บทที่ 44 หญิงหม้าย

โม่ชิงเยว่ยังไม่ทันจะได้กลับไปที่เรือนส่วนตัวของตนชุ่ยเหมยก็รีบมาตามนางด้วยสีหน้าร้อนรน พอเห็นหน้านางชุ่ยเหมยก็เม้มปากแน่นหันไปโบกมือไล่คนที่ติดตามนางมาและส่งสัญญาณให้ชุ่ยหลันช่วยกันคนที่ไม่เกี่ยวข้องให้ออกไป แล้วนางจึงได้เอ่ยรายงานโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เรือนคิมหันต์เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ พอฮูหยินผู้เฒ่าได้รู้ข่าวการตายของท่านโหวก็ได้รับความสะเทือนใจจนสิ้นสติข้าให้คนไปตามท่านหมอแล้ว ฮูหยินท่านจะทำเช่นไรดีเจ้าคะ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็นิ่วหน้าแล้วเอ่ยกับชุ่ยเหมยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ท่านหมอเมิ่งที่ท่านโหวมักจะส่งมาคอยดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่าเล่า”

“ยามนี้เขาอยู่ในเรือนคิมหันต์แล้วและกำลังพยายามช่วยชีวิตฮูหยินผู้เฒ่าอยู่” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“เจ้าไปอยู่เป็นเพื่อนลูกๆ ของข้าให้หน่อย ข่าวการตายของท่านพ่อของพวกเขาอาจจะทำให้พวกเขาตกใจ ข้าจะไปดูอาการของฮูหยินผู้เฒ่าที่เรือนคิมหันต์เสียหน่อย” เมื่อโม่ชิงเยว่เอยเช่นนี้ก็พยักหน้าแล้วจึงได้เดินตรงไปที่เรือนพักของซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่

เรือนคิมหันต์เต็มไปด้วยความวุ่นวายยามที่นางเดินเข้าไปในเรือนก็เห็นว่าท่านหมอเมิ่งยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้องแล้ว นางละสายตาจากเขาแล้วจึงได้ก้าวเท้าเข้าไปในห้องได้ยินเสียพูดพึมพำของฮูหยินผู้เฒ่าที่เอ่ยกับซ่งเหวินจิ้งนางจึงได้หยุดฝีเท้าลง

“ลูกจิ้ง ลูกมาหาแม่แล้วใช่ไหม ที่เขาว่ากันว่าลูกตายไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม”

“ท่านแม่ลูกยังไม่ตาย” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพึมพำออกมาพลางกอบกุมมือของมารดาเอาไว้

“หลายปีมานี้เจ้าเหินห่างจากแม่เหลือเกิน สายตาที่เจ้าใช้มองแม่ไม่ต่างจากสายตาที่ท่านพ่อของเจ้าใช้มองแม่เลย” เสียงต่อว่าของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้ซ่งเหวินจิ้งส่ายหน้า

“ท่านแม่ เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าอกตัญญูต่อท่านขอให้ท่านโปรดให้อภัยข้าด้วย” น้ำเสียงของเขาสั่นพร่าไปด้วยความรู้สึกผิด

“หรงซูชิงผู้นั้นนางไม่ใช่แม่เจ้า เจ้าจงจำเอาไว้ว่าแม่ของเจ้าคือข้าต่างหาก สตรีชั้นต่ำผู้นั้นจะคลอดเจ้าออกมาได้อย่างไร อย่าทำให้ตนเองแปดเปื้อนด้วยการไปหานางที่เรือนเหมันต์อีก ลูกจิ้ง! ลูกต้องเชื่อแม่ อย่าไปเกลือกกลั้วกับคนของเรือนเหมันต์ไม่เช่นนั้นแม่จะทำให้พวกมันต้องตายให้หมด" ถ้อยคำประโยคนี้ของฮูหยินผู้เฒ่าทำให้โม่ชิงเยว่อดรู้สึกประหลาดใจไม่ได้ แต่เมื่อเห็นว่าซ่งเหวินจิ้งไม่ได้มีทีท่าอันใดที่แตกต่างออกไปจากนี้นางจึงได้รู้ว่าเขารู้ดีว่าฮูหยินผู้เฒ่ากำลังเอ่ยถึงเรื่องใดอยู่ "เด็กสกุลโม่คนนั้นก็ด้วย พวกนางจะทำให้เจ้าแปดเปื้อน ลูกรักลูกต้องเชื่อแม่นะอย่าไปยุ่งกับพวกนาง แม่ต่างหากที่รักเจ้า เป็นแม่ต่างหากที่รักเจ้ามากที่สุด..” เสียงที่ขาดหายไปพร้อมด้วยลมหายใจที่ขาดห้วงทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองสตรีที่สิ้นใจด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา ส่วนซ่งเหวินจิ้งในตอนนี้เขากำลังนั่งกุมมือของมารดาของเขาเอาไว้ โม่ชิงเยว่จึงได้เดินเข้าไปนั่งลงเคียงข้างเขา

“นางฆ่าท่านแม่ของท่าน” โม่ชิงเยว่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกล่าวหา นางเคยได้ยินเรื่องของหรงซูชิงสตรีที่เคยอยู่เรือนเหมันต์ก่อนหน้านาง ซูหรงชิงผู้นี้คือสตรีที่ท่านโหวคนก่อนรักใคร่และลุ่มหลงจนทำให้ฮูหยินผู้เฒ่าแค้นเคืองจนถึงยามนี้ ผู้คนในจวนนิ่งอันโหวต่างก็ไม่กล้าเอ่ยถึงชื่อของนางให้ฮูหยินผู้เฒ่าได้ยิน เมื่อก่อนโม่ชิงเยว่เคยไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดแม้กระทั่งตายไปแล้วฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังไม่ละทิ้งความเกลียดชัง แต่ยามนี้นางรู้แล้วว่าเพราะเหตุใด

“ข้ารู้ แต่นางก็เป็นท่านแม่ของข้าเช่นเดียวกัน หากไม่ใช่เพราะนางข้าก็คงจะไม่ได้มีชีวิตอยู่มาจนเติบใหญ่ อีกทั้งยังไม่อาจจะทวงคืนตำแหน่งโหวกลับมาให้สกุลซ่งดังเช่นที่เป็นอยู่ในยามนี้” เขาเอ่ยพลางจ้องมองมืออันซีดเซียวที่อยู่ในฝ่ามือของเขา

“นางเป็นคนร้ายกาจ แต่ความรักที่นางมอบให้ข้าคือเรื่องจริง ข้าผิดต่อนางตรงที่ไม่อาจจะรักนางได้อย่างเต็มหัวใจ” เขาเอ่ยพลางก้มหน้าลง หยดน้ำตาหนึ่งหยดที่ตกลงบนหลังมือของเขาทำให้โม่ชิงเยว่อดเอ่ยออกมาไม่ได้

“แท้จริงแล้วท่านรักนางมาก”

“แต่ข้าก็อดเกลียดนางไม่ได้ นางฆ่าแม่แท้ๆ ของข้า นางเคยคิดจะฆ่าเจ้า คิดฆ่าลูกของข้า นางทำให้ข้ากลายเป็นคนอกตัญญู ข้าเคยมีจิตที่คิดร้ายต่อนางจริงๆ” คำพูดของเขาทำโม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“หากท่านอกตัญญูจริงนางคงตายด้วยมือของท่านไปนานแล้ว” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็วางมือของฮูหยินผู้เฒ่าลงแล้วหันมาดึงร่างของนางไปโอบกอดเอาไว้ ครั้งนี้โม่ชิงเยว่ไม่ได้ขัดขืนเขาปล่อยให้เขาโอบกอดนางแต่โดยดี

เดิมทีนางเคยคิดว่าซ่งเหวินจิ้งคือบุรุษที่ไร้หัวใจมากที่สุด กับฮูหยินผู้เฒ่าและซ่งเหวินหนิงนั้นเขาอ่อนโยนและตามอกตามใจพวกนางมากก็จริง แต่เขากลับวางตัวเหินห่างจากพวกนางจนแม้กระทั่งโม่ชิงเยว่ยังสังเกตเห็น กับสุ่ยอี้โหรวที่นางเคยเชื่อว่าคือคนที่เขารัก เขาก็ยิ่งเย็นชาต่อสุ่ยอี้โหรวเข้าไปใหญ่ ส่วนกับนางนั้นนางเคยหลงคิดว่าที่เขาทำดีต่อนางเป็นเพราะนางคือภรรยาเอกของเขาเพียงเท่านั้น ยิ่งยามที่เขาทอดทิ้งให้นางต้องเผชิญกับความยากลำบากตามลำพังนางก็ยิ่งคิดว่าเขาคือบุรุษที่ไม่เคยมอบความรักให้แก่ผู้ใดเลย แต่ยามนี้นางเข้าใจแล้ว ทั้งฮูหยินผู้เฒ่าทั้งซ่งเหวินหนิง รวมไปถึงสุ่ยอี้โหรวพวกนางไม่ใช่สตรีที่สามารถทำให้คนหลงรักได้จริงๆ

“ท่านกลับไปรักษาตัวเถิด เรื่องงานศพข้าจะจัดการเอง” โม่ชิงเยว่เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ซ่งเหวินจิ้งจึงค่อยๆ คลายอ้อมกอดออกแล้วหันไปมองฮูหยินผู้เฒ่าด้วยดวงตาอันแดงก่ำ

“เจ้าจะละทิ้งความโกรธจัดงานให้นางได้จริงๆ หรือ” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาเบาๆ

“นางไม่ได้ฆ่าท่านแม่ของข้านี่ อีกทั้งนางยังลงมือกำจัดข้าได้ไม่สำเร็จด้วย ดังนั้นข้าย่อมจะต้องจัดงานศพให้นางได้อยู่แล้ว ส่วนท่านก็หลบไปสักพักเถิด หากผู้คนในจวนเกิดพบเห็นท่านขึ้นมาก็จะหลงคิดว่าวิญญาณท่านโหวกลับจวนมาเพื่อต้องการจะหลอกหลอนผู้คน” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งได้แต่ทอดถอนใจออกมา ตอนที่นางขยับกายเพื่อลุกขึ้นเขาจึงได้เอ่ยออกมาโดยที่ไม่มองนาง

“ซื่อจื่อจวนไหวกั๋วกงเหยียนเซียวคือคนที่ข้าคิดจะกำจัด หากเป็นไปได้เจ้าจงถอยให้ห่างจากเขาเอาไว้ คนที่ทำให้จดหมายของเจ้าไปไม่ถึงมือของข้าก็คือเขา” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ขมวดคิ้วแน่นแล้วเอ่ยถามเขาตามตรง

“เขาทำเช่นนั้นเพื่ออะไร” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองนางตามด้วยสายตาอันคมกล้า

“หากข้ากลับมาแล้วพบว่าเจ้ากับลูกตายไปแล้วจวนโหวแห่งนี้คงจะวุ่นวายน่าดู เจ้าคือบุตรสาวแม่ทัพโม่แต่กลับถูกทรมานจนตายในจวนของข้า เจ้าคิดว่าบรรดาแม่ทัพนายกองของท่านพ่อของเจ้าที่ยามนี้อยู่อาณัติของข้าจะพึงพอใจหรือ” คำถามของเขาทำให้ชิงเยว่เม้มปากแน่น

“เขาเข้าใจว่าข้าตายแล้ว เป้าหมายต่อไปก็คือบรรดาแม่ทัพนายกองในมือของข้า แต่วันนี้การที่เขาเข้ามายุ่มย่ามวุ่นวายในจวนเช่นนี้ไม่แน่ว่าเขากำลังคิดจะหลอกใช้เจ้า ชิงเยว่วันนี้เจ้าปฏิเสธเขาได้ก็จริงแต่วันหน้าเจ้าต้องระวังตัว” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“วางใจเถิดหญิงม่ายสามีตายเช่นข้าจะไม่ปล่อยให้ผู้อื่นรังแกได้อีกต่อไปแล้ว” เมื่อเอ่ยจบโม่ชิงเยว่ก็เดินออกจากเรือนคิมหันต์ไปทิ้งให้ซ่งเหวินจิ้งนั่งตกตะลึงกับคำว่าหญิงม่ายสามีตายของนางอยู่...