บทที่ 45 ซ่งเหวินหนิง

โถงพิธีศพของจวนนิ่งอันโหวตั้งโลงศพสองโลงเคียงคู่กัน ผู้คนในจวนโหวต่างก็ตกอยู่ในอาการเศร้าสลด ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการลงมาอีกครั้งแต่งตั้งฮูหยินผู้เฒ่าให้เป็นฮูหยินขั้นหนึ่งอวยยศฮูหยินผู้เฒ่าจวนนิ่งอันโหวเป็นฮูหยินเก้ามิ่ง ตำแหน่งฮูหยินเก้ามิ่งนี้โม่ชิงเยว่รู้ดีว่าฮูหยินผู้เฒ่าต้องการเป็นอย่างมาก นางมักจะเอ่ยวาจาโอ้อวดกับโม่ชิงเยว่อยู่หลายครั้งว่าหากบุตรชายของนางสร้างความดีความชอบที่ชายแดนในครั้งนี้ได้ นางก็จะได้รับแต่งตั้งให้เป็นฮูหยินเก้ามิ่งแล้ว ยามมีชีวิตอยู่ไม่ได้รับตำแหน่งนี้เสียที แต่พอตายไปแล้วกลับได้รับพระราชทานแต่งตั้งเช่นนี้ก็ไม่รู้ว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะสามารถรับรู้ได้หรือไม่

โม่ชิงเยว่จ้องมองโลงศพทั้งสองโลงด้วยสายตาอันว่างเปล่า ยามนี้นางกำลังสวมชุดไว้ทุกข์นั่งเผากระดาษเงินกระดาษทองไปให้แม่สามีและสามีที่ล่วงลับตามหน้าที่ ฮูหยินผู้เฒ่าจะได้รับหรือไม่นางไม่รู้แต่ที่รู้ๆ ซ่งเหวินจิ้งไม่ได้รับแน่ๆ

“ท่านแม่ พี่ใหญ่” ซ่งเหวินหนิงถลาเข้ามาในโถงทำพิธีจ้องมองโลงศพที่ตั้งอยู่กลางห้องด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา

“ทำไมเป็นเช่นนี้ ทำไมจึงได้เป็นเช่นนี้” นางเอ่ยพลางร่ำไห้ออกมา

“ข้าสาปแช่งพวกท่านให้พวกท่านประสบเคราะห์เพราะพวกท่านไม่ช่วยข้า แต่ใจจริงของข้าไม่ได้อยากจะให้พวกท่านต้องตายตามกันไปเช่นนี้” ซ่งเหวินหนิงเอ่ยพึมพำออกมาเสียงเบาแต่โม่ชิงเยว่ที่นั่งฟังอยู่กลับได้ยินเต็มสองหู นางจ้องมองซ่งเหวินหนิงด้วยสายตาอันเย็นชาแล้วจึงได้เอ่ยถามเหยียนเซียวที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของซ่งเหวินหนิงด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เหตุใดนางจึงได้มาที่นี่ได้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้เหยียนเซียวจึงได้เอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“นิ่งอันโหวทำความดีความชอบจนตัวตาย ฝ่าบาทจึงทรงมีพระเมตตาออกราชโองการปล่อยตัวคุณหนูซ่งเพื่อให้นางได้มาแสดงความกตัญญูต่อมารดาและพี่ชาย” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็เอ่ยถามออกมาตามตรง

“หมายความว่านางพ้นโทษแล้วใช่หรือไม่”

“ใช่แล้วหลังจากวันนี้ไปนิ่งอันโหวฮูหยินก็จะได้มีคนมาช่วยแบกรับภาระในจวนแล้ว” คำพูดของเหยียนเซียวทำให้โม่ชิงเยว่ได้แต่หัวเราะเยาะอยู่ในใจพลางจ้องมองซ่งเหวินหนิงด้วยสายตาเย้ยหยัน

‘คนอย่างซ่งเหวินหนิงหรือจะมาช่วยแบ่งเบาภาระ นางจะมาเป็นภาระให้ข้าเสียมากกว่า’ แล้วซ่งเหวินหนิงก็ไม่ได้ทำให้โม่ชิงเยว่ต้องผิดหวัง พอได้ยินคำว่านิ่งอันโหวฮูหยินซ่งเหวินหนิงก็ส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจมาให้นางในทันที

“นังตัวซวย! เจ้ามันคนดวงกุดที่อยู่ที่ไหนก็มีแต่คนตาย พ่อแม่เจ้าตายยังไม่พอเจ้ายังมาทำให้พี่ใหญ่กับท่านแม่ของข้าตายอีก” คำพูดของซ่งเหวินหนิงทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้น แล้วจึงได้เอ่ยถามเหยียนเซียวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ฝ่าบาททรงต้องการให้นางกลับมาแสดงความกตัญญูต่อแม่สามีและสามีของข้าเช่นนั้นหรือ” คำถามของซ่งเหวินหนิงทำให้เหยียนเชียวพยักหน้า

“ใช่แล้ว ในฐานะน้องสาวเพียงคนเดียวของท่านโหว นางไม่สมควรที่จะถูกคุมขังอยู่ในคุกของกรมอาญา” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็จ้องมองซ่งเหวินหนิงด้วยสายตาอันแข็งกร้าว

“ชุ่ยเหมย ชุ่ยหลันช่วยกันจับตัวนางเอาไว้แล้วส่งนางไปที่หอลงทัณฑ์ โกนศีรษะของนางให้เกลี้ยงแล้วส่งนางไปบวชที่วัดเพื่อให้นางสั่งสมบุญให้แก่ท่านแม่และท่านโหว” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เหยียนเซียวพลันชะงักไปส่วนซ่งเหวินหนิงหันมาเอ่ยกับโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงข่มขู่ในทันที

“เจ้ากล้าหรือ”

“เหตุใดจะไม่กล้าเล่า ข้าในฐานะที่เป็นพี่สะใภ้ของเจ้าย่อมจะต้องดูแลเจ้าให้ดี ยามนี้พี่ชายของเจ้าสิ้นชีพไปแล้วมีเพียงข้าที่ต้องดูแลเจ้า ดังนั้นข้าสั่งให้เจ้าทำสิ่งใดเจ้าก็ต้องทำตาม” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางหันไปทางชุ่ยเหมยนางรีบเดินไปจับกุมซ่งเหวินหนิงในทันที

“โม่ชิงเยว่ ฝ่าบาททรงมีพระราชโองการปล่อยตัวข้าเพื่อให้ข้ากลับมาแสดงความกตัญญูต่อท่านแม่และพี่ใหญ่ไม่ใช่หรือ เจ้าทำกับข้าเช่นนี้ไม่เท่ากับว่าเจ้าขัดราชโองการของฝ่าบาทหรือ”

“ข้าขัดราชโองการตรงไหน ข้าส่งเจ้าไปที่วัดก็เพื่อให้เจ้าได้แสดงความกตัญญูอย่างเต็มที่ เหวินหนิงเจ้าทำเรื่องที่แปดเปื้อนถึงขนาดนั้นคิดว่าท่านแม่จะมีความสุขหรือที่เห็นเจ้ายังลอยหน้าลอยตาอยู่ที่จวนโหวแห่งนี้ ส่วนพี่ชายของเจ้าเขาจะต้องดีใจแน่ที่รู้ว่าเจ้าหันหน้าเข้าวัดแล้วมุ่งสู่เส้นทางธรรม จิตใจของเจ้าจะได้สะอาดผุดผ่องดังเช่นผู้อื่นได้เสียที ให้ธรรมะช่วยชำระล้างจิตใจที่สุดแสนจะสกปรกโสมมของเจ้าเสีย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินหนิงก็ทำท่าว่าจะกรีดร้องและโต้ตอบด้วยวาจาแต่ชุ่ยเหมยที่เตรียมพร้อมอยู่แล้วรีบใช้ผ้าสกปรกที่ใช้เช็ดถูกพื้นม้วนเป็นก้อนกลมๆ แล้วยัดเข้าไปในปากของซ่งเหวินหนิงในทันที นางถลึงตาใส่ชุ่ยเหมยพลางขยับกายจะดิ้นรนหนีแต่ก็ไม่สามารถจะสู้เรี่ยวแรงของชุ่ยเหมยได้ ใช้เวลาเพียงไม่นานร่างของซ่งเหวินหนิงก็ถูกลากออกจากโถงพิธีการไปแล้ว

“นิ่งอันโหวฮูหยินเรื่องนี้ท่านจะไม่ทำรุนแรงมากจนเกินไปหรือ” เหยียนเซียวเอ่ยถามออกมาตามตรงโม่ชิงเยว่จึงได้ยิ้มออกมาแล้วเอ่ยโต้ตอบเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเฉยชา

“เรื่องใหญ่ที่นางทำไว้ข้าไม่กล้าปล่อยให้นางทำให้จวนโหวแห่งนี้ต้องแปดเปื้อน วันหน้าลูกๆ ของข้าต้องเติบใหญ่และใช้ชีวิตอยู่ภายใต้จวนแห่งนี้ ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาต้องเผชิญกับคนที่มีจิตใจสกปรกเช่นนาง” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วจึงได้เอ่ยต่อเพื่อเป็นการย้ำเตือนให้เขารู้ถึงจุดยืนของนาง

“สำหรับข้าแล้วลูกๆ คือสิ่งที่สำคัญมากที่สุดในชีวิต หากมีเรื่องใดหรือผู้ใดที่คิดจะทำร้ายหรือทำลายพวกเขา ข้าที่เป็นแม่ก็พร้อมจะออกหน้าปกป้องอย่างเต็มกำลัง ไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นผู้ใดข้าก็พร้อมจะต่อสู้เพื่อลูกๆ ของข้าด้วยความสามารถทั้งหมดที่ข้ามีแม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตข้าก็ยินดี ขอแค่เพียงพวกเขาอยู่รอดปลอดภัยไปตลอดชีวิตก็พอ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เหยียนเซียวที่กำลังสบสายตากับนางอยู่ก็พลันยิ้มออกมาอย่างเย็นชาเช่นเดียวกัน

“ได้! ข้าจะจดจำถ้อยคำนี้ของท่านเอาไว้” เมื่อเหยียนเซียวเอ่ยจบเขาก็จากไปโดยไม่คิดจะคารวะศพของผู้ล่วงลับอย่างที่สมควรจะทำ ทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองแผ่นหลังของเขาด้วยสายตาอันร้อนแรง เหยียนเซียวผู้นี้หากเขากล้าปองร้ายชีวิตของลูกๆ ของนาง นางก็ยินดีที่จะทำให้เขารู้ว่านางไม่ใช่สตรีอ่อนแอที่จะยินยอมให้ผู้อื่นรังแกได้อีกแล้ว