บทที่ 2292

"เป็นอย่างไรบ้าง? สำเร็จไหม?"

ที่มาขวางติงเซียงไว้เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง หน้าตาดูหล่อเหลาอยู่ รูปร่างสูงโปร่ง ในกลุ่มคนน่าจะค่อนข้างดึงดูดสายตาพอสมควร

ติงเซียงพอเห็นก็รีบเดินมาตรงหน้าเขาทันที มองดูเขา ใจก็เต้นตึกตัก หน้าแดงก่ำไปหมด

"พี่ซ่ง พวกเขาเกินไปจริงๆ แต่ละคนพูดด้วยยากมาก!" ติงเซียงตอนที่พูดกับเขาก็ใช้เสียงกระเง้ากระงอดขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ

อยากจะได้รับการปลอบโยนจากชายหนุ่มคนนี้

แต่ชายหนุ่มสกุลซ่งพอได้ยินก็หน้าขรึมลงมา

"เจ้าหมายความว่า ทำไม่สำเร็จสินะ?"

"พี่ซ่ง ไม่เกี่ยวกับข้าเสียหน่อย ข้าเองก็พยายามอ้อนวอนพวกเขาแล้ว พวกเขาน่าจะไม่อยากรับศิษย์แล้วจริงๆ และอาจจะขี้งกมากด้วย ไม่อยากให้ข้าได้เรียนวิชาแพทย์กับวัตถุดิบยา"

ติงเซียงมองดูหน้าเขา รู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูก "ข้าพยายามเต็มที่แล้วจริงๆ นะ"

ซ่งหวายดูท่าทางของนาง

"เจ้าไม่ได้ปลอบง้อถังอู๋เยว่ดีดีหรือ?"

จากที่เขาเห็น หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูอย่างติงเซียง น่าจะดึงดูดความสนใจของถังอู๋เยว่ได้นี่นา

แค่ปลอบง้อเขาดีดีหน่อย ออดอ้อนให้เป็น การยั่วยวนบริสุทธิ์แฝงด้วยเสน่ห์เย้ายวนแบบนี้ ถังอู๋เยว่ที่ไม่ค่อยได้เจอกับหญิงสาวเท่าไรนักไม่มีทา