พิพลอย | จันทบุรี แสนวุ่นวาย

ระหว่างที่อยู่บนรถใช้อากาศหายใจร่วมกัน ฉันพยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงกับอีตาไดอา เพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาพยายามกวนประสาท และทำให้ฉันหัวเสีย

จึงหยิบมือถือมาเล่นทักไปหาพี่โดม เพราะเมื่อวานฉุกละหุกและยุ่งมาก จนฉันไม่ได้บอกเขาว่ามาต่างจังหวัด

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ก๊อก ๆ ตื่นรึยังคะ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ไพลินไปทำงานต่างจังหวัด ช่วงนี้อาจจะยุ่ง ๆ และตอบช้านะ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ฮาโหลวววววว คุณพี่โดม]

หลังจากส่งไลน์ไป ชั่วโมงกว่า ๆ ฉันก็หยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้ง พี่โดมเขาไม่อ่านและไม่ตอบเลย เกิดอะไรขึ้น... ฉันเริ่มใจหวิว ๆ และรู้สึกกลัวแล้วนะ ที่บอกว่าชอบเหมือนกัน เขาไม่ได้บอกเพื่อให้ฉันสบายใจใช่ไหม

เรื่องหลอกเย็บในทินเดอร์ฉันเห็นมาเยอะ จะไม่กลัวเลยถ้าเขาห่างเหินก่อนที่เราจะมีเซ็กส์กัน

แต่พอฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูหลายครั้ง คนข้าง ๆ ก็พูดขึ้นมา

“ฉันจะแวะจุดพักรถมอเตอร์เวย์ เธอก็ลงไปเข้าห้องน้ำซะล่ะ เพราะฉันจะไม่จอดพักแล้ว”

ฉันเก็บมือถือใส่กระเป๋าทันที

“อืม”

เมื่อรถเฟอร์รารี่สีแดงเลี้ยวเข้าจอด คนที่จอดรถพักแถวนั้นก็หันมามองเป็นตาเดียว แหงล่ะ ท่อดังสีรถแดงฉูดฉาดใครเห็นก็มองทั้งนั้น แต่พอฉันเปิดประตูลงจากรถพร้อม ๆ กับอีตาไดอา ก็รู้เลยว่าคนไม่ได้มองรถอย่างเดียว

ผู้หญิงแทบจะทั้งจุดพักมองเขาจนเหลียวหลัง แถมสะกิดกันเป็นทอด ๆ ด้วย แต่พอเห็นว่าฉันมองก็รีบยิ้มเจื่อนหลบตาทันที

เดี๋ยว ๆ ฉันไม่ใช่แฟนอีตานั่นนะ!

ฉันจึงผายมือไปที่อีตาไดอาอย่างพรีเซนต์

“มองเลยค่ะ มองเล้ยยย เต็มที่”

“คะ... คือ...” ผู้หญิงกลุ่มนั้นงง มองฉันกับตาไดอาสลับกัน

“มองเลยค่ะไม่ต้องเกรงใจ ไม่ใช่แฟนค่ะ จะจีบไหมคะ ใครจะเอาเบอร์บ้าง เดี๋ยวขอให้ค่ะ”

คนถูกเอ่ยถึงเดินอ้อมรถมาหาฉัน และคว้าข้อมือหมับทันที

“เธอเล่นอะไร?”

“มีคนชอบนายเยอะแยะ ฉันก็แค่เป็นแม่สื่อให้”

“จุ้นจ้าน ไปเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองซะ เราต้องเดินทางต่อ” ฉันขึงตาใส่ เพราะว่าจบร่างสูงก็กระตุกข้อมือฉันให้เดินตามไปห้องน้ำ ก่อนที่จะปล่อยมือแรง ๆ แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำผู้ชายอีกฝั่ง

คนบ้าเอ๊ย! แข็งทื่อชะมัด สาว ๆ มองยังไม่สนใจอีก

พอฉันบ่นกระปอดกระแปดในใจเสร็จก็เข้าไปจัดการตัวเองและล้างมือ แต่พอจะเดินกลับไปที่รถมือถือในกระเป๋าก็สั่นขึ้นมาซะก่อน

‘ครืด’

ฉันรีบควานหาแล้วหยิบขึ้นมาทันที เป็นมือถือเครื่องที่ใช้คุยกับพี่โดม พี่โดมคงตอบมาแล้ว

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เจ้าชายทุเรียน: โทษทีที่ตอบช้า ขับรถกลับบ้านต่างจังหวัด]

[เลอค่าเหมือนเจ้าหญิง: นึกว่าจะไม่ตอบกันซะแล้ว]

[เจ้าชายทุเรียน: ทำไมคิดแบบนั้น]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เอาตรง ๆ นะ แวบนึงฉันแอบคิดว่าคุณหลอกฟัน ตามปกติของคนเจอกันในโลกออนไลน์]

[เจ้าขายทุเรียน: ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ...]

[เจ้าชายทุเรียน: ช่วงนี้ฉันมีงานต้องทำ อีกสองสามวันถึงจะว่าง ถ้าเธออยากเจอกัน... ได้เสมอ หรืออยากให้ฉันไปหาที่ภูเก็ตก็แล้วแต่เธอ]

เอาอีกแล้ว หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว... ถึงจะเป็นการเจอแบบเดิม มีเซ็กส์แล้วแยกย้ายแบบเดิม แต่ผู้ชายคนนี้มีอิทธิพลกับหัวใจฉันชะมัด และดูท่ามันจะมากขึ้นเรื่อย ๆ

แต่กับเขาเจอกันครั้งเดียวมันไม่พอจริง ๆ นั่นแหละ แซ่บมาก

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ถ้าอย่างนั้นเรา... เจอกันสัปดาห์ละครั้ง

ได้ไหม]

[เจ้าชายทุเรียน: ได้ ที่ไหน? ภูเก็ต?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เอ่อ เสร็จงานที่ต่างจังหวัดฉันจะนัดอีกทีค่ะ]

[เจ้าชายทุเรียน: เธอติดใจ?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ รู้สึกชอบที่จะมีเซ็กส์กับคุณจริง ๆ มากกว่าเซ็กส์โฟน]

พอฉันพิมพ์ส่งไปเสร็จก็เดินยิ้มกลับไปที่รถ จนเห็นว่าอีตาไดอายืนคีบบุหรี่ในมือและมืออีกข้างถือโทรศัพท์อยู่ นั่นไม่แปลกหรอก แต่แปลกที่เขาทั้งยิ้มทั้งพิมพ์ไปด้วยต่างหาก

ดูอารมณ์ดี

แบบนี้คงมีแฟนแล้วแน่ ๆ

[เจ้าชายทุเรียน: หรือเราควรคบกัน...]

ปลายเท้าฉันหยุดชะงัก ก้มอ่านข้อความนั้นวนห้ารอบ หรือเราควรคบกัน? คบ... เท่ากับเจอและเท่ากับเปิดเผยตัวตน

ฉันชอบคุณพี่โดมนะ... แต่ฉันยังไม่พร้อมจะเปิดเผยตัวตอนนี้ สองปีที่ผ่านมาสาดด้านมืดใส่เขาเต็มที่ มันไม่ใช่ฉันที่เป็นพิพลอยรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่เลย

“จะยืนอีกนานไหม”

ฉันละจากจอโทรศัพท์มองตามเสียงเรียกที่อยู่ไกล ๆ พอเห็นว่าอีตาไดอากำลังจะเปิดประตูรถ ก็รีบพิมพ์ตอบพี่โดมไปทันที

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เรื่องนั้นฉันยังไม่พร้อม ไว้ค่อยคุยนะคะ ต้องเดินทางต่อ

ส่งเสร็จฉันก็เก็บมือถือไว้แล้วเดินไปขึ้นรถ ซึ่งขึ้นมาก็เห็นตาไดอาก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออยู่ จึงไม่ได้สนใจเอี้ยวไปดึงเบลท์คาดเพื่อเตรียมตัวออกเดินทางต่อ

แต่อยู่ ๆ คนข้าง ๆ ก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง แล้ววางมือถือไว้ที่คอนโซลรถอย่างไม่สบอารมณ์

“ทะเลาะกับแฟนสินะ”

“จุ้นจ้าน” ฉันเบ้ปาก

“ฉันไม่อยากจุ้นจ้านหรอก แต่ฉันนั่งข้าง ๆ นาย นั่งรถที่นายขับ ถ้านายทะเลาะกับแฟนอารมณ์เสียมาลงที่คันเร่ง นั่นหมายถึงชีวิตฉันเหมือนกัน”

“ฉันแยกแยะได้ ไม่ได้คิดอะไรตื้น ๆ เหมือนเธอ”

“เหอะ ให้มันแน่”

เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกจากจุดพัก ซึ่งตลอดทางฉันแกล้งหลับหันหลังให้ ที่เลือกหันหลังตอนแรกเพราะไม่อยากทะเลาะกับอีตาไดอา แต่พอใช้เวลากับตัวเองก็นึกถึงคำพูดพี่โดม

 เขาถามเรื่องคบกัน... แสดงว่าเขาก็ชอบฉันสินะ ถ้าอยากคบแต่ไม่อยากเปิดเผยตัวตนเป็นแค่คนในความลับ คุยกันเหมือนเดิม เซ็กส์โฟนเหมือนเดิม แต่นัดมีอะไรกันเรื่อย ๆ จะได้รึเปล่า

เพราะภาพลักษณ์รองประธานบริษัทของฉันมันยิ่งใหญ่มาก ไม่ใช่ไม่ไว้ใจเขาแต่ฉันแค่ไม่อยากพลาดเท่านั้น ถ้าเขาโอเคแบบที่ฉันเสนอลองศึกษากันอีกขั้น โอกาสพัฒนาความสัมพันธ์ที่เป็นตัวตนของเราจริง ๆ ก็มีโอกาส

“เธอ... เธอ” ฉันสะดุ้งตื่นเพราะอีตาไดอาใช้ปากกาจิ้มแขน

“มีอะไร”

“ถึงแล้ว ลงไป”

ฉันขยี้ตาแล้วหันมองรอบ ๆ จนเห็นว่ารถจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยสวน ฉันหลับไปนานเท่าไหร่เนี่ย ไม่รู้เลยว่าทางเข้า

สวนเป็นยังไง

“ไหนล่ะรีสอร์ต”

“รีสอร์ตเต็ม”

“อ๋อ... เต็ม”

“ห๊ะ! เต็มงั้นเหรอ แล้วฉันจะนอนไหนอ่ะ ทำไมไม่ล็อกห้องไว้ให้ฉัน!”

ฉันโวยวายจนอีตาไดอาส่ายหัว

“แค่นอนบ้านฉัน จะโวยวายทำไม”

“ฉันจะไม่นอนบ้านนาย!”

“ทำไม?”

“เพราะฉันไม่ชอบนายไง ฉันแค่มาทำงานอยากอยู่ห่าง ๆ นายเข้าใจป่ะ”

“ฉันก็ไม่ชอบเธอ ถ้าไม่นอนบ้านฉันก็เชิญกางเต็นท์” ฉันมองค้อนกลับ

แต่เขาหยิบมือถือและลงจากรถไปหน้าตาเฉย ฉันจึงรีบลงไปตามและเดินไปดึงเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาไว้

“เดี๋ยว! จะไปไหนอ่ะ”

“ไปหาพ่อหาแม่ฉันสิ”

“แล้วฉันล่ะ จะไม่พยายามหาห้องพักที่รีสอร์ตให้เหรอ?”

“เธอนี่มันยิ่งกว่ามนุษย์ป้าอีกนะ พูดไม่ได้ยินรึไงรีสอร์ตห้องเต็ม”

“แต่นายรู้ว่าฉันจะมาทำไมไม่เตรียมห้องให้ รู้แบบนี้ฉันไม่มาหรอก!”

เขาจับมือฉันออกจากเสื้อแล้วปัดเบา ๆ ก่อนจะสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงหันกลับมาตีหน้านิ่ง

“อาทิตย์หน้ามีห้องว่าง แต่วันนี้ พรุ่งนี้ และมะรืนเต็ม”

“นั่นมันเป็นเพราะนายไม่ว่างต่างหาก ฉันถึงรีบมา”

“แล้วไง?” ดูทำหน้าสิ ฉันกำลังเดือดร้อนนะย๊ะ!

“แล้วไงงั้นเหรอ? นายต้องรับผิดชอบ หาที่พักให้ฉัน”

“ฉันหาที่พักให้เธอได้แค่บ้านหลังนี้ ถ้าไม่นอน... ก็ไปนอนกับหมา

แล้วกัน” แล้วเขาก็เดินจากฉันไป

อี... อี ตา ได อา!

“กรี๊ดดดดดดดดดดดด”

ฉันไม่เคยอยากทุบหัวใครเท่านี้มาก่อน และไม่เคยเป็นคนขี้โวยวายกรี๊ดบ้านแตก แต่ผู้ชายคนนั้นทำให้ฉันหมดความอดทนจริง ๆ

ฉันทั้งกรี๊ดและกระทืบเท้า จนมีผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบออกมาจากบ้านหน้าตาตกใจ ก่อนจะมองมาที่ฉันและจับแขนอีตาไดอาไว้

“อะไรกันไดอา เกิดอะไรขึ้น”

“แม่ไปดูยัยนั่นเถอะ ผมปวดหัว” เขาบอกจบก็เดินเข้าไปในบ้าน ฉันหยุดกรี๊ดยืนมองตามหลังเพราะคนที่เขาเรียกว่าแม่กำลังเดินมาหาฉันแล้ว

“หนู... พิพลอยรึเปล่าจ๊ะ”

“สวัสดีค่ะคุณน้า” ฉันยกมือไหว้ ก่อนจะเดินไปหาท่านทันที แม่อีตาไดอาสวยและดูใจดีมาก แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าฉันขอความช่วยเหลือจากท่านได้

“เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ไดอาทำอะไรหนูรึเปล่า”

“ทำค่ะ อย่าหาว่าฟ้องนะคะ... ลูกชายคุณน้ากลั่นแกล้งพิพลอยสารพัด อยู่ในรถก็กวนประสาท แถมยังไม่ให้พิพลอยพักที่รีสอร์ตอีก บอกว่าที่นั่นไม่มีห้องว่าง คุณน้าช่วยด้วยนะคะ”

คุณน้าจับมือฉันแล้วยิ้มให้

“แบบนี้นี่เอง ที่รีสอร์ตห้องพักเต็มจริง ๆ จ้ะ ว่างอีกทีก็อาทิตย์หน้า ยังไงหนูพิพลอยค้างที่บ้านก่อนนะ ที่บ้านมีห้องพักแขกสุขสบายเหมือนกัน น้าสั่งให้แม่บ้านเตรียมไว้ให้แล้ว”

ผลลัพธ์เท่ากับศูนย์

“แต่ว่า...”

“น้าขอโทษแทนไดอาด้วยนะ รายนั้นก็เป็นแบบนี้ล่ะเอาใจใครไม่เป็น อย่าถือสาเลยนะหนูพิพลอย”

มืออุ่นแตะแขนฉันเบา ๆ แน่นอนค่ะฉันแพ้คนใจดีสุด ๆ ไม่ว่าพี่พิชญ์ ไม่ว่าคุณพ่อคุณแม่ ใครก็ตามแต่ถ้าพูดดี ๆ และอบอุ่นกับฉัน ฉันจะแพ้และยอมอ่อนลงเสมอ

และที่สำคัญฉันไม่กล้าเอาแต่ใจกลับด้วย

“ค่ะ คุณน้า... พิพลอยพักที่บ้านก็ได้ค่ะ”