พิพลอย | ไดอาเด็กมีปัญหา

(ยินดีด้วยที่รัก... เธอได้รางวัล)

สนุกจัง ทำไมฉันสนุกกับผู้ชายคนนี้ถึงขนาดนี้นะ สองปีที่คุยกันไม่เคยเบื่อเลย

“รอคืนพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วค่ะ”

(อยากได้กี่รอบ?)

“เท่าที่พี่โดมไหว”

(อื้ม... งั้นรอรับรางวัลได้เลย)

ไม่รู้จะพูดคำไหนเลยนอกจากคำว่าตื่นเต้น หลังจากนั้นฉันก็คุยสายต่อกับพี่โดมสักพัก ถามเรื่องงานที่เขาไปเคลียร์ที่พัทยา และถามเรื่องที่ข้องใจว่าทำไมพี่โดมถึงตั้งชื่อไลน์ว่าเจ้าชายทุเรียน

เขาบอกบ้านเขาขายทุเรียน แต่เป็นธุรกิจเล็ก ๆ ส่วนเขาทำงานบริษัทและเล่นหุ้น แต่ฉันไม่ได้ถามถึงตำแหน่งหรอกนะไม่อยากก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเขา ไว้ตัวเองพร้อมเปิดเผยตัวตนเมื่อไหร่ค่อยถาม

เพราะถ้าเขาถามกลับจะแย่เอา

••

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

ฉันดูนาฬิกาที่โทรศัพท์ หนึ่งทุ่มแล้วสงสัยคุณน้ามาตามไปกินข้าว

“ขา”

“ลงไปกินมื้อค่ำกันหนูพิพลอย”

ฉันยิ้มกว้างก่อนจะหยิบมือถือเครื่องหลักเดินกะเผลก ๆ ไปเปิดประตู

แต่จะบอกอะไรให้เปิดห้องมาคุณน้าก็ยิ้มหวานให้เลย ฟีลแม่มาตามลูกสาวกินข้าว

“ข้อเท้าเป็นไงบ้างหนูพิพลอย”

“ดีขึ้นนิดหน่อยค่ะ”

“งั้นพรุ่งนี้ไม่ต้องไปดูไร่ทานตะวันนะ น้าว่าพักผ่อนที่บ้านเถอะ”

“ไว้พรุ่งนี้พิพลอยดูอีกทีค่ะคุณน้า ไปกันเถอะค่ะ หิวไส้กิ่วแล้ว”

คุณน้าช่วยพยุงฉันลงไปข้างล่างก่อนจะหันมาถามว่าวันนี้จะกินข้าวกี่จาน พอฉันบอกห้าจานท่านก็บอกว่ามีบัวลอยไข่หวานด้วยนะฉันชอบไหม ฉันชอบมาก จริง ๆ แล้วฉันเป็นคนกินเก่งและกินได้ทุกอย่าง ซึ่งกับข้าวบ้านนี้ถูกปากสุด ๆ

และเมื่อเราสองคนเดินมาถึงโต๊ะอาหาร สงสัยวันนี้ฉันเติมข้าวไม่ถึงห้าจานแล้วล่ะ เพราะอีตาไดอามาร่วมโต๊ะด้วย

“พิพลอย... นี่น้องโดฮาจ้ะ”

ฉันละสายตาจากเจ้ากรรมนายเวร ไปมองเทพบุตรตัวน้อยที่นั่งอยู่ หล่อมาก! เราสองคนหยุดมองหน้ากันสักพักก่อนที่คุณน้าจะกระแอมขึ้นมา

“อะ แฮ่ม”

“สวัสดีครับพี่พิพลอย น่ารักเหมือนที่แม่บอกไว้เลย”

น้องก็น่ากิน

เอ๊ยไม่ใช่

ทำไมใจฉันคิดอกุศลขนาดนี้ โดฮาขาวมาก ยิ้มน่ารักมีลักยิ้ม เป็นหนุ่มน้อยดูเรียบร้อย ฉายแววหมอมาเลย

“สวัสดีค่ะ โดฮาก็น่ารักกว่าที่คิด”

“ชมกันไปมานั่งก่อนจ้ะ”

ฉันเลื่อนเก้าอี้นั่งยิ้ม ๆ คุณน้าผู้ชายนั่งหัวโต๊ะซ้ายมือท่านเป็นน้านา

ถัดมาเป็นอีตาไดอา ส่วนฝั่งขวาเป็นโดฮาและตามด้วยฉัน เซ็งนิดหน่อยที่ต้องนั่งมองหน้าคนบางคน แต่พอเริ่มกินข้าวกันตาไดอาก็หายไปจากสายตาฉัน

เพราะหนุ่มน้อยวัยขบเผาะว่าที่คุณหมอชวนฉันคุยเก่งมาก ถามเรื่องงานของฉัน ถามข้อเท้าที่แพลงว่าเป็นยังไง ชอบอะไร ไม่ชอบอะไรบ้าง

“พี่พิพลอยมีแฟนรึยังครับ”

‘กึก’

เราทุกคนหันไปมองคนเจ้าปัญหาพร้อมกัน ถามว่าทำไมถึงเรียกว่าเจ้าปัญหา ก็เพราะตลอดเวลาที่ฉันคุยกับโดฮาอีตานั่นก็ชอบทำอะไรเสียงดังเรียกร้องความสนใจ เมื่อกี้ก็ด้วยอยู่ ๆ ก็ทิ่มส้อมลงทอดมันสุดแรง

“โทษที มือลั่น”

“มือลั่นบ่อยไปนะไดอา” คุณน้าแซว แต่ฉันไม่สนใจว่าเขาจะตอบอะไรหันมาคุยกับโดฮาต่อ

“พี่ยังไม่มีแฟน ไม่เคยมีเลย”

‘ครืดดดด’ เสียงส้อมขูดกับจานกระเบื้องจนแสบหู

“ไม่อยากจะเชื่อว่าคนน่ารักอย่างพี่พิพลอยจะไม่มีแฟน โกหกผมรึเปล่า”

“ไม่มีจริงจริ๊งงง พี่ทำงานหนักมาก ไม่มีเวลาหาแฟนหรอก”

“งั้นแบบนี้... ต้องให้แฟนมาหาใช่ไหมครับ”

‘ครืนนน’

คราวนี้เสียงเลื่อนเก้าอี้ อยู่ ๆ อีตาไดอาก็ลุกขึ้นยืนเฉยเลย

“อิ่มแล้วเหรอไดอา?” น้าดัชซ์ถาม

“ครับ ผมขอตัว”

“เดี๋ยว... อยู่คุยกันก่อนสิ นาน ๆ ทีได้เจอน้อง แล้วหนูพิพลอยพรุ่งนี้ไหวไหม? ถ้าเดินไม่ไหวไม่ต้องไปดูไร่ทานตะวันก็ได้นะ ฝากไดอาไป”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้รอดูอาการก่อนดีกว่าค่ะ แต่พิพลอยมีเรื่องรบกวนคุณน้าค่ะ”

“เรื่องอะไรจ้ะ?” น้านาถาม

“มีรถให้เช่าไหมคะ พรุ่งนี้พิพลอยนัดเจอเพื่อน อยากขับรถไปเองค่ะ และสัญญาจะไม่ดื่มแน่นอน”

“มีจ้ะ รถในโรงรถเยอะเลยเอารถเบนซ์น้าไปก็ได้ ตามสบายเลยนะ

แต่จะไม่หลงทางแน่นะหนูพิพลอย น้าเป็นห่วงจัง” ฉันยิ้มแฉ่ง

“ไม่หลงแน่นอนค่ะ เปิดจีพีเอสแป๊บเดียวถึงโรงแรม”

“โรงแรม?” ตายแล้วหลุดปาก

“อ้อ พิพลอยนัดเจอเพื่อนที่ร้านอาหารในโรงแรมน่ะค่ะ”

คุณน้าทั้งสองพยักหน้า อีตาไดอามองฉันอย่างเบื่อหน่ายแล้วเดินจากไป ส่วนน้องโดฮา... ค่ะ น้องกำลังนั่งเท้าคางมองฉันตาหวานเยิ้ม

“ถ้าหลงโทรหาโดฮานะครับพี่พิพลอย หรือให้ไปส่งไหม โดฮาว่างนะ”

“มึงน้อย ๆ หน่อยไอ้โดฮา”

อยากจะบ้า อีตาไดอาคือเด็กมีปัญหาที่แท้ทรู! ฉันนึกว่าเขาเดินขึ้นบ้านไปแล้วซะอีก อยู่ ๆ ก็ตะโกนกลับมาซะงั้น แต่โดฮามึนมาก เขาแค่หันไปยิ้มตอบพี่ชายแล้วเท้าคางมองฉันต่อ

“จริง ๆ นะ หลงทางโทรหาได้เลย ขอเบอร์พี่พิพลอยหน่อยครับ”

“โดฮาจะจีบพี่พิพลอยต่อหน้าพ่อแม่เลยเหรอลูก ตั้งแต่ไปเรียนมหาลัยพูดเก่งและกะล่อนขึ้นนะเรา”

“แล้วแม่อยากได้พี่พิพลอยเป็นสะใภ้ไหมล่ะครับ”

จริงจังป่ะเนี่ย

“อยากได้มาก แต่จะได้เป็นสะใภ้เพราะไดอาหรือโดฮาน้าาา”

เดี๋ยว!

“คุณน้าคะคนแรกตัดออกไปได้เลยค่ะ ไม่มีทางแน่นอน” ฉันชิงให้คำตอบคุณน้าจนท่านหัวเราะร่วนออกมา แต่โดฮาทำหน้างุนงง

“ฮ่า ๆ”

“มีอะไรเหรอครับแม่”

“ก็พี่พิพลอยเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่ชายเราน่ะสิ อยู่ด้วยกันทีไรทะเลาะ

กันตลอด”

“งั้นผมก็ทางสะดวกสิ” ฉันมองหน้าโดฮาตกใจ ไม่ได้พูดเล่นเหรอ? จะจีบฉันจริง ๆ เหรอ? เด็กคนนี้รุกเก่งเกินไปแล้วนะ

“ยังไง... เหรอ?”

“ผมขอจีบพี่พิพลอยได้ไหมครับ”

คุณน้าทั้งสองยิ้ม

แต่ทำไมฉันรู้สึกยังไม่ใช่ล่ะ ถึงแม้โดฮาจะหล่ออนาคตไกล แต่ที่คุย ๆ เล่นกันฉันเห็นว่าโดฮาเป็นน้องคนหนึ่งที่อัธยาศัยดีคุยสนุกเท่านั้น ตอนนี้ฉันชอบ

พี่โดมอยู่

และยังยืนยันได้ว่าฉันไม่ได้ชอบใครไปมากกว่าเขา

ต่อให้เจอหน้าจริง ๆ เขาไม่หล่อและเป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดา

ฉันก็ไม่ติด ฉันรวยฉันหาเงินเก่ง และอีกอย่างที่ทำให้หนักแน่น คือฉันรู้สึกเกินกว่าชอบไปแล้ว... เหลือแค่รอเวลาที่ตัวเองพร้อมเท่านั้น

“แหมโดฮาพี่แก่แล้วนะ เป็นพี่น้องดีกว่าจ้า อย่ามาจีบกันเลย สาว ๆ

สวย ๆ มีเยอะแยะ” โดฮายิ้มจนตาหยี

“ชอบที่พี่ตอบตรง ๆ จัง ไม่เป็นไรครับผมเข้าใจ กินของหวานไหม?”

“เอาสิ^^”

••

เช้าวันต่อมา...

ฉันไปดูที่ไหว แต่ไม่ได้ไปกับอีตาไดอาหรอกนะ ไปกับโดฮาและคุณน้าต่างหาก ที่ต้องไปกันเองเพราะอีตานั่นหายหัวไปตั้งแต่เมื่อคืนตอนนี้ก็ยังไม่กลับ ไม่มีความรับผิดชอบเอาซะเลย

ที่คุณย่าปรับหน้าดินเรียบร้อยหมดแล้ว วันนี้จะเริ่มพรวนและทยอยหยอดเม็ดพันธุ์ ฉันถ่ายรูปส่งให้ทางคุณพ่อคุณแม่ดูทุกกระบวนการ พวกท่านชมใหญ่ว่าฉันทำงานได้ดี คุณย่าต้องปลื้มปริ่มแน่

จนช่วงสี่โมงเย็น ฉันกลับมาถึงบ้านคุณน้าก็รีบอาบน้ำแต่งตัวใหม่อย่างทำเวลา ก่อนที่จะขอยืมรถเบนซ์อีคลาสของคุณน้าขับออกมาจากสวน

สวนหลายพันไร่ใหญ่มาก! ฉันเปิดจีพีเอสตั้งแต่ออกจากบ้านเพราะกลัวหลง ส่วนโรงแรมจองไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว เป็นโรงแรมติดทะเลราคาแปดเก้าพัน หาแพงกว่านี้ไม่มีแล้วค่ะ แถมขับรถไปค่อนข้างไกลด้วย

‘ครืดดดดด ครืดดดดด’

ฉันหยิบแอร์พอดมาใส่แล้วกดรับสายพี่โดม

เจ้าชายทุเรียน | LINE CALLING

“สวัสดีค่ะ”

(ตอนนี้อยู่ไหน)

เสียงแข็งจัง... ฉันทำอะไรผิดรึเปล่า รับสายก็ไม่ได้ช้านะ

“กำลังออกจากบ้านค่ะ อีกชั่วโมงนึงน่าจะถึงโรงแรม พี่โดมอยู่ไหนแล้ว”

(กำลังออกเหมือนกัน มีหน้ากากมาด้วยรึเปล่า)

“เดี๋ยวไพลินแวะซื้อค่ะ”

(มีเรื่องปรึกษา)

“ว่ามาเลยค่ะ”

(อื้ม... ยกเลิกโรงแรมที่จองได้ไหม ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศ และอยากให้เธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาหาฉันในห้องบ้าง...)

ฉันกำพวงมาลัยรถแน่นและกลืนน้ำลายลงคอ แค่เขาพูดฉันก็จินตนาการได้เป็นฉาก ๆ แล้ว

(เงียบทำไม? ไม่ไว้ใจฉันเหรอ... ที่รัก)

“คะ... คือว่า...”

(ฉันจะแก้ผ้ารอให้เธอมาจับ และสัมผัสฉันทีละนิดเหมือนที่ฉันทำไง...)

เขามีของดีอะไรนะ... ทำไมฉันร้อนรุ่มไปหมด เหมือนตัวเองกำลังถูกร่ายมนต์ให้ขับรถไปจำยอมเขาถึงที่ แค่คิดว่าฉันเป็นฝ่ายคุมเกม สัมผัสเขาก่อนแตะส่วนนั้นส่วนนี้... ท้องไส้ก็ปั่นป่วนชวนเปียกแล้ว

“ค่ะ โรงแรมไหนคะ”

(เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไป... แล้วเจอกันนะที่รัก)

สายถูกตัดไปก่อนที่จะมีโลเคชั่นส่งเข้ามาแทน ฉันขับเข้าเมืองหาร้านเช่าชุดแฟนซีและขอซื้อหน้ากาก หลังจากนั้นก็จิ้มที่โลเคชั่นให้จีพีเอสนำทาง

ทุกอย่างเหมือนเดิมแต่แค่สลับกัน ฉันใส่หมวกใส่แว่นกันแดดเดินไปที่ฟรอนท์บอกชื่อไพลิน แค่นี้พนักงานก็ส่งคีย์การ์ดให้ทันที ก่อนที่ฉันจะขึ้นไปยังห้องที่พี่โดมบอกไว้ในไลน์

 มือฉันเปียกไปหมดแล้วค่ะ ตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าเข้าไปพี่โดมจะรออยู่ท่าไหนและมีอะไรพิเศษรึเปล่า

จนฉันมาถึงหน้าห้อง พอไลน์บอกพี่โดมว่า’กำลังเข้าไป’ ไฟใต้ประตูก็ดับลงทันที... เอาล่ะ ได้เวลาสนุกสุดเหวี่ยงแล้วพิพลอย

ฉันสูดหายใจเข้าลึก ๆ และค่อย ๆ ยกมือที่ถือคีย์การ์ดแตะที่ประตู

‘ติ๊ด~’