ตอนที่สามสิบเอ็ด

สิ้นเสียงใสสำเนียงแผ่วหวาน หลายคนพลันหยุดกิริยาแตกตื่นแล้วกลับหันมายืนนิ่งแทน ไม่เว้นแม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าที่แรกๆ ยังทำท่าคล้ายจะเป็นลมล้มพับไป

ในชั่วขณะนั้นความเงียบงันคล้ายจะมาเยือน ซูลี่หลินขบกัดริมฝีปากแน่น หาได้รู้สึกยินดีกับประโยคของอวิ๋นซือสักนิด ทั้งที่เป็นคำที่นางเคยปรารถนาจะได้ยินเป็นอย่างยิ่ง

ก็จะให้ยินดีได้อย่างไรเล่า ตัวนางในเวลานี้ถูกผู้คนมองว่าไร้เกียรติและศักดิ์ศรีของสตรีอันดีงาม เข้าหอร่วมเตียงกับบุรุษจนตั้งครรภ์ทั้งที่ยังมิได้แต่งงาน ที่สำคัญอีกฝ่ายก็ยังเป็นญาติผู้พี่ของตนเอง ทั้งยังมีภรรยาและอนุเพียบพร้อมอยู่แล้วด้วย

เช่นนี้แล้วอนาคตของนาง ย่อมต้องหมดหวังกับตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของพี่ชิงเป็นแน่แล้ว ไหนจะต้องมาแบกรับข้อกล่าวหาที่ว่าตนเองเป็นผู้บีบให้ฮูหยินใหญ่ตัวจริงต้องออกจากคฤหาสน์จวนอีก

ชาตินี้ทั้งชาติคงถูกผู้คนพากันถ่มน้ำลายลงพื้นด่าทอไม่เลิกลา ต่อให้เป็นพี่ชิงก็ไม่อาจยกย่องนางออกนอกหน้าขึ้นมาได้อีกแน่ คุณหนูซูขบคิดพลางนึกด่าสตรีอีกคนอย่างหงุดหงิด

อวิ๋นซือผู้นี้เกิดมาเพื่อเป็นกระดูกที่ขวางคอนางแท้ๆ

หลันชิงมองภาพตรงหน้านิ่งขรึม มองดูความเด็ดขาดที่ไม่เคยเห็นมาก่อนนั้นอย่