All Chapters of เกมรักทายาทมาเฟีย 2 (25+): Chapter 1 - Chapter 10

บทนำไดอา & พิพลอยในสายกับผู้ชายนิรนาม(ลองสอดนิ้วเข้าไปสิ... บางครั้งมันอาจจะช่วยปลดปล่อยเธอได้)เสียงทุ้มต่ำจากปลายสายเอ่ยออกมาบางเบา แต่สร้างความร้อนรุ่มจนมือเล็กต้องลูบไล้ลำคอตัวเอง เธอปล่อยตัวตามสบายไปกับเก้าอี้หนังขนาดใหญ่ในห้องทำงาน การทำงานที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน แบกรับความรับผิดชอบคนครึ่งค่อนบริษัท ทำให้เธอแทบระเบิดความประสาทออกมาวันละหลายล้านรอบการหาความสุขให้ตัวเองเล็ก ๆ น้อย ๆ มันคือยาวิเศษสำหรับเธอ“ถ้าฉันสอดเข้าไป... คุณต้องช่วยตัวเองด้วยนะ”(หึ... ต้องการแบบนั้นเหรอ?)“ใช่... เราจะได้เสร็จไปพร้อม ๆ กันไง”(ลองดู)“ฉันขอใส่แอร์พอดแป๊บ อยากได้ยินเสียงคุณชัด ๆ”หญิงสาวบอกปลายสายก่อนจะวางมือถือไว้บนโต๊ะและหยิบแอร์พอดมาใส่แทน และเมื่อหูฟังไร้สายเชื่อมต่อ มือเล็กก็กดปุ่มล็อกประตูห้องและปิดกล้องวงจรปิดทุกตัวอย่างชำนาญเพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก...เธอทำแบบนี้กับผู้ชายคนนี้มาร่วมสองปีแล้ว“เรียบร้อย... คุณถอดกางเกงรึยังคะ”(อื้ม~ ถอดแล้ว)เสียงตอบในลำคอนั่นทำให้คนตัวเล็กขนลุก และสะท้านไปทั้งตัว เสียงของเขาเซ็กซี่ยั่วยวนและลากเธอเข้าสู่วังวนของความใคร่ได้อย่างรวดเร็วมือเล็กย

พิพลอย | คนในความลับพอนึกถึงช่วงสองปีที่ผ่านมาอดยิ้มไม่ได้เลยแฮะ... ฉันบ้าบิ่นอย่างที่คุณพี่โดมพูดจริง ๆ กล้าคุยและทำแบบนี้กับคนแปลกหน้าได้ยังไงLINE | เจ้าชายทุเรียน[เจ้าชายทุเรียน: ทำอะไรอยู่][เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: นั่งเซ็ง ๆ อยู่ค่ะ งานที่เสนอไปต้องชะงัก][เจ้าชายทุเรียน: แค่ชะงักไม่ได้ยกเลิก ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี... เธอเก่งอยู่แล้ว เก่งมากด้วย]ฉันยิ้มกว้างแล้วรีบพิมพ์ตอบเขา[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ให้กำลังใจอีกแล้ว][เจ้าชายทุเรียน: ไม่อยากให้เครียด มีความสุขเข้าไว้นะ][เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: งั้นขอมีอะไรกับคุณได้ไหม>เจ้าชายทุเรียน: จะเสร็จพร้อมกัน?][เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เยส ชอบฟังเสียงคุณพี่โดมครางแผ่ว ๆ มันเซ็กซี่มาก][เจ้าชายทุเรียน: ได้ ไว้สะดวกเมื่อไหร่โทรมา][เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ขอเวลาหนึ่งชั่งโมงเคลียร์งาน][เจ้าชายทุเรียน: เครียดมากเหรอ? ถึงต้องการขนาดนี้][เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ มาก ๆ][เจ้าชายทุเรียน: อื้มได้ งั้นวันนี้จะให้ลองทำอะไรใหม่ ๆ]พอเห็นเขาพูดอะไรแบบนั้นฉันก็ยิ่งตื่นเต้น เดินไปที่เก้าอี้ทำงานรีบเคลียร์ทุกสิ่งที่ติดค้างไว้ ก่อนที่สุดท้ายจะโทรหาเขา

คุณย่าพยายามดึงมือฉันนั่ง แต่ดูอีตานั่นมองหน้าฉันสิ... เหมือนเขากำลังเอาชนะ อยู่เหนือ และไม่รู้สึกรู้สากับปฏิกิริยาต่อต้านของฉัน“พิพลอย นั่งลงก่อน”“คุณย่าบอกพิพลอยมาก่อน คุณย่าจะให้พิพลอยหมั้นกับผู้ชายคนนี้เหรอคะ”“ใครบอกหลาน ย่าแค่อยากแนะนำให้รู้จักเท่านั้น นี่ไดอานะพิพลอย เป็นหลานชายเพื่อนย่า”ละครหลังข่าวชัด ๆ รู้จักกันได้ยังไง“แค่นี้ใช่ไหมคะ ไม่ได้หมั้นกันตั้งแต่เด็ก ๆ ใช่ไหม?”“จ้ะไม่ได้หมั้น นั่งลง ย่าแค่อยากให้รู้จักไว้ คู่หมั้นอะไรกันไปเอามาจากไหน เรื่องคู่ย่าน่ะตามใจพิพลอยอยู่แล้ว”ฉันถอนหายใจโล่งก่อนจะยอมนั่งลงข้าง ๆ คุณย่า และเมื่อเขาเห็นว่าฉันมองด้วยหางตา คุณไดอาก็พูดกับคุณย่าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง“ก่อนหน้านี้ผมเจอหลานสาวคุณย่าแล้วครับ รู้จักพอประมาณ”“อ้าว เจอที่ไหนไดอา”“ที่บริษัทครับ ผมไปติดต่อซื้อคอนโดไว้ลงทุน แต่...”ฉันหันขวับไปขึงตาใส่ จนริมฝีปากสวยยิ้มร้ายที่มุมปาก“แต่หลานสาวคุณย่าดูถูกผม” เท่านั้นแหละคุณย่าก็ตีหลังมือฉัน ‘เพียะ!’“โอ๊ยคุณย่า หนูเปล่านะคะ นี่! นายอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองไม่มีมารยาทกับคนอื่นก่อน”“ตรงไหนที่ฉันไม่มีมารยาท”“ตรงไม

“อึก อื้อ~”ฉันควานมือไปด้านหลังจนพี่โดมจับมือไว้แล้วโน้มลงมา เขาหายใจกระเส่าข้าง ๆ หูสอดมือคลึงหน้าอก และหลังจากนั้นจังหวะเอวหนาก็เร่าร้อนเร็วขึ้น ๆ อย่างถี่รัว แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันตอนนี้มันไม่ชินเอาซะเลย พอเขาเร่งฉันก็เหมือนจะเสร็จตามไปด้วยใครจะไหวก็ไหวเถอะแต่ฉันไม่ไหวแล้ว“อะ อ๊ายยยย! / อ่า...”เราเสร็จพร้อมกัน แต่ฉันรอบที่เท่าไหร่จำไม่ได้ แก่นกายด้านในที่กดเข้าสนิทกระตุกตุบ ๆ อย่างเหลืออด เขาก้มลงจุมพิตที่หัวไหล่ฉัน แต่ฉันไม่หันกลับเลย แถมกลัวว่าพี่โดมจะเห็นหน้าจึงดึงผ้าห่มมาปิดหน้าตัวเองไว้ตลอดเวลาแต่เมื่อคนด้านหลังถอนกายออกไปรูดถุงยางทิ้ง เขาก็หยิบถุงยางอนามัยอีกชิ้นมารูดใส่แทน และยิ่งไปกว่านั้น‘ปึก~’“อื้อ~”ฉันโดนอีกรอบ!เอาเถอะเจอกันทั้งทีต้องคุ้มค่า อีกอย่างถ้าไม่มีเซ็กส์หรือเว้นช่วงอยู่เฉย ๆ เราสองคนต้องทำตัวไม่ถูกแน่ ๆ เพราะคุยกันไม่ได้อยู่แล้วเซ็กส์ของเราจึงถูกเริ่มใหม่อีกครั้งแต่ท่าไม่ซ้ำเลยเขาสอนให้ฉันขึ้นคุมเกมส์ใช้มือสองข้างคอยนำทาง พอเสร็จก็ดึงฉันลงไปกอดและบีบบั้นท้ายยกขึ้น สาดส่งความสุขผ่านเอวหนาขึ้นมาเร็วรัวจนฉันเสร็จอีกหนจากนั้นก็ต่อ ต่อ และก็ต่อ เล่

“งั้นเข้าบ้านกันจ้ะ”เมื่อฉันพยักหน้าคุณน้าก็โอบเอวเข้าบ้านและชวนคุยตลอดทาง บ้านหลังใหญ่มาก ๆ แบ่งปีกซ้ายปีกขวามีบันไดตรงกลาง และผนังก็มีรูปครอบครัวของอีตาไดอาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายมาจนถึงปัจจุบันซึ่งแม่ของเขาพาฉันไปที่นั่นก่อนเลย และท่านก็ชี้ไปที่รูปถ่ายคนมีอายุคนสุดท้าย“คนนี้ย่าดา เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนกับคุณย่าหนูพิพลอยไงลูก ย่าท่านคงดีใจที่พิพลอยมาเป็นตัวแทนทำไร่ทานตะวันให้”พอฉันยกมือไหว้ คุณน้าก็เปิดลิ้นชักหยิบรูปเก่า ๆ สีขาวดำรูปหนึ่งออกมา รูปนั้นเป็นรูปผู้หญิงสองคนใส่เสื้อคอซองผมสั้น ปักชื่อที่อก ดรุณีและกัลยา คนแรกคงจะเป็นย่านายไดอา เพราะกัลยาคือคุณย่าของฉันเอง“กว่าจะติดต่อคุณย่าหนูพิพลอยได้ยากเหมือนกัน เพราะย่าดาไม่เคยพูดถึงเลย”“แล้วเรื่องสวนดอกไม้?” คุณน้าพลิกหลังรูปถ่ายให้ฉันดู จนเห็นว่าหลังรูปมีข้อความเขียนไว้ด้วยปากกาสีน้ำเงิน‘ไร่ทานตะวันของดาและกัลยา’“พอเห็นข้อความนี้น้าเลยพยายามสืบหาคนในรูปจนรู้ว่าเป็นคุณย่าของหนูพิพลอย ท่านไม่รู้ว่าย่าดาเสีย และที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยเพราะมีเรื่องหมางใจกัน”“เรื่องหมางใจ? เรื่องอะไรเหรอคะ?”“เรื่องผู้ชาย หนูพิพลอยพอจะรู้กิตติศัพ