บทที่ 57 ครอบครัวที่แท้จริง

นิ่งอันโหวกลับเข้าเมืองหลวงแล้ว เขาไม่เพียงไม่ตายอย่างที่ทุกคนเข้าใจแต่การศึกที่ชายแดนในยามนี้ก็สามารถควบคุมสถานการณ์ได้แล้ว คนทั่วไปต่างเข้าใจกันว่าการที่เขาเร่งรีบกลับเข้าเมืองหลวงมาก่อนก็เพื่อต้องการกลับมาแจ้งข่าวเรื่องการรอดชีวิตให้ฝ่าบาททรงทราบด้วยตนเอง มีเพียงเขาและคนแค่เพียงไม่กี่คนที่รู้ดีว่าสาเหตุที่เขาอยู่ในเมืองหลวงในยามนี้เพราะเหตุใด

“ท่านไม่ตายเช่นนี้คนที่ปองร้ายท่านคงจะต้องหาหนทางลงมืออีกแน่” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งพยักหน้า

“ข้าคิดเอาไว้แล้วว่าจะใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อ ส่วนเรื่องฝ่าบาทคงจะต้องพึ่งความสามารถขององค์ชายรองแล้วว่าจะสามารถทำให้ฝ่าบาททรงย้ายความหวาดระแวงไปที่สกุลเหยียนได้หรือไม่” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็อดถามเขาตามตรงไม่ได้

“ว่าแต่ท่านรู้ได้อย่างไรว่านักฆ่าที่ลงมือกับท่านคือคนของสกุลเหยียน” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ยิ้มออกมา

“นักฆ่าฝีมือดีมีอยู่ไม่มาก ข้ามักจะชื่นชอบและชื่นชมคนเหล่านั้นเป็นอย่างมาก หากเคยเห็นพวกเขาลงมือหรือว่าหากเคยได้ประมือกับพวกเขาสักครั้งข้าก็จะสามารถจดจำได้ไม่ลืมเลือน ดังนั้นข้าจึงมั่นใจว่าคนที่ลงมือกับข้าคือมือกระบี่ของจวนไหวกั๋วกง” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่จึงได้พยักหน้า ซ่งเหวินจิ้งมองท่าทีของนางแล้วก็ยิ้มออกมา

“แล้วเจ้าเล่า เรื่องที่คุณหนูสามจวนสกุลสุ่ยพกยาพาเข้ามาในจวนหวังจะใส่ร้ายป้ายสีเจ้า ตีสีใส่ไข่ทำให้เจ้ากลายเป็นผู้ร้ายที่คิดจะทำร้ายนาง แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางมีแผนการอยู่ในใจ” คำถามของเขาทำให้โม่ชิงเยว่จ้องมองเขาด้วยความสงสัยว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ซ่งเหวินจิ้งจึงได้เอ่ยกับนางพลางหัวเราะออกมาเบาๆ

“จ้าวรุ่ยกับจ้าวหรงเล่าให้ข้าฟังน่ะ ว่าเจ้าอย่างกับมีตาทิพย์สามารถหยั่งรู้ความคิดของคุณหนูสามแถมยังรู้ด้วยว่านางพกยาพิษติดตัวมา” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ส่ายหน้า

“ข้าไม่ได้มีตาทิพย์อะไรอย่างที่พวกเขาว่า ข้าก็แค่ลองถามนางเพื่อหยั่งเชิงเพียงเท่านั้นคิดไม่ถึงว่านางจะยอมรับออกมาง่ายๆ ส่วนเรื่องที่ว่านางพกพายาพิษมาด้วยข้าคิดว่าไม่ใช่เรื่องปกติ หลังจากที่ข้ามีเงินข้าก็พกพาขวดใส่ยาสมุนไพรขวดเล็กๆ ติดตัวอยู่หลายใบ ส่วนสรรพคุณยาสมุนไพรเหล่านั้นท่านก็อย่าได้ถามเลย รับรองได้ว่ามีอานุภาพรุนแรงกว่าที่คุณหนูสามสกุลสุ่ยพกมาอย่างแน่นอน” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งไม่ได้รู้สึกกังขาเลยสักนิด สตรีที่ถูกเลี้ยงดูมาโดยแม่ทัพโม่เขาย่อมไม่กล้าดูแคลนอยู่แล้ว

“ข้าไปหาลูกๆ ก่อนนะ” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมาในทันที

“พวกเขาย่อมจะต้องมีท่าทีเมินเฉยต่อท่านแน่” เมื่อนางเอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกข้าถูกมารดาของพวกเขาเมินเฉยใส่จนชาชินไปเสียแล้ว กับอีแค่ลูกๆ เย็นชาใส่ข้าย่อมจะรับมือได้อยู่แล้ว” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางขยับกายลุกขึ้น ส่วนโม่ชิงเยว่แค่นเสียงหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคนี้ของเขา เมื่อซ่งเหวินจิ้งเห็นท่าทีเช่นนี้ของนางเขาก็หัวเราะออกมาแล้วจึงได้เดินไปที่เรือนพักของลูกๆ ของเขา

เป็นอย่างที่โม่ชิงเยว่เอ่ยเตือนเอาไว้ ทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ต่างก็พากันทำเป็นเมินเฉยกับเขา แต่ก็เป็นอย่างที่ซ่งเหวินจิ้งเคยเอ่ยกับโม่ชิงเยว่เอาไว้ เขาชินชาจากการถูกภรรยาเช่นนางเมินเฉยแล้ว เขาจำได้ดีตั้งแต่วันแรกที่นางแต่งเข้าจวนมาท่าทีของนางที่มีต่อเขาล้วนเต็มไปด้วยความเย็นชา ยิ่งยามที่ได้เห็นว่าสุ่ยอี้โหรวเฝ้าตามติดเขาโม่ชิงเยว่ก็ทำตัวราวกับก้อนน้ำแข็งที่แผ่กำจายความหนาวเย็นที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกหนาวเหน็บออกมา เมื่อก่อนเขาก็ไม่เข้าใจว่านางเป็นอะไร แต่ยามที่เขาได้เห็นว่าเหยียนเซียวพยายามเข้าใกล้นางเขาก็เริ่มจะรู้แล้วว่าเพราะเหตุใดนางจึงได้ทำเย็นชาใส่เขาเช่นนั้น

“เย็นมากแล้ว พวกเจ้ารีบเข้าไปในเรือนเถิดพ่อก็จะกลับแล้ว” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยพลางขยับตัวลุกขึ้น เขามานั่งมองเด็กๆ ฝึกซ้อมฟันดาบกับจ้าวรุ่ยและจ้าวหรงได้พักหนึ่งแล้ว เดิมทีเขาคิดว่าอยากจะลงมือสอนให้ลูกๆ ของเขาด้วยตนเอง แต่เมื่อเห็นท่าทีของเด็กๆ ที่มีต่อเขาแล้วทำให้เขาคิดว่าควรจะค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า

“จ้าวหรง จ้าวรุ่ย พวกเจ้าอย่าได้สอนเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องให้ลูกๆ ของข้าเชียว”

“นายท่านโปรดวางใจ พวกข้าไม่กล้าทำนอกเหนือจากคำสั่งของท่านแน่นอน” จ้าวหรงเอ่ยพลางยิ้มออกมา เรื่องที่เขาและจ้าวรุ่ยทำตอนที่เจ้านายของพวกเขาขี่ม้าเข้าเมืองพวกเขาทำอย่างเต็มที่ คิดไม่ถึงว่าจะทำให้เจ้านายของพวกเขามีโทสะได้มากถึงขนาดนั้น

“จดจำเอาไว้ก็ดี” เมื่อเอ่ยจบซ่งเหวินจิ้งก็เดินกลับเรือนของตนเอง ระหว่างทางที่เขาเดินกลับเรือนก็ได้แต่มองรอบๆ แล้วทอดถอนใจออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างภายในจวนโหวแห่งนี้มีความเปลี่ยนแปลงน้อยมาก มีเพียงแค่ผู้คนที่อาศัยอยู่ในจวนแห่งนี้เพียงเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ก่อนจะไปชายแดน ครอบครัวของเขายังมีทั้งมารดา น้องสาวและภรรยาของเขา แต่ยามนี้ทั้งมารดาและน้องสาวก็ต่างไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว

พอคิดถึงมารดาซ่งเหวินจิ้งก็หันไปมองยังทิศที่เรือนเหมันต์ตั้งอยู่ ตอนที่เขายังเด็กเขามักจะลักลอบหลบหนีไปหาสตรีผู้นั้นที่เรือนเหมันต์อยู่เสมอ แม้ว่าในใจจะรับรู้ว่านางคือมารดาที่คลอดเขาออกมาแต่เขาก็ไม่เคยกล้าเรียกนางว่าแม่เลยสักคำ จวบจนนางตายไปแล้วเขาก็ยังไม่เคยกล้าเอ่ยคำนั้นออกมา

เขาให้เกียรติสตรีที่ชุบเลี้ยงเขามาจนถึงวินาทีสุดท้าย แม้กระทั่งตอนที่รู้แน่ชัดว่านางไม่ได้ทำลายแค่เพียงชีวิตของแม่ผู้ให้กำเนิดเขา แต่ยังคิดจะทำร้ายภรรยาและลูกๆ ของเขาด้วย เขาจึงได้เพิกเฉยตอนที่โม่ชิงเยว่ลงมือกับนาง ผู้คนรายล้อมรอบเรือนคิมหันต์ถึงขนาดนั้นแต่ข่าวการตายของเขากลับสามารถแพร่ไปถึงหูของนางได้มีเพียงฝีมือของโม่ชิงเยว่เพียงเท่านั้น

“ท่านโหวจะรับมื้อเย็นเลยหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อสาวใช้เอ่ยถามเขาเช่นนี้เขาก็มองไปที่เรือนของโม่ชิงเยว่

“สั่งให้คนตั้งโต๊ะที่เรือนของฮูหยินก็แล้วกัน ส่งคนไปเชิญคุณหนูใหญ่และซื่อจื่อด้วย” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้สาวใช้ก็รับคำแล้วไปจัดการตามคำสั่งเขา ดังนั้นเย็นนี้จึงเป็นมื้อแรกที่เขาได้กินข้าวพร้อมหน้าครอบครัว ซ่งเหวินจิ้งจ้องมองโม่ชิงเยว่ตักอาหารให้บุตรชายและบุตรสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน นี่คือครอบครัวที่แท้จริงของเขาและเขาสัญญากับตนเองอยู่ในใจว่าต่อไปนี้เขาจะปกป้องดูแลคนในครอบครัวของเขาให้ดี จะไม่ทำให้คนในครอบครัวของเขาต้องได้รับความยากลำบากอีก