บทที่ 6. เมื่อมิได้รัก ก็มิควรผูกพันกัน

บทที่ 6. เมื่อมิได้รัก ก็มิควรผูกพันกัน

" ท่านจะปล่อยข้าไปจริงหรือ"

หลิวซืออินเอ่ยถามด้วยความคาดหวัง อีกฝ่ายพยักหน้ารับ

" หากเจ้าไม่คิดจะแต่งกับข้า ข้าก็จะส่งเจ้ากลับไป แต่ข้าต้องนำเรือลำนี้ ไปส่งคืนเพื่อนของข้าเสียก่อน"

เรือลำนี้ไม่ใช่ของเขา เยี่ยเหวินจ้าวยืมเรือมาจากเพื่อนของเขาคนหนึ่ง เขาจึงต้องนำเรือไปคืนเจ้าของ 

" ระหว่างนี้ ข้าให้โอกาสเจ้า คิดทบทวนให้ดี หากเจ้ากลับไป ครอบครัวของเจ้า จะยินดีให้เจ้ากลับไปอยู่ด้วยหรือไม่"

สตรีถูกส่งขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว ก็เหมือนน้ำที่สาดออกนอกเรือน มิอาจรับกลับคืน หลิวซืออินรู้ข้อนี้ดี แต่นางต้องการพบท่านย่า อยากกลับไปดูแลท่าน หวังเพียงท่านอาจะเห็นใจ

"นั่นเป็นปัญหาของข้า เจ้าไม่ต้องคิดแทนข้า"

" เช่นนั้นข้าจะตามใจเจ้า เราคงต้องอยู่บนเรือนี้กันอีกสักสองวัน ระหว่างนี้ เจ้าก็ทบทวนว่าจะทำอย่างไรต่อไป"

"เจ้าส่งเรือคืนแล้ว ก็ส่งข้าขึ้นฝั่ง ข้าจะกลับบ้านเอง"

หลิวซืออินคิดเพียงอยากจะกลับบ้าน โลกของนางคือท่านย่าและบ้านตระกูลหลิว นางไม่คิดจะไปอยู่ที่ใดนอกจากที่นั่น 

"เจ้ามันคนโง่ โลกนี้โหดร้ายกว่าที่เจ้าคิด เอาเถอะ หากเจ้ากลับไปแล้วครอบครัวของเจ้าไม่ยอมรับ ข้าก็จะดูแลเจ้าเอง"

เยี่ยเหวินจ้าวเหลือทางเลือกให้นาง เขาเชื่อว่าเมื่อนางกลับไป ครอบครัวคงไม่ยอมรับ ถึงเวลานั้นนางก็ต้องกลับมาหาเขา 

" นั่นมันเรื่องของข้า ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเข้ามายุ่ง เราต่างคนต่างอยู่ ไม่เกี่ยวข้องกันเถอะ"

หลิวซืออินลุกขึ้นเดินหนีเข้าห้องไป เยี่ยเหวินจ้าว มองนางด้วยสายตาระอาใจ สตรีผู้นี้ทั้งดื้อดึงและโง่เขลา หากปล่อยไปจะเอาตัวรอดได้อย่างไร

///

ครอบครัวตระกูลหลิว เร่งเดินทางทั้งคืนปลายทางก็คือเมืองหลวง ระหว่างทางพวกเขาหยุดพักให้ม้าได้ดื่มน้ำที่โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง ระหว่างลงไปหาอะไรกิน ก็ได้ยินคนที่นั่งดื่มเหล้าอยู่พูดถึงหยวนจงเหลียงว่า

"เจ้ารู้หรือไม่ว่า หยวนจงเหลียงตายแล้ว"

"ตายได้อย่างไร ข้าได้ยินข่าวว่าเขาเพิ่งไปรับอนุคนใหม่เข้าเรือนมิใช่หรือ"

"ระหว่างทางถูกโจรดักปล้นกลางทาง หยวนจงเหลียงถูกโจรฆ่าตัดคออย่างโหดเหี้ยม"

ชายคนนั้นยกจอกสุราขึ้นดื่ม ทำหน้าสยดสยอง เขาบังเอิญเดินทางผ่านไปเจอพอดี จึงได้แจ้งทางการ

"มีคนแค้นหยวนจงเหลียงมากมาย อาจจะมีสักคนที่คิดฆ่าเขา แล้วเจ้าสาวของเขาละ ถูกฆ่าด้วยหรือไม่"

"เจ้าสาวถูกโจรฉุดจากเกี้ยว พาขึ้นเรือหนีไปยังไม่รู้ชะตากรรม เฮ้อ... เวรกรรมจริงๆ"

ชาวบ้านที่ได้ยินเรื่องราว ต่างเอ่ยถึงหยวนจงเหลียงว่าสมควรตาย ส่วนเจ้าสาวถูกพวกโจรฉุดตัวไปแบบนั้น คงรู้ชะตากรรมดีว่า จะเกิดอะไรขึ้น 

หลิวจื่อเซิ่งทนฟังต่อไม่ไหว จ่ายเงินแล้วลุกหนีกลับไปยังรถม้าของตน 

"ซืออินโชคร้าย ถูกโจรฉุดคร่าไป นางคง..."

หลิวจื่อเซิ่งไม่อยากคิดต่อ แม้ไม่ได้รักใคร่หลานคนนี้นัก แต่ก็เลี้ยงดูมาหลายปี เดิมหลิวซืออินชีวิตก็น่าเวทนาอยู่แล้ว เมื่อยอมขึ้นเกี้ยวแทนหลิวชิงหลิน กลับถูกโจรฉุดตัวไป คิดแล้วก็ปวดใจกับชะตากรรมอาภัพของหลานสาว

"ท่านพี่อย่าคิดมากเลย หยวนจงเหลียงตายไปแล้ว พวกเราก็ปลอดภัย เราย้ายไปอยู่เมืองหลวง เริ่มต้นกันใหม่นะท่านพี่"

นางหลี่จูกลับรู้สึกโล่งใจ ที่ส่งหลิวซืออินขึ้นเกี้ยวแทนลูกสาวของตน อีกฝ่ายโชคร้ายเองถึงได้โดนโจรฉุดไป เมื่อหยวนจงเหลียงถูกฆ่าตาย พวกเขาก็ปลอดภัยไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

"ซืออิน... ซืออินหลานย่า !"

แม่เฒ่าหลิวที่นอนอยู่ในรถม้า ได้ยินบุตรชายกับสะใภ้คุยกันแล้ว ก็กรีดร้องขึ้นมา

"ท่านแม่ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง"

หลิวจื่อเซิ่งรีบเข้าไปดูอาการมารดา 

"ซืออิน ซืออิน อ้อก ! "

แม่เฒ่าหลิวร้องเรียกหลานสาว ก่อนจะชักกระตุก หัวใจถูกความเสียใจบีบรัดจนทนไม่ไหว สิ้นใจตายลงไปในทันที

"ท่านแม่!"

"เพราะข่าวของซืออิน ท่านแม่ถึงได้จากไปแบบนี้"

นางหลี่จูกล่าวโทษหลานสาวสามี  ในใจกลับรู้สึกยินดี ที่ตัวภาระอีกคนจากไป นางจับกาฝากอย่างหลิวซืออิน โยนขึ้นเกี้ยวออกไปไม่ถึงวัน มารดาของสามีก็ตายจากไปอีกคน วันข้างหน้าไม่ต้องคอยดูแลคนป่วย นางกับลูกสาวย่อมมีชีวิตที่สุขสบายกว่านี้

///