บทที่ 46 ใต้เท้าหน้ากากเหล็ก

ยามที่โม่ชิงเยว่กลับมาที่เรือนของตนก็พบว่ามีคนมารอนางในห้องนอนส่วนตัวแล้ว โม่ชิงเยว่ไล่สาวใช้ของตนเองออกไปแล้วจึงได้เดินเข้าในห้องนอนด้วยสีหน้าที่ยังคงมีรอยยิ้มระบายอยู่

“ข้าบอกให้ท่านไปรักษาตัวมิใช่หรือ ลักลอบกลับเข้ามาเช่นนี้บาดแผลของท่านคงจะปริแตกไปแล้วกระมัง” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางเดินเข้าไปหาเขาแล้วยื่นมือไปปลดสายคาดเอวของเขาอย่างคุ้นชินทำให้ซ่งเหวินจิ้งรีบยื่นมือมาจับมือของนางเอาไว้

“เจ้าทำเช่นนั้นทำไม”

“ก็ท่านบอกกับข้าเองว่าจะส่งน้องสาวของท่านไปอยู่สำนักนางชี ข้าหวังดีก็เลยสั่งให้คนช่วยโกนศีรษะให้แล้วส่งนางไปจำวัดแทนท่านอย่างไรเล่า” โม่ชิงเยว่เอยพลางพยายามดึงมือของตนเองให้หลุดพ้นออกมาจากอุ้งมือของเขา

“ข้าหมายถึงการที่เจ้าไปพูดจาท้าทายเหยียนเซียวเช่นนั้นต่างหาก” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้น แต่เมื่อนางคิดถึงคำพูดของตนเองในวันนี้นางก็ยิ้มออกมา

“ข้าหรือพูดจาท้าทายเขา ข้าก็แค่บอกให้เขารับรู้ว่าลูกๆ ของข้าไม่ว่าผู้ใดก็ห้ามแตะต้อง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้าแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าจะปกป้องเจ้ากับลูกเอง” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“ข้าไม่กล้าคาดหวังในตัวท่านแล้ว” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็ดึงร่างของนางเข้ามาแนบชิดกับเขาแล้วก้มหน้าลงเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เชื่อข้าเถอะ ต่อไปนี้ข้าจะไม่ทำผิดต่อเจ้าอีกแล้ว” เขาเอ่ยพลางจ้องมองนางด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและจริงจังสีหน้าของเขาและการแนบชิดเช่นนี้ทำให้โม่ชิงเยว่อดรู้สึกหวั่นไหวไม่ได้นางก้มหน้าหลบตาเขาแล้วเอ่ยออกมาเสียงเบา

“แผลของท่านเป็นเช่นไรบ้าง” เห็นนางเปลี่ยนเรื่องเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ทอดถอนใจออกมาแล้วพยายามปลอบใจตนเองว่าคำพูดหรือจะสู้การกระทำ ต่อให้เขาประกาศปาวๆ ว่าจะดูแลนางให้ได้ก็ไม่เท่ากับเขาพยายามปกป้องให้นางและลูกอยู่รอดปลอดภัยได้หรอก ดังนั้นเขาจึงได้ยินยอมปล่อยมือแล้วเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

“ดีขึ้นมากแล้ว” เขาเอ่ยพลางเบี่ยงกายหลบนางทำให้โม่ชิงเยว่พลันหัวเราะออกมาเบาๆ

“ท่านไม่อยากจะใช้บาดแผลของท่านมาเรียกร้องความเห็นใจจากข้าแล้วหรือ” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“เจ็บเสียยิ่งกว่าตอนที่ถูกลอบยิงด้วยธนูพิษเสียอีก เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าตั้งใจจะช่วยรักษาบาดแผลให้ข้า” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่เอ่ยวาจาโต้ตอบกลับไปในทันที

“หากข้าไม่ได้รักษาบาดแผลให้ท่านป่านนี้บาดแผลของท่านคงจะย่ำแย่มากกว่านี้แล้ว” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“ฝีมือการทำแผลของฮูหยินร้ายกาจเหนือผู้อื่นมากจริงๆ นั่นแหละ แม้แต่เมิ่งเส้าชิงก็ยังยกย่องฝีมือการทำแผลของฮูหยินว่าอาจจะเหนือกว่าเขาเสียอีก” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“ข้าไม่กล้าเอาตนเองไปเปรียบเทียบกับหมอเทวดาเมิ่งหรอก ก็แค่เคยได้มีโอกาสได้ช่วยท่านแม่ทำแผลให้ท่านพ่อมาตั้งแต่เด็กๆ จึงพอจะช่วยรักษาบาดแผลเบื้องต้นได้เพียงเท่านั้น” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งหัวเราะออกมาเบาๆ

“ข้าอดนับถือความอดทนของท่านแม่ทัพโม่ไม่ได้จริงๆ เมื่อคิดได้ว่าเขาจะต้องได้รับความเอาใจใส่จากบุตรสาวผู้มีความกระตือรือร้นในการช่วยรักษาบาดแผลของผู้อื่นเช่นเจ้าเป็นประจำเช่นนี้”

“แสดงว่าท่านไม่ยินดีที่จะได้รับความเอาใจใส่ของข้าสินะ เฮ้อ ข้าก็คิดเอาไว้อยู่แล้วว่าสามีที่จากไปแล้วของข้าจะต้องไม่ชอบข้ามากแน่ๆ ตอนนี้เขาพิสูจน์ให้ข้าเห็นแล้วว่าแค่ความเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ ของข้าเขายังไม่ยินดีจะรับเลย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ขบฟันแน่น

“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าข้าชอบเจ้าแล้วจะไม่ยินดีที่จะรับความเอาใจใส่จากเจ้าได้อย่างไร”

“ดี! เช่นนั้นก็ปลดสายรัดเอวของท่านออกซะ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็สบถออกมาเบาๆ แล้วก็ยินยอมคลายสายรัดเอวออก คลายเสื้อคลุมตัวนอกตามด้วยเสื้อคลุมตัวในแล้วก็หันหลังให้นางในทันที

โม่ชิงเยว่เผยรอยยิ้มพึงพอใจออกมาแล้วจึงได้ลงมือแกะผ้าพันแผลของเขาออก นางนิ่วหน้าในทันทีเมื่อพบว่าบาดแผลของซ่งเหวินจิ้งมีเลือดซึมออกมาอีกแล้ว

“ท่านนั่งลงได้ไหมข้าทำแผลให้ท่านไม่ถนัด” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้เขาก็เดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วก็เอียงแผ่นหลังให้นาง โม่ชิงเยว่จึงได้ดึงขวดยาใบเล็กที่นางพกเอาไว้ตลอดเวลาออกมาแล้วโรยลงไปบนบาดแผลของเขา เสียงสูดหายใจเข้าพร้อมด้วยเนื้อตัวที่สั่นระริกเพราะความเจ็บของเขาทำให้โม่ชิงเยว่พลันยิ้มออกมาในทันที

“หากไม่อยากให้ข้าลงมือรุนแรงเช่นนี้ต่อไปท่านก็ควรจะระมัดระวังให้มากสักหน่อย” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ปกปิดความสาสมใจเอาไว้ไม่มิดทำให้ซ่งเหวินจิ้งอดทอดถอนใจออกมาไม่ได้

“ได้! ต่อไปข้าจะระวังตัวให้มากกว่านี้ ขอบคุณฮูหยินสำหรับความเป็นห่วงของท่าน” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางสูดลมหายใจเข้าไปทางปากอีกครั้งเมื่อโม่ชิงเยว่ใช้นิ้วมือของนางเกลี่ยยาผงให้กระจายไปจนทั่วบาดแผล

“ท่านนั่งนิ่งๆ สิ” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมา ส่วนซ่งเหวินจิ้งยามนี้ได้รับความเจ็บปวดจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กๆ ที่ผุดออกมา

“ท่านแม่พวกท่านกำลังทำอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ” เสียงของซ่งจื่อเหยาทำให้ทั้งโม่ชิงเยว่และซ่งเหวินจิ้งหันไปมองที่หน้าประตู ยามนี้ซ่งจื่อเหยา ซ่งจื่อเยว่รวมไปถึงชุ่ยเหมยกำลังยืนจ้องมองพวกเขาอยู่ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดไม่ถึง

“ชุ่ยเหมยรีบปิดประตู” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็รีบดันเด็กๆ ให้เขาไปในห้องส่วนนางก็รีบปิดประตูห้องให้เจ้านายแล้วก็รีบสำรวจว่าเมื่อครู่นี้มีคนนอกเห็นบ้างหรือไม่ว่าฮูหยินของนางอยู่ในห้องตามลำพังกับบุรุษ แถมยังเป็นบุรุษที่สมควรจะต้องนอนอยู่ในโลงเสียด้วยสิ...

ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ต่างก็จ้องมองมารดาของพวกเขาที่กำลังอยู่ในห้องตามลำพังกับบุรุษผู้หนึ่ง แถมยามนี้บุรุษผู้นั้นก็กำลังเปลือยแผ่นหลังอยู่ตรงหน้ามารดาของพวกเขา ซ่งจื่อเหยาเม้มปากแน่นแล้วเดินเข้าไปใกล้มารดาเมื่อเห็นว่าบุรุษผู้นั้นมีบาดแผลอยู่นางก็จ้องมองมารดาแล้วเอ่ยถามออกมาตามตรง

“ทำไมบุรุษผู้นี้จึงมาอยู่ในห้องของท่านแม่ได้ ท่านแม่เคยสอนว่าสตรีเช่นพวกเราไม่ควรจะอยู่กับบุรุษอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวตามลำพังมิใช่หรือ” คำถามของบุตรสาวทำให้โม่ชิงเยว่ขมวดคิ้ว นางดึงมือของตนออกจากแผลของซ่งเหวินจิ้ง พันผ้าปิดบาดแผลให้เขาใหม่แล้วจึงได้หันไปเอ่ยกับลูกๆ ของนางด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เขาได้รับบาดเจ็บแม่ก็เลยช่วยทำแผลให้เขา”

“ข้ารู้จักเขา เขาคือใต้เท้าหน้ากากเหล็กผู้นั้น” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ทั้งโม่ชิงเยว่และซ่งเหวินจิ้งต่างก็ประหลาดใจในคำพูดของเขา

“ดวงตาคู่นี้ข้าจดจำได้” คำพูดของเด็กชายตัวน้อยทำให้ซ่งเหวินจิ้งยิ้มออกมา

“คุณชายน้อยมีความจำที่ดีมากทีเดียว”