เซ็นซะใบหย่านี้

บทนำ 

   เสียงครึกโครมของเหล็กกระทบเข้าหากันดังสนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน ดวงตาคู่น้อยหลับตาลงหลังจากที่รู้ว่าเธอนั้นขับรถชนจากนั้นภาพทุกอย่างก็ได้ตัดไป 

"คุณครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่า" เจ้าหน้าที่กู้ภัยและเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลต่างพากันเข้ามาช่วย เมื่อได้รับแจ้งว่าเกิดอุบัติเหตุ คนตัวเล็กถูกวางบนเตียงขึ้นรถฉุกเฉินไปที่โรงพยาบาลเข้าห้องฉุกเฉินอย่างเร่งด่วน 

เปลือกตาน้อยค่อยๆ ลืมขึ้นสัมผัสถึงความเจ็บปวดและการขยับขาไม่ไหว มือน้อยยกจับศีรษะของตัวเองเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอนั้นผวาจนสะดุ้งตัวลุกขึ้นจากเตียงพยาบาลพิเศษรีบจับแขนทั้งสองข้างและประคองให้เธอนอนลงตามเดิม

"คนไข้คะอย่าลุกขึ้นเร็วขนาดนี้ คนไข้เพิ่งจะฟื้นอีกอย่างขาของคนไข้กระดูกร้าวยังไม่สามารถลงจากเตียงได้นะคะ" ความฝันที่เธอเจ็บที่ขาไม่ใช่ความฝันแต่เป็นความจริง ขาของเธอถูกพันด้วยผ้าก๊อซทั้งยังมีปูนโบกพอกเอาไว้ทั้งสองขา 

ใบหน้าน้อยที่มีน้ำตาเต็มๆ เอ่อล้นจนไหลอาบแก้มจ้องมองหน้าของพยาบาลคนที่เธอจับแขนของเขาเขย่า

"คุณพ่อของฉันเป็นยังไงบ้าง ท่านเป็นยังไงบ้างท่านปลอดภัยดีใช่ไหม" ด้วยความกังวลและความห่วงในวันนั้นเธอตั้งใจที่จะพาพ่อของเธอไปหาหมอ แต่ดันเกิดอุบัติเหตุในขณะที่ขับรถไปได้มีรถคันอื่นมาตัดหน้าทำให้เธอเสียหลักและหักหลบชนเสาไฟ 

สายตาของพยาบาลที่จ้องมองหน้าของผ้าแพรสลับมองหน้ากับพยาบาลอีกหนึ่งคน น้ำเสียงติดขัดไม่กล้าที่จะตอบคำถามของคนไข้

"ตอบมาสิเธอเป็นพยาบาลไม่ใช่เหรอ ฉันถามทำไมไม่ตอบคุณพ่อของฉันเป็นยังไงบ้าง" 

"พ่อของเธอตายแล้ว" เสียงทุ้มที่ดังมาจากด้านหน้าประตูไม่ใช่เสียงของพยาบาลพิเศษทั้งสองคนแต่เป็นเสียงของสามีเธอเดินเข้ามาโดยการแต่งตัวใส่ชุดสีดำไว้อาลัย เธอหันไปเห็นสามีของตัวเองเพราะความหวาดกลัวยิ่งทำให้ผ้าแพรนั้นร้องไห้ มือทั้งสองข้างพยายามยื่นให้สามีตัวเองนั้นโอบกอดแต่เขากลับหยุดนิ่งในมือถือของบางอย่างเหมือนกับของชำร่วยแจกในงานศพ

"เธอเป็นคนฆ่าพ่อเธอเอง" น้ำเสียงเรียบนิ่งดั่งกับคนไร้ความเห็นใจวางของชำร่วยนั้นลงบนตัวของผ้าแพร และก้าวขาถอยหลัง

ดวงตาคู่น้อยจ้องมองไปยังของที่เขาวางไว้ให้เป็นของชำร่วยแจกในงานศพและชื่อที่ปรากฏอยู่บนแผ่นสติ๊กเกอร์นั้นคือชื่อของพ่อเธอ 

"กรี๊ด! ฮื่อๆ คุณพ่อ ไม่จริงคุณพ่อ ไม่จริงใช่ไหมขุนเพลิงคุณพ่อของฉันยังไม่ตายใช่ไหม"

เสียงร้องไห้และเอ่ยถามขุนเพลิงเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ร้องอ้อนวอนถามสามีตัวเองแต่เขานั้นกลับหันหลังให้อย่างไร้เยื่อใย

"คุณ...ฮื่อๆ กลับมาหาฉันก่อน ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้ ขอร้องกลับมาหาฉันก่อน ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป" เมื่อขุนเพลิงนั้นเปิดประตูเตรียมที่จะออก เขาหยุดชะงักกับคำพูดของผ้าแพรอ้างว่าเขานั้นเปลี่ยนไป 

"ความเจ็บปวดแบบนี้ เมื่อก่อนฉันก็เคยได้รับเช่นเดียวกัน ฉันวางใบหย่าไว้ที่หัวเตียงหลังจากที่เธอออกจากโรงพยาบาลก็เก็บข้าวของแล้วออกไปจากบ้านซะ ส่วนลูกฉันจะดูแลเอง" 

หัวใจแทบแตกสลายความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นดั่งกับมีดนับร้อยเล่มทิ่มแทงเข้าหัวใจ คนที่รักกันอยู่ดีๆ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาต้องการให้ฉันหย่าโดยที่ไม่มีเหตุผลบอกสักคำ 

"ไม่ขุนเพลิง เราต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ คุณกลับมาคุยกับฉันให้รู้เรื่องก่อน กรี๊ด ขุนเพลิงฉันบอกให้คุณกลับมาไม่ได้ยินหรือยังไงว่าฉันอยากให้คุณกลับมา" ผ้าแพรเสียงดังโวยวายร้องตะโกนเรียกให้สามีนั้นกลับมาคุย แต่ขุนเพลิงซึ่งไม่เชื่อในคำสั่งของภรรยาอีกต่อไปได้หันหลังเดินออกมาจากห้องอย่างที่ไม่หันกลับและไม่ฟังเสียงของภรรยาอีก

 ผ้าแพรกลืนความเจ็บปวดไม่มีโอกาสแม้กระทั่งได้เผาศพพ่อของตัวเองเพราะหลังจากเกิดอุบัติเหตุ เธอนั้นได้นอนอยู่ในห้องฉุกเฉินสามคืนด้วยที่ไม่ตื่นขึ้นมาหลังจากผ่าตัดหมอวินิจฉัยว่าเป็นเอฟเฟ็กต์จากยานอนหลับแต่โชคดีที่เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เรื่องราวทุกอย่างผ่านไปหนึ่งเดือน ผ้าแพรได้อยู่โรงพยาบาลโดยที่ไม่มีใครมารับกลับบ้านไม่มีใครมาหาโดยเฉพาะสามี ส่วนลูกสาวตัวเล็กเธอไม่ได้เจอหน้ามาเป็นเดือนในวันนี้ที่หมอถอดเฝือกออกจากขาของเธอและหัดให้เธอพยุงตัวเองเดินจนเริ่มคล่องตัวเหมือนปกติ ผ้าแพรกลับมาที่บ้านโดยรถแท็กซี่ 

เธอก้าวขาเข้ามาในบ้านทำไมทุกอย่างดูเปลี่ยนไป มันเงียบสงบจนน่ากลัวไม่มีพ่อของเธอแล้วทุกอย่างจะเป็นยังไงต่อไป ถึงแม้ว่าจะมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบมีสามีที่แสนดีแต่ในตอนนี้เขานั้นเปลี่ยนไปเป็นคนละคนไม่เคยไปดูดำดูดีเธอที่โรงพยาบาลเลยสักวัน 

"กลับมาที่นี่อีกทำไม" ก้าวขาเข้ามาในบ้านหยุดชะงักอยู่ตรงโซฟาด้วยที่เสียงทุ้มของสามีตัวเองนั้นเอ่ยถาม เขาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ แม้แต่เสียงที่เอ่ยถามยังดูเหมือนคนที่รำคาญและไม่อยากคุยด้วย 

"ทำไมคุณถึงไม่ไปหาฉันเลย คุณยุ่งเหรอคะหรือว่าที่บริษัทของคุณพ่อมีปัญหาแล้วคุณทานข้าวหรือยัง" ผ้าแพรเลือกที่จะฝืนยิ้มและไม่เอาเรื่องที่ขุนเพลิงไม่ไปดูเธอที่โรงพยาบาลมาเป็นข้ออ้างหรือว่ามาทะเลาะกัน 

จากที่เธอเดินตรงไปหาขุนเพลิงที่โซฟาหย่อนก้นเตรียมที่จะนั่งและจับแขนของเขาทันที ขุนเพลิงลุกขึ้นพรวดทำให้ผ้าแพรนั้นล้มลงไปกับพื้นในขณะที่ยังไม่ทันได้ระวังตัวแต่โชคดีที่มือพยุงค้ำไว้ได้ไม่อย่างนั้นหน้าคงกระแทกลงพื้นด้วยความแรง

"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน เธอมันสกปรกผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรกับฉัน" สายตาของเขามองมาที่เธอด้วยความรังเกียจทั้งๆ ที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่าเป็นเพราะอะไรทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้แม้กระทั่งคำพูดที่คอยอ่อนโยนก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้ว 

"ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไป" น้ำเสียงสั่นเอ่ยถามสามีของตัวเองทั้งน้ำตาทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปจนเหมือนคนละคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าสามีของเธอนั้นหายไปไหน

"มามี๊มาแล้วเหรอ" เด็กสาวตัวเล็กอายุเพียงสองขวบเศษวิ่งมาด้วยความตื่นเต้น ใบหน้าสวยเหมือนฉีกยิ้มหวานโอบกอดผู้เป็นแม่ด้วยความคิดถึง ถ้อยคำพูดของเธอเริ่มชัดเจนทั้งยังมอบความอบอุ่นโดยการโอบกอดคอของผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ตรงพื้นให้ชื่นใจขึ้นมา

"มาแล้วค่ะ มามี๊ของหนูหายแล้วนะลูก มามี๊คิดถึงพะพายมากรู้ไหม" อ้อมกอดของผู้เป็นแม่โอบกอดลูกสาวตัวเล็กไว้ในอกเพียงเวลาแค่ไม่นานไม่ถึงนาที ลูกสาวตัวเล็กถูกอุ้มออกจากอกโดยที่สามีของเธอเป็นคนทำ

"เลิกเสแสร้งแสดงความรักกับลูกต่อหน้าฉันได้แล้ว พะพายไปอยู่กับพี่เลี้ยงบนห้องนะลูกให้พี่เลี้ยงพาทานขนม" เมื่อก่อนนี้ขุนเพลิงชอบให้ผ้าแพรนั้นอุ้มพะพายแต่ทำไมในตอนนี้เขากลับกระชากลูกออกจากอ้อมกอดของเธอ 

"คุณเป็นอะไรอะ ขุนเพลิงทำไมทุกอย่างถึงเปลี่ยนไปขนาดนี้ คุณเป็นอะไรของคุณฉันทำผิดอะไรบอกมาสิ" ผ้าแพรลุกขึ้นจากพื้นด้วยความโกรธที่สามีของเธอกระทำไม่ดีต่อความรู้สึกของเธอ เมื่อสักครู่นี้มือทั้งสองข้างผลักหน้าอกของสามีเพราะความโมโหและอารมณ์ร้อนของผ้าแพร 

"อย่ามาทำร้ายฉัน เพราะว่าถ้าฉันโมโห ฉันก็ไม่รับรองความปลอดภัยและชีวิตน้อยๆ ของเธอ" ไม่เพียงแต่คำพูดขู่ที่เป็นน้ำเสียงตะคอกแต่มือหนานั้นยกขึ้นมาบีบคอของผ้าแพรด้วย 

"คุณผู้ชายคะใจเย็นๆ" แม่นมที่เลี้ยงผ้าแพรมาตั้งแต่เด็กคุกเข่าลงตรงหน้าพร้อมกับยกมือไหว้ขอร้องที่เห็นคุณหนูของเธอนั้นเจ็บ 

"มีอะไรก็ไปทำอยากออกจากงานตอนแก่หรือยังไง ซูโจเข้ามานี่เอาคุณผู้หญิงไปที ไปที่ห้องที่ฉันให้จัดเตรียมห้องเอาไว้" ซูโจเป็นลูกน้องคนสนิทของขุนเพลิงมาสามปีได้รับคำสั่งจากเจ้านายจึงรีบพุ่งตัวเข้ามาหาผ้าแพรพร้อมทำตามคำสั่ง 

"ซูโจนายไม่มีสิทธิ์มาจับตัวฉัน อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก" ซูโจทำตามคำสั่งของขุนเพลิงคนเดียวเท่านั้นทันทีคนตัวเล็กถูกผลักเข้ามาในห้องเก็บของที่ไม่ใช่สำหรับห้องนอนแม่บ้านด้วยซ้ำ ในความมืดและเหม็นกลิ่นอับมันน่ากลัวแต่แล้วทันทีประตูปิดลงผ้าแพรพยายามที่จะทุบและร้องเรียกให้เปิดแต่ก็ไม่สำเร็จ

"ฮื่อๆ ขุนเพลิงทำไมนายถึงใจร้ายกับฉัน" ผ้าแพรเธอไม่รู้เลยว่าเหตุผลอะไรทำไมขุนเพลิงถึงใจร้ายกับตัวเองได้ขนาดนี้ หรือเป็นเพราะว่าเขาได้ทุกอย่างของคุณพ่อเธอไปหรือว่าเป็นที่ตัวของเธอทำตัวไม่ดีเป็นภรรยาที่ไม่เอาไหน มันเป็นคำถามมากมายสำหรับตัวเธอเองได้เพียงแต่นั่งกอดเข่าคิดหาสาเหตุพร้อมกับความเจ็บปวด 

"ฮื่อๆ เปิดประตูเถอะนะฉันกลัวแล้ว" เพิ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่กี่ชั่วโมงเธอกลับถูกทำร้ายจนอ่อนแรงมีแต่มือที่พยายามเอื้อมบิดลูกบิดประตูแต่ไม่สำเร็จ 

📌ถูกอกถูกใจหม่ำมี๊กันไหมฝากหม่ำมี๊กดใจเรื่องนี้ให้ไรท์หน่อยนะค้าบ อ้อนๆ ช่วยไรท์ทีงับ  

🔥 บอกเลยว่า อิพี่ชั่ว 100% เตรียมทิชชู่รอเลยค่าบ