พิพลอย | เริ่มสงสัย

“งั้นฝากด้วยนะคะ”

“ครับ ทางผมจะถ่ายรูปอัพเดทในไลน์เป็นระยะนะครับ”

“อ๋องั้นขอไลน์หน่อยค่ะ”

ฉันบอกพี่คนสวนเสร็จก็รีบล้วงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋ากระโปรงเพื่อที่จะสแกนบาร์โค้ด แต่พอเห็นมือถือก็ถึงกับเกาหัวงุนงง อ้าว... ฉันหยิบมือถือผิด ดันไปหยิบมือถือที่ใช้คุยกับพี่โดมมา

แต่ไม่เป็นไรหรอกแอด ๆ ไว้ก่อน กลับถึงห้องค่อยส่งบาร์โค้ดให้พี่เขาแอดใหม่ เพราะฉันไม่ได้ตั้งไอดีไลน์ไว้ คนที่จะแอดได้ฉันให้สแกนบาร์โค้ดเท่านั้น ฉันจึงเข้าไลน์ที่มีเพื่อนแค่คนเดียวคือพี่โดม ก่อนจะเข้าหน้าสแกนบาร์โค้ดยื่นไปให้พี่หัวหน้าคนสวนสแกน

‘ติ๊ง’

“เจอแล้วครับ ชื่อไลน์เลอค่าเหมือนเพชร...”

“ใช่ค่ะ ๆ ไลน์นั้นล่ะ แต่แอดไลน์นี้ไปก่อนนะคะเดี๋ยวถึงที่พักจะส่งคิวอาร์โค้ดให้ใหม่ พอดีลืมเอามือถือเครื่องที่ใช้ทำงานมา”

“ได้ครับ”

พอเรียบร้อยฉันก็เก็บมือถือแล้วหันไปหาคนขับรถจำเป็น แต่ดันสบตากับเขาเข้าให้ แค่เขามองปกติว่าแปลกแล้วนะ แต่นี่อีตาไดอาคิ้วขมวดชนกัน

และสายตาที่มองฉันก็มองราวกับมีอะไรข้องใจ

“อะไร มองทำไม?”

“ไม่มีอะไร จะกลับรึยัง”

“อืม”

เขาเดินนำฉันไปที่รถจนฉันรีบย่ำเดินตาม แต่ช้าและลำบากหน่อยเพราะส้นรองเท้ามันปักดินเป็นบ้า รอบนี้ยอมรับเลยว่าชุดกับรองเท้าที่ใส่มามันเป็นภาระอย่างที่เขาว่าจริง ๆ

“ว้าย!” มือหนาคว้าแขนฉันไว้ทันที แต่เมื่อฉันมองหน้าเขาเท่านั้นแหละ

‘ตุ๊บ!’

“โอ๊ยยยย”

ค่ะ... ฉันเจ็บตัวอีกแล้ว เป็นบ้าอะไรของอีตาไดอาเนี่ย ช่วยไม่ให้ฉันล้มแต่อยู่ ๆ ก็ปล่อยแขนฉัน นอกจากก้นจะระบมตอนนี้ข้อเท้าพลิกด้วย ฉันนั่งลงที่พื้นหญ้าหน้าเหยเก ขณะที่มือสองข้างเอื้อมไปดึงส้นรองเท้าที่ปักดินอยู่ออกมา

“ฉันบอกแล้วไงรองเท้าเธอมันภาระ”

“รู้แล้ว แต่นายปล่อยแขนฉันทำไม ถ้านายไม่ปล่อยฉันคงไม่เจ็บขนาดนี้”

เขาปรายตามองข้อเท้าที่ฉันจับอยู่ก่อนจะถอนหายใจ

“เจ็บบ้างจะได้จำ”

พอบ่นเสร็จฉันนึกว่าเขาจะเดินหนี แต่อยู่ดี ๆ ร่างสูงก็นั่งย่อลงแล้วช้อนตัวอุ้มฉันขึ้นทันที

“ทำไรน่ะ ปล่อยนะ” ฉันยกมือเตรียมทุบอกเขา แต่เมื่อเงยขึ้นสบตากับนัยน์ตาดำขลับ มือที่กำหมัดก็ชะงักอย่างรวดเร็ว

“เอาสิ ทุบเมื่อไหร่ฉันปล่อยเธอลงแน่”

“นายมันคนใจร้าย”

“ฉันจะใจร้ายหรือใจดี อยู่ที่คนคนนั้นเป็นใคร”

“...”

“อยู่นิ่ง ๆ อย่าดื้อ และคราวหลังหัดเชื่อคนอื่นบ้าง อย่าโตแต่ตัว”

ปะ เป็นชุดเลย

ถ้าฉันไม่เจ็บข้อเท้าฉันไม่ง้อหรอกย่ะ ฉันมองไปทางอื่นแล้วเบ้ปาก แต่เมื่อร่างสูงก้าวเหยียบพื้นดินผ่านหญ้าสูงผ่านอะไรต่าง ๆ นา ๆ ฉันก็รีบยกมือคล้องคอเขาไว้กันตก

ซึ่งอีตาไดอามองหน้าฉันทันที

“อะไร ๆ ฉันแค่กลัวตก”

“เหอะ”

ไม่นานก็ถึงรถ ก่อนที่เขาจะวางฉันลงที่นั่งเดิมแล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนขามา ก่อนที่จะออกรถอีตาไดอาถอดเสื้อนอกของเขาโยน

มาที่ตักฉัน

“คลุมขาซะ ฉันไม่อยากเห็นกางเกงในเธอ”

“กางเกงในฉันไม่น่ารักตรงไหน”

“ตรงที่เป็นกางเกงในเธอ คลุมซะ หรืออยากให้ฉันดู?” ฉันหยิบเสื้อเขาคลุมขาทันที ก่อนที่จะจับราวข้าง ๆ หันไปทางอื่น

รถกอล์ฟไม่ซิ่งแล้ว เขาขับออกมาจากที่คุณย่าในความเร็วปกติ เลี้ยวก็ค่อย ๆ เลี้ยว จะเบรกก็ชะลอ เอ้อ... ขับดี ๆ ก็เป็นนี่น่า แสดงว่าขามาเขาแกล้งฉัน

แต่ฉันไม่หาเรื่องหรอกเขาขับแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เจ็บไม่รู้จะเจ็บ

ตรงไหนแล้ว

แต่เมื่อรถมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ฉันไม่ทันได้ประคับประคองตัวเองลง ตาไดอาก็อ้อมมายืนตรงหน้าฉันแล้วทำท่าจะอุ้ม

“เดี๋ยว ไม่ต้องอุ้มแล้ว เดินเองได้”

“ตามใจ”

พูดจบก็สะบัดตูดเดินเข้าไปในบ้านทันที ฉันค่อย ๆ จับรถกอล์ฟก้าวขาลง เดินกะเผลก ๆ ขึ้นบันไดทีละขั้น ทีละขั้น และถอดรองเท้าไว้หน้าบ้าน

โอ้โห... อีกไกลกว่าจะถึงห้องนอน ทำไมต้องสร้างบ้านหลังใหญ่บันไดหลายขั้นด้วยนะ

“รำคาญว่ะ”

“ว้าย!”

ฉันร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ใช่ค่ะทุกท่าน อยู่ ๆ อีตาไดอาก็ออกมาจากมุมเสาแล้วช้อนตัวอุ้มฉันตัวเบาหวิว แถมไม่ถามไถ่ความสมัครใจสักคำ เดินตรงขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปห้องพักแขกอย่างรวดเร็ว

เขาเปิดประตูด้วยมือข้างเดียวถีบออกปึง! และเดินเข้าไปวางฉันนั่งที่ปลายเตียงอย่างไม่ทะนุถนอม

ฉันมองร่างสูงตาปริบ ๆ

ช่วยฉันแบบนี้หวังผลอะไรรึเปล่า

“ทำไมช่วยฉัน”

“ช่วยในฐานะมนุษย์ด้วยกัน”

“นายไม่ชอบฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่ เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันไม่ถูกชะตาด้วย นั่งรออยู่นี่ห้ามเดินไปไหน ฉันจะสั่งแม่บ้านมานวดเท้าให้”

เขาว่าจบก็เดินออกไปทันที ไม่หันกลับมามองฉันด้วยซ้ำ

เหอะ ฉันก็ไม่ถูกชะตากับนายเหมือนกันไดอา และชาตินี้ทั้งชาติ หรือแมวออกลูกเป็นหมาฉันก็ไม่มีวันญาติดีกับนาย

••

แม่บ้านมาช่วยจับเท้าฉันแช่น้ำอุ่น และนวดยาให้ และหลังจากนั้นคุณน้าทั้งสองก็เข้ามาดูอาการ คุณน้าผู้หญิงชื่อนานะ ฉันเรียกท่านสั้น ๆ ว่าน้านา ส่วนน้าผู้ชายชื่อเท่มากท่านชื่อดัชซ์ แต่ไม่ได้เท่แค่ชื่ออย่างเดียวนะ นิสัยยังเท่และ

วัยรุ่นด้วย

ทั้งคู่ดีกับฉันเหมือนลูกหลาน พอฉันเจ็บก้นเท้าแพลงน้านาก็โทรหาแม่ฉันและขอโทษที่ดูแลฉันไม่ดี ฮือ ไม่ใช่ความผิดของน้านาเลย ฉันดื้อเองต่างหาก ต่อไปคงต้องระมัดระวังมากกว่านี้

แต่พูดจากใจ... ยิ่งอยู่บ้านนี้ฉันยิ่งรู้สึกเหมือนอยู่บ้านตัวเอง อบอุ่นใส่ใจฉันดีมาก (ยกเว้นอีตาไดอา ช่วยเอาไปทิ้งที)

“คุณโดฮากลับบ้านค่ะ” แม่บ้านเดินมาบอกน้าทั้งสองที่กำลังเยี่ยม

ไข้ฉันอยู่

“เดี๋ยวฉันลงไป” แล้วน้านาก็หันมายิ้มให้ฉัน

“หนูพิพลอย... เดี๋ยวน้าแนะนำโดฮาให้รู้จัก หนูพักผ่อนก่อนนะ ถ้าพรุ่งนี้ไม่ไหวเรื่องที่ทางของคุณย่าหนู ฝากไดอาไว้ก็ได้”

“ค่ะคุณน้า ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ”

“จ้ะ หายไว ๆ นะ”

ฉันยิ้มตอบท่าน ก่อนที่คุณน้าทั้งสองและแม่บ้านจะเดินออกไปแล้วปิดประตูไว้ เสียงท่อรถดังอื้อ ๆ ด้านล่างคงจะเป็นเสียงท่อรถสปอร์ตของลูกชายคนเล็กของบ้านนี้

ว่าแต่เรียนหมอปีสอง... ขับรถสปอร์ตแล้วเหรอเนี่ย เฟียสจัง

ต่อให้เจ็บเท้าแค่ไหนก็แพ้พ่ายพลังเผือก ฉันค่อย ๆ หยัดลุกจากเตียงเดินกะเผลก ๆ ไปที่หน้าต่าง และมองลงไป

มีผู้ชายใส่ชุดนักศึกษาคนหนึ่งลงจากรถและยกมือไหว้คุณน้า หล่อค่ะขาวมาก... ดูเรียบร้อยนอบน้อมขี้อ้อน ฉันเห็นเขาเดินไปกอดและหอมแก้มน้านา ผิดกับอีตาไดอาที่มาถึงและสะบัดตูดขึ้นบ้าน

ฉันยืนมองอยู่สักพัก ก่อนจะเดินอมยิ้มกลับมาแล้วล้มตัวนอนที่เตียง ขั้นแรกส่งคิวอาร์โค้ดไลน์อีกเครื่องที่ใช้ทำงานให้หัวหน้าคนสวนก่อน

ขั้นที่สอง...

‘ครืด’

LINE | เจ้าชายทุเรียน

รู้ใจจัง กำลังจะทักไปพอดีเลย

[เจ้าชายทุเรียน: เป็นไงบ้าง]

เป็นไงบ้าง? มาแปลกแฮะ... ปกติไม่เคยถามแบบนี้

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: วันนี้เป็นวันแย่ ๆ อีกวันต้องทำงานร่วมกับมนุษย์ลุง ไม่สิ มนุษย์ตา เหนื่อยมากข้อเท้าแพลงด้วย ฮือ]

[เจ้าชายทุเรียน: หายไว ๆ และอย่าดื้อ แล้วนี่... ไปทำงานที่จังหวัดอะไร]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ทำไมเหรอคะ จะตามมาเหรอ?]

[เจ้าชายทุเรียน: ใช่ ฉันอยากมีอะไรกับเธอ]

หัวใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว คนอื่นอาจจะเขินกับคำหวาน ๆ แต่ฉันเขินกับความตรงไปตรงมาและเรื่องบนเตียงของพี่โดม อยากมีอะไรกับฉัน เท่ากับ

คิดถึงฉันค่ะ

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ตอนนี้อยู่จันทบุรีค่ะ พี่โดมอยู่ไหนคะ]

[เจ้าชายทุเรียน: ตอนนี้ฉันอยู่พัทยา อยากมีเซ็กส์ไหม?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: อยากค่ะ มาจันทบุรีได้ไหม เรื่องห้องพักไพลินจัดการเอง]

[เจ้าชายทุเรียน: ได้ คืนพรุ่งนี้ไหวไหมล่ะ]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ไหวค่ะ ขอไม่ดึกมากนะคะ พอดีไพลินพักบ้านคนอื่นเกรงใจผู้ใหญ่]

[เจ้าชายทุเรียน: จองที่พัก บอกราคา ทำทุกอย่างเหมือนเดิม]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ หิวเหรอ?]

[เจ้าชายทุเรียน: หิว ว่าแต่เธอ... อนุญาตให้ทำแรง ๆ รึเปล่า]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ ทำได้ทุกอย่าง แต่ต้องรักษากฎ เราจะไม่เปิดเผยตัวตนจนกว่าไพลินจะพร้อม ขอแค่นี้ค่ะ]

[เจ้าชายทุเรียน: ฉันรักษาคำพูดอยู่แล้ว]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: งั้น... ขอโทรหานะคะ อยากเซ็กส์โฟน คิดถึงเสียงหล่อ ๆ ของที่รัก ><]

[เจ้าชายทุเรียน: มาสิ ไอ้หื่น]

 ฉันมองไปที่ลูกบิดประตูพอเห็นว่าล็อกอยู่ก็รีบดึงผ้าห่มคลุมช่วงล่างของตัวเองไว้ จากนั้นก็หยิบแอร์พอดบนโต๊ะใกล้ ๆ ขึ้นมาใส่ และกดโทรหาเขา

(พร้อมยัง...) แค่เขาถามเสียงแผ่ว ๆ ร่างกายฉันก็ร้อนผ่าวไปทั้งตัว ฉันหลับตาลงช้า ๆ ย้ายมือตัวเองไปกลางหว่างขา ก่อนจะกดนิ้วกลางลงความสาวใต้ร่มผ้าของตัวเอง

“พะ พร้อมแล้วค่ะ แฉะแล้ว...”

(หึ...)

ฉันแปลกใจกับเสียงหัวเราะในลำคอนั่น แต่ไม่ได้ถามอะไร ทันทีที่ปลายนิ้วตัวเองแตะลงที่น้ำฉ่ำแฉะ มันก็ขยับสร้างความวาบหวิวอัตโนมัติจนสมองฉันล่องลอย

“อะ อื้อ~”

(สอดนิ้วเข้าไป จำได้ไหมว่าวันนั้นฉันทำยังไงบ้าง...)

“อื้ออออ”

(ฉันใช้ลิ้นวนตรงนั้น ทรมานเธอ กินเธอ และมอบความสุขให้เธอจนน้ำทะลักออกมา ลองเกี่ยวเข้าไปสิ... ทำเร็ว ๆ เหมือนที่ฉันทำ...)

“อะ อ๊า~”

(เก่งมากที่รัก... ถ้าเสร็จภายในหนึ่งนาทีคืนพรุ่งนี้ฉันจะให้รางวัล

อย่างงาม)

ทำไมตื่นเต้นแบบนี้นะ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่ารางวัลคืออะไรแต่มือฉันกำลังเร่งเร้าตัวเองอย่างหนัก หนึ่งนาที มันแป๊บเดียว... แป๊บเดียวเท่านั้น

มือเล็กขยันมอบความสุขให้ตัวเองไม่หยุดหย่อน ขณะที่ปลายสายนับถอยหลังไปด้วย ยิ่งแข่งกับเวลาฉันยิ่งเสียวสะบั้น เพราะเกร็งไปกับทุกการสัมผัสของตัวเอง

(ห้า)

“อะ อื้อ”

(สี่)

“อื้อออออ ที่รัก”

(สาม)

“จะ จะเสร็จแล้ว”

(สอง)

“อึก อื้อ~~”

(หนึ่ง)

“อะ อ๊าาาา~สะ สะ เสร็จแล้วค่ะ”