All Chapters of ฮูหยินใหญ่: Chapter 1 - Chapter 10

ย่างเข้าเดือนสิบ สายลมเหมันต์เริ่มพัดพา ปุยหิมะสีขาวร่วงหล่นจากผืนฟ้าสีคราม เกี้ยวสีแดงหลังใหญ่ตัดกับสีเขียวของทิวทัศน์รอบด้าน มีบุรุษร่างกำยำแปดคนหามพร้อมกับก้าวเดินเป็นจังหวะ ขบวนเจ้าสาวผู้เพียบพร้อมครบถ้วนสมฐานะกำลังมุ่งสู่ปลายทางด้วยใบหน้าเปี่ยมรอยยิ้มด้านในเกี้ยวมีร่างบอบบางของเจ้าสาวคนงามนั่งอย่างสงบ บรรยากาศรอบด้านอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของงานมงคล เสียงเครื่องเป่าดังสูงต่ำเป็นทำนองสลับกับเสียงตีฆ้องเป็นจังหวะ ทว่าสีหน้าคนข้างในกลับเต็มไปด้วยความกังวลเกี้ยวแดงหลังใหญ่โคลงเคลงไปมาชวนให้รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย หญิงสาวพยายามข่มอาการเหล่านั้นพลางตั้งสติ นี่คืองานแต่งของนางจะให้ความหวั่นวิตกมาทำลายไม่ได้ เพราะวันนี้คือวันสำคัญที่สุดในชีวิต มิอาจพลาดได้โดยเด็ดขาดวันที่นางจะกลายเป็นฮูหยินใหญ่ ก้าวเข้าสู่เส้นทางสายภรรยาหลวงที่ต้องคอยดูแลทั้งสามีและอนุอีกหลายคนนางคืออวิ๋นซือ บุตรสาวเพียงคนเดียวของใต้เท้าอวิ๋นเสนาบดีกรมคลังแห่งแคว้นกับฮูหยินใหญ่จางซื่อ ที่บอกว่าเป็นบุตรสาวคนเดียวนั้นหาใช่ว่าบิดามีบุตรแค่นางหรอกนะ แต่หมายถึงคนเดียวที่มีกับฮูหยินใหญ่ต่างหาก เพราะบิดาของอวิ๋นซือมีสามภรรยากับสี่

อากาศในเดือนสี่ยังคงอบอุ่นในที่สุดงานเลี้ยงวันเกิดฮูหยินผู้เฒ่าก็เวียนมาถึง อวิ๋นซือเลือกชุดเครื่องประดับตามฐานะ ชุดกระโปรงตัวยาวสีม่วงอ่อนกับเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา ให้ความรู้สึกเป็นกันเองและไม่เป็นทางการจนเกินไป งดงามสง่า ไม่ขาดและก็ไม่เกินแม้แต่น้อยแขกส่วนใหญ่เริ่มทยอยเดินทางมาถึงแล้ว ในฐานะฮูหยินใหญ่ หญิงสาวจึงต้องคอยยืนต้อนรับ ระหว่างรอฮูหยินผู้เฒ่ากับสามีมาถึง แน่นอนว่าไม่ใช่งานง่ายเลย ไหนจะต้องคอยดูแลเรื่องอาหารการกิน อีกทั้งยังต้องหมั่นดูความเรียบร้อยของบ่าวไพร่ สลับกับต้อนรับแขกเป็นระยะ อวิ๋นซือวิ่งวุ่นจนร่างกายแทบแยกเป็นส่วนเพราะความเหนื่อยทว่า… ไร้เงาคนเป็นสามีอวิ๋นซือรู้ดีว่าอีกฝ่ายยังมาไม่ถึง เพราะยามเดินมาที่เรือนจัดเลี้ยงต้องผ่านเรือนอนุคนใหม่ นางยังเห็นเงาร่างสองสายที่แทบแยกกันไม่ออกอยู่เลย แต่อย่างที่ทุกคนพูดกัน อนุเจียวผู้มาใหม่คนนี้งดงามอ่อนหวานจับใจนัก คงไม่แปลกหากนายท่านหลันจะใช้เวลากับคนงามอย่างอ้อยอิ่งสักเล็กน้อยและก็เป็นที่แน่นอนอยู่แล้วว่า ในระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังสำเริงสำราญกับอนุที่โปรดปราน คนที่เหนื่อยสายตัวแทบขาดย่อมต้องเป็นนาง อวิ๋นซือถอนหายใจเบาๆ ใบหน้

อากาศต้นเดือนห้านั้นร้อนอบอ้าวยิ่งนัก อวิ๋นซือนั่งมองจดหมายในมือด้วยแววตาราบเรียบไร้ความรู้สึก ตัวอักษรที่บรรยายมาชวนให้ใจหดหู่ คล้ายนางเห็นเหตุการณ์พวกนั้นเกิดขึ้นเบื้องหน้ามือขาวเนียนดุจหยกสั่นวูบหนึ่ง ทว่าเพียงเสี้ยวพริบตาก็เป็นปกติ เมื่อเจ้าของมันกลับมาควบคุมสติตัวเองได้อีกครั้ง ตั้งแต่เติบใหญ่มาหญิงสาวไม่เคยร้องไห้โศกเศร้า นางใช้สติจัดการเรื่องราวทุกอย่าง เติบโตมากับการใช้เหตุผลแทนการใช้ความรู้สึก เพราะอวิ๋นซือรู้ดีว่าคนที่รู้สึกก็คือคนที่พ่ายแพ้แล้วไยมารดาของนางจึงไม่ยอมเข้าใจกันนะ!ร่างบอบบางขยับกายลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า จดหมายแจ้งเรื่องราวของผู้เป็นมารดาถูกนำไปลงวางในกล่อง บิดาคิดปลดมารดา ยกย่องฮูหยินสามขึ้นเป็นใหญ่ อ้างเหตุว่าเป็นเพราะภรรยาเอกนั้นไร้บุตรชายสืบทอดสกุลอวิ๋นซือแค่นยิ้มเย้ยหยัน ดวงตาสีนิลทอประกายลึกล้ำ เหตุการณ์ในราชสำนักแปรเปลี่ยน ตระกูลจางที่ขาดท่านตากับท่านยายจะยังเหลืออะไรให้บิดาเกรงใจเล่า ที่ผ่านมาอีกฝ่ายยอมให้มารดานางเป็นฮูหยินใหญ่ก็เพราะสิ้นทั้งสองท่านก็ยังมีน้าชายที่เป็นรองแม่ทัพอนาคตไกลทว่ายามนี้ท่านน้าสิ้นชีพในการปราบปรามโจรป่า อีกทั้งท่านยังไร้ทายาท

เพราะราตรีที่ผ่านมานางทุ่มเทลงแรงไปไม่น้อย ผลที่ได้กลับมาจึงคุ้มค่ายิ่ง อวิ๋นซือคลี่ยิ้มหวานดีใจจนดวงตาเป็นประกายสุกใส เมื่อหลันชิงผู้เป็นสามีเอ่ยปากจะตามไปเยี่ยมพ่อตาแม่ยายกับนางที่จวนแน่นอนสิว่าต้องไปด้วย เพราะนี่คือวิธีตอบแทนในแบบของหลันชิง ที่นางปรนนิบัติเขาได้ถูกอกถูกใจ ร่างบางทอดกายอิงแอบหน้าต่างในห้องนอน ดวงตาคู่งามมองเหม่อไร้จุดหมายไปบนฟ้ากว้าง วันเวลามิเคยรั้งรอผู้ใด ความฝันที่จะออกโบยบินของนางก็เช่นกันเมื่อเช้ายามไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่า อีกฝ่ายรั้งตัวนางไว้พูดคุยบางอย่าง อวิ๋นซือพลันเหยียดยิ้มประหนึ่งเย้ยหยัน เมื่อคิดถึงประโยคสนทนาของตัวเองกับแม่สามี“ฮูหยินเจ้าคะ...”เสี่ยวอิงและเสี่ยวหยวนยืนมองผู้เป็นนายด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย พวกนางนึกไม่ออกว่าจะเอ่ยปลอบอีกฝ่ายด้วยถ้อยคำแบบใดดี จึงได้แต่แสดงอาการลังเลออกมาเสี่ยวอิงให้นึกโทษตัวเองไม่น้อย นางหัวไวไม่เท่าเสี่ยวเซียง มิอาจแบ่งเบาความทุกข์ของเจ้านายได้ เดิมทีคิดว่าอดีตสาวใช้เสี่ยวเซียงฉลาดเฉลียว น่าจะช่วยเหลืองานฮูหยินได้ดี ไม่คาดว่าอีกฝ่ายไม่เพียงไม่มีประโยชน์ ซ้ำยังเป็นภัยด้วยอวิ๋นซือที่กำลังเหม่อลอยพลันรู้สึกตัว เมื่อหูแ

ย่างเข้าเดือนหก สายลมร้อนพัดผ่าน คฤหาสน์สกุลหลันวันนี้ยังคงคึกคักเช่นวันวาน ทว่าในค่ำคืนนี้ยังมีบางคนมิอาจหลับใหลอวิ๋นซือละความสนใจจากบัญชีที่อยู่บนโต๊ะ นางขยับเท้าคางพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง แม้ในเดือนหกจะมีฝนพรำลงมาให้พอชื่นใจ ทว่าก็ยังคงรู้สึกอบอ้าวยิ่งนัก“ฮูหยินใหญ่เจ้าคะ เมื่อครู่บ่าวได้ยินคนข้างล่างพูดกันว่านายท่านสั่งให้อาเต๋อตัดเงินเดือนและเครื่องประดับของฮูหยินห้าเป็นเวลาสามเดือนเจ้าค่ะ”เสี่ยวอิง สาวใช้คนสนิทเข้ามารายงานด้วยน้ำเสียงสดใส แววตาฉายประกายยินดีในทุกข์ของอีกฝ่ายอย่างชัดเจน หลิงซีผู้นั้นเป็นหลานสาวของฮูหยินสามหลิงจีแห่งจวนเสนาบดีกรมคลัง มักชอบหาเรื่องเดือดร้อนให้เจ้านายของนางเสมอ คราวนี้ทำให้นายท่านโกรธถึงขนาดสั่งลงโทษ ย่อมต้องไม่ใช่เรื่องเล็กแน่อวิ๋นซือพลันอมยิ้ม หลิงซีผู้นั้นเป็นคนนำข่าวเรื่องสาวใช้เสี่ยวเซียงมาฟ้องฮูหยินผู้เฒ่า ทำให้เรื่องราววุ่นวายเกิดขึ้นมากมาย แม้หลันชิงจะไม่พูดถึง แต่ด้วยนิสัยของเขาแล้ว เกรงว่าจะเก็บความไม่พอใจเอาไว้เป็นแน่ เพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาอีกฝ่ายจงใจเมินเฉยใส่หลิงซีไม่น้อย ถูกหมางเมินเช่นนั้น มีหรือฮูหยินห้าหลิงซีผู้เย่อหยิ่งจะรับได