พิพลอย | ไม่ถูกชะตา

“งั้นเข้าบ้านกันจ้ะ”

เมื่อฉันพยักหน้าคุณน้าก็โอบเอวเข้าบ้านและชวนคุยตลอดทาง บ้านหลังใหญ่มาก ๆ แบ่งปีกซ้ายปีกขวามีบันไดตรงกลาง และผนังก็มีรูปครอบครัวของอีตาไดอาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายมาจนถึงปัจจุบัน

ซึ่งแม่ของเขาพาฉันไปที่นั่นก่อนเลย และท่านก็ชี้ไปที่รูปถ่ายคนมีอายุคนสุดท้าย

“คนนี้ย่าดา เป็นเพื่อนสนิทสมัยเรียนกับคุณย่าหนูพิพลอยไงลูก ย่าท่านคงดีใจที่พิพลอยมาเป็นตัวแทนทำไร่ทานตะวันให้”

พอฉันยกมือไหว้ คุณน้าก็เปิดลิ้นชักหยิบรูปเก่า ๆ สีขาวดำรูปหนึ่งออกมา รูปนั้นเป็นรูปผู้หญิงสองคนใส่เสื้อคอซองผมสั้น ปักชื่อที่อก ดรุณีและกัลยา

คนแรกคงจะเป็นย่านายไดอา เพราะกัลยาคือคุณย่าของฉันเอง

“กว่าจะติดต่อคุณย่าหนูพิพลอยได้ยากเหมือนกัน เพราะย่าดาไม่เคยพูดถึงเลย”

“แล้วเรื่องสวนดอกไม้?” คุณน้าพลิกหลังรูปถ่ายให้ฉันดู จนเห็นว่าหลังรูปมีข้อความเขียนไว้ด้วยปากกาสีน้ำเงิน

‘ไร่ทานตะวันของดาและกัลยา’

“พอเห็นข้อความนี้น้าเลยพยายามสืบหาคนในรูปจนรู้ว่าเป็นคุณย่าของหนูพิพลอย ท่านไม่รู้ว่าย่าดาเสีย และที่ไม่ได้ติดต่อกันเลยเพราะมีเรื่องหมางใจกัน”

“เรื่องหมางใจ? เรื่องอะไรเหรอคะ?”

“เรื่องผู้ชาย หนูพิพลอยพอจะรู้กิตติศัพท์ของปู่หนูใช่ไหม” ฉันพยัก

หน้าทันที

รู้ ท่านเสียไปตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด แถมคุณย่าด่าให้ฟังบ่อยรวมถึงไม่ลงรอยกับคุณพ่อด้วย ปู่ฉันเจ้าชู้มาก ๆ มีเมียน้อย และเมียน้อยก็พยายามระรานคุณย่าถึงขั้นจะเอาชีวิต

“คุณปู่จีบย่าดาเหรอคะ”

“ไม่ใช่จ้ะ ก่อนแต่งงานย่าดาเตือนคุณย่าหนูให้ระวังบอกว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้มาก แต่ช่วงนั้นเห็นว่าคุณย่าหนูไม่เชื่อก็เลยมีปากเสียงกัน เรื่องนี้น้าบอกเท่าที่รู้จากปากคุณย่าหนูพิพลอยนะ ไม่ได้คาดการณ์เอง”

ฉันเชื่อคุณน้า คุณปู่แรดมากจนลูกชายแท้ ๆ อย่างคุณพ่อโกรธมาถึงตอนนี้ แต่เรื่องเก่า ๆ ช่างมันเถอะฉันเข้าใจเจตนารมณ์ของย่าดาและคุณย่าแล้ว ฉะนั้นฉันจะทำไร่ทานตะวันให้ออกมาดีที่สุดตามความตั้งใจของท่านทั้งสอง

“คุณน้ามีทีมงาน หรือพวกคนสวนให้ยืมใช่ไหมคะ?”

“คนสวน? อ้อมีจ้ะ ยังไงพรุ่งนี้พิพลอยไปดูที่ก่อนแล้วเรามาวาง

แผนกันนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปเถอะ เดี๋ยวน้าพาไปดูห้อง”

คุณน้าใจดีมาก ๆ จนฉันแอบคิดว่าอีตาไดอาถูกเก็บมาเลี้ยงรึเปล่า เพราะนิสัยเขาคนละเรื่องกับคุณน้าเลย แต่ในบ้านมีรูปเยอะจริง ๆ และคนพาทัวร์ก็แนะนำให้รู้จักทุกคนในรูป

จนฉันได้รู้ว่าตาไดอามีพี่น้อง พี่สาวคนโตชื่อเดวาแต่งงานแล้วหน้าตาสวยน่ารักมาก ๆ ไดอาคือคนรองหน้าตางั้น ๆ ส่วนคนสุดท้องตอนนี้เรียนหมออยู่ที่กรุงเทพชื่อ โดฮา หล่อระเบิดระเบ้อและดูเรียบร้อยสุด ๆ คุณน้าบอกว่าอยู่ปีสองแล้วกว่าจะเรียนจบอีกตั้งสี่ปี

“เดินทางมาเหนื่อย ๆ หนูพิพลอยพักผ่อนก่อนนะลูก อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม? น้าจะสั่งแม่ครัวทำให้”

“ไม่รบกวนหรอกค่ะคุณน้า พิพลอยกินอะไรง่าย ๆ เอาตามที่บ้านกินปกติเลยค่ะ”

“จ้ะ หากขาดเหลืออะไรเรียกน้าหรือแม่บ้านได้ตลอดนะหนูพิพลอย”

ฉันยิ้มตอบ

“ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ห้องนี้ห้องพิพลอยใช่ไหมคะ”

“ใช่จ้ะห้องนี้เลย พักผ่อนเต็มที่นะ” ฉันก้มหัวขอบคุณแล้วลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กของตัวเองเข้าไปในห้อง ซึ่งในห้องเปิดแอร์ไว้รออยู่แล้ว

ดีเกินคาดแฮะ เหมือนรีสอร์ตหรือโรงแรมเลย ผ้าห่มผ้าปูสีขาวถูกขึงตึง ห้องแต่งสไตล์นอร์ดิกสีครีมตัดไม้ มีเทียนหอมกลิ่นตะไคร้ และรูปถ่ายดินเผา

แต่ที่น่ารักสุด ๆ คือเตียงค่ะ มันมีเสาสี่มุมและมีมุ้งสีขาวพันรอบด้วย

ฉันลากกระเป๋าไปเก็บแล้วถอดเสื้อผ้าใส่ชุดคลุม ตั้งใจจะอาบน้ำให้สดชื่นและออกไปเดินเล่นชมสวนหน่อย แต่ขณะที่ผูกเชือกชุดเตรียมจะเข้าไปอาบน้ำ

ฉันก็ได้ยินเสียงน้ำล้นจากอ่าง

‘ซ่า’

ฉันเร่งปลายเท้าไปทันที สงสัยแม่บ้านลืมปิดน้ำ

แต่พอผลักประตูเข้าไปเท่านั้นแหละ!

‘ปึง!’

“กรี๊ดดดดดดดด” ตูด! อีตาไดอาอาบน้ำอยู่ และเขาก็พึ่งลุกขึ้นจากอ่างยืนหันหลังให้ฉัน ฉันยกมือปิดตาและหันหลังทันที ตาจะเป็นกุ้งยิงไหมเนี่ย!

“อยู่ ๆ เข้ามา มีมารยาทรึเปล่า”

“นายนั่นแหละ ห้องนี้มันห้องพักฉันไม่ใช่เหรอ เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ ทุเรศที่สุด!”

“เห็นเธอบอกจะไม่ยอมนอนบ้านฉัน ฉันก็เลยใช้ห้องนี้อาบน้ำ”

ฉันได้ยินเสียงเขาเดินเหยียบน้ำมาใกล้ ๆ ก่อนจะเดินสวนออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำเหมือนที่ฉันใส่อยู่

“อะ ออกไปเลยนะ”

“เธอกลัว?”

“ฉันไม่ได้กลัว แต่ฉันไม่อยากอยู่กับนายในสภาพนี้”

“สภาพนี้มันทำไม?” ฉันถอยหลังทันที เพราะเขาถามไม่พอยังก้าวเดินมาใกล้ ๆ จนตอนนี้ฉันก้าวถอยหลังเข้ามาอยู่ในห้องน้ำเรียบร้อย แต่ร่างสูงใหญ่ก็ไม่มีทีท่าจะหยุด

เขาเดินตามเรื่อย ๆ ช้า ๆ ตาจ้องฉันอย่างผู้ชนะ

“ถอยออกไปนะ”

“ฉันถามว่าสภาพนี้มันทำไม? ตอบมาสิ”

“จะอยากเอาคำตอบจากฉันทำไมนักหนา! นายกำลังคุกคามฉันนะ

ไดอา”

ริมฝีปากสวยเผยยิ้มที่มุมปาก แต่ฉันเกลียดจริง ๆ เขากำลังทำให้ฉันจนมุมในสายตามีแต่คำว่าอยากเอาชนะ จนฉันถอยหลังชนผนังห้องน้ำยืนอยู่ใต้ฝักบัว มือหนาก็ทาบกับผนังขังฉันไว้ในวงแขน

“หึ ฉันเหรอคุกคามเธอ ฝันเอานะ”

แล้วมือเขาที่ทาบกับผนังก็ปัดเปิดน้ำทันที

‘ซ่า!’

“อ๊ายยยย อีบ้าไดอา!”

น้ำที่ถูกปล่อยลงจากฝักบัวขนาดใหญ่มันไม่ได้ทำให้ตัวฉันเปียกเพียงอย่างเดียว แต่ทำให้หัวฉันผมฉันเปียกตามไปด้วย ซึ่งฉันพยายามถูน้ำจากหน้ารัว ๆ และเมื่อเห็นว่าเขาจะหนีความผิด จึงกระชากแขนล่ำเอาไว้ทันที

ไม่ได้! ทำแบบนี้มันมากเกินไปแล้วนะ!

“นายทำบ้าอะไร ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“หายกัน โทษฐานที่เธอใส่ร้ายฉัน”

“หูดีเหมือนหมาเลยนะ ใครใส่ร้ายนาย ก็บนรถนายแกล้งฉันจริง ๆ”

เขาไม่สนใจที่ฉันพูดตั้งท่าจะหันหลังเดินออกไปอีก แต่ฉันรีบก้าวตามและดึง

ชุดคลุมไว้

“กลับมานี่!”

‘พรึบ!’

“กรี๊ดดดดดดดด” ตาเถร ชุดคลุมเขาหลุดด้วยมือฉันหล่นลงพื้นต่อหน้าต่อตา และพอฉันเห็นส่วนนั้นของเขาเต็มสองลูกตา ขาก็ก้าวไปข้างหลังอย่างรวดเร็วจนตัวเองเสียศูนย์

ลื่นหวืดดดดด ก้นกระแทก ‘ตุ๊บ!’

“โอ๊ย... ก้นฉัน”

“ซุ่มซ่ามจริง ๆ” อีตาไดอาหยิบชุดคลุมตัวใหม่มาใส่แล้วผูกเชือกทันที ก่อนที่จะไม่สนใจใยดีฉันเดินออกไปจากห้องน้ำสวนกับคุณน้าที่กำลังเดินเข้ามา

ใช่ ท่านมองสภาพลูกชายสลับกับฉัน แต่ไม่ได้ถามอะไรหรอก พอฉันโอดโอยทรมานคุณน้าก็รีบเดินมาปิดน้ำแล้วหาผ้าเช็ดตัวมาให้

“หนูพิพลอย เจ็บตรงไหนบ้าง”

“ก้นพิพลอยเจ็บค่ะ ลูกชายคุณน้าทำร้ายหนู จัดการเลยนะคะ ตีเลยนะ เขาคุกคามพิพลอยด้วย”

“เดี๋ยวน้าจัดการให้นะ ลุกขึ้นก่อน”

คุณน้าพยุงฉันลุกขึ้นและพาไปที่เตียง ก้นฉันไม่ได้เป็นอะไรมากกระดูกไม่ได้แตกมันแค่ช้ำ ซึ่งคนที่น่ารักกับฉันที่สุดคือคุณน้า ท่านรับผิดชอบแทนลูกชายโดยการดูแลทายาให้ และให้ฉันกินยาแก้ปวดนอนพัก

แต่ฉันยังไม่ง่วง จึงหยิบมือถือเครื่องที่ใช้คุยกับพี่โดมมาเล่นและทัก

ไปหาเขา

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ก๊อก ๆ ถึงบ้านที่ต่างจังหวัดยังคะ]

[เจ้าชายทุเรียน: ถึงแล้ว พึ่งอาบน้ำเสร็จ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เหนื่อยไหม?]

[เจ้าชายทุเรียน: ขับรถไม่เท่าไหร่ เหนื่อยกับคนมากกว่า]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ทำไมเหรอคะ?]

[เจ้าชายทุเรียน: เจอมนุษย์ป้า]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เหมือนกัน วันนี้ฉันก็เจอมนุษย์ลุงกวนประสาท คนพวกนี้มีทุกที่จริง ๆ เนอะ]

[เจ้าชายทุเรียน: อื้ม ว่าแต่เมื่อไหร่จะให้คำตอบฉัน]

คำตอบ... ใช่สินะ พี่โดมขอฉันคบและฉันก็ยังไม่ได้พูดข้อเสนอคบกัน

แบบลับ ๆ กับเขาเลย

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: แล้วคบกันที่คุณหมายถึง มันเป็น

แบบไหนคะ]

[เจ้าชายทุเรียน: สถานะชัดเจนขึ้น คบเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์จริง ๆ

เจอกัน กินข้าวดูหนัง]

แบบนั้นไม่ได้ ฉันยังไม่พร้อม

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ถ้าคบแต่ไม่เจอ และยังไม่เปิดเผยตัวตน

จะได้ไหม]

[เจ้าชายทุเรียน: ทำไม เธอไม่อยากเห็นหน้าฉัน ผู้ชายที่เป็นคนแรก

ของเธอเหรอ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เปล่าค่ะฉันไม่สวย กลัวคุณรับไม่ได้]

[เจ้าชายทุเรียน: ถ้าฉันคบคนที่หน้าตาฉันคงไม่คุยกับเธอแบบนี้]

จะบอกว่ายังไงดี ลำบากใจชะมัด

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ฉันยังไม่พร้อม เราเป็นแบบนี้กันก่อนดีไหมคะ ฉันขอเวลาอีกหน่อย]

[เจ้าชายทุเรียน: อีกหน่อยมันนานแค่ไหน?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: จนกว่าฉันจะมั่นใจ]

[เจ้าชายทุเรียน: โอเค ฉันไม่บังคับ]