ตอนที่สามสิบห้า

ความอาลัยในใจนี้เพียงเพราะความคุ้นเคยที่อยู่ร่วมกันมาอย่างนั้นหรือ

“นายท่านขอรับ” บ่าวคนสนิทก้าวเข้ามาในห้องพลางเรียกขานด้วยน้ำเสียงร้อนรน

ดวงตาคมหันไปมองอีกฝ่ายก่อนจะเลิกคิ้วหนาขึ้นแทนคำถาม

“กระพรวนนี่ใช่ของนายท่านที่มอบให้คุณหนูซูหรือไม่ขอรับ”

ชายหนุ่มจ้องมองกระพรวนหยกตรงหน้าด้วยความแปลกใจ เพียงเหลือบตาไปเห็นหลันชิงก็จดจำได้ทันที ของสิ่งนี้เป็นสิ่งที่เขาสั่งทำขึ้นมาเป็นพิเศษเพื่อมอบให้เป็นของขวัญแก่หลินเอ๋อร์ ทว่ายังไม่ทันได้มอบให้ก็มาเกิดเรื่องราวขึ้นเสียก่อน

ยามนั้นเขาถูกคนของสกุลอื่นดักลอบทำร้าย หลังจากพวกนั้นฟาดศีรษะเสียจนแตก อีกฝ่ายก็ผลักลงแม่น้ำหวังให้สิ้นชีพ เขาไม่รู้ว่าเกิดสิ่งใดขึ้นหลังจากนั้น สิ่งที่จดจำได้มีเพียงความหนาวเย็นที่ชวนให้ทรมาน แต่ในความเหน็บหนาวก็ยังมีความอบอุ่นที่หอมหวานของสตรีให้รู้สึกได้

สองวันต่อมาเมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นในโรงหมอ สิ่งแรกที่เห็นก็คือใบหน้างดงามที่อาบน้ำตาของคนรัก เดิมทีกระพรวนนี้เขานึกว่าตกหายไปในแม่น้ำแล้ว แสดงว่าหลินเอ๋อร์คงเก็บไว้สินะ มุมปากหนาอมยิ้มน้อยๆ เมื่อคิดถึงว่าอีกฝ่ายแอบเก็บของของเขาไว้แทนตัว ช่างน่ารักเหลือเกิน

“เจ้าเจอที่ไหนรึ”