระชายาอ๋องเจวี้ยนก็เรียนแพทย์มาก่อนที่จะแต่งงานด้วย ไม่ใช่คอยรักษาแต่เฉพาะคนชั้นสูงอย่างที่พวกท่านเจ้าพูดกัน พระชายาเป็นคนจิตใจดีงาม แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่พวกเจ้าจะมาคุกคามด้วยวาจาได้แบบนี้""อาจารย์น้อยซางจื่อ ท่านพูดแบบนี้พวกเราไม่เห็นด้วยนะ พวกเรามาคุกคามนางตรงไหน?""ใช่เลยใช่เลย ถ้าพวกเราจะคุกคามนาง ยังต้องลำบากลำบนปีนเขาขึ้นมาตั้งแต่ฟ้าไม่สางทำไม? ให้นางตั้งโต๊ะตรวจที่ด้านล่างเขาก็พอนี่?"ซางจื่อโมโหขึ้นแล้ว"ปกติยอดเขาโยวชิงก็เป็นกันเองกับทุกคน แต่ตอนนี้พวกเจ้าฟังบ้างไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา? นางเป็นถึงพระชายา ยังต้องมาถูกพวกเจ้าคุกคามให้ไปรักษาโรคให้พวกเจ้ารึ? ต่อให้นางไม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2067
เมื่อครู่นางออกไปดูแล้ว ไปฟังอยู่พักหนึ่ง แทบทำนางโกรธจัดเลยทีเดียวทั้งที่ยังเช้าขนาดนี้ พวกเขามีสิทธิ์อะไรจู่ๆ พอขึ้นเขามา คุณหนูก็ต้องรีบลุกจากเตียงนอนมาดูอาการพวกเขาทันทีแบบนี้?แล้วก็ ตัวเองก็ป่วยอยู่แล้ว ยังปีนเขาขึ้นมาทำอะไรกัน? เป็นลมล้มพับไปจะโทษใครได้?แล้วเรื่องนี้ยังโทษมาถึงตัวคุณหนู ยังบอกว่านางเลือดเย็นไร้ความปราณี มีคนพูดแย่กว่านี้ด้วย แต่นางไม่กล้าพูดออกมาจริงๆ พูดแล้วนางก็โมโหมีคนยังบอกว่าที่คุณหนูเรียนแพทย์ เพื่อจะรักษาแต่คนชั้นสูงเท่านั้นใช้ไหม ทำไมตอนมาถึงเมืองไม่บอกพวกเขาสักคำแล้วแอบหนีขึ้นเขามา?ฟังเอาแล้วกันว่านี่มันบ้าบอแค่ไหน? ต้องโดนสัตว์ป่าอะไรแทะสมองไปถึงพูดแบบนี้ออกมาได้?น่าโมโหเสียจริงฟู่จาวหนิงฟังคำโมโหของนาง พลางล้างหน้าล้างตา พอเช็ดหน้าเสร็จ หลังจากทายาบำรุงผิวหน้าที่ทำขึ้นมาเองไปชั้นหนึ่ง นางจึงบอกกับเสี่ยวเยว่ว่า "ถึงคนอื่นจะน่าชิงชัง แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาโมโหแต่เช้าตรู่ ความโมโหไม่ดีกับสุขภาพ ผ่อนคลายไว้ ยิ้มเข้าไว้""คุณหนู ท่านทำไมยังยิ้มออกอีก?"ฟู่จาวหนิงหัวเราะ "เสี่ยวเยว่ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะมีอารมณ์ความรู้สึกมากกว่าตอนที่อยู่ในสวนตระก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2066
คืนนี้ ฟู่จาวหนิงฝังเข็มตาสว่างสดชื่นให้กับเซียวหลันยวน แล้วยังสอนเขาไปอีกสองสามรอบ ให้เขามาฝังให้ตนเองส่วนไหนที่นางฝังเองได้ นางก็จัดการฝังเองตรงๆก่อนที่จะนอน นางยังยัดยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งเข้าปากไปในปากเขา"กินนะ""นี่คือยาอะไร?" เซียวหลันยวนกลืนยาลงไปก่อนแล้วค่อยถามนางฟู่จาวหนิงเองก็ยัดให้ตัวเองไปเม็ดหนึ่ง "ยาแก้พิษ"เซียวหลันยวนยิ้มๆ "เจ้าอารามไม่คิดจะทำร้ายพวกเราจริงๆ""นอนเถอะ"ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะโต้ปัญหานี้อีก จึงตบลงไปบนบ่าเขาพูดกันตอนนี้มันไม่มีความหมายอะไรเซียวหลันยวนเอียงตัวมองนาง เขายังอยากจะพูดอะไรกับนางอีกหน่อย แต่ฟู่จาวหนิงก็หลับตาไปแล้ว เพียงไม่นานลมหายใจก็สม่ำเสมอขึ้นมาหลับไวขนาดนี้เชียว? แปปเดียวก็หลับลึกซะแล้วเซียวหลันยวนกุมมือนางเบาๆ หลับตาลงบ้างเช่นกันสิ่งที่เขาไม่ได้บอกฟู่จาวหนิงคือ ก่อนหน้านี้ เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดเฉือนมีดพันเล่ม แต่นอกจากนั้นแล้ว ข้างหูเขายังได้ยินเสียงกรีดร้อง คร่ำครวญอีกนับไม่ถ้วน มีทั้งชายหญิงคนแก่และเด็กมีเสียงสนั่นหวั่นไหวราวกับฟ้าถล่มพสุธาแยก คนมากมายกำลังวิ่งหนี ตะโกนคร่ำครวญตามหาครอบครัวเพื่อเอาชีวิตรอดที่เ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2065
พวกของเสี่ยวเยว่ไม่กล้าถามอะไรมาก"ไปพักกันเถอะ" ฟู่จาวหนิงไม่คิดจะให้พวกเขาลำบากใจ ให้พวกเขากลับไปพักผ่อนกันทุกคนถอยออกไปในลานบ้านแสงจันทร์กระจ่างใส พอยิ่งดึกแสงจันทร์กับแสงดาวก็ยิ่งเจิดจ้า แต่ไม่รู้ว่าเพราะอารมณ์พวกเขาไม่ค่อยดีหรือเปล่า ตอนนี้มองดูแล้วกลับรู้สึกว่าแสงแบบนี้มันขาวซีดแถมยังดูเย็นชาฟู่จาวหนิงคิดจะดึงมือออก แต่ก็ดึงไม่ได้เซียวหลันยวนกุมมือนางไว้แน่น จนมือนางแทบจะแดงอยู่แล้วนี่แสดงว่าในใจเขาไม่สงบเอามากๆเดิมทีถ้านางไม่ได้ลองด้วยตัวเอง นางก็คงจินตนาการไม่ออกว่าจะเจอกับการชี้นำแบบไหน แต่พอนางไปลองด้วยตัวเอง ก็น่าจะพอเข้าใจได้ว่าภาพที่หลั่งเข้าไปในหัวเขาคืออะไรไม่มีอะไรมากกว่าต้องปล่อยนางไป จึงจะมีผลลัพธ์ที่ดีกว่าแต่ว่า แต่ในส่วนของนางยังมีภาพที่เขาผลักนางเข้าไปในห้วงลึกดำมืดด้วยนะ นางยังไม่พูดอะไรเลย หรือเขายัง "เห็น" นางแทงกระบี่เข้าไปที่หัวใจเขาด้วย?"ท่านจับจนข้าเจ็บมือแล้วนะ" นางเอ่ยขึ้นเซียวหลันยวนเหมือนเพิ่งตื่นจากฝัน รีบคลายมือออกทันที"ขอโทษด้วย หนิงหนิง" เขามองข้อมือนาง เป็นวงแดงจริงๆ เขารีบยกมือนางขึ้นมาแล้วลูบนวดเบาๆ"ในใจว้าวุ่นขนาดนั้นเชีย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 2064
ส่วนฟู่จาวหนิงเองก็มองมาทางเขา เพราะเซียวหลันยวนไม่ได้ยื่นมือมาประคองนางในตอนแรก แต่กลับมองนางอย่างงงงันหน่อยๆฟู่จาวหนิงยังไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังคิดอะไร ใจก็ดำดิ่งหน่อยๆยังดีที่ตอนนางมองไปอีกครั้ง เซียวหลันยวนก็ยื่นมือมาดึงนางลุกขึ้นแล้ว จากนั้นไข่มุกหมึกในมือนางก็ส่งคืนไปยังเจ้าอาราม"คืนให้ท่าน"พริบตาที่เจ้าอารามยื่นมารับ เสียงเปรี๊ยะก็ดังขึ้น ไข่มุกหมึกลูกนั้นแตกละเอียดกะทันหันคนทั้งหมดล้วนตกตะลึง มองไปทางเศษหินที่รวงลงมานั่นพวกเขาล้วนถือไข่มุกหมึกกันมาแล้ว เดิมทีก็ยังดีดีอยู่ ไม่มีรอยร้าวอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นตัวลูกปัดหยกก็ตันและแข็งแกร่ง หล่นลงพื้นก็ไม่แน่ว่าจะแตกด้วยซ้ำแต่ตอนนี้จู่ๆ มันก็เป็นแบบนี้ไปแล้วเจ้าอารามโค้งตัวลงเก็บชิ้นส่วนหยกขึ้นมา หยิบขึ้นมามองๆ"ไข่มุกหมึกทำนายดารา ข้าเองก็เหลืออยู่แค่เม็ดเดียวด้วย"อยู่กับเขามาหลายสิบปี ใช้มาก็ตั้งหลายครั้ง ตอนนี้จู่ๆ ก็แตกเสียแล้วเซียวหลันยวนยื่นมือตัวเองออกมา "ข้าไม่ได้ออกแรงนะ""แล้วก็ไม่เหมือนบีบจนแตกด้วย"เจ้าอารามพูดพลางมองไปทางฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงหรุบตาลง เศษหินบนพื้นเหล่านั้น "หรือพวกท่านสงสัยว่าข้าทำ
