บทที่ 2316

ฟู่จาวหนิงมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม

"บารมีบนหัวขององค์หญิงใหญ่เปล่งประกายระยิบระยับเลยนะ"

องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นฟังแล้วไม่ค่อยพอใจ นางรุ้สึกว่าฟู่จาวหนิงพูดคำนี้อย่างประชดประชัน

"พระชายาอ๋องเจวี้ยนไม่จำเป็นต้องมาเยาะเย้ยข้าแบบนี้ ข้าไม่คิดว่านี่คือความเมตตาจอมปลอม เพียงแต่คนเราโดยพื้นฐานเป็นคนดี ปกติเมื่อเผชิญหน้ากับคนแก่เด็กและสตรีก็มักจะมีความเห็นอกเห็นใจและความสงสารขึ้นมาเสมอ"

นางคิดเช่นนี้จริงๆ

ดังนั้น นางจึงพูดออกมาอย่างชอบธรรม "ดังนั้น ข้าเห็นคนแก่ถูกทรมานอย่างนี้ จึงอยากจะเตือนขึ้นมาบ้าง มีอะไรไม่ถูกต้องกัน? ต่อให้มีความแค้น ก็ไม่จำเป็นต้องทารุณศัตรูนี่ ไม่ใช่หรือ?"

นางรู้สึกว่าตนเองพิจารณาปัญหาแบบเอาใจเขามาใส่ใจเราแล้ว

"ต่อให้เขาจะทำอะไรชั่วร้าย ก็ควรจะเด็ดขาดหน่อย มาทรมานเช่นนี้ แล้วท่านแตกต่างอะไรกับคนเลวกัน?"

ฟู่จาวหนิงหัวเราะขึ้นมา

นางยังไม่ทันเอ่ยปาก ถังอู๋เจวี้ยนก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

"เช่นนั้นองค์หญิงใหญ่ก็กลับไปที่ต้าชื่อเสียสิ คนเราโดยพื้นฐานเป็นคนดี อย่าไปคิดว่าพี่ชายของท่านชั่วร้ายขนาดนั้นเลย ยังไงซะไม่ว่าเขาจะทำอะไร ท่านแค่ให้อภัยก็พอแล