ตอนที่ 19 น้ำตาและคำร่ำลา

แม้ว่าจะเข้ายามโฉ่วแล้ว (01.00 น.) แต่ทั้งคู่ก็ยังก่ายกอดกันบนเตียงอยู่และยังไม่นอนหลังจากผ่านศึกรักที่หนักหน่วงมาหลายรอบแล้วก็ตาม

“ไม่ง่วงอีกหรือ”

“หม่อมฉันกลัวเพคะ”

“เจ้ากลัวสิ่งใด”

“กลัวว่าจะถึงพรุ่งนี้เช้า ตื่นมาแล้วจะไม่เจอพระองค์”

“ข้าจะปลุกเจ้าก่อนที่ข้าจะออกไป ดีหรือไม่”

“ท่านอ๋องต้องไปที่ใดเพคะ ไปนานถึงห้าวัน”

“เมืองเสิ่นตู ต้องไปรับเครื่องบรรณาการแทนฝ่าบาท ใช้เวลาเดินทางนาน และต้องอยู่รับเครื่องบรรณาการนั้นมาด้วย”

“เสิ่นตูไกลจากเมืองหลวงมากเลยหรือเพคะ”

“ไม่ไกล แต่หนทางค่อนข้างลำบาก ตลอดทางเป็นภูเขา”

เขาเลี่ยงที่จะบอกนางถึงอันตรายเรื่องโจรภูเขาและภัยร้ายที่จ้องเล่นงานเขาตลอดทางด้วย ลี่อินขยับตัวเข้ามาซุกที่อกเขา ห่าวหรานกระชับกอดเข้ามาจนแนบชิดกันภายใต้ผ้าห่ม

“ลี่อิน”

“เพคะ”

ท่านอ๋องหยิบหยกประจำตัวเขาที่ห้อยเอาไว้ประจำขึ้นมาและยื่นให้นาง

“นี่คือหยกประจำตัวพระองค์ เหตุใดถึง”

“หยกนี่มีสองชิ้น อีกชิ้นอยู่ที่ข้าชิ้นนี้ให้เจ้าไว้มันเป็นคู่กัน ข้ามอบไว้ให้เจ้าเป็นของหมั้นอย่าทำหายเสียล่ะ”

“เพคะหม่อมฉันจะเก็บเอาไว้เป็นอย่างดีเพคะ”

“นอนงีบสักหน่อยเถิด ก่อนไปข้าจะปลุกเจ้าเอง”

“ก็ได้เพค