บทที่ 5/1

บทที่5/1

จบงานเลี้ยงเพียงแค่ไม่กี่วันขบวนเจ้าสาวก็มาจอดรออยู่หน้าจวน ทั้ง ๆ ที่หากกว่าทางนั้นจะทราบข่าวว่านางตอบตกลงแต่งงานก็น่าจะอีกหลายวันต่อให้ใช้ม้าเร็วส่งข่าวไปแจ้งก็ไม่ต่ำกว่าสี่วัน แต่นี่ขบวนเกี้ยวเจ้าสาวพร้อมแม่สื่อกลับเดินทางมาถึงหลังจบงานเลี้ยงวันเกิดของเผยอิงเพียงไม่กี่วันราวกับออกเดินทางมาก่อนหน้านี้แล้ว อีกทั้งแม่สื่อนอกจากจะนำสินสอดเกือบสี่สิบคันรถมามอบให้บิดาของเจ้าสาวแล้ว ยังตัดชุดแต่งงานมาให้เรียบร้อย เผยอิงทำได้เพียงมองบ่าวรับใช้ในจวนขนหีบสินสอดเข้าจวนสกุลเผย

แล้วข้าจะประวิงเวลาออกไปได้อย่างไรในเมื่อทุกอย่างถูกเตรียมการเอาไว้หมดแล้วเช่นนี้ เพิ่งรู้ว่าจะต้องแต่งงานกับบุรุษที่ไม่เคยเห็นหน้า เพิ่งจะได้ยินชื่อก็เมื่อสี่วันก่อน

แต่ในเมื่อนางตัดสินใจที่จะแต่งงานครั้งนี้เพื่อช่วยบิดาแล้ว ไม่ว่าจะแต่งวันนี้หรือพรุ่งนี้ก็คงไม่ต่างกัน ร่างบางหมุนตัวเดินกลับเรือนนอนของตน

ยามเหม่า ( คือ 05.00 – 06.59 น.) แม่สื่อสองคนมาช่วยกันแต่งตัวเจ้าสาว เผยอิงต้องสวมชุดแดงมงคลที่เจ้าบ่าวมอบตั้งแต่เดินทางออกจากจวนของตนเองจนกระทั่งถึงจวนเจ้าบ่าว

“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้าจะกลับมาเยี่ยมท่านทั้งสองในเร็ววัน รอข้า”

“มีหลานแล้วค่อยกลับมาก็ได้” เผยฮูหยินเย้าบุตรสาวทั้งน้ำตาแม้นางจะเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าสักวันอิงเอ๋อร์น้องออกเรือนไป แต่พอเอาเข้าจริง ๆ ก็อดที่จะมีน้ำตาไม่ได้

“เจ้านี่ เมืองหลวงก็แค่นี้ คิดถึงเมื่อไรก็ไปหาเจ้าอยากไปเยี่ยมอิงอิงเมื่อไรข้าจะพาไปเอง” เผยเหิงเห็นฮูหยินน้ำตาคลอจวนจะไหลมิไหล วันมงคลใครเขาร้องไห้กัน

“อย่าลืมไปเยี่ยมข้าที่เมืองหลวงนะเจ้าคะท่านพ่อท่านแม่” สตรีในชุดเจ้าสาวกล่าวอำลาบิดามารดาหน้าจวนก่อนจะถูกแม่สื่อประคองขึ้นเกี้ยว นางหันไปดูคนคุ้มกันขบวนเจ้าสาว ทหารองครักษ์ทุกนายล้วนคุ้นตาหรือว่า...

“ท่านพ่อ คนคุ้มกันพวกนี้ไม่ใช่คนคุ้มกันเหมืองทองของเราหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงมาคุ้มกันขบวนเจ้าสาวของข้า อย่างบอกนะว่าเฉินเฟยอวี่คิดจะตระบัดสัตย์ทั้ง ๆ ที่ข้าก็ยอมแต่งด้วยแล้วยังจะเอาคนกลับ ทำเช่นนี้ได้เช่นไร ข้าไม่ยอม” เผยอิงที่กำลังจะก้าวขึ้นเกี้ยวสะบัดแขนแม่สื่อที่จับแขนนางเอาไว้จนหลุดออก หากเขาทำแบบนี้นางก็ไม่แต่ง

“ใจเย็นก่อนอิงอิง กลุ่มคนเหล่านี้ล้วนมากฝีมือ คุ้มกันครอบครับของเรามานาน ในยามนี้เจ้าคือว่าที่เจ้าสาวของเฉินเฟยอวี่ย่อมสำคัญกว่าเหมืองทอง จริงอยู่ที่เฟยอวี่ให้คนเหล่านี้คุ้มกันเจ้าไปเมืองหลวง แต่เขาก็ส่งองครักษ์ฝีมือดีอีกหน่วยมาแทนตอนนี้ประจำการอยู่ที่เหมืองแล้ว” เผยเหิงรีบปรามบุตรสาวก่อนที่นางจะอาละวาดจนเสียฤกษ์ยาม “ได้เวลาแล้วเจ้าขึ้นเกี้ยวได้แล้ว” ชายชราเอ่ยเสียงเข้ม

โล่งอกไปที่อย่างน้อยเขาก็ไม่ผิดคำพูดที่ให้กับท่านพ่อเอาไว้ เผยอิงพยักหน้ารับ แล้วยอมให้แม่สื่อประคองขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว นางไม่หันหลังกลับมาอีก สตรีในชุดแดงหย่อนกายลงบนม้านั่ง เกี้ยวเจ้าสาวที่เฉินเฟยอวี่ส่งมารับนางช่างหรูหราเสียเหลือเกิน มีทั้งโต๊ะเล็กสำหรับวางชุดน้ำชา ของว่างและหนังสืออีกหลายเล่ม ราวกับเตรียมไว้สำหรับให้ผู้โดยสารเดินทางไกล จากเมืองชิงหลงไปเมืองหลวงด้วยขบวนเจ้าสาวและสินเดิมของเจ้าสาวเช่นนี้คงไม่ต่ำกว่าเจ็ดวัน

สองสามีภรรยามองขบวนเจ้าสาวที่ค่อย ๆ ออกห่างไปไกลจนลับตา

“เหตุใดเจ้าไม่บอกนางเรื่องเหมืองทอง” เผยเหิงโอบไหล่ฮูหยินรักที่ยืนส่งบุตรสาวจนลับสายตา

เผยฮูหยินยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม

“ข้าอยากให้อิงเอ๋อร์รักและเทิดทูนท่านเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หากข้าบอกความจริงกับนางและจะเปลี่ยนสิ่งใดได้ แต่นางอาจมองท่านด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปข้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น และข้าเชื่อว่าท่านได้วางนางเอาไว้ในมือคนที่ท่านไว้ใจมากที่สุด”

“เจ้าเชื่อใจข้าขนาดนั้น เจ้าไม่กลัวข้าตัดสินใจผิดบ้างเลยหรือ” เผยเหิงถามฮูหยินของตนตาเบิกกว้าง

เผยฮูหยินส่ายหน้ายิ้มทั้งน้ำตา “ในวันที่ข้ากับลูกไร้ซ้ำที่พึ่ง ทั้ง ๆ ที่ท่านไม่จำเป็นต้องเลือกข้าก็ได้ แต่ท่านกลับเลือกข้ากับลูก ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาท่านพิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าท่านรักอิงเอ๋อร์เยี่ยงบุตรสาวอย่างแท้จริง ข้าถึงเชื่อว่าท่านคงไม่ทำร้ายนาง” แม้จะเชื่อในสามี แต่ใจจริงเผยฮูหยินแอบหวั่นใจกับว่าที่ลูกเขยไม่น้อยเพราะข่าวลือของเขา แต่สามีนางเชื่อมั่นเหลือเกิน แต่อย่างไรเฉินเฟยอวี่ก็ให้คำมั่นเอาไว้แล้ว นางจะลองเชื่อดู